ผมเกิด 1985 เด็ก 90 วัยรุ่น 2000

90 จริงๆหลายเม้นโดยเฉพาะคุณ PLATOON เขียนไว้ละเอียดแล้ว
มันมีดีแค่ความ slowlife ที่เราได้อยู่กับตัวเองได้มีชีวิตส่วนตัวโดยไม่ถูกรบกวนเยอะกว่าตอนนี้แค่นั้นแหละ
ด้านความสะดวกสบายนี่ไม่ได้เลยจริงๆนะ

2000 เริ่มมีเทคโนโลยีเข้าถึงมากขึ้น ส่วนตัวผมให้เป็นส่วนผสมที่ลงตัวที่สุดระหว่างความสะดวกของเทคโนโลยี กับ ความ slowlife แบบเก่าๆ คือมันครึ่งๆพอดี มีเทคโนโลยีให้พอสะดวกในระดับนึง มีพื้นที่ส่วนตัวให้ได้อยู่กับตัวเองตัดขาดจากโลกภายนอกในระดับนึงเช่นกัน


ป.ล. พวก content โหยหา 90 เอาจริงๆอ่านดีๆส่วนใหญ่คือเขาโหยหา 2000 นะ แล้วมาทำเบียวว่าทันยุค 90
ถ้าอ้าง ICQ IRC PIRCH ขึ้นมาคือใช่เลย กว่าอินเตอร์เนทบ้านจะแพร่หลาย (อย่างน้อยๆก็คือ 56.6k ในราคาชั่วโมงละ 30-40 บาท) มันก็เข้ายุค 2000 แล้ว
คนที่ทันใช้อินเตอร์เนทยุค 90 เนี่ยคือส่วนน้อยนะ ต้องมีฐานะในระดับหนึ่ง ไม่ก็ใช้ของสถาบัน/มหาวิทยาลัย

มีแต่วัยรุ่น wanna be เท่านั้นแหละครับ ที่โหยหา ความเป็น 90’S จะทำไรแต่ละอย่าง ลำบากขิหัย ยิ่งเด็กต่างจังหวัด(แถมเป็นจังหวัดเล็กๆด้วย)แบบผม รถประจำทางไม่มีนะครับ ต้องอัดมอไซค์กัน 4 คน เพื่อไปโรงเรียน โดยที่พ่อหรือแม่ขับ ผมกับน้องอีก 2 นั่งซ้อน จะโทรติดต่อญาติที่ต่างจังหวัดทีนึง ต้องรอกลางคืน เพราะค่าโทรถูกกว่า กว่าจะได้ปั่นจักรยานไปโรงเรียนเอง ป.5 เพราะย้ายออกจากบ้านพักราชการมาเป็นบ้านส่วนตัว

เฉย ๆ นะ เอาจริง ๆ สำหรับผมแล้วไม่รู้สึกว่าชีวิตตอนเด็กกับตอนนี้ต่างกันเท่าไรเลย ที่ต่างคือต้องพยายามทำอะไรเองมากขึ้นเท่านั้น

ที่ต่างกันจริง ๆ ไม่กี่เรื่องเองมั้ง ที่ผมนึกออกเทคโนโลยีล้ำขึ้นมาก ห้างมีเยอะขึ้นมาก ๆ เมื่อก่อนไปห้างทีขับรถกันไปไกลมาก

ผมอาจจะโชคดีเกิดมาในบ้านมีอันจะกินด้วยมั้ง บ้านอยู่ในเมือง เด็ก ๆ ผมก็นั่งเครื่องบินเป็นว่าเล่น

ไปต่างประเทศเยอะมาก ๆ ตั้งแต่ราว ๆ 10 ขวบ(พอดีพ่อผมทำงานระหว่างประเทศ)

ผมเลยเห็นอะไรล้ำ ๆ จากต่างประเทศมาเยอะด้วย ไม่รู้สึกว่าชีวิต 90 มันติดดิน

ไร้เทคโนโลยีอะไรแบบที่บางคนเขาว่าหรอก 90 นี่ก็นับว่าสบายมากแล้วถ้ามีเงินมากพอ

แล้วที่บ้านก็คอมมี มือถือมี มีทุกอย่างพร้อม เลยรู้สึกว่า ตอนนั้นกับตอนนี้ทุกอย่างก็เหมือน ๆ กันต่างกันแค่ความเร็วความสะดวก

