มีใครไม่มีเพื่อนบ้างครับ หมายถึงเพื่อนจริงๆที่คุย ปรึกษา ช่วยเหลือกัน ไปไหนไปกัน แล้วท่านรู้สึกยังไงครับ

มีน้อยครับ อายุเริ่มเยอะ เพื่อนจะน้อยตามเป็นปกติ

แก่แล้วจะรู้ครับ 35 ขึ้นก้อห่างหายกันหมดครับ ด้วยหลายๆปัจจัย

ผมครับ

เคยฟังพี่หนุ่ม กรรชัยในรายการวู๊ดดี้ เขาก็บอกว่าเขาเป็นคนไม่มีเพื่อนเหมือนกัน ระดับนั้นยังไม่มีเพื่อนเลย

เพื่อนแบบไหน ถ้าเพื่อนแท้ ผมให้นิยาม เหมือน โนบิตะ กับ โดเรม่อน อ่ะ ซึ่งผมก็ไม่มีเหมือนกัน

ถ้าหมายถึงประเภท
- นัดเจอกินข้าวกันบ้าง
- โทรหาทักทาย คุยเล่น

ผมไม่มีการติดต่อในลักษณะนี้มาเกิน 10 ปีแล้วครับ
อย่างมากก็มีแค่ส่งข้อความหรือโทรคุยกันซึ่งก็เป็นเรื่องที่มีที่มาที่ไป หรือเกี่ยวข้องกับงานมาก่อน แล้วค่อยคุยต่อตามมารยาททั้งนั้น

ส่วนที่เจออยู่ทุกวันนี้ ถ้านับว่าผู้ร่วมงานเป็นเพื่อน หรือการติดต่อสื่อสารที่มีเบื้องหลังเกี่ยวข้องกับงาน อยู่ในกลุ่มของความเป็นเพื่อน ก็คงยังมีเพื่อนอยู่บ้าง แต่ถ้าไม่นับ ก็คือไม่มีล่ะครับ

ส่วนตัวผมรู้สึกเฉยมากครับ เพราะเบื่อการพบปะเข้าสังคม จึงพยายามเลี่ยงมานานมากแล้ว...แม้กระทั่งเป็นตามมารยาทการทำงาน ถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็จะไม่เข้าร่วม
โดยนิสัย ผมชอบอยู่บ้านเงียบๆ ใช้ชีวิตคนเดียวมากกว่า จึงไม่ค่อยเดือดร้อนอะไร
บางวันทั้งวัน คุยกับลูกแค่ 2-3 ประโยค และไม่ได้คุยกับ ผบ.เลยก็ยังเกิดขึ้นบ่อยๆ

มัธยมเพื่อนเยอะสุดๆ แทบทั้งระดับชั้นรู้จักกันหมด เตะบอลด้วยกัน

พอมหาลัยเริ่มห่างกับเพื่อนมัธยม จะไปเกาะกลุ่มเพื่อนมหาลัยมากกว่า

พอวัยทำงานไม่มีเพื่อนที่ทำงานเลย และก็ห่างกับเพื่อนเก่าๆทั้งมัธยมและมหาลัย


สุดท้ายคือ solo เดี่ยวครับ มีเพื่อนมหาลัยหลอมแหลมนานๆคุยที ต่างคนก็อยู่คนละทิศ ตอนนี้ตัวติดกับแฟนอยู่กันแค่นี้เลย

ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร แต่ก็นึกถึงวันวานสมัยมีเพื่อนเยอะๆสนุกดี

เรื่องปกติครับ

เอาจริงๆนะ คนเราพอโตขึ้น มีชีวิต มีครอบครัว มีภาระมากขึ้น ความสัมพันธ์พวกนี้ก็จะห่างๆ ไปโดยปกติครับ

อย่าไปคิดมาก

เคยมี แต่โดนตัดเพื่อนเพราะขอดูนม

วัยทำงาน แล้วรู้สึกเลยว่าครับว่า เพื่อนแทบไม่มี ถถถ

ปล.ไม่เที่ยวด้วยแหละครับ ถ้าเข้าแก๊งเที่ยว ผมว่ายังไงก็มีเพื่อน

สมัยเรียนผมมีเพื่อนเป็น 12 คน ผมเคยช่วยเหลือเค้าตลอดเท่าที่ช่วยได้ตลอดเวลาแต่พอถึงคราวที่ธุรกิจตัวแรกผมล้มแล้วช่วงอายุ 22 ทั้ง 12 คนหนีหายจากชีวิตไปเลย สิ่งที่ขอตอนนั้นไม่ใช่เรื่องเงินทองแต่ขอให้ช่วยหาโอกาส หาช่องทางหรืออื่น ๆ ที่พอจะช่วยได้แต่ทุกคนเลือกทำเหมือนธุระไม่ใช่และทิ้งให้เน่าหนอนคารู สมัยก่อนตอนผมช่วยไม่ได้หวังอะไรคือช่วยเพราะดีใจที่ได้ช่วย แต่พอถึงเวลาจำเป็นจริง ๆ แล้วไม่ได้รับการช่วยกลับนี่ มันโคตรเจ็บสุด ๆ ครับ

คนที่ช่วยผมในตอนนั้นกลับเป็นเพื่อน 2 คนที่ไม่ได้สนิทกันตอนเรียน ช่วยหาธุรกิจให้ลองทำ หาช่องทางและจุดเริ่มต้นให้ ทุกวันนี้เป็นเพื่อนสนิทกันซึ่ง ณ ตอนนี้ทุกอย่างคือเลยคำว่าผลประโยชน์เรื่องเงินทองไปไกลมากแล้วครับ

ที่ผมจะบอกคือมีเพื่อน...ๆ น่ะไม่มีดีกว่าครับ แต่ถ้ามีขอให้เน้นคุณภาพมากกว่าปริมาณครับ มีเพื่อนที่ดีจริง ๆ คนเดียวดีกว่ามีเพื่อนกินดีแต่ปากนับสิบคนครับ

เพื่อนหายไปตามอายุ อายุยิ่งมากเพื่อนยิ่งหาย
มีแต่เพื่อนที่ชอบยืมเงินอะ เลิกคบหมดสบายใจ

แทบจะไม่เจอใครเลยครับสำหรับผมตั้งแต่ จบมัธยมไทร์มหาลัย จนทำงานแล้ว แทบจะไม่คุยกับใครเลยมาช่วงหลังๆ 2-3 ปีผมได้กลับไปคุยกับเพื่อนๆได้ไปเจอบ้าง ที่ทำไปคงเพราะรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกไปมั้งครับ เลยอยากลองเข้าสังคมจริงๆจังๆดูแต่นั่นแหละ มันก็รู้สึกมันไม่ใช่ตัวๆเองซักเท่าไร

เพื่อนแบบไหนอะ ถ้าเพื่อนแท้
ลุยไหนลุยกัน พึ่งได้ยามยาก ผมมีแค่คนสองคนอ่ะ เอาแบบคบกันเพราะความเป็นเพื่อนจริงๆ

แต่ถ้าเพื่อนตี้ ชวนกินชวนก๊ง มีอยู่หลายคนอยู่ แต่ไม่ได้สนิทถึงขนาดคุยได้ทุกเรื่องหรอก

ผมเป็นพวกมีกำแพงในใจอะ ไม่ค่อยเปิดรับใคร ไม่ค่อยอยากรู้เรื่องใคร ไม่ค่อยอยากให้ใครรู้เรื่องเรา เลยเพื่อนน้อย