หนัง - ซีรีส์ไทย ทำไมไม่มีคนดู ?
.
กลายเป็นประเด็นที่ถกเถียงกันอยู่ในโซเชียลมีเดีย หลังจากนักแสดงหนุ่ม “ต่อ ธนภพ” ไปออกรายการดังทางยูทูบ แล้วมีการพูดถึงประเด็น "ทำไมซีรีส์ไทยถึงทำให้ดีมาก ๆ เหมือนซีรีส์เกาหลีไม่ได้?"
.
จากนั้น “ต่อ ธนภพ” ระบุว่าอยากจะพูดเรื่องนี้มาก ๆ และได้ตอบคำถามถึงประเด็นดังกล่าวว่า
.
“ตอนแถลงข่าวของหนังที่เพิ่งมีมา ผมชอบคำนึงมากเลยที่พูดว่าอยากให้หนังเรื่องนี้มันเป็นจดหมายรักจากเมืองไทย เพราะว่านี่คือสิ่งที่เราพยายามที่จะมีแต่เราไม่มี เช่นความกว้างของตลาด ประเด็นคืออยากให้เชื่อจริง ๆ ว่ามันไม่ได้ต่างกันขนาดนั้นนะ คุณภาพของคน แต่ยอมรับว่าคุณภาพของของก็เราสู้ไม่ได้ไง ก็สู้ไม่ได้จริง ๆ แล้วจะให้ทำยังไง
.
ทุกวันนี้ถามว่าพยายามทำดีที่สุดไหม ใช่พยายามทำให้ดีที่สุดในสิ่งที่มีแต่ว่าคือสุดท้ายพวกเราตั้งใจทำขนาดไหนดันอยู่ที่คน เพราะฉะนั้นจริง ๆ ผมว่ามันเหมือนการเวิร์คร่วมกันว่าแบบ เช่น อยากเห็นอะไรดีขึ้น ก็ต้องสนับสนุนกันหรือเปล่า แค่นั้นเอง แล้วถามว่ามันจะสนับสนุนได้ใน 1 เรื่อง 2 เรื่อง แล้วจะดีเลยเหรอ ก็คงไม่มันก็ต้องช่วยกันไปเรื่อย ๆ
.
ในฐานะนักแสดงเจ็บใจนะ จี๊ดทุกครั้งเวลาที่ใครก็ตามที่บอกว่า ฉันไม่ดูละครไทย ฉันไม่ดูหนังไทย คือแบบบางครั้งแค่เป็นคำถามเล็ก ๆ ว่าเราผิดอะไร ไม่ดีอะไรวะ แบบเฮ้ยคนรอบตัวเก่งหมด แล้วเก่งจริงด้วย เนี่ยเอาแค่ที่นั่งตรงนี้ ที่ผมทำมาคือเก่งหมดแล้วทุ่มหมด แต่แบบมันมีบางอย่างที่คุณไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร”
.
จากคำตอบดังกล่าวทำให้หลายคนที่ฟังแล้วรู้สึกว่าเป็นการโยนความผิดให้กับคนดูหรือไม่ มันเป็นสิทธิ์ของคนดูหรือเปล่าที่จะเลือกดูอะไรก็ได้ แต่อีกหลายคนก็เห็นด้วยและเข้าใจสิ่งที่ ต่อ ธนภพ ต้องการสื่อสาร กลายเป็นประเด็นที่ถกกันอยู่ในโซเชียลมีเดียตอนนี้
.
สำหรับละครซีรีส์ไทยโดนเปรียบเทียบ กับซีรีส์เกาหลีมานานหลายสิบปีแล้ว ทั้งในแง่ของ production , dialogue , Plot รวมไปถึงงบประมาณ และการสนับสนุนจากภาครัฐอย่างจริงจัง เปิดกว้างการแสดงออกทางความคิด เพื่อผลักดันให้อุตสาหกรรมบันเทิงไทยเติบโตไปสู่ตลาดโลกเสียที
.
ขอบคุณภาพจากรายการ The Driver
.
https://www.facebook.com/384433101634826/posts/4879819992096092/

___________________________________



มีโอกาสดู VDO Clip จากรายการ The Driver จึงมาชวนคุยต่อยอดกันในประเด็นนี้บนเพจ และต้องบอกก่อนว่าข้อความของน้องต่อ ในมุมคนในวงการ ไม่ใช่ข้อความที่ผิดเสียทีเดียว มันก็เป็นมุมมองหนึ่งที่ใช่ แต่มันมีมุมจากใจคนดูอีกเช่นกัน เราลองมาถกเถียงพูดคุย และมองเรื่องนี้ไปด้วยกันว่า

"ทำไมเรายังทำ contents สู้ต่างประเทศไม่ได้?"

