ทุกคนใช่จะมีหนทางที่เฟอเฟก พอคิดได้ถึงตรงนี้ก็เลิกคิดต่อ เพราะคิดได้ไม่จบสิ้นเกินไป

สิ่งที่ท่านกล่าวมา มันคือ กิเลสตัณหา มนุษย์ทั่วๆไปเป็นเรื่องปกติ

จะอยู่คนเดียวหรือหลายคน ก็ต้องไม่เจ็บป่วย มีเงินทองใช้ไม่ขัดสนยังไงก็ทุกข์น้อย กว่าการเจาะจงอยู่คนเดียว

แต่คนเรามีความสุขทุกวันยังไง สุดท้ายธรรมชาติก็ให้เจอทุกข์กันตอนแก่ทุกคนและทรมาณก่อนตายไม่ว่าจะสังขารหรือโรคภัย

ความจำก็เลอะเลือน ความสุขทั้งหลายมันก็สลายไปหมดแล้ว น้อยคนจะได้ตายแบบไม่เจ็บปวด

การมีคนรักมันเหมือนกับการ " ได้ " รับความรักความอบอุ่นในแบบที่ครอบครัวให้ไม่ได้ ผมว่าถ้ามันมีได้ยังไงมันก็มีเสียอยู่แล้ว เปรียบกับคนที่อยู่เป็นโสดยาวๆก็อาจจะไม่ต้องมาเสียใจกับการเสียใครไป แต่อีกแง่นึงก็ไม่ได้รับแบบที่คนมีความรักได้รับเหมือนกันครับในมุมมองของผม

เห็นเช่นตรงกันครับ

Born alone
Die alone

การมีอยู่ของคนเป็น ความรัก ทำให้การจากไปที่เป็นวงเวียนของธรรมชาติ กลายเป็นทุกข์

ท่านกลัวจะสูญเสียมันไปนี้เอง จากที่เราอ่าน


เราไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่ชีวิตต้องเดินต่อไป ยังไงปัจจุบันท่านก็ทำให้มันดีที่สุดก่อนนะท่าน

ถ้าอนาคตวันนั้นมาถึงท่านก็ต้องก้าวต่อไปให้ได้นะ


ก็เพราะแบบนี้ด้วยมั้งทำให้เราไม่อยากมีแฟนมีครอบครัว (แต่อยากมีลูก )

รักมาก​ทุกข์​มาก​ รักน้อยทุกข์​น้อย​ครับ​

ตอบในฐานะที่เคยมีเเฟน เเต่งงาน ----> หย่า----->กลับมาคบกัน (ตั้งเเต่คบกันจนถึงวันนี้ = 17 ปี)
ผมตอบได้เต็มปากในตอนนี้ว่า ไม่มีคู่ชีวิต ผมอยูได้สบายมาก
กลายเป็นว่าตอนที่เเยกกัน (ประมาณ 3 ปี) เเล้วอยู่คนเดียว อิสระมากๆ จนพอกลับมาคบกัน
ผมถึงรู้ตัวว่าชอบการอยู่คนเดียวไปซะเเล้ว

เมื่อก่อนไม่เข้าใจ แถมยังด่าพวกที่รับไม่ได้อีก แต่พอมาเจอกับตัวเอง เข้าใจเลยว่า การที่ได้อยู่กับใครสักคนอย่างมีความสุขสุดๆ แล้วต้องจากกัน มันเจ็บปวดทรมานขนาดไหน เหมือนที่บอกว่า รู้งี้ ไม่รู้จักกันดีกว่า ไม่เคยรักกันขนาดนี้ดีกว่า
แต่ถ้าผมต้องอยู่คนเดียวจริงๆ อาจเลี้ยงหมานะ หรือไม่ก็มีเที่ยว เจอคนบ้าง กลับบ้านดูหนัง เล่นเกม น่าจะพอช่วยได้บ้าง

กฏธรรมชาติ อยากได้อะไรก็ต้องแลกมา

จริงครับ