ถ้ารู้ว่าขายแล้ว ไม่มีความสามารถซื้อคืนได้/ซื้อใหม่ได้
ไม่ขายกันหรอกครับ ยอมตายคาโฉนดละให้เป็นมรดกดีกว่า

rare item มันมีจำนวนจำกัด ผลิตขึ้นใหม่ไม่ได้

คล้ายปัญหาของเพื่อนผมเลย

ที่บ้านมีที่หลายไร่ พ่อแม่ก็เป็นเกษตรกรธรรมดา พอถึงรุ่นลูกเริ่มมีหนี้สิน เพื่อนผมบอกพ่อให้ขายที่เอาตังมาใช้หนี้ ไม่ได้ขายหมดนะแต่ขายส่วนนึง พ่อมันก็ดื้อไม่ขาย มันก็บ่นให้ฟังยับๆ เป็นมันเองที่ต้องหาตังมาใช้หนี้ไปวันๆ

ไม่สามารถซื้อคืนได้

เค้าเชื่อว่าที่ดินเค้ามีค่าเรื่อยๆ มันคือสมบัติก้อนสุดท้าย เผื่อมีเหตุฉุกเฉินอะไรเกิดขึ้น แต่ในความเป็นจริงถึงฉุกเฉินต้องการจะใช้เงิน ปกติแล้วที่ดินก็ไม่ได้ขายง่ายๆ สุดท้ายก็ต้องไปค้ำกู้เงินออกมาใช้ ถ้าผ่อนไม่ไหวเผลอๆ ก็โดนยึดไปเลย

ต่อไปผมคิดว่าคนที่มีแนวคิดอย่างนี้จะน้อยลงไปเรื่อยๆ เพราะภาษีที่ดินและสิ่งปลูกสร้างเนี่ยแหละ ถ้าไม่ทำอะไรเลยโดนไปสูงสุด 3% ทุกปี ถ้ามีที่ราคาซัก 10 ล้าน โดนปีละ 3 แสน ดูซิจะไหวกันมั้ย

ปู่ ย่า ตา ยาย พ่อ แม่ ผมไม่คิดแบบนี้มั่งนะ ขายกินหมด ถึงรุ่นลูกซึ่งผมกับน้องๆ ลำบากเลยทีนี้ ขายง่ายดายมาก บางเคสขายเพราะเสียการพนัน บางเคสโดนโกงมั่ง บางเคสยกให้เค้าอยู่แล้วเค้ายึดเลยก็มี (*เคสโดนโกงกะเคสยกให้เค้าอยู่ อันนี้ผมได้ยินได้ฟังมานะ แต่เคสขายใช้หนี้การพนัน เจอกับตัว)

สำหรับเราอาจเหมือนเบียดเบียนตัวเอง ผมว่าสำหรับเขาก่มองออกเเหละ แต่คนรุ่นนั้นคิดถึงลูก เผลอๆถึงหลานก่อนตัวเองเป็นเรื่องปกติครับ
ต่างจากพวกเรา

ต้องดูรายละเอียดอีกทีครับ อาจจะเป็นสมบัติเดียวที่เค้าเหลืออยู่
หรือพูดง่ายๆว่ามีคุณค่าาทงจิตใจมากๆ

ถ้าขายแล้วไม่คิดต่อยอด​เงินที่ได้มาก็จบ​ หายไปทั้งที่ดินทั้งเงิน​ คนส่วนใหญ่พอได้เงินก้อนใหญ่มาก็มือเปิป อนาคตก็ต้องวนกลับมาคำถามเดิมทำไมไม่ขายส่วนที่เหลือสุกท้ายก็หมดไป

ที่ผมพบเจอส่วนใหญ่ รุ่นพ่อ รุ่นแม่ เคยมีที่ดินเยอะ แต่ทยอยขายกันหมด รุ่นลูกรุ่นหลานก็เลยไม่มีที่ดินทำกิน ต้องเข้าเมืองมาขายแรงงานแทน คนที่อยู่ก็อาศัยเช่าคนอื่นทำ ส่วนน้อยมากที่เป็นเจ้าของที่ดิน