1) เราเห็นตรงกับน้องต่อในเรื่องศักยภาพของคน คนทำงานเก่งมาก และจริงๆปัจจุบัน production ก็พัฒนาดีขึ้นมาก Production ไม่ได้ห่วยแตกนะ เรากลับมองว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรื่องของคุณภาพและศักยภาพต่างๆครับ

2) เรามองว่าปัญหาอยู่ที่ "บท" หรือ dialogue การจะพาคนดูไปเชื่อในสิ่งที่ตัวละครพูด บทต้องไม่ห่วยก่อน คือพูดในสิ่งที่คนดู accept ได้ และการกระทำต้อง make sense ดูเป็นตัวละครที่มีสมอง คิดแบบมนุษย์คิด และทำให้คนรับรู้มิติความคิดของตัวละคร ซึ่งพอบทมันไม่สมจริง ขาดความน่าติดตาม คนดูก็เบื่อ

3) ต่อให้นักแสดงเก่ง production ดิบดี คุณไปเจอบทละคร บทโทรทัศน์ที่ทำร้ายเส้นเรื่อง ก็ไม่ส่งเสริมให้คนดูอยากดู ดังนั้น การจะพาคนดูไปดูได้ ต่อให้ชอบตัวนักแสดงมากแค่ไหน มันทนดูบทแบบตบจูบ ตบแย่งผู้ หรือกรี๊ดๆๆ แผดเสียง ต่อเนื่องไม่ได้ คนดูเองต้องการอะไรใหม่ๆ ก็เลยจากละครไทยไป คงเหลือไว้แต่คนดูยุคเก่า ที่ยังเสพละครน้ำเน่าอยู่ ซึ่งกลุ่มตลาดส่วนนี้ ล้มหายตายจากไปตามกาลเวลา แต่ละครไทยก็ยังไม่ได้พัฒนาไปตามพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปตามคนดู ที่หนีไปเสพสื่อที่ตนเลือกได้อย่าง video-on-demand channels มากขึ้นเรื่อยๆ

4) จริงๆแล้วที่บทห่วย ส่วนหนึ่งก็มาจากต้นทุนที่กดค่าแรงคนทำงาน ที่ต่างประเทศคนเขียนบทเป็นหัวใจสำคัญ ค่าตัวแพง เงินดี แต่ของไทย กลับไม่ค่อยมีคนอยากเขียนบท ทำงานดีๆออกมา อาจจะเป็นเพราะการให้คุณค่า จากตัวค่าจ้างเอง ที่ไม่ได้คุ้มค่าการทำงานต่อตอน ต่อเรื่อง ต้องรีบทำ รับจำนวนเรื่องให้ได้มากๆ เพื่อให้ได้เงิน ไม่มีเวลามาละเมียด เพราะ 1 เรื่องไม่ได้เงินเยอะนัก

5) จะว่าไปคุณภาพชีวิตคนทำงานในกองถ่ายไทย การดูแลสวัสดิการคนทำงานเบื้องหลังทุกส่วน หรือค่าแรงของพวกเขา ก็ไม่ได้ถูกยกคุณค่าในระดับเดียวกับนักแสดง หรือผู้กำกับ ไม่ได้มีชีวิตที่ดี ก็ส่งผลต่อความสุขความตั้งใจในการทำงาน มันมีผลร่วมกันทั้งนั้น

6) เรามองไปถึงเรื่อง Plot หรือเส้นเรื่อง ปัจจุบันพัฒนาขึ้น แต่ยังพบการ remake ใช้บทประพันธ์เก่าเก็บที่นำเสนอค่านิยมเก่าๆ นวนิยายบางเรื่องล้าสมัย ทั้งคำพูดตัวละคร กรอบความคิด และการตัดสินใจในการกระทำ ไม่สอดรับกับค่านิยมสากล (universal values) เช่น หญิงข่มขืนแต่ตกหลุมรักคนทำร้ายเรา หรือพ่อเฆี่ยนตีลูกจนได้ดี ความคิดแบบปิตาธิปไตย การใช้ความรุนแรงในครอบครัว การคุกคามทางเพศ สะท้อนสังคมแต่ไม่สร้างสรรค์สังคม มันต้องเปลี่ยนมิติของ plot เก่าๆเหล่านี้ให้ไปในทางที่สร้างสรรค์

