ผมเนี่ยแหละครับ คือตอนนั้นที่ รร จัดสายมาให้ผมไปศิลป์-ภาษา น่าจะเพราะเกรดอังกฤษผมดีแหละ ทีนี้แก๊งผมมันได้ไป วิทย์-คณิต กันหมด ผมเลยเอาวะ ขอไปสอบเปลี่ยนสายเป็น วิทย์-คณิต ตามพวกมันไป ทั้งๆที่เกรดเฉลี่ยเลข 3 ปี แม่งไม่ถึง 2 ยังดีที่ช่วยๆกันพาจบ ม.6 ไปได้

จบม.3จะไปต่อสายเทคนิคที่บ้านไม่ให้ไปบอกให้เรียน สายวิทย์คณิตทำไงได้เขาเป็นคนส่งเราเรียนต้องเรียนตามที่เค้าต้องการพอ จบม.ปลายเขาไม่บังคับอยากเรียนอะไรก็เรียนเลือกเรียนป.ตรีสาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์ จบแบบถูๆไถๆทุกวันนี้ยังเสียดายทำไมไม่ไปสายโยธา

ไม่ได้อยากเรียน วิทย์ คณิตเลยซักนิด แต่ตั้งใจจะเข้าถาปัดก็เลยต้องเลย
สมัยเรียนพวก เคมี ชีวะ แทบทิ้ง เรียนยังไงก็ได้ให้มันไม่ติด 0 ก็พอ แต่ดันเป็นเด็กสายวิทย์ที่ได้ ท็อป อิ้ง ซะงั้น

ผมครับ เหตุผลคือไม่อยากหาเพื่อนใหม่ ตัวเองเรียนห้องคิงมาตลอดแต่รู้ตัวเองมาตลอดว่า ไม่เก่ง คณิต กับวิทย์ พอไปเรียน ตามนั้นเลยครับ ทรมาณชิบหาย แล้วตัวเองก็รู้อยู่แล้วว่าไม่ไปสายนี้แน่นอน ยิ่งทำตัว แบบไม่เอาไรเลย ตอนเรียนมหาลัย ได้เรียนเกี่ยวกับพวกสายสังคมศาสตร์ นี่มันโคตรยูโทเปีย กล้าพูดเลยว่าไม่มีอะไรทรมาณกว่าการเรียนม.ปลายอีกแล้วในชีวิตผม

ยกมือครับ

เสียดายตอนเด็กไม่กล้าขัดที่บ้าน เรียนม.ปลายมหิดลวิทยานุารณ์ครับ ตอนนี้จบโท เภสัช

แต่เคยมีความคิดจะออกมาเรียนเป็นเชพตอนป.ตรี แต่ไม่ได้ออกมา

ถามว่าตอนนี้โอเคมั้ย มันก็ทรง ๆ เบื่อ ๆ บ้าง

เงินเดือนโอเค แต่อยากสนุกกับงานมากกว่านี้

ป้าที่เลี้ยงผมมาทำขนมไทยขาย มีสูตรอาหารคาวประจำตระกูล อยากเอาตรงนี้มาทำต่อ พวกพริกแกง มั่นใจว่าอร่อยจริง มีสูตรขนมเบื้องญวน ตอนเด็กจำได้ว่าขายดีมาก ไปช่วยขายช่วงปิดเทอมคือทำแทบไม่ทัน ร้านเพิ่งตั้งมีออร็เดอร์มาสั่งแล้วเป็นเกินร้อย

เสียดายเจอโควิดไป เลยยังไม่ได้ลองทำแบบจริงจัง

ผมก็เรียนเพราะไม่รู้จะเรียนอะไร เกรดมันถึง รู้สึกว่าการศึกษาไทยน่าจะส่งเสริมให้เด็กหาแนวทางของตัวเองให้มากขึ้นนะ แบบไปทัศนศึกษา ดูงานอาชีพต่างๆ หรือเชิญวิทยากรมาแชร์ประสบการณ์

เรียนวิทย์-คณิตเพราะ ไม่รู้เรียนอะไร พี่แนะนำบอกเรียนอันนี้มันสอบเข้าได้ทุกคณะ ค่อยตัดสินใจ เจอเคมี ชีวะเข้าไป
เข้ามหาลัยยังไม่รู้จะเรียนอะไรสอบไปทั่ว สุดท้ายเลือกวิดวะ เพราะพ่ออยากให้เรียนเหมือนพี่ จบมาด้วย D

แต่ความโชคดีคือมาทำงานแล้วสนุก ท้าทาย ให้ปวดหัวดี ความกดดันสูง มันเหมือนเล่นเกมแบบยากๆ

จบสายวิทย์มาทั้งๆที่ไม่ได้ชอบหรือสนใจวิชาวิทย์-คณิตใดๆเลย ชอบเรียนวิชาสังคมมากกว่า แต่เพราะสิ่งแวดล้อมมันเอื้อด้วยแหละ (โรงเรียนผมเมื่อก่อนคือโรงเรียนสตรีประจำจังหวัด ห้องต้นๆผู้ชายค่อนข้างน้อยมาก) แทบทั้งห้องเรียนเพื่อมุ่งไปสอบเข้าคณะสายวิทย์ สายสุขภาพ แต่ผมมาติวกับเด็กสายศิลป์แทน พอได้ที่เรียนก็ลืมวิชาทั้งหมดที่เคยผ่านหูผ่านตาไปได้เลย ตอนปตรี อาจจะเลือกคณะพลาดนิดนึงแต่ก็จบตามเกณฑ์ได้ก็บุญแล้ว เกรดกลางๆ ตอนนี้ก็เลยทำงานในมหาลัยที่ผมจบมานี่แหละ แต่ช่วงนี้ออกมาเขียนงานเพื่อจบ หลังจากเว้นวรรคจากปตรีมาหลายปีมากกก (จริงๆเคยเรียนคณะหนึ่งมา แต่สุดท้ายไปต่อไม่ได้จริงๆ ครั้งนี้เลยต้องเอาจริงสุดๆ)

ของผมน่าจะเรียกว่าไม่รู้ว่าชอบอะไร แต่ที่บ้านก็คือต้องเรียนวิทย์เท่านั้น

ถ้ามองย้อนไป ส่วนตัวเรียนกลางๆ แต่ชีวิตก็ไม่ได้เศร้าอะไรขนาดนนั้นนะครับ เรื่อยๆ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง
เอาจริงเครียดเรื่องสาวเมินมากกว่าเรื่องเรียนเยอะ

ปัจจุบันทำงานสายสุขภาพ ไม่ได้ชอบงานตัวเองขนาดนั้น มีคิดว่าตูนั่งทำไรอยู่ทุกวันเนี่ยเหมือนกัน

แต่ปัญหาไม่ได้มาจากการเรียนสายวิทย์หรอก ปัญหาคือผมไม่มีเป้าหมายในชีวิตอยู่แต่แรกแล้วมากกว่า

ผมฮะ โดนบังคับเรียนไปก่อนเพราะเขาบอกเข้า เอกนู้นเอกนี่ง่าย ทั้งๆ ที่ตัวเองถนัดศิลป์กับภาษา
แล้วย้ายมาต่างจังหวัดกลางคันเพราะบ้านที่กรุงเทพโดนยึดเลยไม่มีทางเลือกนอกจากเลือกสายนั้น

แต่สุดท้ายมหาลัยก็มาเข้าเอกออกแบบนิเทศศิลป์นะครับ
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้คงตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้