ผมมองว่ามีส่วนไม่น้อยเลยล่ะ

วันก่อนเจอ

" ทำงานเท่าเดิม เเต่รวยขึ้น 10 เท่า "

เอาความสามารถที่ทำงานให้บริษัท มาเปิดบริษัทสิ ทำออนไลน์เอง
คุณทำงานเท่าเดิม แต่คุณจะรวยขึ้น

เปิดบริษัทมันไม่ได้ง่าย ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ระหว่างทำกิจการ มันมีอีกมาก

ไหนจะความเสี่ยงที่แบกรับ อีก ไร้สาระมาก

และที่เห็นวันนี้ที่แชร์ ๆ กันเยอะ เข้ากับประเด็นของดราม่าก็คือ


" ถ้าคิดว่า "ค่าจ้าง" ที่ได้รับ มันน้อยให้ลองเป็น Freelance หรือ เปิดบริษัทดู ถ้าลูกค้าให้มากกว่า

แสดงว่าเงินที่ได้ไม่เหมาะสม แต่ถ้าน้อยกว่า แสดงว่า คิดไปเอง "

Freelance ยังพอเข้าใจวัดได้ แต่ Freelance มันก็ไม่ได้มีงานตลอด ทำบริษัทมันมีงานตลอด

นั่นคือความเสี่ยง

ส่วนเปิดบริษัท ตามด้านบนที่ผมพิมเลย

ผมมองว่า Coach เบียวๆ พวกนี้ ทำความคิดเด็กรุ่นใหม่ๆ เพี้ยนไปเยอะเลย

พวกนี้มักพูดความจริงแค่ครึ่งเดียว ให้คนที่ไม่รู้คิดไปแบบผิดๆ ได้เลย

ตำคอบของคำถามนี้กว้างมาก

กว้างจนผมไม่แน่ใจเลยว่า "คำตอบ" ไหนที่ดูจะเข้าใกล้ข้อเท็จจริงมากที่สุด

- ต้องเข้าใจก่อนว่าทุกคนไม่ได้เกิดมาเพื่อทำธุรกิจ เป็นนายทุน แต่การที่คนจำนวนนึงในสังคมต้องกระเสือกกระสนมาลงทุนเพราะประเทศนี้คือประเทศรับจ้างผลิตครับ เราไม่เคยสร้าง innovative อะไรได้ เมื่อเราคือประเทศรับจ้างผลิตอายุที่มากขึ้นคือ efficiency ที่ลดลงแบบมีนัยยะสำคัญ นั่นคือการผลักคนกลุ่มนึงออกจากระบบการทำงานไปโดยปริยาย

- การทำงานเป็นลูกจ้าง (หรือทำงานบริษัท) มักจะถูกทับถมว่าเป็นพวกไม่เฟี้ยว เป็นพวกทำให้คนอื่นร่ำรวย ถูกมองว่าเป็นประชากรชั้นสองทั้งๆที่ทุกคนก็ไม่ได้มีความสามารถที่จะเป็นเจ้าของธุรกิจ (ย้อนไปข้อแรกเลย)

- เพราะประเทศนี้คือประเทศรับจ้างผลิต ไม่มี innovative เป็นของตัวเอง ฉะนั้นสิ่งที่เป็นจุดขายของระบบนี้คือ "การลดต้นทุน" ไม่ใช่การเพิ่มราคา product แล้วการลดต้นทุนจะลดจากไหน ถ้าไม่ลดที่ material cost ก็ต้องลดที่ man-power cost แทน

- ความเชื่อผิดๆในสังคมไทยที่ไปยกย่องเจ้าของธุรกิจว่าเหนือกว่าคนอื่น ทั้งๆที่ทุก position มีความสำคัญไม่ต่างกัน (ไปที่ข้อสอง) ถ้าทุกคนเป็นผู้บริหารกันหมดแล้วใครจะทำงาน พอมีระบบนำเข้าแรงงานต่างชาติมาได้ก็เจอปัญหาแบบทุกวันนี้ไงครับ ที่เงินบาทไหลออกนอก เพราะต่างชาติมาแย่งงานคนไทยทำ

- ประเทศนี้เหมือนเรือที่ไม่มีหางเรือ เราไม่เคยมี concept ว่าเราจะเป็นใคร จะเป็นเสือหรือเป็นครัวโลกหรือเป็น medical hub พอไม่มีทิศทางมันก็สะเปะสะปะจับฉ่ายไปเรื่อยๆ มารู้ตัวอีกทีก็ตกเทรนไปแล้ว

- เพราะการไม่ควบคุมค่าครองชีพ ทำให้รายรับกับรายได้ไม่สอดคล้องกัน ผมเชื่อลึกๆว่าถ้ารายได้กับรายจ่ายเหมาะสม ทุกคนก็อยู่กันได้ มีความสุขในระดับที่ควรจะเป็น แต่พอรายรับไม่สอดคล้องกับรายจ่ายมันก็ต้องเสาะหาลู่ทางหารายได้กันไปเรื่อยๆ ถ้าคุณลดรายจ่ายไม่ได้มีทางเดียวก็คือต้องเพิ่มรายได้ ไม่งั้นจะมีการฝันลมๆแล้งๆกับหวยเหรอครับ เพราะการหารายได้เพิ่มมันยากไง คนถึงไปหวังกับหวยง่ายกว่า