7) Plot ของต่างประเทศ-เกาหลี ใช้การเจาะไปในอาชีพ วิถีชีวิต และให้ความสำคัญในวัฒนธรรมประชาชน ให้คุณค่ากับเรื่องราวของคนในสังคม ไม่ใช่ content อวยอภิสิทธิ์ชน เช่นคนทำร้านกาแฟ อาชีพหมอ ตำรวจ หรือคนทำ start up มันมีมิติของความเป็นมนุษย์ที่สามารถเล่าเรื่องชีวิตของคนได้มีชีวิตมากๆ ดูสมจริง เพราะ research ทำข้อมูลต่างๆมาอย่างดี จนทำให้ plot มันน่าดู เราเห็นกลไกการทำงานจริงของคนในอาชีพ เราเชื่อในตัวละคร มันเลยสนุก (ขนาดพวกซีรีส์จักรๆวงศ์ๆบ้านเขา เนื้อหายังเสียดสีการเมือง ดูแล้วทันสมัยเลย ไม่ใช่แค่วุ่นวายกับการหมอบกราบ-ราชาศัพท์-พิธีกรรม)

8 ) ละครไทย หรือหนังไทย ยังติดอยู่กับการทำ contents เก่า โดยเฉพาะละครย้อนยุค ละครประวัติศาสตร์ ประเภทเชิดชูพระมหากษัตริยาธิราชเจ้า ทำให้เนื้อหา การใช้คำ การนำเสนอ ไม่ได้ดึงดูดให้คนดูยุคใหม่ รู้สึกว่าน่าติดตาม เพราะไม่ได้นึกถึงคนดู แต่ทำเพื่อยกย่องพระเกียรติของบุคคลเสียมากกว่า

9) ละครดีๆ หนังดีๆ มีอยู่จริงนะ เช่น

- กาหลมหรทึก ทำดีมาก ย้อนยุค แต่เนื้อหา plot บท อย่างแจ่ม สนุกมากๆ หรือ
- Series ที่ต่อเล่นเป็นเด็กออทิสติก แข่งแบตมินตัน หรือ
- น้องแนนโน๊ะทั้ง 2 Seasons ที่กล้าพูดเนื้อหาที่ค่อนข้างแรง
- เลือดข้นคนจาง ที่เล่าอย่างมีมิติ สนุก น่าติดตามในการสืบค้นคดี และปมความบาดหมางในครอบครัว

จริงๆ มันมีอะไรดีๆอยู่แหละ (ยังมีอีกมากเลยที่พูดไม่หมด) แต่คนดูที่เอือมระอาและปิดใจไปแล้วก็คงไม่กลับมา เพราะยังไม่เชื่อว่าจะมีการพัฒนาในเร็ววัน จึงยากที่จะสนับสนุน คงต้องวอนขอให้เปิดใจกันมากขึ้น

10) ประเทศที่ไม่เป็นประชาธิปไตยโดยสมบูรณ์ การจะปลดล็อคเนื้อหา แช่แข็งทางวัฒนธรรม และความคิดสร้างสรรค์ใหม่ๆเป็นเรื่องยาก เพราะรัฐจะเข้าคุกคามความสร้างสรรค์ใหม่ๆนั้น และไม่ได้ส่งเสริมให้คนมีความสร้างสรรค์ นอกจากปิดกั้น และมีแต่ความล้าหลัง ทุกวันนี้ยัง Censor บุหรี่ หรือการจูบใน Series Y อยู่เลย น่าขันมาก

