หมาของแฟนผมก็ตายไปเมื่อ2ปีที่แล้ว
ด้วยความที่ปกติบ้านแฟนผมไม่เคยเลี้้ยงหมาแบบหมดอายุขัย ตายแบบไม่รถชนก็โดนยาซะส่วนใหญ่
เลยไม่ค่อยสนใจเรื่องสุขภาพของหมา
แล้วตอนนั้นแฟนเลี้ยงไว้1ตัว ไปขอตั้งแต่ยังเป็นลูกหมามาจากหลวงพ่อวัดแถวบ้าน แม่เค้าจะพาไปหาหมอมั่งตามสะดวก หรือแค่ตอนมันมีอาการผิดปกติ
ที่นี้เนี่ยพอมันเริ่มซูบก็เอาไปหาหมอ สรุปได้ว่าเป็น เลือดจาง ค่าเลือดน้อย เหตุจากเห็บ และเป็นไตวาย จากการกินอาหารเม็ดที่มันเค็มเกินไปครับ
ต้องมาขอบริจาคเลือด ได้เลือดมาได้น้ำเกลือก็เหมือนจะดีขึ้น เริ่มกินอาหารเองได้ เริ่มเดินได้ เลยพากลับบ้านมารักษาต่อตามอาการ
แต่ที่นี้มันซวยตรงที่ว่า ร่างกายมันอ่อนแอถึงขั้นผลิดเกร็ดเลือดมาใหม่เองไม่ได้ เลยทรุดหนักกว่าเดิม ได้แต่นอนป้อนน้ำ พะงาบๆ
จนช่วงหยุดยาวแฟนเลยให้พวกกลับบ้านจะไปดูอาการหมา เหมือนมันรอ พอมันเจอแฟนผมแล้วอาการมันแย่โชว์เลยครับ
ร้องครางเหมือนทรมาน อ้วกเป็นเลืิอด ฉี่แตกขี้แตกเหมือนหูรูดไม่ดี แล้วหายใจเป็นเฮือกๆ อยู่อย่างงั้นเป็นช.ม. แล้วก็นอนชักๆเป็นพักๆ จนเหมือนเฮือกสุดท้ายมั้ง อ้วกมาเป็นเลือดกองใหญ่เลย แล้วก็ตาค้างตายไปแบบนั้น แฟนผมแม่งแทบเป็นลม
มันเป็น 1 ช.ม.ที่โคตรหดหู่เลย เพราะเป็นหมาเพียงตัวเดียวที่แฟนผมรักมาก ต้องมานั่งฟังมันครวญครางทรมานก่อนตาย
ผมเข้าใจความรู้สึกท่านเลยล่ะ เพราะตอนที่มันตายมันตายคามือคาตาผมเลย เพราะคนอื่นไปร้องไห้กันหมด

ความรู้สึกคือ เศร้าเหงาๆ คิดถึงมันครับ พอเวลาผ่านไปสักพักเหมือนจะลืมไปเองถ้ามีหมาตัวใหม่ผมว่าช่วยได้เยอะครับ เหมือนมันโฟกัสที่ตัวใหม่ไปแล้ว เพราะปัจจุบันผมก็นานๆทีจะคิดถึงตัวเก่าๆครับ คิดถึงแบบไม่ได้เศร้านะ
ถ้าถามว่าเสียใจน้อยกว่าไหม อันนี้น่าจะขึ้นอยู่กับความผูกพันนะ ของผมตอบไม่ได้เหมือนกัน น่าจะไม่ต่างกันเยอะครับ

ส่วนตัวคือแม่จะเลี้ยงมากที่สุด คนเศร้าสุดน่าจะเป็นแม่ผมนะ อาบน้ำหวีขน พาไปหาหมอ ทำทุกอย่าง ส่วนผมคือผู้อยู่อาศัยเล่นกับมันให้ข้าวบ้างอะไรแบบนี้ ฟิลอาจจะไม่ถึงขั้นเจ้าของแบบแท้ๆอะ

ของผมได้มาตอนประถม ยังจำได้ถึงตอนนี้เลย
เดินตามเราต๋อยๆ พอมัธยมไปเรียนประจำกลับมาก็กระโดดใส่ตลอด
มาตายตอนมหาลัย ไม่ได้กลับมาดูด้วย พอนึกถึงก็รู้สึกเศร้าๆตลอด

เข้าใจครับถึงผมจะไม่เลี้ยงสัตว์เลี้ยงแต่ก็เคยเสียเพื่อนสนิทไปอารมณ์ก็คงไม่ต่างกัน

ผมเลี้ยงหมามาหลายรุ่นครับ ตั้งแต่จำความได้ก็โตมากับหมา และก็มีหมาตายจากไปหลายตัวเหมือนกัน

