ตัวผมเองเลย สมัยประถม-มัธยมนี่โดนบ่อยมากเนื่องจากเป็นเด็กตัวเล็ก ทั้งโดนข่ม โดนไถเงิน โดนใช้เป็นเบ๊ ไม่ยอมก็โดนเตะ โดนต่อย โดนกระทืบ แกล้งให้อาย ฯลฯ สารพัด แต่ไม่เคยบอกที่บ้าน ไม่เคยบอกอาจารย์ ไม่เคยบอกรุ่นพี่เก๋า ๆ ที่รู้จักเลยสักครั้ง เป็นเพราะความละอายและความเชื่อเรื่องศักดิ์ศรีบ้า ๆ ของตัวเอง เลยไม่กล้าบอกใคร เก็บเอาไว้กับตัว ได้แต่คิดไว้คนเดียวว่าวันข้างหน้าถ้าเราเจ๋ง เราแข็งแกร่งเมื่อไร จะตามล่าหาตัวพวกแม่งแล้วเอาคืนให้หมดทุกคนแบบหักต้นทบดอกไปเลย แต่สุดท้ายผมก็ผ่านมาได้ และโชคดีที่ไม่เก็บกดจนมีปัญหาทางจิต และไม่เคยไปเอาคืนใครเลยสักคน (แต่ถึงยังไงถ้าเจอหน้ากันตอนนี้ผมไม่ญาติดีด้วยแน่นอนอ่ะ เพราะเกลียดฝังใจยังไงก็ไม่หาย เคยเจออยู่ 4-5 ครั้ง ซ้ำหน้าบ้างไม่ซ้ำบ้าง แต่เฉย ๆ มาทักผมก็ไม่สนจะเสวนาด้วย แต่ถ้าเห็นผมไม่เสวนาด้วยแล้วมาทำไม่พอใจใส่ หรือมาทำแหย่ ทำกวนตีนใส่ ผมคงซัดเลยอ่ะครับ)
พวกท่านหล่ะครับคิดเห็นว่าอย่างไรบ้าง และมีใครเป็นเหมือนกันบ้าง?

เคยแค่ครั้งเดียวตอนบวชเณรฤดูร้อน
มีหัวโจกที่เกเรๆห้าวๆหน่อยบวชด้วยตอนนั้น มันคงเห็นผมใส่แว่นมันเลยมาแกล้งถอดแว่นผม
ผมเลยผลักติดกำแพงแล้วต่อยเข้าหน้าไปหมัดนึง
หลังจากนั้นชีวิตในฐานะเณรก็สงบสุขมากๆ 555

ตอนเรียนโชคดีไม่เคยเจอ อาจจะเพราะอยู่ห้องเด็กเรียนด้วยมั้ง

ผมก็โดน ตัวเล็ก ใส่แว่นกลมๆ โดนเรียกไอ้แว่นๆ แต่ใครแกล้งมาผมสู้กลับหมดนะ

ผมก็โดนทุกวันตั้งแต่ปอหนึ่งถึงปอสี่ เตะต่อย เอาปากกามาแทง ไถตัง ขโมยของ ใส่ร้าย
แถมครูก็เชี่ยพอๆกัน ไม่ช่วยแถมยังเชื่อพวกเด็กที่แกล้ง แล้วบอกพ่อแม่ผมว่าผมเป็นเด็กไม่ดี

โชคดีพ่อแม่คงดูออก ให้ผมย้ายโรงเรียนมาเรียนเอกชนแถวบ้าน เลยพลิกชีวิตจากเด็กติ๋มๆเอ๋อๆกลายมาเป็นเด็กเท่ๆคูลๆ


ปล.เวลาเห็นข่าวเด็กคลั่งไล่ทำร้ายคนฆ่าคนเพราะเก็บกดโดนบูลลี่นี่ผมไม่แปลกใจเลย
คือสิ่งที่เขาทำมันผิดมันร้ายมากๆอยู่ละ แต่ก็อย่าโทษคนทำฝ่ายเดียว
คนส่วนใหญ่ในสังคมชอบละเลยปัญหาเด็กโดนบูลลี่ มองว่าเป็นเรื่องของเด็กๆ ไม่แก้ปัญหาจริงจัง ละพอเกิดเหตุก็มาโทษเด็กฝ่ายเดียว
คือคนโดนสังคมทำร้ายทั้งร่ายกายและจิตใจทุกๆวันติดๆกันมาหลายๆปี จะระเบิดก็ไม่แปลก