ส่วนอีกเรื่องที่คิดว่าต่างกันมากคือ ปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้คน ผมไม่คิดว่าทุกวันนี้จะมีเด็กเทียวไปเล่นบ้านคนนั้นทีคนนี้ทีเท่าไร แบบผมสมัยก่อนละ

ที่เด็ดสุดนึกออกคือ ใช้โทรศัพท์บ้านนั่งเล่นการ์ดยูกิกับเพื่อนนี่แหละ 555555 แต่อันนี้น่าจะปลาย ๆ 90 หรือเข้าปี 2000 ละมั้ง

ไม่รู้จะบอกแก่แค่ไหน? บอกได้แค่ ผมวัยรุ่นตอนไมโครออกชุดในปี พ.ศ. 2529 วงไมโคร มีผลงานสังกัด จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่ โดยออกอัลบั้มชุดแรกอย่าง "ร็อค เล็ก เล็ก" มีเพลงดังอย่าง "รักปอนปอน" "จำฝังใจ" "อยากจะบอกใครสักคน" "อู๊ดกับแอ๊ด" และ "ฝันที่อยู่ไกล"
ตอนนั้นเป็นหนุ่นน้อยๆเรียนไม่จบจากพิดโลก ว่างไปปีหนึ่ง กลับมาเรียนที่ตาก ฟังเพลงจากวิทยุเทป ถ้าหัวเทปสกปรก หัวเทปก็จะกินเทป เพลงก็จะหยุด เพราะเทปมันไปพันกับหัวเทป ต้องใช้เทปที่ทำมาเพื่อล้างหัวเทป (มีน้ำยาหยดใส่ตรงที่ล้างหัวเทปที่ตลับล้างหัวเทป) กดใส่เข้าไปเหมือนเทปธรรมดาจนสุด แล้วเอาออก เสียงดนตรีก็จะกลับมาใสเหมือนเดิม และการกินหัวเทปก็จะหายไป หรือถ้าไม่มีน้ำยาล้างหัวเทป เวลาหัวเทปกินเทป ก็ต้องกดหยุด หรือไม่เทปก็จะหยุดไปเอง เอาเทปออกมา แล้วค่อยๆดึงเทปออกมาจากหัวอ่านเทป ต้องค่อยๆดึง ไม่งั้นเทปขาดแล้วจบเลย ถ้าเทปไม่ขาด เอาออกมาได้ ก็ใช้ดินสอสอดเข้าไปปั่นเอาสายเทปเข้าตลับเหมือนเดิม ทำจนเป็นเซียน

ส่วนเครื่องเล่นเทปก็มีหลายแบบ ทั้งใหญ่ทั้งเล็ก สำหรับผมมีแค่เครื่องเล่นเทปธรรมดา ตอนเรียนจบม.6 แล้วถึงได้มีซาวเบ้าท์กับเค้า ยุคผมใครมีซาวน์เบ้าท์ของAIWA SUPER BASS ขนาดใหญ่กว่าตลับเทปนิดหนึ่ง แม่งโคตรเทห์สุดๆแล้ว เสียงดีมากๆ รองลงมาก็คงเป็นของSONY แต่โดยรวมของAIWA ดีที่สุดของที่สุด โดยเฉพาะรุ่นSUPER BASS เสียเบสแม่งโคตรเร้าใจ

เรื่องเทคโนโลยี่ รุ่นผมตอนนั้นมือถือยังไม่มี มีแต่MOTOROLA MOBILE เป็นแบบ กระเป๋าหิ้วเลย ตอนนั้นมีแฟนแล้ว แฟนเรียนอยู่มหิดล โทรหากันทีโคตรลำบาก แต่ก็โอเค แฟนพักอยู่หอพักนักศึกษาพยาบาล ต้องมารอรับโทรศัพท์ที่ทำการหอพัก มีเวลาจำกัดในการรับโทรด้วย ถ้าจำไม่ผิดห้ามเกิน 5นาที (ถ้ามีคนมารอรับโทรด้วย ต้องได้แค่ 5 นาที แต่ถ้าไม่มีคนรอรับโทรก็ลากยาวได้)

