พอโตขึ้นเพื่อนที่รู้ใจกันจริงๆ ผมมีน้อยเหมือนกัน เอาที่พร้อมคุยกันทุกเรื่อง,ไม่เคยหักหลังกัน ตอนนี้มี3-4คนเอง (มาจากสมัยมัธยม 3 อีก1คนนี้ซี้ตั้งแต่สมัยประถมเลยครับ) แต่ก็แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของแต่ล่ะคน นานๆ ทีจะได้นัดเจอกัน บางรอบก็มากันไม่ครบเป็นเคื่องธรรมดามากครับยิ่งแต่ล่ะคนมีครอบครัวแล้วด้วยน่ะ 5555

ผมเป็นคนเพื่อนเยอะนะ
มีเพื่อนหลายกลุ่มมากๆ ทั้งเพื่อนมหาลัย เพื่อนมัธยม เพื่อนทำงาน เพื่อนเที่ยว เพื่อนเตะบอล เพือนแถวบ้าน ผมว่าชีวิตนี้ผมมีเพื่อนมากกว่า50คน+ ผมมีไลน์กลุ่มเพื่อนอยู่7-8กลุ่มอะ คงเพราะตัวจริงผมเป็นคนเฟรนลี่ อัธยาศัยดี

แต่เชื่อไหม ผมเป็นคนไม่ค่อยอยากคุยกะใครเลย
ชอบอยู่กับครอบครัวมากกว่า
รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไลน์กลุ่มหรือเพื่อนทักมาชวนคุย ชวนไปนั้นไปนี่ ผมก็ชอบดองขี้เกียจอ่าน
รู้สึกว่าอยากทำในสิ่งที่เราอยากทำจริงๆมากกว่า
รู้สึกว่าบางอย่างสิ่งที่เค้าชอบกันเราไม่ได้ชอบ

คำว่าเพื่อนแท้ทุกคนน่าจะมีน้อยเพราะ เราก็ไม่รู้ว่าเราดีพอสำหรับคำนี้ให้คนอื่นด้วยหรือไม่ บางทีบริบทมันก็ทำให้เราเป็นแบบนั้นแบบนี้ไป

อย่างผมก็คือคิดว่ามีและยังทักทายแซวไปมาเรื่องบอลเวลาแพ้หรือชนะ นานๆมีกินเหล้า แต่ก็ในมุมผมนะ เพื่อนอาจไม่คิดแบบเราก็ได้ นี่ก็คบมาตั้งแต่อนุบาลเลย

แต่ทีนี้ถ้าหมายถึงคนทั่วไปที่เจอกันแล้วได้เป็นเพื่อน คบหาสมาคม สังสรรค์ บอกเลย เพียบครับ แต่พอออกจากสถานการณ์ ผมทำตัวเงียบเลย ผมก็ชอบในมุมที่ส่วนตัวเหมือนกันเวลาอายุมากแล้ว ไม่คุยไลน์ ไม่อ่าน ไม่โทรทั้งสิ้น จะเต็มที่เมื่อเจอกันมากกว่า

ผมน่าจะ ambivert คือคุยได้หมดเลยแม้จะเจอกันเพียงครั้งแรก ไม่มีเงียบ อาจเป็นข้อดีที่ไม่ได้ต้องมีเพื่อนข้างกายมากมาย

ตั้งแต่มีครอบครัวก็ใช้ชีวิตใครมัน

ยิ่งทำงานไปนานๆ มันจะน้อยลงเรื่อยๆ

ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยมีเลยครับ ส่วนใหญ่ถ้ามีคือเป็นแฟนไปเลย แฟนล่าสุดก็เริ่มจากพี่น้องเพื่อนแล้วก็มาเป็นแฟน