ก่อนอื่น ผมมี ครอบครัวนะครับ มีลูก มีภรรยา หลังๆ ผมมีความสุขกับครอบครัวมาก ยิ่งผมมีความสุขมากเท่าไหร่ มันทำให้ผมคิดในแง่มุมกลับของชีวิต ถ้าวัน เขาไม่อยู่ เราจะทำใจได้ไหม ผมตอนคิดมาหลายคืน พยายามหาคำตอบ จริงๆ การที่เราเกิดมา โดยไม่รู้จักกันเลย มันอาจจะเป็นทางออกที่ดี ของความทุกข์ในเรื่องครอบครัวหรือเปล่า เกิด แก่ ตาย ไป แต่พอมีประเด็นความรู้สึก รัก รู้สึกผูกพัน รู้สึกหลง เข้ามามันทำให้ มีความสุขและทุกข์ใจได้ในพร้อมๆกัน

ท่านอื่นมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างครับ

มนุษย์ดันเป็นสัตว์สังคมอ่ะสิครับ

การเกิดมาแล้วเจอ ทุกข์ เจอสุข

หากเรามีสติ เราพิจารณา ได้ครับ หากพิจารณา แล้วเห็นตามความเป็นจริง

ทำให้จิตเรา เข้มแข็ง ทนต่อสิ่งเหล่านี้ได้

พิจารณาไปเรื่อยๆ ครับ หากเรามีสติ มันจะเข้ามาเรื่อยๆ ให้เราพิจารณา

จากเรื่อง หยาบๆ ไป ละเอียด ลงเรื่อยๆ ครับ

เคยคิดเล่นๆครับว่าอยู่คนเดียวก็น่าจะดีไปอีกแบบ
เอาจริงๆน่าจะสบายใจแค่ช่วงระยะแรกๆ
แต่ระยะยาวผมน่าจะยังโหยหาความสัมพันธ์ที่ดี และ มีความหมายอยู่

ตอบยากครับว่าแบบไหนดีกว่ากัน ผมว่าทั้งสองแบบมันมีทั้งข้อดีข้อเสียทั้งคู่

อยู่คนเดียวอาจจะไม่ต้องพบเจอการลาจาก สูญเสียก็จริง แต่มันก็แลกมาด้วยความโดดเดี่ยว ความเหงา ที่บางทีก็หนักหนาสาหัสพอๆ กับความสูญเสียเลยด้วยซ้ำ

แต่เอาเข้าจริง แค่เราเกิดมา เราก็มี พ่อ แม่ มาแบบอัตโนมัติแล้วครับ คำว่า ครอบครัว มันติดตัวมาตั้งแต่เราเกิดแล้ว เราเลือกไม่ได้หรอกครับที่จะไม่มีครอบครัว

ฉะนั้น ก็เหมือนบังคับกลายๆ ว่ายังไงเราก็หนีเรื่องทุกข์ไม่พ้นหรอกครับ ยังไงก็ต้องเจอความสูญเสียเข้าสักวัน อยู่ที่ว่าเราจะรับมือมันได้ไหม หรือรับมือยังไง แค่นั้นเอง

ผมกับแฟนคิดตรงกันว่า ถ้าอยู่ประเทศนี้ไม่อยากมีลูกครับ เลยมีแค่แมวกับหมา

ชีวิตก็อย่างงี้ คนเรายืนคนละที่กันไม่มีใครเข้าใจความทุกข์ของแต่ละคนหรอก แค่มีแต่คำพูดดีๆว่า ผมเข้าใจ ฉันเข้าใจ ซึ่งจริงๆเราก็รู้ว่าจุดที่เราเป็นไม่มีใครเข้าใจอาจมีเห็นตรงกันบ้าง ต่างกันบ้าง ล้วนต่างความคิดต่างเหตุผล แต่คำปรึกษาคำแนะนำทำให้เรามองได้หลายมุมขึ้น