ผมเรียนวิชาล๊อคโทรศัพท์มาจากเพื่อน บาทเดียวโทรได้ทั่วไทย โทรเสร็จก็เอาเหรียญคืน แต่ต้องฝึกให้คล่องถึงจะเป็น วิธีการก็โทรตามตู้สีฟ้า เป็นตู้ทางไกล (หยอดเหรียญบาทลงไป ขณะเหรียญบาทตกลงไปในช่อง เราต้องรีบตบหูวางโทรศัพท์ลง ถ้าได้จังหวะ เหรียญที่เราหยอดไป มันจะไปค้างที่ช่องรับเหรียญ แล้วเราจะโทรได้จนกว่าจะพอ โดยที่เราไม่ต้องหยอดเหรียญเพิ่ม ผมโทรหาแฟนจนเป็นเซียนในละแวกบ้านที่ผมอยู่ และผมก็โทรหน้าบันไดโรงพักเลยนะ มีตำรวจมาขอเรียนวิชาจากผมกันหลายคน โดยเฉพาะพวกตำรวจหนุ่มๆ เพราะเห็นผมคุยโทรศัพท์ทางไกลทุกวัน วันละเป็นชั่วโมงสองชั่วโมง ส่วนตู้แดงเป็นตู้ในภายในจังหวัด โทรทางไกลโคตรแพง แล้วแต่ระยะทาง ใกล้ไกลต่างกันไป

เอาแค่สองอย่างพอเรื่องเทคโนโลยี่ อิอิ ผมชอบอยู่ในยุคของผมมากกว่าปัจจุบันนะ ยุคผมมันยุค80S

ความสบายสู้สมัยนี้ไม่ได้เลยครับ

แต่สมัยก่อน เวลาทำอะไร ได้ไปไหน มันดูมีค่า น่าจดจำกว่าสมัยนี้เยอะเลย

ผมอยู่แถวสยาม

สมัยก่อนจะไป ซาฟารีเวิรด์ ต้องตื่นตี 4 อะ นั่งรถไป

พวกพุทธมณทล แค่สาย 1 ก็โคตรไกลแล้ว


แต่ก็มีความสนุกของมันที่เด็กสมัยนี้คงไม่ได้ทำ ที่เรียกว่า SlowLife หรือการละเล่นแบบบ้านๆ หรือ การรอ ก็มีความสุขแล้ว

- รอแม่ทำกับข้าวตอนเช้า

- รอยายตำน้ำพริกตอนเย็น

- รอหนังจีนช่องสาม การตูนช่องเก้า เจ้าขุนทองตอนเช้า ละครหลังข่าว หนังสือการ์ตูนรายสัปดาห์ ในสัปดาห์มีอะไรให้รอเยอะมาก

- ปั่นจักรยานไปยิงนกกับเพื่อน มาทอดกิน

- เล่นดีดลูกแก้ว เป่ายาง ปาดินน้ำมัน ลูกข่าง

- เล่นเมล็ดเปอะแป๊ะ จับตัวหนีบใส่หลอด

- นัดเจอเพื่อนก็ห้ามไปสาย ไม่มีมือถือ นัดเจอที่โรงเรียนก่อนค่อยไปพร้อมกัน ใครสายไม่ได้ไปคลายกันแน่นอน


พอวัยรุ่น จีบสาวก็โคตรตื่นเต้น จะโทรคุยนี่ต้องขอเบอร์บ้านอะ โทรไปเจอ พ่อแม่ เค้าก่อน

กว่าจะได้เจอกัน ออกเดท เป็นแฟนกัน มันใช้เวลาเยอะ


สมัยนี้ผมว่าเทคโนโลยีทำให้ทุกอย่างเร็วไปหมด สะดวกไปหมด มันทำให้บางอย่างมันขาดความโรแมนติกไป

