ผมก็เคยหงุดหงิดอะไรคล้ายๆงี้เหมือนกันนะ แต่ซอฟกว่าเยอะ

ผมไม่เข้าใจแนวคิดการให้ไปหาคนใหม่ ทั้งๆที่มันแค่ปรับตัว ซึ่งทุกคนมันก็ต้องปรับตัวหมด

เหมือนเป็นการตอกหน้าเราเลย เราคาดหวังให้เค้าปรับตัว เพราะ เรารักเค้าแหละ เพื่อที่เราทั้งคู่จะได้รู้สึกดีขึ้น

เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆ

มีพบก็มีจากครับ ทำใจ รักตัวเองให้เป็น

พอเป็นเรื่องที่มีคนอื่นมาเกี่ยว ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวละ มันจะยุ่งทันทีครับ

แนะนำว่า ถ้าอยากประณีประนอม ก็ต้องพยายามขีดวงให้เรื่องมันแคบลง เหลือเป็นเรื่องที่ต้องเคลียร์แค่ท่านกับแฟนท่านเท่านั้นพอครับ ไม่งั้นไม่จบ บอกเลย จากคนที่เคยมีประสบการณ์คล้าย ๆ นี้มาก่อน

แต่สรุปแล้ว ยังไงคนที่ต้องเลือกว่าจะให้จบยังไงก็คือท่านเองครับ เอาเป็นว่าถามใจตัวเองดูก่อน แล้วค่อยวางแผนต่อละกัน

ใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่ใช่เจ้าของชีวิต เราก็มีชีวิตส่วนของเรา
สำหรับผมถ้าเราปรับเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ผมก็แค่เข้าสังคมเหล่านั้นให้น้อยที่สุด



คนอื่นชนแก้วแล้ว ผมทอดเอ็นไก่ให้ครับ

ขอพูดนะครับ
นี่คือปัญหาแหละถ้าเราต้องฝืนตัวเอง

ถ้าต้องทนกับอะไรนานๆมันระเบิดหมดแหละครับ

สำหรับทุกเรื่องเลยแหละ

ส่วนตัวนะครับเรื่องความรักมันไม่จำเป็นที่จะต้อง50-50

แต่มันก็0-100ไม่ได้เหมือนกันนะผมว่า

เข้าใจทั้งคู่นะครับ

ฝ่ายนึงแรกๆยอมหมด หลังๆเริ่มไม่ไหวละ

อีกฝ่ายก็คิด ถ้าคิดว่ายอมไม่ได้ ทำไมไม่บอกแต่แรก

สู้ๆครับ เป็นกำลังใจให้

ผมเข้าใจคุณนะ

ไม่มีใครจะเหมือนเดิมได้ตลอดหรอก ทุกคนต้องเติบโตขึ้น ต้องผ่านประสบการณ์มากขึ้น คู่ที่อยู่กันรอดคือคู่ที่สามารถเติบโตไปด้วยกัน

ถ้าคนหนึ่งวุฒิภาวะสูงขึ้น ความรับผิดชอบมากขึ้น แต่อีกคนกลับทำตัวเหมือนเด็กแบบเดิมๆ ไม่ยอมเติบโตไปด้วยกัน

ก็ไม่แปลกที่คุณจะรู้สึกเหนื่อยล้ามากขนาดนั้น

ถ้าใครบอกว่าทำไมคุณไม่สามารถทำเหมือนเดิมได้ ผมคิดว่าไม่แฟร์กับคุณเลย

และเรื่องนี้ไม่มีใครผิด ถ้าต้องเลิกกันคงต้องเจ็บปวดทั้งคู่แต่จำไว้ว่าไม่ใช่คว่าผิดของคุณหรือเธอ

พวกคุณแค่ต่างกันจนเกินกว่าจะเดินไปพร้อมกันได้แค่นั้น

จังหวะชีวิตคนเราไม่เท่ากัน ก็แค่นั้นแหล่ะครับ

ใช่ครับ ทุกคนต้องปรับตัวเขาหากัน แต่บางเรื่องที่ฝ่ายนีงมองว่าเล็กๆปรับง่ายๆ มันดันเป็นเรื่องใหญ่และความสุขของอีกฝ่ายไงครับ