ปล.ผมก็มั่วไปงั้นแหละว่าไปเรื่อย

มันแค่เหงานิดหน่อยแต่อิสระมากๆ มีแฟนมีลูกถ้าแฟนและลูกนิสัยดี

ชีวิตก็น่าจะดีครับ แต่ถ้าผมมีเงิน ผมขออยู่โสดๆแล้วเลี้ยงนศสักคน

ดีกว่าเหงาอยากเที่ยวกินข้าวก็ไปหาน้องเค้า พอกลับห้องก็อิสระ ชิว

งานเลี้ยงย่อมีวันเลิกรา สิ่งที่เราทำได้คือเก็บเกี่ยวความสุขให้มากที่สุดครับ

ชอบอยู่คนเดียว แต่ไม่ชอบนอนคนเดียวครับ

อยู่คนเดียวได้ สบายครับ
ส่วนตัวอยู่คนเดียว ทำอะไรได้เต็มที่มากกว่า ทำงานได้มีประสิทธิภาพกว่า ไม่รู้สึกเหงา หรือเศร้าอะไรเลยซักนิด

อาจเพราะเคยมีครอบครัวอบอุ่น แต่พอโตมาก็มีปัญหาครอบครัว พ่อผมเป็นคนที่ใช้ไม่ได้ ทำครอบครัวแตกแยก แม่ก็เสียไปแล้ว
เลยกลายเป็นคนเย็นชา ไม่รู้สึกรู้สาอะไร หมดอาลัยตายอยาก ไม่รู้จะอยู่เพื่อใคร ไม่ได้รู้สึกเสียดายชีวิตอะไรนักหนา (แต่ไม่ได้อยากตายนะ)

แต่พอมีคนดีๆเข้ามาในชีวิต มีความรักขึ้นมา ถึงอะไรจะเปลี่ยนไปมากเรื่องชีวิตส่วนตัว การทำงาน แต่ก็เลือกที่จะอยู่เพื่อภรรยาครับ

อยู่คนเดียวน่าจะดีกว่าครับ
ไม่งั้นคงแนะนำให้พระมีเมียกันหมดละ
ถ้าบอกว่าการไม่อยู่คนเดียวมันดีกว่า
การละซึ่งแห่งทุกข์คือตัด รัก โลภ โกรธ หลง
ละทิ้งวางทิ้ง ไม่ยึดติด อยู่อย่างสันโดษ

รักตัวเองให้เป็น อย่าเอาความสุขไปผูกคนอื่นมาก ผมว่าจะมีหรือไม่มีคู่ก็รับมือได้หมดละ

ผมคิดแบบ จขกท. ทุกประการ ตัวผมเองมีแฟนแล้วกำลังจะแต่งงาน เห็นตรงกันว่าตั้งใจจะมีลูกแน่ๆ

เคยมีความความคิดในเชิงคล้ายๆกัน พ่อแม่ก็ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอด ตอนที่เขาจากไปเราจะรู้สึกยังไง

ถ้าว่าวันนึงเรามีครอบครัว แล้วเรามีลูกละ ถ้าวันนึงไม่มีเขา เราจะรู้สึกยังไง...

พูดยากครับ คงเป็นสุขและทุกข์พร้อมๆกันแบบที่ จขกท.ว่า เอาเข้าจริงเรื่องแบบนี้ การอยู่คนเดียวหรือไม่อยู่คนเดียวมันไม่มีอะไรดีกว่าหรือแย่กว่าชัดเจนขนาดนั้นหรอก ขึ้นอยู่กับปัจเจกบุคคลมากกว่า

ส่วนตัวผมเอง ไม่เคยคิดจะอยู่คนเดียว ที่ผมบอกแบบนี้เพราะผมมีน้าที่เป็นโสด เห็นการใช้ชีวิตคนเดียวของแกมาตลอด

แกก็แฮปปี้แหละ อิสระโคตรๆ เงินก็มี จะไปไหนทำอะไรก็ได้ แต่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้คือ "แกเหงา" ครับ ใช้ชีวิตคนเดียว

บางคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ แต่สำหรับผมที่เห็นแกอยู่เป็นประจำเพราะบ้านอยู่ติดๆกัน มันไม่ใช่เรื่องเล็กเลย สำหรับคนอายุ 60 กว่า วัยเกษียณใช้ชีวิตจนมันถึงจุดอิ่มตัว

พี่น้องคนอื่นมีครอบครัวกันหมด เพื่อนก็มีครอบครัว นั่งดูทีวีอยู่บ้าน เปิดดูข่าว ดูหนัง ปลูกต้นไม้ ไม่มีอะไรให้ต้องคิดปวดหัวก็จริง แต่แกก็บอกว่ารู้สึก "ว่างเปล่า"

สุดท้ายแล้วแกก็มีแต่หลานๆ นี่แหละ ซึ่งบางคนมาหาบ้าง ไม่มาหาบ้าง (ผมอาจจะไปหาบ่อยหน่อยเพราะบ้านติดๆกัน)

นี่ก็หากิจกรรมให้แกทำเรื่อยๆ แต่ก็คงไปหาบ่อยๆไม่ไหว เราเองก็มีภาระงานที่ต้องทำ พ่อแม่เราก็ต้องให้ความสำคัญก่อน

ดังนั้น บางทีเราเลือกเส้นทาง ก็ไม่ได้เลือกเพราะมันสุขแบบไหนหรอก แต่เราอาจจะเลือกเพราะทุกข์แบบไหนที่โอเคกับเรามากกว่า

สุดท้าย เราก็เลือกที่จะยอมรับหรือรับได้กับความทุกข์แบบนั้น ซึ่งผมโอเคกับทางเลือกที่จะมีครอบครัวมากกว่าการอยู่คนเดียว

เป็นสาเหตุหลักเลยนะ ที่ผมตกลงกับแฟนว่าจะไม่มีลูก (ไม่รู้ว่าแฟนผมรู้เหตุผลรึเปล่าด้วยซ้ำ เพราะก็โอเคโดยไม่ถามว่าทำไม)

คือรู้สึกว่าเป็นคนที่ปล่อยวางอะไรไม่ได้..พอยิ่งแก่ยิ่งผ่านการจากไปของญาติผู่ใหญ่คนแล้วคนเล่า แล้วมันเห็นภาพอนาคต

รู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุขเวลาคิดว่าจะต้องสูญเสียคนในครอบครัวไป..และคิดว่าเมื่อวันนั้นมาถึง ต้อง suffer กับทุกข์ไปอีกนานแน่ๆ

แต่ mission สุดท้ายในชีวิตที่วางเป้าหมายไว้ คือขออยู่เป็นคนสุดท้ายในครอบครัว (loop เล็กนะ คือพ่อ,แม่,น้อง และ แฟน)

เหตุผลคือ ในวันสุดท้ายของชีวิต อยากจากไปแบบไม่ต้องกังวลเป็นห่วงใครในภายหลัง เพราะเหลือตัวเองเป็นคนสุดท้ายละ

เท่ากับว่า mission ที่วางไว้..กับสิ่งที่กลัวมันดันอยู่คนละขั้วกันเลย (เจ็บปวดเมื่อมีใครจากไป แต่ก็ต้องขออยู่เป็นคนสุดท้าย)

ดังนั้นก็เลยคิดว่าต้อง minimise คนที่ตัวเองจะรักและจะผูกพันธ์ให้น้อยที่สุด..นั่นแหละเหตุผลของบรรทัดแรก

(ครอบครัวควบคุมไม่ได้นะ เค้ามาก่อนเราและเรารักเค้า, แฟนก็มาก่อนที่ผมจะรู้สึกกับเรื่องพวกนี้..ก็เหลือแต่ลูกแหละที่คุมให้ไม่มีได้)

อย่าว่าแต่ลูกเลย..หมา แมว ผมยังไม่กล้าเลี้ยงเลยอ่ะ เหตุผลเดียวกันนั่นแหละ ขนาดเห็นเพื่อนลงเฟซเรื่องหมาตัวเองตาย ยังจิตตกเลย