ผมกินข้าวคนเดียวตั้งแต่ทำงานที่แรก ยันปัจจุบันครับ
ไม่ค่อยคบค้าสมาคมอะไรกับใคร เพื่อนร่วมงานก็เข้าใจเพราะผมเป็นมุสลิมคนเดียวในบริษัท งานเลี้ยงยังไม่ไปเลย

ืนานๆจะไปหาร้านชากาแฟกินหลังเลิกงานสักที แต่นั่นก็ สมัยทำงานที่แรก
แต่ด้วยความที่ตัวเองไม่กิน ไม่ดื่ม และกินเลี้ยงแบบคนอื่นไม่ได้ ตามหลักการศาสนา ก็บอกกันไปตรงๆว่าผมไปไม่ได้

ส่วนในเรื่องงาน บ.ปัจจุบัน ไม่ได้มีการขอร้องให้ช่วยเหลือกัน มีแต่หัวหน้าที่ชอบให้ไปช่วยพวกบิลลิ่ง ซึ่งโคตรไร้สาระ ผมเป็นทีมทำใบขนสินค้า งานในทีมยังแทบไม่ต้องช่วยกันเลยเว้นแค่มันมากจริงๆก็จะขอความช่วยเหลือให้เช็คเมลให้ แต่ให้ไปช่วยทำวางบิล สาเหตุเพราะหัวหน้าบิลลิ่งเป็นคนใต้เหมือนแก และแกบอกงานของพวกผมน้อย (ก็ไม่ใช่ความผิดตูอะ เซลแม่งไร้คุณภาพขายงานไม่ได้เอง)


ปล.จะว่าไปผมไม่อยากผูกพันส่วนตัวอะไรกับใครในบริษัทนะ อยากมีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง

เอาจริงๆผมทำงานกับบริษัทต่างชาติ(เหมาว่าฝรั่งก็ได้ มีทั้งยุโรปและออสเตรเลีย)ตั้งแต่ปลดจากเกณฑ์ทหารได้ 3 ปี และยิ่งโดยเฉพาะช่วง 10+ ปีหลังทำงานใกล้ชิดกับเจ้านายโดยตรง เพราะเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาล่ะ แทบจะไม่มีปัญหาทางทัศนคติในการทำงานเลย

การทำงานนี่ แบบว่าเถียง/ตำหนิ Country Manager ชาวต่างชาติได้เลยถ้าเขาทำไม่ถูกต้อง โดยไม่ต้องกังวลถึงผลกระทบจากอารมณ์ส่วนตัว นอกเวลาก็คือเพื่อนกัน ชวนกันดื่มหรือทานอาหารได้

แต่เชื่อมั๊ย พอมีการเปลี่ยนนโยบาย เอาคนไทย(เพื่อนผมนี่ล่ะ)ขึ้นมาบริหาร ผมทนรับแนวคิดได้แค่ 3 เดือน ได้งานใหม่ ลองเปิดใจเข้าไปทำงานกับบริษัทสัญชาติไทยและผู้บริหารเป็นคนไทย ก็ทนได้แค่ 6 เดือน เพราะนโยบาย/แนวความคิดไปกันไม่ได้จริงๆ แถมทั้งกดตำแหน่งกดเงินเดือน ผิดข้อตกลงแทบทุกอย่าง

สุดท้ายยอมแพ้ กลับไปสมัครบริษัทที่บริหารงานโดยต่างชาติ คุยกันวันเดียว ตกลงรับกลับเข้าไปทำงานในตำแหน่งระดับสูงเหมือนเดิมล่ะครับ

อยุ่คนเดียวไม่เอาอะไรกับใครเลย พอถึงคราวจำเป็นที่ต้องการความช่วยเหลือ จะลำบากเอานะ

ตอนสมัยผมทำงานออฟฟิศผมก็กะแบบนี้เลย
พยายามไม่อยากสนิทกับใคร เพราะผมกะทำงาน 2-3 ปีจะออกไปทำอย่างอื่นอยู่ละ ไม่อยากให้ความสนิทเกินมารั้งตอนจะลาออก

ปรากฎมีแต่คนรักผม ผมก็งงเลย ในแผนกแอบมีแบ่งพวกกันนิดๆ เป็น 2 พวก แต่ไม่ได้ทะเลาะกันใหญ่โตนะ นานๆทีมีเหวี่ยงๆกันบ้าง แต่ผมไม่เข้าฝ่ายไหนเลย กลายเป็นหัวหน้าชมอีก ปรับตัวได้ดี