โดนบูลลี่เรื่องหน้าแก่

เคยตามเล่นงานเด็กเกคนนึงที่เคยแกล้งน้องสาวผมตั้งแต่ประถม
ยันขึ้นมัธยมจนผมจบ ม.3 เลย
แถมฟ้องครูไม่ได้ตอนนั้นผมเด็กเรียนสอบคะแนนนำโด่ง ครูเรียกใช้งานอย่างบ่อย
ไม่มีใครเชื่อมันสักคนเพราะมันเป็นเด็กเก มองกลับไปน่าสงสารเหมือนกัน
แต่เคยคุยกับเพื่อนเก่ารู้สึกว่าไม่จบแค่นั้นหลังผมออกไปมันก็โดนเพื่อนเด็กเกห้องผมตามเล่นต่อ
อาจเพราะผมดันเป็นเด็กเรียนที่เด็กเกห้องผมก็รักเป็นเพื่อนคนนึงมั้ง

ผมโดนเหมือนกันครับ จนถึง ม.ปลายเลย ยังดีว่าไม่ถึงขนาดโดนทำให้เป็นตัวตลก และยังดีที่จิดใจผมยังปกติได้ แต่มันก็เป็นปมนิดนึงที่ทำให้ผมรู้สึกว่าอยากโตขึ้นตลอดเวลา ไม่เคยชอบชีวิตในโรงเรียนไม่ชอบพูดถึงเรื่องอดีตในวัยเด็กเลย

มันทำให้โตขึ้นมา ตอนเข้ามหาลัยหรือทำงานผมก็มีวิธีที่จะไม่โดนบูลลี่อีก

มีบ้างที่ผมเคยไปบูลลี่คนอื่นคืน และผมก็ยังเสียใจจนถึงทุกวันนี้ที่เป็นส่วนนึงที่ทำให้ชีวิตเขาไม่มีความสุข ทุกวันนี้เวลามีการด่าใครหรือว่ารุมล้อเพื่อนๆในกลุ่มผมก็ไม่เข้าร่วมเลยเพราะผมไม่ชอบ ถ้าจะว่าใครต้องมีเหตุผลที่สมควรจริงๆ

สมัยวัยรุ่นสิวเยอะ โดนด่าหน้าสิวประจำ เดี๋ยวต่อยสิวแตกนี่ก็มาบ่อย ก็เจ็บจี๊ดๆแต่ก็ทำไรไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้กระทบกระเทือนจิตใจขนาดนั้น

บอกตอนมัธยมนี่แฮปปี้เอาจริงๆ ผมโคตรเฉย ออกแนวไม่โอเคกับเพื่อน มัธยมเท่ามหาลัยด้วยซ้ำ เพราะโดนแกล้งอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ถึงกับทำให้เราแปลกแยกนะ หรือโดนรังแกนะ เอาจริงๆตอนนั้นไม่อยากให้ต้องมีปัญหาถึงทางบ้าน เลยหลีกเรื่องกระทบกระทั่งกัน ถ้าในห้องกับเพื่อนก็พอเล่นกันได้ แต่ถ้านักเลงผมหลีกเลี่ยงเลยนะ ไม่คบค้าสมาคมด้วย ม.ปลายไม่เท่าไหร่

ม ต้นผม เรียนรัฐบาล แบบจับสลากกับสอบเข้า โคตรเละ ร้อยพ่อพันแม่มากๆ มีตั้งแต่เรียนบ้านมีฐานะพ่อแม่ส่งเรียนซัมเมอร์ที่เมืองนอก จนพ่อแม่ขายยาอะ เรื่องรังแกกันชกต่อยกันในห้องมีทุกสัปดาห์ โดนไถหัวเกรียน ตบหัวกันทุกวัน ล้อปมด้อยกัน เรียกว่าโชคดีที่เราเดินทางสายกลาง แล้วก็ได้แร็คนาร็อคช่วยไว้ เลิกเรียนรีบกลับบ้าน 555555

โดนบูลลี่เรื่องชาติพันธ์ คำที่โดน เช่น เจ๊กหนอซาสี่ ลูกเจ๊ก เก๋าเจ้ง ฯลฯ

เจ๊กหนอซาสี่ ล้อเลียนมาจากคำว่า 一(เจ็ก) 二(หนอ) 三(ซา) 四(สี่) หรือ 1 2 3 4 ในภาษาจีนแต้จิ๋ว คือมันมีคำว่า เจ็ก ไง เอามาล้อกับคำว่า เจ๊ก

