ไม่เชื่อแต่เคยไปดูตอนเด็ก ไม่รู้ยายคิดยังไงพาไป ที่จำได้คือร่างทรงเสียงดังมากและดูดซิก้า บ้านหลังนึงในซอยอุดมสุข 28 คนแถวนั้นน่าจะรู้

ผมมองว่ามันอาจเป็นเรื่องของพลังงานบางอย่าง ต้องมีภาชนะที่เข้ากันกับพลังงานนั้นได้ แต่มันเกิดขึ้นยากมากๆเลยมั้ง ผมคิดเองนะว่าคนตายไปแล้วก็อาจหลงเหลือพลังงานบางอย่างอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ขนาดจะมาทำอะไรได้ใหญ่โตแบบหนังหรอก แค่หลงเหลือพอให้สัมผัสได้บ้างจากประสาทสัมผัสของมนุษย์บางอย่างแค่นั้น

เคยเจอกับตัวแบบไม่ใช้ร่างทรง แค่แม่พาไปนั่งสมาธิกับอาจารย์ วันนั้นพี่สาวก็ไปด้วยนั่งอยู่ดีๆ นางก็รำเฉยคือดูละไม่ได้แกล้งแน่ๆ พอได้สติก็บอกจำไม่ได้ว่ารำอันนี้โตประมาณนึงละน่าจะม.ปลาย

ถ้าเจอของจริงก็เชื่อ
แบบ ผมตั้งจิตอัญเชิญเรียกชื่อเขาในใจกลางดึก
ปรากฎวันรุ่งขึ้นมาถึงหน้าบ้าน แล้วบอกใครๆว่าผมเรียก
ทั้งที่ผมไม่ได้บอกใครเลยว่าเรียก
เขาก็มาโปรยเกลือไล่สิ่งไม่ดีให้ที่หน้าบ้านด้วย

ไม่มีจริงหรอกครับ

ผมเคยเจอของจริงนะพวกร่างทรง กำลังทำพิธีอยู่ผมหลุดขำเลย

เชื่อแค่ตอนเด็กๆครับ โดนสังคมรอบข้างหลอกให้เชื่อ พอโตมาก็ไม่เชื่อเลยสักนิดครับ

ผมเชื่อทฤษฎีในแนนโน๊ะมากกว่าเยอะ ว่าเป็นการต้มตุ๋นหลอกลวงทั้งนั้น

ไม่ก็ฟลุ๊ก ที่ทำสำเร็จอะไรทำนองนั้น

หรือถ้าจะมีจริง ผมว่าไม่มีใครออกมาป่าวประกาศหรอก หากินแบบเงียบๆดีกว่า

ถ้ามีองค์จริง ทำเรื่องเหนือธรรมชาติได้จริง เอาความสามารถนี้ไปใช้ระดับโลกได้สบายๆ

อยากรวยขนาดไหน อยากยิ่งใหญ่ขนาดไหน ก็เลือกเอาเลย

ถ้าเป็นคนดีจริง ก็เอาให้รวยให้มีอำนาจก่อน แล้วกลับมาช่วยคนช่วยชาวบ้าน หรือช่วยประเทศเลยก็ยังทำได้

ไม่ต้องช่วยแบบอภินิหาร ช่วยแบบธรรมดา ก็มีประโยชน์กว่าปัจจุบันเยอะ

ผมคนหนึ่งชอบไสยศาสตร์ อภิญญา พลังจิต มากถึงมากที่สุด

แต่ไม่เคยเชื่อเรื่องร่างทรงแม้แต่น้อย

ส่วนตัวมองว่าสภาพวะจิตสมาธิเขาอ่อนแอครับ

ถ้าคุณไสยมีจริงป่านนี้ไม่ตู่ก็ป้อมต้องมีบ่นปวดท้องให้เราได้ยินมั่งแหละ แต่นี่ 7 จะ 8 ปีละ

เต็มที่แค่ลื่นล้มแถมไม่เห็นห่าอะไรอีก

บางทีผมก็คิดนะ เข้าทรงคนนู้นคนนี้ timing ตรงกันมีใครเช็คบ้างไหมว่าใครเขาไปแล้วบ้างช่วงนั้น
แถมถ้ามีจริงงานท่านคนชุกน่าดูวนอยู่ประเทศเดียวหลายจังหวัด
ไม่รำคาญไอ้คนเรียกบ้างเหรอ

เอาจริงผมไม่เชื่อนะ
แต่ตอนมากรุงเทพใหม่ๆ
ผมนอนไม่ได้เลย
ฝันร้ายทุกคืน ไม่สบาย
ป่วยบ่อย ทรมาณมาก
แม่เลยพาไปหาร่างทรงซักคน
แล้วร่างทรงบอกว่า ผีบ้าผีเรือน
เจ้าที่ไม่ให้เข้าบ้าน ให้ไปขอขมา
ของของไปไหว้ สรุปหายปกติ ไม่ฝันอีกเลย
สรุปถึงผมไม่เชื่อเรื่องร่างทรง ก็ต้องเชื่อเรื่อง
ผีบ้านผีเรือน ผีเจ้าที่แหละ

