มัธยมมันเป็นวัยที่ บ้าบอ ได้โดยไม่ตองห่วงภาพลักษณ์กันมาก ฟอร์มไม่ค่อยมี
ทำให้พูดคุยอะไรได้ค่อนข้างสนิทใจ เปิดเผยได้


ภาวะแอบแฝงมันน้อย ถ้าเทียบกับรุ่นอื่น ๆ
เน้นว่า ส่วนใหญ่นะ ไม่ใช่ทุกคน


ยกตัวอย่างเลย ผมมีเพื่อนที่ยุคนั้นเรียกมันว่า ไอ้ลาว
ไม่ได้บูลลี่คนลาวนะ แต่ฉายาเพื่อนชื่อว่าลาว

คนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนรุ่นนี้เรียก มันมีโกรธนะ หาว่าไปบูลลี่มัน
แต่ถ้าเพื่อนกลุ่มนี้เรียกมัน มันก็เฮฮาตอบรับปกติ
------------------------------------------------
อีกคนเป็นผู้หญิง กลุ่มเพื่อน ๆ เรียกกัน อีกั๊ง (สกั๊งค์)
คนนี่ตามมาเจอ ร่วมกลุ่มกันทีหลัง แต่เป็นคนที่ประสบความสำเร็จในแง่มุมการทำงาน (มีตำแหน่ง)

คราวนี้ มันก็เข้ามาจอยกลุ่ม เพื่อน ๆ ก็เรียกตามปากที่เคย "เป็นไงวะ อีกั๊ง"
มันเคือง เพราะไม่มีใครเรียกมันแบบนี้ (ไม่เจอเพื่อนนาน, ทำงานในสังคมที่พูดเพราะ ๆ ให้ให้เกียรติกันเยอะ)

ก็ออกจากกลุ่มไป แต่ก็ไปคุยกับกลุ่มผู้หญิงเป็นหลัก

------------------------------------------------
อีกคนเป็นเพื่อนผู้หญิง ตอนแรกผัวมันก็หึง ๆ
นัดออกมากินข้าวกันตอนไปเที่ยวจังหวัดมัน ผัวมันตามมาด้วย
พอเห็นการคุยกัน โน่น นี่ นั่น
วันถัดมานัดมันออกมาเที่ยว ผัวมันก็ไม่ตามมาแหล่ะ, คงเห็นปฏิกริยาแล้วมองว่า มันเป็นเพื่อนกันจริง ๆ

มันเหมือน ชีวิต ผ่านช่วง โกหก ตอแหลกับสังคมมากพอ
พอมาเจอเพื่อน ๆ ในร่นที่กะโหลกกะลา โง่บ้า ปัญญาอ่อนกันมา ก็เหมือนกับได้ปลดปล่อย ความเป็นเด็กในตัวเอง

อะไรทำนองนี้