ผมว่าคนส่วนใหญ่ที่โหยหา 90s ผมว่าน่าจะโหยหา 2000s มากกว่านะ ไม่ก็ 90s ปลายๆ

แบบอายุ 10 กว่าขวบ ตอนประมาณปี 2000 อ่ะ

สำหรับผมวัยเด็กมันได้ปฏิสัมพันธ์กับผู้คนมากกว่ายุคนี้น่ะ ด้วยความที่มันไม่มีมือถือ ไม่มีเน็ต พอเลิกเรียนหรือวันหหยุดก็ออกไปเล่นกับเพื่อนแถวบ้าน เตะบอล ปีนต้นไม้ เล่นน้ำทะเล บ้านใครมีเครื่องเกม ก็ไปรวมตัวกัน ผลัดกันเล่น

หรือตอนอยู่โรงเรียน ถ้าจะตามหาใครก็เดินหา เจอใครก็ถามเขาไปทั่วว่าเห็นคนนี้ๆมั้ย

ผมรู้สึกว่าเราได้อยู่กับผู้คนกับธรรมชาติมากกว่าตอนนี้

แต่ผมไม่ถึงกับโหยหาหรอก มันเป็นความทรงจำที่มีค่า นึกถึงก็มีความสุข แค่นั้นแหละ

ยุคนี้ก็สะดวกสะบายดี

ดีกว่ามั้ย

ไม่ดีกว่าหรอก

แต่ผู้ใหญ่ในยุคนี้มันเด็กในยุคนั้นไง

เวลานึกย้อนไปถึงวัยเด็กมันก็จะมีแต่ช่วงเวลาที่สนุก มีความสุข ต่างกับวัยผู้ใหญ่ที่มีหน้าที่ความรับผิดชอบมากมาย

แค่นั้นแหละ

เท่าที่ผมจำได้ของใช้โบราณหลายๆอย่างมีใช้เป็นยุคสุดท้าย รายละเอียดอื่นๆไม่รู้ แต่เท่าที่จำได้ไม่ค่อยสวยงามเท่าไร

ความเหลื่อมล้ำสูง ยุคนี้มันเหลื่อมล้ำตรงเงินคนรวยมันขึ้นเยอะกว่าคนจน ทุนนิยมมันไปสุดทางแล้ว แต่ยุคนั้นมัน centralize ยังไม่มีอะไรมาดิสรัพ จะเป็นศิลปินดังต้องผ่านค่าย จะดูสื่อมีให้ดูแค่เท่าที่เห็น ที่เหลืออยู่ใต้ดินต้องไปงมหากันเอง ตอนนี้อยากเสพย์สื่ออะไรก็ทำได้เต็มที่ พนักงานเงินเดือนก็ใช้โทรศัพท์รุ่นเดียวกับมหาเศรษฐี เด็กจบใหม่ก็มีปัญญาซื้อตั๋วเครื่องบินไปต่างประเทศ ยุคก่อนมีแต่คนรวยที่มีโอกาสไป

เอาจริงๆการใช้ชีวิตตอนนี้ผมก็ไม่ต่างจากยุค 90 เท่าไหร่เลย แค่มีพวกโซเชียลเข้ามาเท่านั้นเองแต่สมัยปลายๆ 90 ไป มันก็เริ่มมีโซเชียลละ แต่ที่ผมชอบกว่าคือสมัยเด็กมันไม่ต้องมานั่งหน้าโซเชียลปั่นคอนเท้นกันเหมือนสมัยนี้ เด็กสมัยนี้คือ 7-8 ขวบก็อยู่แต่หน้าจอโทรศัพละ จริงอยู่ว่ามันแล้วแต่คน แต่สมัยก่อนที่โซเชียลไม่มี นี้หาปั่นจักรยานเล่นกับเพื่อน แอบพ่อไปโดดน้ำ ไปเตะบอลกับเพื่อน ปาตี้ร้านเกม มันก็เป็นสีสันบรรยากาศที่เด็กสมัยนี้ไม่มี

ผมก็น่าจะอายุเท่าๆท่านแหละอยู่ในช่วง 19ปลายๆ สิ่งนึงที่ผมชอบมากๆในยุคนั้นถึงแม้จะยังเด็กก็เถอะ คือช่วงเวลาในแต่ละวันมันผ่านไปช้าดีอ่ะ เหมือนเราได้อยู่กับชีวิตได้ละเมียดละมัยในสิ่งรอบตัวอย่างบอกไม่ถูก เวลาอยู่กับเพื่อนคือนั่งคุยกันจริงๆไม่มีนั่งเล่นมือถือ

