ไม่ครับ ตราบใดที่เรายังมีหวัง เรายังไม่แพ้ครับ

โลกไม่หยุดนิ่งหรอกครับ
เมื่อก่อนเป็นชนเผ่านับถือผี
สังคมมันพลวัตรตัวเองเสมอ

เราสู้กับคิง ซึ่งเป็นคนไม่ดีเท่าไร เป็นคนที่ไม่ได้สนใจประเทศ ไม่สนใจจะคุย จะอะไรทั้งนั้น
สนใจแต่ผลประโยชน์และความสบายของตน โดยทำสิ่งเหล่านี้สบายๆแบบเปิดเผย ไม่สร้างภาพใดๆ
สเหมือนว่าใช้ชีวิตให้สนุกที่สุด ไม่ต้องแคร์อะไร

และเขายังมีลูกน้องที่คอยรับเงินทอนมากมาย ได้ผลประโยชน์เกินกว่าความสามารถตัวเอง
คอยปกป้องดูแลเก้าอี้ ร่ำรวยทุกภาคส่วน

จะเอาอะไรไปสู้ แต่ก็ต้องสู้ต่อครับ เมื่อคนรุ่นใหม่เยอะเต็มประเทศ วันนั้นคงเกิดการเปลี่ยนแปลง

ผมยกตัวอย่าง เช่น ประเทศเกาหลีใต้ เค้าใช้เวลาหลายสิบปี ผ่านความเจ็บปวดไปตั้งเท่าไหร่ เพื่อเปลื่ยนระบบเผด็จการเป็นประชาธิปไตยที่ยั่งยืน
หรือ อย่างฝรั่งเศษ มีการปฎิวัติ กี่ครั้ง มีสงครามกลางเมืองกี่รอบ ถึงมีประชาธิปไตยแบบทุกวันนี้
กับประเทศเราที่พึ่งเริ่มมาเพียงสองปี การสั่นคลอนฐานของฝั่งจารีตนิยม มันต้องใช้เวลา หนทางสู้ของเราตอนนี้คือทำลายความศรัทธา ทำลายความเชื่อ เมื่อฝั่งจารีตนิยมไม่มีผู้คนเป็นเกาะกำบัง เวลาที่เราจะลุกไล่ให้ตกขอบก็จะมาถึง

มันก็ไม่เห็นทางชนะตั้งแต่แรกแล้วนะครับ(ในช่วงเวลาตอนนี้) เขามีทั้งอำนาจและประชาชนที่ยังให้การสนับสนุนอยู่อีกจำนวนมาก

สู้ไปก็มีแต่แพ้กับแพ้ แต่ก็ไม่ใช่ไร้ความหมาย เหมือนเป็นการต่อสู้เพื่อส่งไม้ต่อให้คนรุ่นถัดไปมากกว่า เป็นศึกระยะยาวของจริง

ไปทีละสเตปครับ อย่างเรื่องยืนในโรงหนังนี่สถานการณ์พลิกในไม่กี่ปี เดี๋ยวเรื่องอื่นก็ตามมาครับ

อยู่ที่ว่า แต่ละคนจะ ดูที่ผลระยะสั้น หรือระยะยาว

ถ้าดูผลระยะสั้น ตอนนี้ แพ้ แน่นอน

ระยะยาว ยังไม่แน่ มีโอกาสชนะ ขอแค่ชนะครั้งเดียวก็พอแล้ว
แต่ในระหว่างนั้น ต้องเผยแพร่ส่งเสริม ให้คนรุ่นต่อๆไป คิดแบบมีตรรกะ รู้จักตั้งคำถามเพิ่มขึ้นเรื่อยๆนะ
เหมือนน้ำมันเน่ามานาน ก็เก็บขยะชิ้นใหญ่ เอาน้ำดีค่อยๆ เจือจางน้ำเน่า

แล้วผมคิดว่าเทคโนโลยี โลกที่พัฒนาไป มันส่งเสริม ฝ่ายประชาธิปไตย>เผด็จการ นะ(บอกไม่ได้เหมือนกันว่า จะเป็นอะไร แต่โลกมันไปเร็วมากจริงๆ แค่อินเตอร์เนต โซเชียล ไม่กี่ปีที่ผ่านมา คนเข้าถึงข้อมูลที่สมัยก่อนคุยกันในวงแคบๆ ได้จนมาถึงขนาดนี้แล้ว)

