เคยไปพักเกสเฮ้าส์พักกับเจ้าของบ้าน พูดอังกฤษคล่องมาก
ตามที่พัก ที่เที่ยว ที่ให้บริการนักท่องเที่ยวก็พูดได้ฟังได้
แต่ถ้าคนพูดไม่ได้ฟังไม่ได้ก็ไม่ได้เลย
เคยขึ้นTaxiบอกไป ชินจูกุ พริ๊นซ์"โฮเทล" Taxiงง เลยต้องเรียกเป็นสำเนียงญี่ปุ่น ชินจูกุ พริ๊นซ์"โฮเทลลุ"
เป็นจริงเป็นทับศัพท์ด้วยน่าจะเข้าใจ Hotel กับ Hoteru

เสน่ห์ของการเที่ยงอย่างนึงมันคือการพยายามพูดคุยและสื่อสารด้วยครับ มันได้ความรู้สึกความต่างถิ่นดี

คือ เคยไปดูงานเจอโปรเฟสเซอร์ ญี่ปุ่น คุยอังกฤษกัน 30 นาที ยังไม่รู้สึกว่าได้ฟังภาษาอังกฤษเลย คำแรก Helloto ฟังอย่างยาก ได้แค่ยืนยิ้ม จริงๆ

1. เค้าจะพยายามสื่อสาร แม้จะพูดอังกฤษไม่ได้เลย แต่จะไม่เดินหนี จะพูดปุ่นสู้กับเรา

2. ห้ามถามทาง หรือขอความช่วยเหลือ เพราะเค้าจะช่วยๆๆๆๆ จนเราเกรงใจ บอกไม่เป็นไรแล้วก็ไม่สนใจ จะช่วยๆๆๆ แม้ตัวเองจะไปสายหรือตกรถก็ตาม

ผมอยู่ญี่ปุ่นมา 3 ปี โอซาก้า

ตลอดเวลา 3 ปี มีคนพูดอังกฤษที่ระดับสื่อสารได้ "ดี" ไม่เกิน 10 คนอ่ะที่ผมเจอ

เห็นบางคนบอกเขาไม่หนี ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่หนีก็บ้าแล้ว ถ้าคุณถามพวกคนแก่ๆ ที่โน่นหน่อยแล้วคุณ "Excuse Me" นะ เรียบร้อย คุณจะถูกเมินเหมือนอากาศธาตุ วิ่งหนีผมก็เคยโดนตอนไปใหม่ๆ

ทางที่ดีคือถ้าจะถามทาง เลือกเด็กๆหน่อย อย่างแย่คือรุ่นคนทำงาน แล้ว "สึมิมาเซ็น" เขาจะลงกล จากนั้นคุณก็พ่นอังกฤษใส่ได้เลย

ส่วนที่บอกเขาจะช่วยจนเกรงใจ จนเขาตกรถ คนญี่ปุ่นเขานัดเป็นนัด ถ้าเขาต้องขึ้นรถเที่ยวนั้น เขาก็จะขึ้น ไม่อยู่ช่วยอะไรหรอก เขาก็ขอโทษแล้วขึ้นรถไปนั่นแหละ ยกเว้นเขาว่างจริงก็อีกเรื่อง

มี googlemap + อังกฤษ นี้ไปได้ทั่วประเทศแล้วครับ ง่ายมากๆ

ถ้ามี google translate ก็จะช่วยได้อีกเยอะครับ ในเคสที่เจอเรื่องยากๆนะครับ ผมใช้คืนเงินในร้านขายของ คุยกันรู้เรื่องเลยครับ

จากประสบการณ์ส่วนตัวที่เจอมา พูดอังกฤษไม่ได้ หรือ ไม่มั่นใจจะพูด แต่ฟังผมพูดภาษาอังกฤษรู้เรื่อง ยอมรับว่า เที่ยวลำบากกว่าบางประเทศในเรื่องการสื่อสาร จึงมีคนบอกว่า ไทยเหมือนญี่ปุ่นในเรื่องรักษาภาษาตัวเองจนอังกฤษยังส่งผลได้ไม่มาก

คนรุ่นใหม่พูดได้ครับ

ตอนผมไปเที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก มีสองช็อตฮาๆ เลย สมัยที่ยังไม่มี Google และสมาร์ตโฟน

ช็อตแรกคือลงรถไฟ แล้วจะไปที่พัก เราก็ปรินต์แผนที่เอาไว้ พอออกจากสถานีก็มึนเลย ไปต่อไม่ถูก พยายามถามคนที่เดินไปเดินมา พอพูดว่า excuse me ก็เดินหนีกันหมด จนท้อใจ สุดท้าย เจอ salary man อายุสัก 45 คนนึงเดินมา ก็เลยเข้าไปถาม ยื่นใบให้แกดู แกอ่านแล้วก็เกากบาล มองหน้า หันไปมองถนน แล้วก็หันมามองหน้าผมอีกที แล้วก็กวักมือบอกให้ตามไป แล้วแกเดินโคตรเร็วอ่ะ ผมก็รีบวิ่งตาม แฟนผมกับเพื่อนที่มาด้วยก็ช่วยกันลากกระเป๋าตามไป ปรากฏว่าแม่มโคตรไกลอ่ะ ซึ่งเฮียเขาก็เดินจ้ำพาไปแบบลิ่วๆ สุดท้าย แกก็ชี้ไปที่บ้านหลังนึง ผมก็ได้แต่ thank you so much แกก็เดินชิ่งไปเลย คือโคตรซึ้งน้ำใจเลย ทำให้แกลำบากแท้ๆ

ช็อตสองคือไปขึ้นเขา แล้วต้องหารถบัสนั่งกลับลงมา บนเขามันมีคนน้อยมากอยู่แล้ว ไม่มีร้านอะไรด้วย กำลังเครียดเลย ปรากฎว่ามีน้องนักเรียนมัธยมเดินมา ผมนี่ใจชื้อเลย กะว่าเด็กๆ แบบนี้น่าจะพอได้อังกฤษบ้าง พอเข้าไปทัก เด็กชะงัก แล้ววิ่งหนีไปเลยจ้า 5555555555 สุดท้ายก็ใช้วิธีเดาเอา พอรถบัสมา ผมก็ขึ้นไปถามคนขับ คนขับก็พูดไม่ได้นะ แต่เขาเข้าใจว่าเราจะสถานีไหน เขาก็กวักมือให้ขึ้นไป เลยรอด

ถ้าที่แหล่งท่องเที่ยวยังไงก็สื่อสารได้ แต่ถ้าออกมาหน่อยก็อาจจะคุยยากละ

Nihonjin desuka

.