ขออนุญาตตอบจากประสบการณ์ส่วนตัว ใครจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ท่านจะพิจารณาเลยนะครับ
จากที่เห็นปัจจุบัน 99.99% คือของปลอม เป็นโรคจิตชนิดนึง เรียกว่าอะไรผมจำไม่ได้ ขออภัย แต่จะเป็นอาการที่ ผู้ป่วยจะมีอาการอยากได้รับความสนใจและสร้างอีกบุคลิกออกมาเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากสังคม หรือได้รับการบูชาจากคนที่ไม่รู้ เลยจะมโนซะเป็นส่วนใหญ่(ผมเคยอ่านงานวิจัย แต่จำแหล่งที่มาไม่ได้ ต้องขออภัยด้วย)

ส่วนตัวเคยได้สัมผัสกับของจริงบอกได้เลยว่าห่างไกลจากภาพที่เราได้เคยเห็นพอสมควร และบอกได้ว่าภาพยนตร์เรื่องร่างทรงได้ทำการหาข้อมูลมาค่อนข้างดีมากๆ ใกล้เคียงกับเรื่องจริงประมาณ 90% ผมดูหนังเรื่องนี้แล้วค่อนข้างอิน เพราะข้อมูลที่เค้าน้ำเสนอค่อนข้างใกล้เคียงกับประสบการณ์ที่ผมได้พบเจอมาค่อนข้างเยอะ

ขอเล่าบางส่วนให้ฟังนะครับ ส่วนตัวผมเคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆในหนังคือมีบางสิ่งต้องการเอาชีวิตและเอาผมไปอยู่ด้วย เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่ผมอยู่ประมาณ ม6 เกือบๆ 20 ปีที่แล้ว มีสิ่งที่เรียกกันว่า เจ้าที่ หรือ ดวงวิญญาณ หรือ อะไรก็แล้วแต่ พยายามมาพรากชีวิตผมออกไป ตอนนั้นผมมีอาการแบบว่าป่วย ไป รพ พบหมอตรวจก็ไม่เจออาการอะไร แม้กระทั่งตอนที่ผมตัวร้อนจี๋ เพื่อนมาจับก็ตกใจ เพราะร้อนมาก แต่พอไปตรวจ ที่ รพ อุณหภูมิก็ปกติ เหมือคนไม่ป่วย ยังงงว่าทำไมไป รพ ไม่เป็นอะไร แต่พอกลับมาหอพักก็ไม่สบายทันที ไม่สามารถไปเรียนได้เป็นอาทิตย์ เพื่อนก็ไม่เข้าใจ เป็นอย่างนี้อยู่ประมาณ 2-3 อาทิตย์ จนวันนึงกลางวันแสกๆเลย ประมาณเที่ยงนิดๆ ด้วยความที่ผมป่วยเลยไม่ได้ไปเรียนนอนอยู่ที่ห้องหอพัก แต่เพื่อนเป็นห่วงเลยซื้อข้าวมาให้กิน ตอนนั้นผมก็นอนอยู่ในห้อง พอเพื่อนเอาข้าวมาให้ปุ๊บ ยังไม่ทันจะได้ทาน ด้วยความที่เพื่อนออกมาตอนพักเที่ยงเลยจะต้องรีบกลับเข้าไปเรียนให้ทันบ่าย พอมันเอาข้าวมาให้ผมปุ๊บ ก็จะรีบกลับไปเรียนเลย เพื่อนผมมันเดินออกจากห้องผมไปไม่ทันพ้นหน้าห้อง ด้วยความที่ประตูระเบียงมันไม่ได้ปิด เปิดไว้เพื่อให้อากาศถ่ายเท ผมมองไปยังประตูที่เปิดไว้ นึกสถาพตอนเที่ยงที่แดดจ้าๆ แล้วประตูระเบียงเปิด แล้วมีแสงแดดส่องเข้ามาในห้อง ผมมองออกไปที่ประตู ปรากฎว่าเห็นเป็นเงาน่าจะผู้ชายตัวสูงมากเหมือนนักรบโบราณ หัวนี่สูงติดกับขอบวงกบของประตูเลย ท่อนบนเปลือยเปล่าท่อนล่างใส่เป็นผ้าจงกระเบน ยืนเท้าเอว แล้วมองมาที่ผม ผมพยายามจ้องกลับเพื่ออยากจะเห็นหน้าชัดๆ ในขณะที่ผมกำลังพยายามจ้องเพื่อมองให้เห็นหน้า ทันใดนั้นประตูหลังห้องที่เปิดอยู่ก็ได้ปิดเข้ามาดังปัง!!! แล้วร่างของชายคนนั้นก็หายไป พร้อมกับอาการตาค้างของผมอยู่อย่างนั้น เพื่อนของผมที่เพิ่งเอาข้าวมาส่งแล้วเดินออกไป ได้ยินเสียงประตูปิดดังมาก เลยรีบวิ่งกลับมาดูผมด้วยความเป็นห่วงว่าจะเป็นอะไรไปรึป่าว อาจจะล้ม หรือยังไงทำไมปิดประตูเสียงดัง แต่มันก็งง แล้วถามว่ามึงเป็นอะไร โอเคไหม ในขณะที่ผมนอนอยู่บนเตียง ไม่ได้ขยับเลย พร้อมกับตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมกับบอกเพื่อนไปว่า ไม่มีอะไรมึง สงสัยลมคงพัดแรง ประตูหลังห้องเลยปิด มึงลองไปดูให้หน่อยว่ามีอะไรเสียหายไหม เพื่อนผมด้วยความที่ไม่รู้เรื่องก็เดินไปเปิดประตูหลังห้องดูพร้อมกับบอกว่าไม่มีอะไรหนิ แล้วก็ปิดประตูไว้ พร้อมกับบอกว่ากูไปเรียนก่อนนะ เหตุการณ์นั้นผมยังจำได้ชัดเจนมาจนถึงทุกวันนี้ ไม่กล้าบอกความจริงให้เพื่อนฟัง พอเพื่อนกลับไปเรียนแล้วผมรีบใช้มือถือโทรหาที่บ้านทันทีบอกว่าอยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่หอแล้ว พ่อกับแม่ผมก็รีบขับมาช่วยขนของและรับผมกลับไปอยู่บ้าน