11) การจะก้าวหน้าเป็นประเทศมหาอำนาจด้าน Soft Power มี contents ชั้นนำ รัฐบาลจะต้องอัดฉีด สนับสนุน และปลดล็อคให้เสรีภาพทางความคิดกับคนในชาติเสียก่อน ทุกวันนี้คนทำงานดิ้นกันเอง ช่วยเหลือกันเอง ระดมทุนกันเอง ไม่มีการสนับสนุนลงทุนจากรัฐ เมื่อรัฐไม่ได้ให้คุณค่า ไม่ให้การสนับสนุนการเติบโตในประเทศ และผลักันไปต่างประเทศ ต้องใช้กำลัง แรงพลัง และฝีมือของคนทำงานล้วนๆ โดยที่รัฐรอเคลมความสำเร็จ เขาไม่ได้ช่วยเหลือผู้ทำหนังและละครไทยเลย ถ้าไม่ใช่ละครหนังปลูกจิตสำนึกรักชาติ คงยากจะสนับสนุนในวิธีคิดของรัฐบาลทหาร

12) คนไม่ดูละครไทย หนังไทย ส่วนหนึ่งก็เพราะเห็นว่า ตัวคนดัง หรือผู้กำกับเองก็ไม่เห็นจะ call out ผลักดันอะไรให้รัฐทำงาน คุณเองจะไม่เคยแยแสประชาชน เมื่อมีความเดือดร้อนอะไร ตัวเองก็ขึ้นหิ้งเป็น elite จนคนเอือมระอา ก็นี่คือราคาที่ต้องจ่ายจากการไม่สนับสนุนคุณอีกต่อไป

เมื่อคุณไม่สนับสนุนประชาชน ประชาชนก็หมดแรงจะสนับสนุนคุณ คุณมีต้นทุนที่ต้องจ่ายคือชื่อเสียงหายไป และการไม่ได้รับการสนับสนุน แต่ประชาชนก็ต้องจ่ายกับราคาที่อยู่กับรัฐบาลห่วยๆเช่นกัน เมื่อคุณบ่นว่าวงการอุตสาหกรรมบันเทิงไม่ขยับก้าวหน้า แต่คนทำงานไม่เคยผลักดันให้รัฐสนับสนุน มาโทษคนดู แต่เงียบกริบ ไม่บอกปัญหาว่ารัฐบาลไม่สนับสนุน คุณก็ดักดานอยู่ในวงการที่ห่วยแตก และขาดการสนับสนุนต่อไปละกันนะ เพราะขนาด call out เพื่อตัวเองในฐานะประชาชนคนทำงานบันเทิง ยังไม่กล้าพูด ก็อย่าหวังจะพัฒนาได้จริง (ถ้ามีอย่างคุณเจ้ย อภิชาติพงศ์ แบบนั้น ช่วยกันผลักดันเสียงที่ควรสื่อสารต่อสังคม ก็คงจะดี)

กว่าผู้คนจะคิดได้ว่า "การเมือง" เป็นส่วนหนึ่งในโครงสร้างปัญหาของการปิดกั้นความสร้างสรรค์ และส่งผลต่อการขับเคลื่อนพัฒนาช้าของวิถีชีวิตประชาชนในประเทศด้านต่างๆ คงต้องรอให้ภัยจากความดักดานนั้นมาประชิดตัวเสียก่อน กว่าจะตาสว่าง รู้ตัวอีกที ชีวิตก็ถูกกลืนกินจนมืดบอด แก้ไขพัฒนาอะไรไม่ได้ นอกจากรับชะตากรรมจากความเมินเฉยนั้น

ส่วนตัว รู้สึกสมเพชกับคนที่ยังคิดไม่ได้ เพราะถ้าคนคิดได้ มองเห็นปัญหาจริงๆ เราคงจะร่วมกันผลักดันให้ก้าวหน้าไปนานแล้ว และประเทศไม่มีวันเดินทางมาจุดนี้แน่นอน...แม้กระทั่งอุตสาหกรรมบันเทิงไทย

:( "โทษภัยของการไม่แยแสอะไรเลย ไม่ขับเคลื่อนการเปลี่ยนแปลง คือการอยู่กับความดักดานตลอดไป"

:( "เลิกเป็นสลิ่ม กับ ignorant ให้ได้ก่อน เดี๋ยววันหนึ่ง contents จะปังแน่นอน"

ความจริงวันนี้ ทำไมพัฒนาได้แค่นี้ สื่อบันเทิงไทย

#ThinkTalkLoud
#ตุ๊ดส์review

https://www.facebook.com/332977620507759/posts/1330749057397272/

คำพูดของต่อที่บอกว่าทุ่มเทกันมากเหนื่อยกันทั้งวงการก็ไม่ดูกัน

ยินดีด้วยนี่แหละความเป็นจริง ขยันมาก ทุ่มเทมาก เหนื่อยมาก แต่มันไม่ดี มันก็คือไม่ดี

