ผมแทบไม่ร้องเลย ไม่ว่าจะญาติหรืออะไร แต่ก็อาจจะมีน้ำคลอนิด ๆ

ถ้าไม่ใช่แฟนกับพ่อแม่ ผมไม่ร้องนะ พี่สาวแท้ๆ ผมยังคิดว่าไม่น่าจะร้องเลย

อากง อาม่า ผมเสีย เขาเลี้ยงผมแต่เด็ก รักมาก
ผมร้องตอนได้ข่าว กับตอนไปรับร่างที่ รพ คือร้องแบบหยุดไม่ได้ เข้าใจคำว่าใจจะขาดก็ตอนนั้น
แต่พอหลังจากนั้นในงานพิธีก็ไม่ร้องแล้ว

เพื่อนผมเพิ่งเสียไปสองปีก่อน เป็นมะร็ง ผมก็ไปเยี่ยมจนวันสุดท้าย ก็ไม่ได้ร้อง มีซึมๆ

เพื่อนผมตายเคสเดียวกับคุณแตงโมเลย ก็ไม่ร้องนะ

คือ กต จะร้อง แต่ฝืนดึงสติมาตอบคำถาม

หนุ่มเลยบอกให้ร้องเลย

ส่วนตัวก็ไม่ค่อยร้องนะ แต่ถ้าร้องก็คือยาวเลย

ประเด็นที่พิธีกรถามคือเป็นอะไร เดี๋ยวร้องเดี๋ยวหยุด จะร้องแต่ก็กลับมาเป็นปกติแล้วก็จะร้องใหม่ แต่อาการตอนจะร้องมันดูขัดๆเหมือนฝืนๆ

คือแบบจะร้องก็ร้องได้ ไม่ร้องก็ไม่มีใครว่า แล้วพอร้องสักพักกลับเป็นปกติ มันเลยดูแปลกๆ แล้วก็บอกเศร้าก็ร้อง แต่บางอย่างดูยัดๆเหมือนกัน

แบบเค้ารักคุณมากเลยนะ ใครจะไปรู้ว่ารักกันจริงรึเปล่า แบบชี้นำพยายามเล่นกับความรู้สึก

ปล. มันก็อาจจะมีคนที่เดี๋ยวร้องเดี๋ยวหยุดก็ได้ อันนี้ผมไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้รึเปล่า

พ่อผมตาย ผมไม่ร้องนะ คนรอบตัวผมร้องหมด แต่เสียใจมากนะ มากๆๆ แต่มันมีไรต้องทำอีกเยอะมไหนจะงานศพ ไหนจะเรื่องอื่นๆ พอเรื่องมันเคลียร์ ค่อยมานั่งกินเบียร์เศร้าคนเดียว

กรณีคุณตาของผม ผมอยากร้องแต่มันไม่ร้อง หันไปเจอแม่ร้องไห้ เจอยายร้องไห้แล้วมันจุกมากกว่า แต่โหวงมากๆ จนผ่านพิธีศพอะไรเรียบร้อยไปสองสามวันนั่นล่ะ ก็ถึงเวลาต้องกลับไปทำงานเลยขึ้นไปไหว้รูปตาก่อนกลับ ร้องตอนนั้นอยู่พักนึงเลย

เคสนี้ ผมไม่เห็นด้วยกับการทำตัวเป็นปราชญ์สั่งสอนคน เปิดหัวรายการปุ๊บ ก็จัดก่อนเลยหนึ่งฉาดใหญ่ "เป็นเพื่อนประสาอะไรทิ้งเพื่อน ... ถ้าเป็นแตงโม เค้าจะไม่ทิ้งพวกคุณ" ทั้งที่ยังไม่ได้สอบถามเรื่องราวจากกระติกเลย และมีอีกหลายๆ คำพูดที่กลายเป็นโควตที่ถูกอกถูกใจชาวเน็ต

ถ้าทำใจแล้วประมานนึงผมไม่เคยร้องเลย แต่นี่กระทันหันแล้วอุบัติเหตุ ตอนผมทำแมวตายผมร้องไป3วัน นี่ถ้าเพื่อนตายต่อหน้าเรา ผมเป็นบ้าแน่ๆ

เพื่อนสนิทเสีย ไม่ร้อง
ยายเสีย ไม่ร้อง

ญาติๆเสียก็ไปร่วมงานยืนเฉยๆ

แฟนบอกเลิก เจือกร้อง

เพื่อนผมพ่อเสียไม่ร้องนะ มันเสียอะไรมาเยอะ ตอนนั้นผมคิดว่ามันเก่งมาก
พอนึกถึงมันแล้วคิดดูดีๆ คนที่ไม่ร้องไห้กับอะไรเลย คือเขาคงโดนสะสมมาจนแค่เศร้าแต่ไม่แสดงสีหน้า

ไม่ร้องครับ

ย่าผมเสียกระทันหัน ผมร้องตั้งแต่วันแรกที่ได้ยินข่าว ร้องแบบไม่อายลูกเมีย ย่าเลี้ยงผมมาสี่สิบกว่าปี ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวเลย แต่วันงานผมไม่ร้องเลยนะ น้าๆ บอกว่าอย่าน้องย่าจะเป็นห่วง
แต่วันที่เปิดให้ดูย่าในโลง ผมเองบวชหน้าไฟผมร้องตรงนั้นเลย ผมไม่สนใจใครทั้งนั้นอ่ะ ย่าผมทั้งคน ย่าผมมีคนเดียวร้องไห้บนเมรุคาผ้าเหลืองเลย ทุกวันนี้มองไปตรงที่ย่าเคยนอนทีไร น้ำตามันไหลออกมาเองตลอด
ผมพยายามบอกคนอื่นให้เข้มแข็งแต่กลับเป็นผมเองที่ไม่เข้มแข็งเลย

เวลาแอบส่องพ่อผ่านมือถือ มักจะเห็นพ่อเหม่อๆ ตาลอยๆ มองไปที่ย่าเคยนอน คนเป็นหลานแบบผมจะเป็นยังไงอ่ะ ขนาดลูกยังทำใจไม่ได้ หลานที่ย่าเลี้ยงดูมาตลอดมาจากไปแบบนี้ ใครมันจะทำใจได้

ตอนแม่ผมเสียตอนผมอายุ24 ต่อหน้าคนอื่นก็น้ำตาซึมๆครับ แต่ตอนกลางคืนนอนน้ำตามันก็ไหลเอง เศร้าอยู่นานเหมือนกัน ผ่านมา10ปี บางคืนนึกถึงมากๆก็มีน้ำตาไหลอยู่ครับ