ใอลูกเจ๊ก ก็ตามนั้น ทุกคนเข้าใจกันดี

เก๋าเจ้ง แปลว่า ชาติ-สุนัข หรือสัตว์-สุนัข ในภาษาจีนแต้จิ๋ว

เกิดขึ้นตอนผมออกไปเรียนหนังสือต่างจังหวัดในตัวเมืองใหญ่ครับ และผมเป็นลูกหลานจีนแท้ๆ ปู่ย่าผมเป็นคนจีนแท้ๆ ผมพูดภาษาไทยเป็นตอนอายุ 7 ขวบ เป็นแกะดำในห้อง หน้าตามันออก ถึงผมพูดไทยไม่ชัดเท่าพวกเขา และผมพูดภาษาถิ่นพวกเขาไม่ได้ แต่ผมฟังออก และผมเข้าใจความตื้นลึกหนาบางและอารมณ์ของภาษา

แต่ผมไม่เจอเหตุการณ์แบบนี้ตอนไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพครับ

และตอนที่ผมโดนบูลลี่ มีเพื่อนบางคนเข้ามาปลอบและปกป้องนะครับ ผมเลยคิดว่า มันเป็นที่ตัวบุคคลมากกว่า

โดนล้อเพื่อนมันตั้งฉายาตอนมัธยมเรียกผมว่า เวตาล (ตามลักษณะรูปร่างที่ผอม โครงหน้าเรียวตอบ ) เพื่อนอะหัวเราะสนุกสนาน แต่ผมอ่ะโคตรช้ำใจเลยโดนล้อมาตลอด2-3ปีได้

ไอ้อ้วนตั้งกะเด็กยันโต

ทั้งหมดเกิดขึ้นใน "โรงเรียน"
ทั้งที่ควรเป็นสถานที่สอนเรื่องหน้าที่พลเมือง
และการเคารพสิทธิมนุษยชน


แต่เรื่องเล่าของสมาชิกเกือบทุกคน
เกิดขึ้นในโรงเรียนหมดเลย

ส่วนต่วก็โดนในโรงเรียนหนักมาก
จึงมีห้องสมุดและหนังสือเป็นเพื่อน


ช่วงมัธยมคือ "เกลียดกลุ่มวัยรุ่นผู้ชายมากเลย"
พวกรวมตัวกันแล้วพวกเยอะคิดว่าตัวเอง "เจ๋ง"

ตอนเด็กๆโดน เด็กตัวใหญ่คนนึงแกล้ง ล้อประจำ เพราะมีปมด้อยทางร่างกายบางอย่างที่เด่นชัด

แต่ก็ใช้ความอดทนผ่านมา เพราะคิดว่าไม่คุ้ม แต่ยังเเค้นตลอดมานะ

จนล่าสุดผ่านมา 15 ปี มันขับมอไซมุดใต้รถบรรทุก ไปแระ ก็ถือว่าโหสิกันไป

โดนต่อย เพราะเป็นเด็กกิจกรรมโรงเรียน ตอน ประถม (สู้ไม่ได้เพราะต่อยใครไม่เป็น)
โดนรุมต่อยเพราะหมันใส้ ตอน ม ต้น (สวนได้ทีเดียวเพราะหลายหมัดเหลือเกินคนแจมเยอะ)
โดนรุมเตะเพราะดันไปต่อยชนะหัวโจกในโรงเรียน ม ต้น (ตอนนั้นเพื่อนพ่อสอนมวยแล้วต่อยเล่นกันทุกวัน)

ผมชอบชีวิตมัธยมมาก ทั้งหวานทั้งขมเลย ส่วน มหาลัยดีแค่พาร์ทรักๆ ที่เหลือขมโคตรๆ
ช่วงมัธยมหลังๆ เราไม่ใช่คนถูกบูลลี่แล้ว เรากลายเป็นคนที่ยืนดูคนอื่นถูกบูลลี่แทน
เพื่อนที่รักเรามากๆ คนนึงโดนต่อย เราก็ไม่ช่วยเขาทั้งๆ ที่เราช่วยได้
ทุกวันนี้ยังจำสายตามันหันมามองขอความช่วยเหลือได้อยู่เลย แต่เราเลือกเมิน
ตอนนี้หาเฟสไม่เจอแล้วอยากขอโทษมากๆ