การทำงานหรือเรียนก็เช่นกัน ทำให้เยอะ เป็นร้อยเท่าก็สู้การทำให้ถูกทางทำให้ดีไม่ได้

พายเรือผิดทาง 100 โล ก็ไม่มีทางถึงที่หมายได้เท่าคนพายเรือถูกทางแค่ 1 กิโลอะ

#มิตรสหายท่านหนึ่ง

เพราะขนาด call out เพื่อตัวเองในฐานะประชาชนคนทำงานบันเทิง ยังไม่กล้าพูด ก็อย่าหวังจะพัฒนาได้จริง

คำพูดของต่อที่บอกว่าทุ่มเทกันมากเหนื่อยกันทั้งวงการก็ไม่ดูกัน

ยินดีด้วยนี่แหละความเป็นจริง ขยันมาก ทุ่มเทมาก เหนื่อยมาก แต่มันไม่ดี มันก็คือไม่ดี

การทำงานหรือเรียนก็เช่นกัน ทำให้เยอะ เป็นร้อยเท่าก็สู้การทำให้ถูกทางทำให้ดีไม่ได้

พายเรือผิดทาง 100 โล ก็ไม่มีทางถึงที่หมายได้เท่าคนพายเรือถูกทางแค่ 1 กิโลอะ

#มิตรสหายท่านหนึ่ง

สุดท้ายจบที่ “สิทธิของคนดู” ไง

เพราะขนาด call out เพื่อตัวเองในฐานะประชาชนคนทำงานบันเทิง ยังไม่กล้าพูด ก็อย่าหวังจะพัฒนาได้จริง

ขอพูดถึงผลงานยุคใหม่ๆนะ ไม่ต้องไปพูดถึงละครหรืองานเก่าเก่า/รีเมค
คือของยุคใหม่ก็จะทำขายแต่วัยรุ่นอย่างเดียวเลย อยากจะเปิดดูกับคนในบ้าน
เขาก็อีหยังวะดูไงก็ไม่รู้เรื่อง แต่กับเกาหลีถ้าเรื่องหลักๆ ไม่มีฟิลนี้เลยนะ
ใครดูก็เข้าใจเนื้อเรื่องได้หมด

ตามความเห็นของเพจที่มาตอบต่อน่ะถูกแล้ว ถ้าละครมันไม่ดีก็ไม่มีใครอยากดูแล้วมันเป็นภาพจำมาตลอด ถ้าคุณอยากให้คนที่เลิกดูกลับไปดู ถ้าละครมันน่าสนใจมันน่าดึงดูดเดี๋ยวคนก็กลับไปดูเอง ดูอย่างแนนโน๊ะสิ คิดว่าฟรีทีวีกล้าเอาแนนโน๊ะไปลงมั้ยล่ะ ไม่กล้าหรอกต่อให้เซ็นเซอร์แล้วก็เถอะ ประเด็นมันละเอียดอ่อนเกินไป มีพวกไม่เห็นด้วยแล้วอยากให้แบนแน่นอน

สุดท้าย ชอบโควทนี้



เลิกเป็นสลิ่ม กับ ignorant ให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาเรียกร้องอะไร ในเมื่อคุณคือส่วนหนึ่งของการผลักประเทศไปในทิศทางที่เป็นอยู่

ก็แค่เกิดมาหล่อ อย่าเรียกร้องเยอะ เพราะประชาชนไม่เคยได้อะไรจากพวกคุณ
คุณเงียบ ผมก็เงียบอะ และผมไม่ดูหนังไทยเพราะเกลียดความไทยเฉยของนักแสดงนี่ละ
ดาราวางตัวเหนือการเมือง วางตัวเหนือหัวประชาชนเกินไป บอกไม่ฝักใฝ่ ลดแตกแยก
แต่พอเห็นมีงานจากฝั่งร้าบานก็เสนอหน้าไปถ่ายให้เค้าตลอด กจอ