เป็นกำลังใจครับ

เป็นกำลังใจครับ ไม่รู้จะพุดอะไรจริงๆ ถ้าต่างคนต่างฝืนไม่เป็นตัวเอง

อยากบอกคู่ใหม่ๆคับ อยู่ก่อนแต่งกันก่อนดีกว่าคับ

ให้มั่นใจจริงๆละค่อยแต่งค่อยมีลูกกัน

เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะ /ตบบ่า

ผมไม่กล้าแนะนำเรื่องชีวิตคู่จริงๆ เพราะผมไม่รู้ว่าท่านกะแฟนมีปัญหาอะไรบ้าง

แต่อย่างนึงที่ผมคิดว่าดี คือพยายามทำให้มันเป็นเรื่องของคนสองคนพอครับ
เรื่องพ่อแม่บ่นอะไร รับฟังได้ แต่อย่าเอามาตัดสินใจเลย
โฟกัสแค่ท่านกับแฟนเนี่ย อยากอยู่ด้วยกันมั้ย ปรับอีกไหวมั้ย หรือว่าแยกทางแล้วจะสบายใจกว่าทั้งสองฝ่าย
มันอาจจะช่วยให้คิดได้ง่ายขึ้นนะ แล้วตัดสินใจก็ง่าย ไม่หลายหัวคิดให้สับสน
เลิกแล้วก็ให้จบๆไปเลย ไม่ต้องไปโกรธแค้นอะไร เหลือแค่จำเรื่องดีๆไว้พอ เจอหน้าทักทาย

ผมโดนแฟนที่คบมา 7 ปีบอกเลิก ผมก็บอกแม่นะ ว่าไม่ต้องไปโกรธอะไรเค้า แค่ไปกันไม่ได้
อาจจะเทียบไม่ได้กับคนที่แต่งงานแล้ว แต่คิดว่าแนวคิดน่าจะใช้ได้ครับ

ย้อนกลับไปผมก็แฟนโคตรแฮปปี้เจอกันเสาร์-อาทิตย์ โคตรแบบรักกันสุดๆอย่างหวาน
พอแต่งงานย้ายมาอยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่เค้าก็มีสลับไปเวรดึกบ้างก็ยังแบบทะเลาะกันพอสมควร
แต่ทุกอย่างก็มาคลี่คลายตอนมีลูก หมดแรงทะเลาะกันแล้ว เลิกสนใจกันไม่จุกจิกละ มาสนใจลูกแทน

ยังไม่มีลูกใช่มั้ยครับ ถ้าใช่ก็ควรยุติความสัมพันธ์ได้เลย เหตุผลสำหรับผมคือคบกันมา 10 ปีแต่ไม่อีกฝ่ายไม่คิดจะปรับหรือเปลี่ยนแปลงตัวเองในบางสิ่งเพื่ออีกคนเลย ทั้งๆที่เวลา10ปีมันเยอะพอสมควรนะในการใช้เพื่อจูนหาตรงกลาง เค้าแค่รักตัวเค้าเองมากกว่ารักจขม.อ่ะครับ

เหลือแค่ความทรงจำที่ดีต่อกันก็พอ แล้วหลังจากนี้จะทุ่มเททำงานหรือ move on ไปหาคนอื่นก็ดูสถานการณ์อีกที

ผมอยากมีลูกมากๆครับ ในความคิดผมคือการเงินและเรี่ยวแรงผมคนเดียว ผมสามารถดูแลเขาได้แน่ๆ

ผมคุยเรื่องนี้กันหลายรอบมาก จับใจความได้ว่า

ฉันมีลูกให้เธอได้นะ แต่เธอต้องดูแลเอง พามันกินข้าว จ่ายค่าเทอมให้ ค่าใช้จ่ายเจ็บป่วยเธอต้องดูแลลูกด้วย

ผมเลยรู้สึกว่าเขามีลูกให้ได้เพราะแค่อยากให้ผมเติมเต็มเรื่องนี้ แล้วเขาจะปล่อยจอยใส่ผม

ไปทำในสิ่งที่เขาอยากทำ อย่างเช่นเรียนต่อ ไปอะไรทั้งหลายแหล่ที่เขาอยากทำ

ภาพการมีลูกมันไม่ได้มีภาพเดียวกันแต่แรกแม้แต่น้อย

ผมเลยยังไม่มีกับเขาเพราะเชื่อลึกๆในตัวเองว่า สุดท้ายมันจะมีวันแบบนี้จริงๆ