ตอนม.ต้นโดนรุมเรียก 'ไอ้เหยิน' 'ไอ้สิว' มาตลอด โดนแกล้งเยอะอยู่ ผมเลยแก้แค้นโดยใช้การเรียนเข้าสู้ ตั้งใจอ่านหนังสือจนได้เข้าโรงเรียนม.ปลายชั้นนำ ต่อด้วยมหาลัยระดับท็อปของประเทศ

ผ่านมา 10 กว่าปี ผมยังเป็นเพื่อนกับพวกคนที่เคยบูลลี่ผมในเฟสอยู่ ส่วนใหญ่กลายเป็นเด็กแว๊นที่เรียนไม่จบ ส่วนผมที่มีหน้าที่การงานและคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าพวกมันหลายเท่า เวลาเซ็งๆ ก็ชอบเปิดเฟสพวกมันดู รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

โดนสาวบูลี่ว่าไอ้หล่อ

ตอนป.1-2 ชอบโดนเพื่อนแกล้งในห้องนํ้า เวลาเราปวดขี้ขออาจารย์ไปเข้าห้องนํ้า มันจะมีแก๊งนึงชอบตามเรามา มาถีบประตูมาส่องใต้ห้องนํ้า บางทีก็ตักนํ้าจากห้องข้างๆมาสาดใส่เรา ในห้องก็ชอบมากวนตีน ขโมยของบ้าง ซื้อดินสอยางลบมาก็ชอบหายแทบทุกวัน

ตอนโตมาก็เจอมันนะ เดินไปผมก็ไปตบหัวมันเป็นการทักทาย มันก็ไม่กล้าทำอะไร มันมีลูกแล้วมีลูกสาวด้วย

ผมเคยโดนล้อตอนช่วง ป.2-ป.4 ครับ

ด้วยความที่บ้านยากจน แต่งตัวมอมแมม

ผมเรียนโรงเรียนวัด กลุ่มนั้นเรียนเอกชน

พอผมเลิกร้องไห้ เริ่มรู้จักการสู้คน

กลายเป็นว่าทุกคนให้การยอมรับ สนิทกันเฉยเลย

โดนตอนประถมบ่อยสุดละ โดนบูลลี่ว่าไอ้เต่า ไอ้เอ๋อ ปัญญาอ่อน พูดไม่ชัด โดยเฉพาะไอ้คำว่าเต่านี่ เริ่มจากครูเป็นแกนนำก่อนด้วย ครอบครัวหรือญาติก็ยังแซวเรื่องนี้ ทำให้เป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง พูดเสียงเบา เก็บกด ขี้น้อยใจ เบื่อสังคม ยังดีที่ตอนขึ้น ม.ปลายมา หน้าตาดีระดับหนึ่ง เลยมีสาวๆ มาชอบ ทำให้มีความมั่นใจเพิ่มมาหน่อย บวกกับมีความขยันพร้อมกับพ่อพอมีเงินส่งไปเรียนพิเศษ เลยได้เข้ามหาลัยดีๆ ได้ทำกิจกรรมในมหาลัย ทำให้พอดึงตัวเองกลับมาดูเหมือนคนปกติหน่อย จบมาก็ทำงานที่ดีๆได้ ตอนนี้ก็พอเข้าสังคมได้บ้าง พูดพรีเซ้นอะไรได้ตามปกติ
แต่เรื่องตอนเด็กๆ ก็ยังส่งผลมาถึงตอนปัจจุบัน เวลาจะทำอะไรต้องตั้งสติก่อน ไม่งั้น ตามปกติก็จะพูดเสียงเบา โดยอัตโนมัติ ลึกๆก็ยังไม่มั่นใจในตัวเอง ต้องคอยบอกตัวเองว่าทำได้ ยังขี้กลัวเหมือนเดิม ชอบอยู่คนเดียวมากกว่า

ตอนมอต้นโดนล้อว่าไอ้ขี้แย คือเป็นคนไม่ค่อยยุ่งกับใคร แล้วเวลามาเรียนก็ไป-กลับรถประจำของ รร. มันจะมีคนนึงโตกว่า ออกเก๋าๆกวนๆ ชอบมาวุ่นวายกับคนอื่นบนรถ แล้ววันนั้นมันมาหาเรื่องผม ผมก็เฉยๆ นะ ไม่อะไรตอบ พอมันหนักเข้าๆ เราก็ฮึดฮัด มันก็เอามือมาผลักหน้าเรา แล้วคือแมร่มมันตัวใหญ่ อยากสวนคืน แต่ไม่อยากโดนเละกว่านี้ เดาว่ามันคงกดเรายับแน่ ก็ได้แค่นั่งเฉยๆ ให้มันแกล้ง แล้วคือแค้นไง น้ำตาคลอ แต่ไม่ไหลนะ มันก็ล้อเลยว่าไอ้ขี้แย คนบนรถก็หัวเราะ ตั้งแต่นั้นมาจนเราจบมอต้นย้าย รร. โครตเกลียดและแค้นมันจนมาถึงวันนี้ถ้าได้นึกถึง

สมัย ม.ต้น ไอ้หัวหยิก ไอ้หัวหยอง ไอ้หัวซาไก

หนักหัวพ่อง หรา

จนอดไม่ไหว งัดหน้าแม่ง

หลังจากนั้น เพื่อนไม่กล้าล้ออีกเลย

โคตรจริง ครูบางคนนี่ก็ตัวดีเลย ผมก็มีฉายาเพราะครูตั้งให้ กลายเป็นเพื่อนผมทั้งชั้นไม่เรียกชื่อเล่นผม ไปเรียกอีกชื่อนึงแทน