หลังจากนั้นอาการป่วยไม่สบายที่ผมเป็นก็ยังไม่หาย จนแม่ผมเริ่มสงสัยและรู้สึกตะหงิดกับอาการป่วยของผม แม่เลยพาผมไปหาร่างทรงท่านนึง ซึ่งผมตอนแรกก็ไม่ค่อยเชื่อ แต่พอท่านทรงแล้วพูดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ผมได้เจอเป๊ะๆราวกับนั่งอยู่ข้างๆผม ทั้งๆที่ผมไม่เคยได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย แม้แต่กระทั่งพ่อแม่ผม ก็ทำเอาผมตะลึงกับสิ่งที่เจ้าพ่อ(ร่างทรง)ท่านได้พูดออกมา ท่านได้บอกว่า ดีนะที่ผมยังเก็บของฝ้ายผูกแขนที่ท่านผูกไว้ให้ เจ้าที่ที่อยู่ตรงนั้นมานานกว่า 200 ปีเลยทำได้แค่นั้น ไม่สามารถเข้ามาสิงหรือเอาดวงวิญญาณผมไปได้ พูดแล้วก็ขนลุก จากนั้นผมไม่กลับไปที่หอพักนั้นอีกเลย แต่เจ้าพ่อ(ร่างทรง)ท่านก็ได้แนะนำให้ไปทำพิธีลา และบอกเจ้าที่เดิมว่าอย่ามายุ่งกับผมอีกเลย(ตรงนี้ผมขออนุญาตไม่เล่านะครับ รายละเอียดค่อนข้างเยอะ) ให้เลิกแล้วต่อกัน เพราะผมเป็นลูกหลานของเจ้าพ่อ(ร่างทรง) อย่ามาพรากชีวิตผมไปเลย ให้ลาขาดจากกัน ตั้งแต่ตอนนั้นมาผมก็รอดมาได้ เรื่องนี้เกิดขึ้นค่อยข้างนานมาก แต่ผมยังจำได้ไม่เคยลืม ภาพมันติดตามากๆ

ที่เล่ามานี้จากประสบการณ์ส่วนตัวล้วนๆ ผมอาจจะเล่าได้ไม่ครบถ้วนหรือขาดรายละเอียดบางส่วนไป แต่ภาพจำเหล่านั้นยังติดตาผมไม่เคยจางหายไป ใครที่เป็นคนอีสานเหมือนผมอาจจะเข้าใจได้ดึเรื่องฝ้ายผูกแขนที่คนเฒ่าคนแก่จะผูกให้เวลาที่ต้องห่างไกลบ้านเพื่อปกป้องคุ้มครองให้ปลอดภัยจากอันตรายต่างๆ

สุดท้ายเรื่องที่ผมเล่าก็เป็นแค่ประสบการณ์ส่วนตัวของผม ใครจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่วิจารณญาณของท่านๆเลยนะครับ แค่อยากแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวที่เคยได้เจอมาเองก็เท่านั้น ^^

ดูหนังจากที่ไหนเหรอครับ

ร่างทรงส่วนตัวผมไม่เคยเชื่อเลย