ตอนเรียนผมนั่งรถเมล์รอสาย 23 สำโรง-เทเวศน์

เรียนเสร็จเที่ยง มาถึงท่ารอรถบ่ายโมง

กว่ารถจะมา 4 โมงเย็น ถึงบ้าน 2 ทุ่ม วันนั้นผมจำไม่ลืมเลย
ยืนจนคนต้องสลับกันนั่งบนรถ ดีที่ยังเป็นรถแอร์ แต่คนก็เบียดเป็นปลากระป๋องแน่มาก เพราะรอนาน
หลังจากวันนั้นมาต้องขอแม่อยู่หอ

ลองคิดดูถ้าคนไม่มีเงินจ่ายค่าหอรายเดือนๆ

แล้วต้องทนนั่งรถเมล์ ทนรอนานๆ จะเสียเวลาชีวิตแค่ไหน

จิงคับ

ประเทศเราแม่มแค่หาเงินประทังชีวิตก็หมดวันละ อย่าหวังว่า product สาย creative จะเกิด

นึกถึงญี่ปุ่น สินค้าพวก เกม การ์ตูน เขาแทบจะเอามาผูกกับวัฒนธรรมได้หมด ส่วนคนแก่บ้านเราบอกว่าไร้สาระ

ซึ่งก็จริง แค่หาเงินใช้ชีวิตยังยากเลย ต้องมาเสียไปกับสิ่งบันเทิงอีก ( แต่เหล้า บุหรี่ ดันขายดี )

จริง เคยมีงานวิจัยหนิว่าการศึกษาสูงไม่ได้ทำให้พลิกฐานะ ได้เท่ากับการเกิดมารวย

คล้ายๆกับประโยคที่ว่าหาล้านแรกยากกว่าหาล้านถัดไป ถ้าคนไหนเกิดมามีทุนหลายล้านเลยยิ่งต่อยอดง่าย


แต่ในประเทศพัฒนาแล้ว เค้าจะมีลู่ทางให้คนที่เกิดมาต้นทุนชีวิตไม่สูงพลิกชีวิตได้เยอะเหมือนกัน

เช่น เป็นนักกีฬาอาชีพ ส่งเสริมstart-up มีตำแหน่งงานให้นักศึกษาทำงาน ฯลฯ


แต่ประเทศนี้บอกเลยว่ายาก ต่อให้ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 บางทียังพลิกชีวิตไม่ได้เลย

แม้แต่อาชีพแพทย์ที่ต้องตั้งใจเรียนมาตั้งแต่เด็ก ตอนจบมาระหว่างลูกคนไม่มีกับลูกคนมีตังค์

เส้นทางอาชีพ รายได้ ความสบาย ความเสื่อมโทรมของร่างกายยังต่างกันเลย


อยู่ประเทศนี้ มีทรัพย์ มีเส้น มีสี รับรองสบาย ส่วนสมองกับสร้างสรรค์เอาไว้ทีหลัง

จริง ทุนนิยมไม่มีคำว่าแฟร์

จริง

จนละตัวคนเดียวผมว่าเรื่องปกติ แต่ต้องแบกภาระด้านหลังด้วยนี่ดิ น้อยคนจะเจอ

จริงแน่นอน
เอาง่ายๆสมมตินะตัวผม คน ตจว เรียนจบทำงาน กทม
บ้านไม่มีก็ต้องเสียค่าเช่า ค่าเดินทาง กลับ ตจว ไม่สะดวกก็ต้องถอยรถ แค่นี้หมดต้นทุนไปเยอะ แทบไม่เหลือ กับเพื่อนคน กทม ที่ทำงานเดียวกัน แทบไม่ต้องจ่ายไรบ้านมี รถพ่อมี เดือนนึงเหลือเก็บเพียบถ้าไม่สุรุ่ยสุร่ายยังไงก็สบาย เงินเหลือเอาไปลงทุน แน่นอนสายป่านยาวกว่าเราแน่ๆ
อันนี้ไม่ได้เทียบกะคนรวยนะเทียบคนระดับพอกันแต่ต้นทุนไม่เท่ากัน
ลองคิดเล่นๆถ้าความเจริญกระจายออก ตจว คนบ้านนอกอย่างผมก็คงไม่เข้า กทม แน่ อยุ่บ้านนอก บ้านก็มีไม่เสียค่าเข่า รถก็ไม่ต้องแพง มันก็คงเหลือเงินทำไรได้เยอะ