เรามาพูดเรื่องแพ้ชนะกันเวลานี้ไม่ได้หรอก มันไม่ใช่การแข่งขันที่มีกรอบระยะเวลาเหมือนฟุตบอลที่จบ 90 นาทีใครยิงได้มากกว่าก็ชนะ สังคมมันเพิ่งจะเริ่มเข้าถึงแตะต้องปัญหาที่แท้จริงเมื่อไม่กี่ปีเอง ก็แบบที่คุณธนาธรพูดมันคือการเดินทางไกล

ผมว่าเป็นไม้ท้ายๆแล้วครับ ถ้ายังไม่จบแต่ส่วนตัวคิดว่าน้องๆก็ไม่เลิกหรอก ก็เหลือแค่ใช้กำลังสลายอย่างเดียวแล้ว ส่วนอนาคตสดใสแน่นอน คนรุ่นใหม่เค้าไม่เชื่อการโฆษณาง่ายๆ น้องๆเค้าพาเดินมาไกลมากแล้ว

ถึงตอนนี้จะแพ้
แต่อีก 10-20ปี คนที่สูงอายุก็จะแก่มากขึ้น และตายไปตามธรรมชาติ

ส่วนตัวคิดว่า ตัวผมอยู่ได้นานกว่า 20ปีครับ

ถ้าเป็นเผด็จการแล้วจะอยากได้ประชาธิปไตย ยังไงก็มีมาเรื่อยๆ
แต่ถ้าได้ลิ้มรสประชาธิปไตยแล้วโอกาสจะอยากกลับไปเป็นเผด็จการมีน้อยมาก(หรือแทบไม่มีเลย)ครับ

เราแพ้มาตั้งแต่ 2489 แล้ว แต่ค่าชีวิตเรามันไม่เคยหมด
แต่คิดแล้วมันก็น่าหดหู่จิงๆนั่นแหละ ไอ้ชนะอะ เรากับพม่าชนะแน่นอน
ประเด็นคือมันต้องใช้เวลาเท่าไหร่และแลกอะไรไปบ้าง

เรามีคนรุ่นใหม่ของเรา เขาก็มีคนรุ่นใหม่สืบต่ออำนาจของเขา

ไม่นองเลือด ผมก็มองว่ายังคงเดิมไปเรื่อย

ต่อให้อีก 10-20 ปีก็ยังยากครับ เพราะอีกฝั่งก็ถ่ายทอดรุ่นสู่รุ่นอำนาจมันหอมหวาน คะแนนในสังคมก็ก้ำกึ่งแบบนี้ยากแน่นอนแถมยุทธศาสตร์ 20ปี มันบูรณาการณ์ทุกภาคส่วนไว้แล้วเพื่อสืบทอด ผมบอกครอบครัวพวกเราแสดงออกได้แค่ทุกครั้งที่เลือกตั้งก็ออกไปใช้สิทธิ์เลือกฝ่ายประชาธิปไตยเท่านั้น

การเปลี่ยนแปลงไม่ได้เกิดขึ้นภายในไม่กี่ปีคับ มันบ่มขึ้นเรื่อยๆ ดูตัวอย่างที่ จีน

ช่วงปลายยุคชิงที่เสื่อมมากๆ (เอางบประมาณพัฒนาประเทศให้ทันสมัย ไปสร้างวังฤดูร้อน) มีแนวคิดหลากหลายแนวทั้ง เปลี่ยนเป็น republic ของกลุ่ม Tongmenghui และแนวปฏิรูป เป็น constitutional monarchy แบบแท้ๆของ Kang Youwei ปรากฏว่าพวกชิงไม่ยอมกระทั่งการปฏิรูป ทำให้แนวทางการต่อสู้ต้องเป็นการสู้แบบแตกหัก กลุ่ม Tongmenghui ไม่ได้ลุกฮือแล้วสู้ชนะเลยในครั้งเดียว มีแพ้ไปหลายครั้ง ลุกฮือล้มเหลวไปหลายครั้ง จนกระทั่งปี 1911 ถึงทำสำเร็จ

แพ้ตรงไหนฟะ ทำมา 70 ปี พังทลายใน 2 ปี

จากที่คนต้องกลัวไม่ยืน กลายเป็นกลัวที่จะยืน

แพ้ชนะ มันอยู่แค่คุณวางเป้าหมายไว้ยังไง

ถ้าคุณโดดลงเกมนี้โดยคิดว่าวันนี้พรุ่งนี้ชนะ

แปลว่าคุณไม่เข้าใจอะไรเลย