อันแรกอ่ะโคตรไร้สาระ อันสองผมว่าให้มองความเป็นจริงมากกว่าว่าเราวัดค่าตัวเองเกินค่าจ้างไปรึป่าว

พวก life coach กลวงๆ

ยุคนี้เบียวขึ้นกว่าเดิม ต้องแฝงการด่าเจ้าของบริษัท / นายทุน / เจ้าของกิจการด้วยครับ โดยเอาหลักคอมมิวนิสมาปนหน่อยๆ

เข้าทวิตได้เบยฮับ พวกเซเลปนักเอดูเขตทั้งหลายกำลังมาเลยนะช่วงนี้ ขนาดไอข่าวคิวเทเมื่อวานยังมาคอยแย้งคนอื่นอยู่อ่ะ

พวกไลฟ์โค้ช มันจะขายคอร์สไง
มันแคร์ที่ไหนเล่า ว่าเปิดไปแล้วเจ๊งไม่เจ๊ง
ถ้าเจ๊ง ก็แค่เงียบไว้ แต่ถ้าดังขึ้นมาก็เอาไปโปรโมทต่อ แค่นั้น

คนทำได้ก็มี คนล้มเหลวก็มี เด็กบางคนมันพร้อมเสี่ยงอยู่แล้ว อายุน้อยๆสบายเลย ยิ่งพวกทางบ้านซัพพอตด้วยแล้วยิ่งโตไว เครื่องไม้เครื่องมือ หรือความรู้มันหากันไม่ยากเลยสมัยนี้

คิวเท เอง นายจ้างมันก็แบกค่าใช้จ่ายอะไรหลายๆ อย่าง ค่าอุปกรณ์ ค่าอยู่ ค่ากิน เสียภาษี เงินเดือนพนักงาน สวัสดิการ กระทั่งวัคซีนหายาก(ณ เวลานั้น) ออกกล้อง ทำคอนเท้นต์ ไม่รู้จะปัง หรือจะพัง วัดดวงเอา คลิปไหนปัง คลิปไหนวิวน้อย ไลค์น้อย ก็พัง

ให้ที่อยู่ดีๆ ให้ใช้รถ พาไปกินอาหารดีๆ ให้ใจกับลุกน้องเสมือนครอบครัว อยากขอแค่ความซื่อสัตย์ จากพวกเขา

คิดๆ ไป ก็สงสารคิวเทหน่ะ พยายามมีความคิดให้เป็น ผญ ที่สุดเท่าที่นายจ้างคนนึงอยากทำให้ จาก ปสก และบทเรียนในครั้ง คงสอนคิวเทเลยว่า คงไม่วางใจใคร ไม่ให้ใจกับใคร ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ ให้เยอะเกินไป เกินนายจ้าง กับลุกน้อง ต่อจากนี้ คงดุคนงาน ละเอียดมากขึ้น มีบทเรียนที่ราคาแพงมาก เชื่อเลยว่า จิตใจต่อจากนี้ไป คงแข็งแกร่งเรื่องคนใกล้ตัวมากกว่านี้

ตำคอบของคำถามนี้กว้างมาก

กว้างจนผมไม่แน่ใจเลยว่า "คำตอบ" ไหนที่ดูจะเข้าใกล้ข้อเท็จจริงมากที่สุด

- ต้องเข้าใจก่อนว่าทุกคนไม่ได้เกิดมาเพื่อทำธุรกิจ เป็นนายทุน แต่การที่คนจำนวนนึงในสังคมต้องกระเสือกกระสนมาลงทุนเพราะประเทศนี้คือประเทศรับจ้างผลิตครับ เราไม่เคยสร้าง innovative อะไรได้ เมื่อเราคือประเทศรับจ้างผลิตอายุที่มากขึ้นคือ efficiency ที่ลดลงแบบมีนัยยะสำคัญ นั่นคือการผลักคนกลุ่มนึงออกจากระบบการทำงานไปโดยปริยาย

- การทำงานเป็นลูกจ้าง (หรือทำงานบริษัท) มักจะถูกทับถมว่าเป็นพวกไม่เฟี้ยว เป็นพวกทำให้คนอื่นร่ำรวย ถูกมองว่าเป็นประชากรชั้นสองทั้งๆที่ทุกคนก็ไม่ได้มีความสามารถที่จะเป็นเจ้าของธุรกิจ (ย้อนไปข้อแรกเลย)

- เพราะประเทศนี้คือประเทศรับจ้างผลิต ไม่มี innovative เป็นของตัวเอง ฉะนั้นสิ่งที่เป็นจุดขายของระบบนี้คือ "การลดต้นทุน" ไม่ใช่การเพิ่มราคา product แล้วการลดต้นทุนจะลดจากไหน ถ้าไม่ลดที่ material cost ก็ต้องลดที่ man-power cost แทน

