โคตรคิดถึงครับ เป็นอะไรที่สนุกมากเลยนะยุคนั้น

สมัย ม.ต้น ไกล้เวลาเลิกเรียนนี่ผมไปรอหน้าประตูทางออกก่อนละ ไปคนแรกๆเลย ประตูเปิดก็ต้องรีบจ้ำอ้าวไปร้านเกมส์ ต้องรีบไปจองก่อนไม่งั้นเต็มอดเล่น

ผมจะมีร้านประจำชื่อว่า clinic game เจ้าของร้านเป็นผู้หญิงชื่อพี่ขวด นมโครตใหญ่ ขาวโบ๊ะ ชอบใส่เสื้อคอเหว้า เอาง่ายๆเหมือนลีโนตมอะ ตอนไปจ่ายตังค่าเวลาซื้อบัตรเกมส์ผมแอบมองนมแกประจำเลย

แล้วก็คือเป็นลูกค้าประจำจนสามารถเข้าห้อง vip ที่ร้านได้ ห้อง vip คือห้องลับจะมีแค่ลูกค้าประจำเข้าได้ นอนได้ เอาง่ายๆคือเล่นได้ 24 ชม มีตู้เสื้อผ้าให้เปลี่ยนเสื้อได้มีทุกอย่างพร้อม ผมอยู่เหมือนบ้านอะทั้งๆที่บ้านก็มีเน็ตมีคอมพร้อมนะแต่มันไม่ได้ฟิล

แล้วเหตุการณ์ที่เห็นประจำในร้านเกมส์เลยคือแม่มาตามกลับบ้าน ใครโดนตามนี้โดนล้ออย่างอายอะ ผมก็เคยโดนพ่อมาตาม บางครั้งเครื่องเหลือว่าง 1 ที่ ก็รีบวิ่งมาแย่งกันนั่ง เคยต่อยกันแย่งเครื่องเกมส์ก็เคย บางครั้งก็ชอบมีเด็กเกาะเบาะมายืนสอนเป็น life coach บอกพี่ๆทำไมไม่ทำอย่างนู้น อย่างนี้ พอให้แม่งมาเล่นเองกากกว่าผมเล่นอีก

นึกแล้วก็คิดถึงนะ สมัยก่อนเป็นอะไรที่สนุกมาก พอเริ่มมีการแข่งขันร้านเยอะขึ้น เนตถูกลง คอมมีกันทุกบ้าน ร้านพวกนี้ก็ค่อยๆจางหายไปตามกาลเวลา อยู่ไม่ใหวค่าใช้จ่ายเยอะ คอมก็ก้ไม่ได้อัพสเปคเพิ่ม ที่นึกถึงที่สุดก็พี่ขวดนี้แหละ ไม่รู้เป็นไงบ้าง มีลูกมีผัวแล้วมั้ง ยังจำร่องนมพี่แกได้อยู่เลยย  

จำได้ถ้าคอมยุคแรกๆแถวบ้านไปเล่นเค้าเต้อบ้าง เดโบลบ้าง ชม.ละ 40 บาท

โตมาไม่กี่ปีเริ่มเล่นเกมออนไลน์ เมเปิล โยกัง คาบาล ปังย่า กันบาว เก็ทแอมป์ ออดิชั่น ถ้าเล่นแลนก้กระบี่ผีเสื้อดาวตก แต่พีคสุดน่าจะ RO ที่เติมบัตร @cash จ้างเปิดบอท ซื้อเอ็มกัน จนมายุค RO เถื่อนที่เจ้าของเซิฟคือเจ้าของร้าน

โตขึ้นมาอีกเป็น ดอทเอ โดดเรียนไปเล่นกับเพื่อนยาวๆยัน ม.ปลาย เพชรบุรีซอย5 ช่วงนั้นราคาถูกละมีพวกโปรชั่วโมงไม่แพงมาก เล่นยาวๆ

แล้วสมัยก่อนความจริงจังคือต้องซื้อหนังสือมาอ่านกัน หนังสือRO หนังสือฮีโร่ของดอทเอ และร้านข้าวแถวร้านเกมส์อร่อยมาก 55555555555