แต่ไม่เคยไม่เสียใจเลย รู้สึกใจหายทุกครั้งที่มันจากเราไป

ครั้งที่เจ็บปวดที่สุด คือหมาตัวแรกของผม พ่อผมขับรถเข้าโรงรถ ผมก็อยู่บนรถด้วย แต่หมาผมมันคงดีใจ แอบไต่คอกออกมา แล้ววิ่งมาต้อนรับ พ่อผมไม่ทันเบรค ทับมันเข้าเต็ม ๆ กระดูกสันหลังหักดังกร๊อบ ผมตกใจรีบวิ่งลงมากอดมันที่กำลังชักกระตุกจนกระทั่งมันตายคาตักผม

แน่นอนครับ ผมร้องไห้ไป3วัน3คืนไม่ยอมไปโรงเรียนเลย

ผมเข้าใจความรู้สึกท่านครับ เพราะผมก็เลี้ยงเค้าเหมือนลูก

น้องหมาผมเสียไปหลัดๆวันที่ 4 ที่ผ่านมานี้เองครับ อายุ 15 ปี(มกราปีหน้าก็อายุครบ 16 ปีแล้ว)

คืนวันที่ 3 เข้าไปหาช่วงหัวค่ำตอน 3 ทุ่มกว่าน้องยังวิ่งมาหาผมกระดิกหางดีใจอยู่เลย

ตอนเช้ามาพี่สาวผมไปเจอนอนหายใจหอบแรงๆตัวเหยียดเกร็ง พาลงมาเข้าตู้อ๊อกซิเจนได้ไม่ถึงชั่วโมง

ก็น็อค นอนฟุบลงไปแล้วค่อยๆหมดลมหายใจ ก่อนจากไปมีอาการกระตุกเกร็งไปด้วยเป็นระยะๆ

ผมทำใจมาระยะนึงแล้วครับ รู้สึกเจ็บปวดเสียใจแล้วก็ช็อคมาก ที่น้องหมามาด่วนจากไปแบบปุ๊บปั๊บ

แต่ด้วยความที่เคยสูญเสียหมาที่บ้าน ที่ตายต่อหน้าต่อตาเราไปหลายตัวแล้วก็เข้าใจว่ามันคือสัจธรรมของชีวิต

ก็เลยไม่เสียใจหนักๆเท่าตอนที่สูญเสียหมาตัวแรกๆ ทำได้แค่ก้มลพูดข้างๆหูว่า ถ้าหนูไม่ไหวแล้ว

หรือรู้สึกเจ็บปวดและทรมาน ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงนะขอให้ทิ้งร่างกายนี้ไปเถอะขอให้จากไปอย่างสงบเลย

ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว 15 ปีสำหรับหมาถือว่ายาวนานมากแล้วใช้ชีวิตคุ้มแล้วขอบคุณที่อยู่ร่วมกันมา

เป็นระยะเวลานาน 15ปี นะ หมาผมจากไปตอน 9.33 น เปิดดูกล้องวงจรปิดย้อนหลัง ตอนเที่ยงคืนกว่าๆน้องยังเดินไปเดินมาอยู่

แต่พอตี 1 เริ่มมีอาการไอและหอบ จะเริ่มมีไอแล้วหอบหนักๆประมาณตี 3 ตี 4 จนถึงตอน 8 โมงกว่าที่พี่สาวผมไปเจอพอดี

ตอนแรกก็รู้สึกผิดนะเพราะปกติวันไหนที่ผมนอนดึกคิอดูบอลโลกคู่ ตี 2 ผมก็จะเปิดกล้องดูเค้าตลอดเวลา

เผื่อว่าจะมีอาการโรคหัวใจกำเริบ แต่ครั้งนี้ผมพลาดไปจริงๆที่เปิดไปแล้วเห็นเค้านอนอยู่บนพื้นเฉยๆ นี่ถ้าเปิดไฟสว่างๆหน่อย

ก็คงจะเห็นว่าเค้านอนหายใจหอยหนักๆอยู่ แต่สุดท้ายก็เข้าใจได้แหละว่าด้วยอายุขัยและสภาพร่างกายของเค้า

มันมาถึงขีดสุดแล้วจริงๆ ตอนที่เค้ามีชีวิตอยู่ผมก็ดูแลเค้าอย่างดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้แล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ความคิดถึง

ภาพจำตั้งแต่เขายังเป็นหมาเด็กจนโตขึ้นมาเป็นหมาที่แข็งแรงและโตเต็มวัยที่มีความสดใสร่าเริงมากๆ

เป็นหมาที่เป็นมิตรกับทุกคนไม่ว่าแมวหรือหมาด้วยกันกับคนแปลกหน้าเค้าก็ชอบเล่นด้วยนะ ชอบวิ่ง ชอบกระโดดโลดเต้น

ไม่มีเพื่อนเล่นก็เล่นคนเดียวกับเพื่อนในจินตนาการได้ผมชอบเขาตรงนี้แหละเป็นหมาที่มีพลังชีวิตและความสดใสร่าเริงสูงมากๆ

2 วันมานี้เปิดดูรูปถ่ายและวีดีโอที่เคยถ่ายน้องเอาไว้แทบทั้งวันเลยคิดถึงสุดๆเลยครับ ขออภัยที่พิมพ์ซะยาวเหมือนเป็นมู้ของตัวเอง