ทุกวันนี้ผมยังเสียดายเลย ที่ดินแถวสวนดอก เมื่อก่อนเป็นที่นาของปู่ทวดผมผืนอย่างใหญ่หลายสิบไร่ แต่เมื่อ70ปีก่อนตาผมเอาไปขายเพื่อซื้อที่เล็ก ๆ ในตัวเมืองเชียงใหม่ กับรถยนต์เมื่อสมัยหนุ่ม ๆ ถ้าที่ดินแถวนั้นตกทอดมาที่ผมซักครึ่งนึงตอนนี้ ไม่สิ หนึ่งส่วนสี่ก็ได้ ตอนนี้ผมคงไม่ต้องทำงานแล้วล่ะ

ผมก็คิดเหมือนคนแก่นะ คือ ถ้าขายไปแล้ว ไม่มีปัญญาซื้อคืนแน่นอน แต่ที่ทำเลห่วย ผมขายนะ แบบที่สวนไร่ ผมขายหมดเพราะไม่คิดไปทำอยุละ แต่มีที่ติดถนน ยังไง ก้ไม่ขาย

ถ้าถึงขั้นอยู่อย่างลำบากมาก อันนั้นก็ใช่ครับ แต่ถ้ามองซื้อที่ดินคนรุ่นเก่า วิ่งตามเงินเฟ้อไม่ทัน

ผมว่าโดนพวกนักลงทุนในกระดานหลอกมั้งครับ ไม่มี Asset ไหนเจ๋งสุดหรอกครับ ที่ดินซื้อถูกจุด

มันก็ขึ้นไวครับ ผมเคยได้ ซื้อ 5 ไม่ถึง ปี เสนอซื้อใหม่ 8 เวลาไม่ถึงปีด้วยซ้ำ เรียก 10 ผมก็มองว่าเค้าเอา

แต่เราไม่อยากขายเพราะมองไปไกลกว่านั้น อย่าโลกแคบเกินครับ มันอาจจะไกลตัวเราด้วยว่าเป็นอะไรที่

อาศัยทักษะเยอะ ทั้งต้องรู้จักผังสี ต้องอ่านออกที่นั้นเอาไปทำอะไรได้บ้าง รูปดิน ความสูง หลายอย่าง

ที่สำคัญด้วยราคา Asset ตัวนี้กันรายย่อยออกจากตลาดไปเกือบหมดล่ะครับ

ส่วนเรื่องรุ่นพ่อแม่ผมเข้าใจเค้านะ คนเราถ้าเราสร้างอะไรมา ก็อยากส่งมอบมันต่อไปมากกว่า ยิ่งคนเคยลำบาก

สิ่งที่เรามองว่าลำบากเค้ามองว่าปกติของเค้า เพราะชีวิตคนรุ่นใหม่มันสบายกว่ามากๆ ฉะนั้นการเอาบรรทัดฐาน

บางอย่างไปวัดมันก็ไม่ได้ ว่าแบบนี้พ่อแม่เราเกินไป

ส่วนตัวผมไม่ได้กังวลกับภาษีที่ดินมาก ถ้าเรามั่นใจว่าเราเลือกที่ดินมาดี ยังไงราคามันขึ้นเกินภาษีอยู่ละ

ความเชื่อฝังหัวว่ามันมีแต่ขึ้นราคา

ทั้งๆที่มันอาศัยปัจจัยหลายอย่างเลย ตายายผมเคยเป็นนักเลงที่ ซื้อมา แล้วขายไปแบบกำไรก็หลายที่
ส่วนที่ดอยก็เยอะ ตอนนี้อยากขายที่อ้อมน้อย ก่อนโควิทเคยมาคนมาขอซื้อ 17000 ไม่ขาย
ตอนนี้ 12000 ยังขายไม่ออกเลย โอกาสจะพัฒนาแทบไม่มี ฝนตกแปบเดียวน้ำท่วม รถไฟฟ้าเข้าไม่ถึง
กระทุ่มแบนอีกที่ อีกล้านปีถึงจะพัฒนา
แต่ก็ได้มาถูกๆนะ ยายบอกตอนซื้อมา ตรว ละ 3000 เอง