พอโตขึ้นสมัยนี้ผมนั่งเล่นมือถือ เล่นคอม แปปเดียวแม่งหมดวันละ

เก็บไว้อ่าน

น่าจะดีกว่าเพราะตอนนั้นอายุยังน้อยด้วย ความรับผิดชอบอะไรยังไม่เยอะ ได้มีเวลาทำเรื่องที่เราชอบเยอะ+สมองไม่เครียด ตัดมาปัจจุบัน น่าจะอยู่ในวัยทำงานกันเกือบทุกคน จากภาระหน้าที่+ความรับผิดชอบ+ความเครียด ที่มากขึ้น เลยอาจทำให้นึกถึงช่วงเวลาดีๆในช่วงยุคนั้น

สำหรับในมุมมองผมนะ

เรื่องที่ด้อยกว่าสมัยนี้
เรื่องความเจริญต่าง ๆ คงห่างไกลจากยุคนี้มาก ชัด ๆ เลยก็โทรศัพท์โคตรแพง แถมเป็นโทรศัพท์จริง ๆ ไม่ใช่สมาร์ทโฟน คนที่จะมีมือถือได้ต้องมีตังค์ระดับหนึ่ง อินเตอร์เน็ตห่วยแตกมาก เน็ตบ้านนี่หายาก อย่างมากก็ 56k
เทคโนโลยีต่าง ๆ การหาความรู้จากสื่อทำได้ยาก การคมนาคมไม่ดี


เรื่องที่ดีกว่าสมัยนี้
ธรรมชาติผมว่ายุคนั้นยังอุดมสมบูรณ์มาก ๆ สารเคมีจากการทำเกษตรน้อยกว่าสมัยนี้เยอะ บ้านผมแทบจะไม่ได้ใช้สารเคมีทำนาเลย ทำให้ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว มีพืชผักขึ้นตามธรรมชาติหากินได้ง่าย กินอะไรก็ไม่ค่อยกังวลเรื่องสารเคมีเหมือนสมัยนี้

สังคม เพื่อนบ้านต่าง ๆ แถวบ้านผมแต่ก่อนนี้รอบ ๆ บ้านทำกับข้าวแบบไหนก็จะตักใส่หม้อใส่ถ้วยไปแลกกันกิน
ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กันดีมาก แทบไม่มีเพื่อนบ้านทะเลาะกัน ไม่เหมือนสมัยนี้รอบบ้านแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน แทบไม่มีบ้านไหนเลยที่จะเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน

ความปลอดภัย ยุคนั้นแถวบ้านผมไม่ว่าจะเป็นเด็ก ผู้หญิง คนแก่สามารถอยู่บ้านคนเดียวได้โดยปลอดภัย มืดค่ำกลับบ้านก็ปลอดภัย ขับรถไปเจอคนโบกขึ้นรถก็ให้ขึ้นได้โดยปลอดภัย ยาเสพติดไม่มีเลย อย่างมากก็มีคนกินเหล้า แต่กินก็เมาแค่คนกิน ไม่มีไปทำอะไรเลวร้าย ต่างจากสมัยนี้แถวบ้านผมเด็กติดยาเต็มหมู่บ้าน ใครมีลูกสาว ไม่กล้าให้อยู่บ้านคนเดียว กลับบ้านค่ำก็ไม่ได้ คนแก่ เด็ก เดินไม่ระวังโดนพวกขี้ยาทำร้าย จะให้ใครขึ้นรถระหว่างทางก็กลัวโดนปล้น




สรุปคือ สมัยนี้ความเจริญด้านวัตถุ เทคโนโลยี คมนาคมดีกว่าสมัยโน้นเยอะมาก
แต่สมัยยุค 90 ความเจริญด้านจิตใจคน ความปลอดภัย ธรรมชาติดีกว่าสมัยนี้

ปล.ในมุมมองของผมนะครับ