ตอนแรกว่าจะตั้งกระทู้เหมือนเจ้าของกระทู้นั่นแหละแต่พอดีไม่ได้ตั้งก็เลยมาตอบในนี้แทน ยังไงก็ขอแสดงความเสียใจกับจขม. ด้วยนะครับ

ขอบคุณมากเลยครับที่แชร์กัน เป็นกำลังใจให้นะครับ ผมเข้าใจความรู้สึกของท่านในทุก ๆ ถ้อยคำเลยครับ

โครตเข้าใจ เสียใจด้วยนะครับ

ของผมก็มีตัวนึง ตอนบ่ายๆ ยังดีอยู่เลย ไม่คิดว่าตอนเย็น จะเสียด้วยฮีตสโตรค

อีกตัวนึงเลี้ยงมาสิบปีแล้ว แก่ ขนหงอกเต็มหน้า

แค่คิดว่านับเวลาถอยหลังก็เศร้าแล้ว เวลาเท่าไหร่ก็ไม่พร้อม

เหมือนคนในครอบครัวเลย

จริงครับ ผมคิดว่าตัวเองใจแข็งอยู่นะ แต่พอหมาผมนอนนิ่งไปต่อหน้า น้ำตาแตกเองเลยทันที

เขาคือคนในครอบครัว ครับ เอาจริงๆ

ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ น้องหมาผมก็เพิ่งเสียไปไม่ถึงเดือน เข้าใจดีถึงหัวอกคนรักน้องเลี้ยงน้องหมา ส่วนตัวเลี้ยงตั้งแต่ทำคลอดจนน้องเสียคามือ ลมหายใจสุดท้ายอยู่บนมือเรา ได้เรียกชื่อ ลูบหัวจนกระทั่งลมหายใจเฮือกสุดท้ายขาดบนมือเรา เป็นช่วงที่ทรมานจิตใจมาก ช่วงเวลาที่เลี้ยงเขามา เขาเป็นความสุขให้เราได้มากจริงๆ จะกิน นอน เล่น เที่ยว ก็พาน้องไปด้วยเสมอๆมีความผูกพันธ์มากเสมือนคนในครอบครัวคนนึง แต่ก็ทำให้เราเข้าใจสัจจะธรรมชีวิตมากขึ้น ทุกชีวิต มีเกิด แก่ เจ็บและก็ตาย ระหว่างทางการใช้ชีวิตร่วมกัน เราก็ดูแลน้องอย่างดีที่สุดที่จะทำได้แล้ว ช่วงแรกทำใจยากมาก พยายามไม่อยู่คนเดียว หลีกเลี่ยงจุดที่จะทำให้คิดถึงน้อง พยายามหาอะไรทำหรือไปเที่ยวกับเพื่อน อะไรก็ได้ที่จะไม่ทำให้เราคิดมาก ถึงตอนนี้ก็พยายามใช้ชีวิตของเราให้ดีขึ้นครับ น้องไปสบายแล้ว แต่ไม่ได้หายไปไหน น้องยังมีชิวิตในใจเราตลอดไป ขอให้ผ่านช่วงนี้ไปได้ด้วยดีครับ

เสียใจด้วยครับ


ส่วนตัวผมมี 3ตัว ตัวนึงเลี้ยงเดี่ยวมาเป็น 10กว่าปี คุณป้าแจ๊ครัสเซลล์ ตอนนี้อายุน่าจะ 14-15ปีได้ละ แต่ยังร่าเริง แข็งแรงอยู่ ผมเริ่มหาน้องๆมาอยู่เป็นเพื่อนเค้าเมื่อ 3ปีที่แล้ว เป็นคอร์กี้เพศชาย 1ตัว และ 2ปีที่แล้ว เป็นคอร์กี้เพศเมียอีก 1 ตัว


ตั้งแต่น้องๆมา เค้าดูร่าเริงขึ้นแบบผิดหูผิดตา วิ่งเยอะขึ้น กินเยอะขึ้น ตอนนี้ตรวจสุขภาพทุกเดือนก็ยังไม่มีอะไรให้เป็นห่วง จะมีก็หัวใจโตเล็กน้อย และตาข้างนึงเป็นต้อ รักษาให้กลับมามองเห็นไม่ได้แล้ว ได้แค่ลอกต้อออก


ผมก็เตรียมใจไว้ระดับนึงละนะ แต่พอเจอเรื่องราวพวกนี้ทีไร พอนึกตามน้ำตามันก็จะไหลตลอดเลย

ผมเคยเสียหมาไปตัวเพราะฮีทสโตรค (หมาปั๊ก) ตอนนั้นเลี้ยงสมัยมหาลัยแล้วต้องส่งไปอยู่บ้านแม่แฟน เพราะเรื่องที่พัก

เจอแดดบ่ายลำพูนไป ขนาดอยู่ในร่มยังฮีตตายเลย ไอตัวในดิสผมนี่ก็หลายรอบแล้วเหมือนกัน มันวิ่งบ้าพลังเกินต้องคอยจับตัวดูว่าร้อนรึยัง เห็นมันเมาความร้อนมาสองสามรอบแล้ว ใจเสียทุกที