ในฐานะคนขับรถเมื่อก่อนผมโคตรด่าเลยนะพวกข้ามถนนไม่ใช้สะพานลอยหรือไม่ข้ามตรงทางข้ามเลย
แต่พอค่อยๆคิด ค่อยๆนึก เวลาได้เห็นข่าวอุบัติเหตุ ได้เจอคนข้ามถนน ได้เป็นคนข้ามถนนเองแล้วก็เลิกด่า ออกแนวเห็นใจตัวเองและคนอื่นที่มีชีวิตในประเทศเส็งเคร็งนี่จริงๆ
โอเคเเหล่ะคนข้ามถนนเฮงซวยมีไหม มี แต่มันไม่ใช่ทุกคนไง หลายคนนี่มันออกแนวไม่มีทางเลือกด้วยซ้ำไป

สะพานลอย คนพิการนี่ตัดทิ้งไปก่อนเลย ขึ้นไม่ได้ ไม่มีทางขึ้นได้
คนแก่ คนไม่แข็งแรง คนอ้วนจัด ขึ้นไม่ไหวนะ แล้วบางทีสะพานนี่แม่มคนดีๆขึ้นยังแทบไม่ไหวเลย ชัน แคบ

พอจะมาข้ามทางม้าลายนี่หลายอันก็เข้าขั้นเชี่ยเลย คือเหมือนมุมมองของฝ่ายดูแลจราจรหรือทำถนนบ้านเราเนี่ย ทางม้าลายคือการเอาสีขาวไปทาสลับลายไว้ "ตรงไหนก็ได้" โดยที่มันไม่คิดเลยเวลาใช้งานจริงเป็นยังไง บางอันเอาไปอยู่ตรงยูเทิร์นให้รถกลับรถมาพุ่งชนพอดี บางอันเอาไปอยู่มืดๆ บางอันก็ไม่ติดไฟให้ บางอันก็อยู่ตรงหัวโค้งทางแพร่งที่คนข้ามจะมองไม่เห็นรถ บางอันก็เอาไปไว้ตีนสะพาน คือแต่ละอันนี่ใช้งานจริงเนี่ยอันตรายพอๆกับกูไปหาทางข้ามเองดีกว่า

แล้วยังถูกซ้ำเติมด้วยจิตสำนึกของคนขับรถที่เข้าขั้นบัดซบเข้าไปอีก จะด้วยรถติด ความเร่งด่วนของชีวิตหรืออะไรในประเทศนี้ก็เถอะมันหล่อหลอมให้พฤติกรรมคนขับรถบ้านเรากลายเป็นการดิ้นรนเอาตัวรอดจนไม่คิดถึงคนอื่นอ่ะ
มอไซค์ก็ขี่กันเหมือนเอาตรีนเหยียบพื้นไม่ได้ เบรกแล้วรถจะล้ม โลกจะแตก
รถยนต์ก็มุดก็ปาด ใครชลอเว้นช่องไม่ได้เจอเสียบเจอแทรก ถ้าพลาดไปวิเดียว ติดไฟแดงทีนี่กลายเป็นช้าเพิ่มไปสิบนาที
พอทุกอย่างรวมกันมันเลยทำให้คนเดินเท้านี่กลายเป็นสปีชีต่ำสุดของถนนอ่ะ ไม่อยู่ในสายตาคนขับรถเลย เมื่อก่อนไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องปกติ แต่พอไปต่างประเทศถึงได้รู้ว่า บ้านเรานี่แม่งไม่ปกติอย่างรุนแรงเลยนี่หว่า พอได้เห็นความศักดิ์สิทธิ์ของกฏจราจร ได้เห็นทางม้าลายที่ไม่ใช่แค่เอาสีไปทาพื้น ได้เห็นรถหยุดที่ป้าย stop แม้ว่าถนนจะมันอยู่คันเดียว ได้เห็นสี่แยกที่รอยต่อระหว่างไฟเขียวไฟแดงจะมีเวลาสำหรับให้คนเดินข้ามด้วย
เชี่ยย บ้านกูนี่มันไม่ปกติแล้วจริงๆอ่ะ ปัญหาพันกันเป็นแหจนไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเลย แล้วไอ้คนมีอำนาจนี่ก็ไม่สนใจจะทำอะไรให้มันดีขึ้นด้วย เหมือนปล่อยให้อยู่ๆกันไปอ่ะ แพ้ก็ตาย โคตรเซอร์ไวเวอร์เลย