อิจฉาพี่ๆรุ่นก่อนๆมากๆ รุ่นผมเรียนออนไลน์ผ่านซูม ยุคโควิด กิจกรรมหลายๆอย่างๆหายไปเลย ก็ได้แต่ปรับตัวละครับ ส่วนตัวไม่คิดว่าไปอยากยึดติดมาก ตอนแรกก็คิดนะว่าแบบเสียใจ แต่คิดดีๆมาๆก็คิดซะว่าเป็นการปรับตัวให้ใช้ชีวิตกับโลกความจริง หลายคนไม่ได้เรียนมหาลัยยังมีความสุข ประสบความสำเร็จได้  

ชอบมากไม่ต้องคิดไรเลยครับ ประเทศอื่นอาจมองว่ามหาลัยคือการเริ่มต้นสำหรับงานในอนาคตละ

แต่สำหรับผม มหาลัยก็เหมือนมัธยม เรียนไปตามสูตรให้จบๆไป เน้นสนุกกับเพื่อนสุดเหวี่ยงพอ

ความสุขครั้งนึงในชีวิต ความสุข4ปี มีความสุขเพิ่มขึ้นทุกปี มาใจหายตอนเทอมสุดท้าย เป็นความรู้สึกที่เหมือนลาจากแต่สมัยนี้มันทั้งโลกโซเชียล เดินทางไปหาไปไหนมาไหนมันง่าย สะดวก จบมหาลัยมันเลยรู้สึกไม่ใจหายเท่าจบมัธยมนะ
ตอนผมจบม.6 โห เพื่อนต้องแยกไปตามทางแต่ละคนละ
ตนอจบมหาลัย เดี๋ยวก็ได้เจอกัน  

คิดเหมือนกันครับ เป็น4ปีที่เร็วจนใจหาย ผมไม่ดีใจเลยนะที่เรียนจบ นี้ผ่านมา 7-8ปีละ เสียใจมากๆครับ คิดอล้วเครียดกับชีวิตชิบหาย อยากย้อนอดีตว่ะ

และชีวิตมหาลัยทำให้ผมรู้ครับ ว่าชีวิตผมเพียงต้องการอยู่คนเดียวเงินเข้าเดือนละ 2หมื่น มันคือความสุขแค่นั้นเลย หากสามารถทำให้มีเงินเข้าชัวๆแค่เดือนละ2หมื่นโดยไม่ทำงาน ก็จบเป้าหมายแรกในชีวิตไปขั้นนึง  

ผมอาจจะตรงข้ามกับท่านนิดหน่อย ตรงที่รู้สึกว่ามัธยมเรียนๆ ไปจบตามหลักสูตร ขอแค่ให้สอบมหาลัยติดก็พอ ส่วนมหาลัยผมว่าวัดชีวิตพอสมควร เพราะมันต้องเอาไปหางาน วัดอนาคตกันตั้งแต่สาขาที่เรียนแล้ว เลิกผิดชีวิตเปลี่ยนเลย ถ้าเรียนไปแล้วไม่ชอบ คือโคตรทรมาน

ส่วนการจากลากับเพื่อน ผมไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่ เพราะมันติดต่อคุยกัน เจอกันได้ ถึงจะคุยกันน้อยลง เจอกันนานๆ ที แต่ความเป็นเพื่อนมันยังอยู่กับเราตลอด  

้้้้้้้เเต่เอาจริงๆผมชอบช่วง ม ปลาย มากกว่า ยิ่ง ม.6 เทอม 2 หลังสอบตรงติดนี่ไปเรียนเหมือนไปโดดชัดๆ

มหาลัยเบื่อตอนฝึกงานเข้าโรงงาน ทำธีซิส เหนื่อยกับโซตัส พี่ว้าก ต้องมานั่งไหว้พี่ง้อพรุ่นพี่ให้รับไหว้เพื่อที่จะรับรุ่นอีก ถ้าเลือกช่วงมหาลัยได้ขอเเค่ช่วง ปี3-4 พอ ปีเเรกอย่างเซ็ง  

ผมคิดแบบนั้นจนนี้ผมก็ว่างงานละครับ
ออกจากงานช่วงโควิดพอดี มาโฟกัสกับกีฬา
กลายเป็นคนไม่เอาไหนเลย