คุณภาพครับ

หนังไทย ถ้าพวกผีๆสางๆ ผมว่าคุณภาพค่อนข้างดี คนดูออกจะเยอะ

แต่ถ้าอื่นๆคือไม่ชอบเลย คุณภาพการแสดงไม่ดีอ่ะ คือ พอดูเกามา(จากคนที่ไม่เคยดูเลย)

มันทำให้หนังไทยสำหรับผมไม่สนุกอ่ะ การแสดง การสื่อสารทางอารมณ์มันไม่ดีจริงๆ

แล้วจะให้กลับไปดูยังไงละ ในเมื่อของต่างชาติมันดีกว่า


ซึ่งไม่ใช่ไม่ดูนะ แต่เรื่องสนุกมันไม่ได้เยอะ อย่างที่ตรึงใจผมมันก็มีนะ

สิ่งเล็กๆ , ฉลาดเกมโกง , น้องพี่ที่รัก ละก็อีกหลายๆเรื่อง แต่ยอมรับว่าน้อยอ่ะนะ 5555

มันไม่มีคะแนนความพยายามสำหรับการทำงาน เขาไม่สนหรอกคุณจะพยายามแค่ไหน เขาสนแต่คุณภาพ คุณไม่ได้มีบุญคุณอะไรกับเขา ทำไมเขาจะต้องมาช่วยคุณ

ตั้งแต่ดูเกาหลีมาก็ไม่เคยกลับไปดูของไทยเลยครับ เพราะเกาหลีอยู่ในลิสต์เป็น 100 เรื่อง ไม่มีเวลาดูของไทยหรอกครับ555

แบ่งการทำงานให้ได้ก่อนดีกว่า ไม่ใช่คนนึง ทำแม่ม 3 4 อย่าง


การแสดง แอคติ้ง เกาหลีทำได้โคตรดี

ของไทยดูกี่ทีก็สัมผัสได้ถึง การแสดง อยู่เลย คือแบบแอคติ้งไม่ดีอะ ไม่ได้เลย

ผมไม่ชอบซีรี่เกสด้วยนะ ดูก็ยังรู้สึกตลกๆกับบทของตัวละคร กับหลายๆครั้งที่ โอเวอร์แอคติ้งเกิ๊น

แต่ก็ดีกว่าของไทยหลายขุม แค่บทพูดยังไม่เรียลเลยเค้ามีแต่แอคติ้งให้ดูสมจริง((

ยอมรับว่าอคติกับละครไทยนะ

แต่มาเรียกร้องแบบนี้มันน่าสมเพชไปรึเปล่า "ยอมรับว่าคุณภาพสู้ไม่ได้ แล้วจะให้ทำยังไง" ประโยคนี้โคตรจะ loser

คำตอบคือก็ต้องพยายามต่อไป คำว่าพยายามสุดแล้วได้แค่นี้ มันหมายความว่ายังไม่พอไง ต้องพยายามเพิ่มกว่านี้อีก mind set เราถึงสู้คนญี่ปุ่นเกาหลีไม่ได้ สองประเทศนี้ถึงได้เป็นผู้นำในหลายๆวงการในเอเชีย เพราะประชากรเค้ามี mind set ที่แข็งแกร่ง พยายาม มีวินัย ขยัน ต่อสู้ดิ้นรน ไม่ใช่มาพูดออกสื่อว่าเนี่ยพยายามสุดละ ได้แค่นี้แหละ ช่วยดูหน่อยดิ

คิดได้แค่นี้ อ่านแล้วไม่ได้เห็นใจเลย ยิ่งอคติละครไทยกว่าเดิมอีก

อย่างที่หลายๆคนบอก หละ คุณภาพ ถ้ามันดีก็ดู อย่างไอซึ เล่นดีก้อยากดู ต่อเล่นดีก็อยากดู ไม่มีใครเถียงเลย อย่างผลงานพวกเลือดข้น ฉลาดแกมโกง one for the road ดีก้อยากดู ไม่ดีใครจะอยากดูหละ

ก็เหมือนร้ายก๋วยเตี๋ยวที่ทำอร่อยใครไป-มา ก็อยากกินทุกครั้ง
กับร้านที่ทำไม่อร่อย แต่อยากให้ลูกค้ามากินร้านตัวเอง

เป็นผม ผมก็เลือกกินร้านอร่อยแหละครับ

สรุปไม่ได้ขายคุณภาพ แต่ขายความพยายาม หรอ