นึกแล้วอิจฉาพวกเกาหลีญี่ปุ่นที่แต่ละเมืองมีproduct ของตัวเอง สร้างงานสร้างเงินโอกาสเติบโตเปิดกว้างทะ้งเรื่องทำสาเกเป็นหมื่นๆยี่ห้อ ทั้งโอกาสในด้านอื่นๆที่เปิดกว้าง หันกลับมาไทย นึกออกอย่างเดียวคือต้องมา กทม ที่gdp ของประเทศเกือบครึ่งหรือเกินมันกระจุกอยุ่ที่เดียว โครงสร้างประเทศแมร่งโคตรสำคัญพอๆกับผู้นำที่ฉลาด แต่นั่นแหละ มันไม่ได้เกิดง่ายๆในไทยที่พวกบ้านั่นยังคุมอำนาจเบ็ดเสร็จอยู่

จริงครับ แต่คนรวยก็ไม่ผิดอะไร

เริ่มต้นดี มีชัยไปกว่าครึ่ง

เหมือนเราเล่นเกมส์แหละ
เปิดมา VIP 10 แพคเกจ นั่นนี่ บัพเต็มสูบ ก็ผ่านไปได้อย่างสบาย ต่อยอด จัดทีมได้อย่างเพลิดเพลิน

ผู้เล่นธรรมดา สายฟรี ก็ต้องกระเสือกกระสนดิ้นรน ทำทุกวิถีทางให้ออกมาดีที่สุด คุ้มค่าที่สุด พยายามมากที่สุด ไม่ว่าจะต้นทาง ปลายทาง ก็แพ้อยู่ดี ถึงแม้จะมีบางช่วงที่รู้สึกว่า สู้ได้ ชนะ แต่สุดท้ายก็แพ้

จริงครับ
เอาประสบการณ์ส่วนตัวเลย ตั้งแต่เด็กๆ ผมต้องนั่งรถเมล์กลับจากโรงเรียนแล้วต้องช่วยที่บ้านทำงานจนประมาณสามถึงสี่ทุ่ม กว่าจะได้ทำการบ้าน กว่าจะได้นอนเกือบเที่ยงคืน ตีห้าก็ต้องตื่นมาเตรียมตัวเดินออกไปนั่งรถเมล์ไปเรียน เสาร์อาทิตย์ก็ช่วยทำงานครึ่งวัน ไอ้เรื่องเรียนพิเศษอะไรไม่ต้องไปพูดถึงเลย จะกินให้รอดแต่ละวันยังลำบาก

จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนจน จะไม่มีโอกาสประสบความสำเร็จ

น้ำตาใช่ไหมท่าน เพราะมู้ดราม่า

น้ำเงี๊ยวจากมู้ 18+ เนี่ยล่ะฮะ ผ่ามๆ

จริง ยิ่งจน ยิ่งมีโอกาสสนใจเรื่องอื่น หาความสุนทรีย์ ในชีวิตลดลงด้วย
แค่คิดเรื่องหาเงิน ทำงานก็หมดเวลาแล้ว

ถ้าจะแก้ ไม่ใช่แค่กระจายโอกาสให้คนจนเพิ่มขึ้น มีหลักประกันให้ชีวิตคนจนมากกว่านี้ ว่าถ้าตกงานหรืออะไร มีนะบบรองรับ ไม่อดตายหรือต้องไปลักขโมย

แต่มันต้องแก้ถึงระดับ mindset ของสังคมอ่ะ ว่าให้คุณค่ากับสิ่งอื่นมากกว่าความรวยจน

ผมว่าจริง ใครจะว่า loser แม่มมันก็จริงแหละ

แค่คิดเรื่องใช้หนี้ ก็เสียเวลาไปเท่าไหร่แล้ว จะเก็บๆ เงินไปเรื่อยๆ อย่างอดทน วันนึงดวกแตก ต้องใช้เงินที่เก็บมาจนหมด... นี่แหละ วิถีคนจน

ปล.ไม่เกี่ยวกับเรื่อง น้อง ผญ. นั่งข้างๆ นี่ดูอย่างแพง บอกตัวเองว่าสมมติถ้าจีบจะมีปัญญาดูแลเหรอวะ? จบ..