- ความเชื่อผิดๆในสังคมไทยที่ไปยกย่องเจ้าของธุรกิจว่าเหนือกว่าคนอื่น ทั้งๆที่ทุก position มีความสำคัญไม่ต่างกัน (ไปที่ข้อสอง) ถ้าทุกคนเป็นผู้บริหารกันหมดแล้วใครจะทำงาน พอมีระบบนำเข้าแรงงานต่างชาติมาได้ก็เจอปัญหาแบบทุกวันนี้ไงครับ ที่เงินบาทไหลออกนอก เพราะต่างชาติมาแย่งงานคนไทยทำ

- ประเทศนี้เหมือนเรือที่ไม่มีหางเรือ เราไม่เคยมี concept ว่าเราจะเป็นใคร จะเป็นเสือหรือเป็นครัวโลกหรือเป็น medical hub พอไม่มีทิศทางมันก็สะเปะสะปะจับฉ่ายไปเรื่อยๆ มารู้ตัวอีกทีก็ตกเทรนไปแล้ว

- เพราะการไม่ควบคุมค่าครองชีพ ทำให้รายรับกับรายได้ไม่สอดคล้องกัน ผมเชื่อลึกๆว่าถ้ารายได้กับรายจ่ายเหมาะสม ทุกคนก็อยู่กันได้ มีความสุขในระดับที่ควรจะเป็น แต่พอรายรับไม่สอดคล้องกับรายจ่ายมันก็ต้องเสาะหาลู่ทางหารายได้กันไปเรื่อยๆ ถ้าคุณลดรายจ่ายไม่ได้มีทางเดียวก็คือต้องเพิ่มรายได้ ไม่งั้นจะมีการฝันลมๆแล้งๆกับหวยเหรอครับ เพราะการหารายได้เพิ่มมันยากไง คนถึงไปหวังกับหวยง่ายกว่า

น้องชายผมเลย ไม่อยากเรียนแล้ว อยากเป็นเซียนหุ้น เซียนลงทุน ไม่อยากเหนื่อยทำงาน เห็นโคชพวกนี้ขายคอร์สแล้วอิจฉา สอนแปปๆก็ได้แล้วหลายแสน

อยากออกมาทำเอง ต้องเก่งระดับท๊อปจริงๆมันถึงทำได้
ถ้าเป็นลูกจ้างความสามารถน้อยถึงปานกลางอย่าเลยเหนื่อยเปล่า

Freelance โหดๆหรือ Outsouce โหดๆถึงรอดได้
มันต้องมีประสบการณ์+connection ระดับนึงถึงมีงานเรื่อยๆ

ทำเองนี่เคว้งเฮ้ๆเลยนะ ขึ้นสุดลงสุด ถ้าชอบความท้าทายชีวิตที่ไม่มั่นคงแนะนำจัดไป

เอ้า คนอยากมีตังละทางทำธุรกิจมันรวยสุดละ ก็จะห้ามกันเหรอ ตอนอายุน้อยๆนี้น่าลองสุดๆ แล้ว ล้มก็ไม่คิดอะไรมาก อายุเยอะๆแมร่ง ภาระก็เยอะตาม

เดี๋ยวเป็นฟรีแลนช์งานเยอะก็ต้องจ้างคนอื่นมาช่วยทำอยู่ดี

หนีไม่พ้นต้องเป็นเจ้านายคนเข้าสักวัน

เอาจริงๆช่วงผมจบใหม่ๆหาที่ทำงานที่ให้ผม 15k ผมก็ว่าผมโชคดีแล้วนะ
เพราะผมไม่มีอะไรพิสูจน์ตัวเองหรือประสบการณ์การทำงานเลย

ผมมักจะตะโกนดังๆในใจว่า ถ้าพวกมึงเก่งจริง ออกมาทำเองเลย .. กูจะเอาใจช่วยเต็มที่ และยินดีมากๆที่ในวันที่ประสบความสำเร็จ

ปัจจุบันผมก็ยังไม่เก่งนะ เจอปัญหาสารพัด แต่ก็พยายามต่อไปเรื่อยๆในการเอาบริษัทตัวเองไปให้รอดดดดด

ไม่เกี่ยวกับเคสคิวเทใดๆ ทั้งสิ้นนะครับ

ผมไม่อยากให้เหมารวมการเรียกร้องของเด็กรุ่นใหม่ ด่านายทุน เป็นการ 'เบียว' ไปเสียหมดนะครับ เพราะยังไงก็ตามต้องยอมรับว่าค่าแรงของประเทศนี้ยังต่ำกว่าที่ควรจะเป็นจริงๆ ลูกจ้างมีอำนาจต่อรองน้อยเพราะสหภาพแรงงานไม่แข็งแรง ถ้าเทียบสัดส่วนรายได้ในโครงสร้างบริษัทระหว่างผู้บริหารกับพนักงานระดับล่างยังมีความเหลื่อมล้ำมากกว่าประเทศที่เจริญแล้ว เช่นแถบสแกนดิเนเวีย มากจริงๆ