ผมคล้ายๆท่านเลยแหะ ทุกวันนี้คือใช้ชีวิตอยู่กับตัวเองอย่างเดียว
ไม่ทักหาเพื่อนคนไหนก่อนเลย และนานๆทีถึงจะได้คุยกับเพื่อน คุยก็แปปๆ
มีปัญหาก็ไม่ได้ปรึกษาใครเลย ลุยคนเดียว อย่าว่าแต่เพื่อน พ่อ แม่ พี่น้องผม ยังนานๆคุยกันทีเลย
ออกแนวเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมากๆ ไม่ค่อยชอบความวุ่นวายสักเท่าไหร่
ขนาดไปเที่ยวผมยังไปคนเดียว ไม่บอกใครด้วย รู้กันอีกทีคือผมถึงที่หมายแล้ว
ต่างกับสมัยเรียนที่ค่อนข้างเฮฮาอยู่บ้าง มีเพื่อนสนิท มีสังคมตลอด แต่พอเริ่มทำงานนี่แหละ
เหมือนเอาตัวเองออกมาจากสังคม เลยไม่มีเพื่อนเลยก็ว่าได้(แบบที่คุยกันทุกวันหรือ 2-3อาทิตย์คุยกันที)

พอทำงานจริงๆจังๆ เพื่อนแทบจะหายไปหมดเลยครับ

เพื่อนสมัยเรียนก็ห่างกันไปเรื่อยๆ เพราะอยู่คนละภาคกันทั้งนั้น แต่ก็ถือว่ามีอยู่บ้าง 2-3คน แต่ปีสองปีถึงจะเจอกันสักที

ส่วนเพื่อนที่ทำงานก็คือเพื่อนร่วมงานจริงๆ คุยกันแต่เรื่องงาน ไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้นเลย

บางทีก็คิดถึงสมัยเรียนนะ ชีวิตที่ได้เต็มที่กับเพื่อน มันเป็นอะไรที่สนุกที่สุดแล้ว จะคิด ทำ ปรึกษา กิน นอน เพื่อนรับรู้และรับได้ทุกอย่าง ไม่ต้องคอยมาปั้นหน้าแบบตอนทำงานอย่างทุกวันนี้ คิดถึงจริงๆครับ