พยายามจะไปกินข้าวคนเดียวหลายครั้ง แต่พี่ๆหัวหน้า ชวนให้ไปด้วยกันตลอด แต่ผมกินเสร็จผมก็ลุกกลับโต๊ะไปนอนก่อนอยู่ดี

อาจจะเป็นเพราะผมตั้งใจทำงาน ใครขอให้ช่วยอะไร ถ้าไม่เกินกำลังก็พยายามช่วยตลอด เพราะบางครั้งผมก็ต้องการความช่วยเหลือบ้าง มองข้ามข้อเสียของเพื่อนร่วมงานบ้าง ถ้ามันไม่ได้กระทบอะไรเรา
พวกเรื่องประเมินผมไม่สนเลย เพราะเห็นละว่าหัวหน้าดูคนออก ไม่ได้ให้ตามพวกขยันพูด ประจบประแจง

ส่วนเคสท่าน อะไรที่ไม่หนักหนาไปก็ปล่อยๆไปครับ มองเป็นเรื่องตลก ผมทำแบบนี้ตลอด คิดในใจคนพวกนี้โตมาแบบไหน แล้วก็มองเป็นเรื่องขำๆไป อันไหนไม่ไหวจริงๆ ก็อาจจะต้องลองคุยปัญหากับหัวหน้างาน ให้เค้าหาทางจัดการ ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันไว้ดีสุดครับ แต่ไม่ไหวจริงๆก็ต้องบวกบ้าง อย่ายอมอย่างเดียว

หลังคนชวนผมบอกทำ if กินมื้อเช้ามือเดียว555

* ในมุมมองผมว่าก็ไม่ผิดนะครับ ไม่เข้าสังคม กับ ไม่มีสังคมก็ค่อนข้างแตกต่างกัน


ยกตัวอย่างผมรู้จักคนในที่ทำงานแทบจะทุกคน หมายถึงไปคุยแซวเล่นอะไรได้หมด ก็ไม่ตึงไม่หย่อนอะครับ ถึงเวลางานก็ทำงาน เวลาเดินเอกสารก็แซวคนนั้นบ้างเล็กๆน้อยๆ พอหอมปากหอมคอได้เป็นการทักทายกัน ผมเชื่อว่าการมีคอนเน็คชั่นในที่ทำงานมันย่อมดีกว่าครับ เขาขอเราให้ เขาให้ในสิ่งที่เราขออะไรแบบนี้


แต่กับบางคนในที่ทำงานก็มีครับ เขาจะไม่ค่อยสนสังคมเท่าไหร่ มาทำงานกลับบ้าน ไม่คุยสุงสิงกับกลุ่มอื่น อยู่แต่กับกลุ่มตัวเอง คอนเน็คชั่นก็จะน้อย ยกตัวอย่างหัวหน้าผมละกัน เป็นพวกพูดจาแข็งๆ เวลาไปประสานงานอะไรกับกลุ่มอื่นก็จะยาก เพราะตัวเองไม่มีวาทศิลป์ คือไปจิกเอาข้อมูลเขาอะครับ บนพื้นฐานที่ว่ามันคือหน้าที่ของคุณ ที่ต้องเอาข้อมูลมาให้ฉันอะไรเงี้ย ซึ่งผมมองว่าแกมองงั้นก็ไม่ผิดนะ แต่แบบไม่รู้วะ


ผมยกตัวอย่างเวลาเห็นแกไปตามงานละกัน แกจะใช้คำพูดแบบ "ยังไง ที่คุยกันไว้เสร็จหรือยัง" / "ไหนบอกจะส่งให้เย็นนี้" / "ได้ยัง ข้อมูลที่ขอ" อะไรแบบนี้ครับ แล้วบางทีคือไอ้คนที่แกขอข้อมูล เจอหน้ากันตอนเช้าคือขอแล้วอะ ซึ่งมันไม่ผิดครับ แต่ผมเป็นคนฟัง ผมก็ไม่ค่อยอยากจะให้ความร่วมมือนะ 5555555


ผมว่ามีมิตรเยอะ มันก็มีศัตรูเยอะอะ อันนี้เปรียบเทียบนะ ยิ่งที่ทำงานเรามีคนที่รักเราเท่าไหร่ ไม่เชิงรักหรอก พวกที่ไม่ได้คิดไม่ดีกับเราอะ มันก็ยิ่งทำให้การทำงานเรามันง่ายครับ


ไม่จำเป็นต้องไปสังสรรค์ แต่การวางตัว การคุยเล่น คุยแซวกันอะไรกัน มันก็เชื่อมความสนิทได้ละครับ


อันนี้มุมมองตัวผมเองนะครับ