อันนี้แนะนำเป็นทางเลือกเฉยๆ

หาเรื่องไปเรียนต่อออสฯ จบ.ตรีหรือโทที่นู่นก็ยื่นวีซ่าทำงานที่นู่นเลย จะไปเรียนภาษาก่อนก็ได้

หรือ แก้ไขปัญหา ลองคุยกับที่บ้านว่าอึดอัดแบบนี้ ทำไงดี ที่จริงลองปรับความคิดดู ไม่สนไม่แคร์เวลาวันหยุดเราครับ มันสิทธิของเรา ลองสื่อสารให้คนอื่นเข้าใจดูก่อน ถ้าไม่เข้าใจก็ค่อยว่ากัน ว่าเขาไม่เข้าใจจริงๆ หรือ ไม่อยากเข้าใจ

ยังไงก็ลองเปิดใจคุยกับพ่อแม่ ว่าเรามีเป้าหมายยังไง ความสุขยังไง เราจะช่วยท่านได้ยังไง แล้วลองหาจุดกึ่งกลางของทุกคนดูครับ ครอบครัวยังไงก็ตัดไม่ขาด เขาก็น่าจะเก็บเอาไปคิดบ้าง

ถ้าอยากเป็นมืออาชีพขึ้น ควรลาพัก แล้วพักจริงๆบ้างนะครับ


อันนี้ Mindset ต่างประเทศนะ วันหยุดBank Holiday เค้าน้อยกว่าเราอีก
แต่เวลาพักเค้าพักจริง พักใจด้วย

เป็นผม เห็นเด็กหรือรุ่นน้องทำงานง่กๆ ผมก็ไม่สนอะ ผมอยากพัก อยากนอนเฉยๆ พวก_ึงทำไรก็ทำไปดิ 55 อยากพักก็ลาเอา


กลับกัน ในเวลาทำเต็มที่นะครับ แล้วคอยส่องตัวเองด้วย ว่ามีอะไรที่เราพัฒนาอีกได้
เพราะทำงานกับที่บ้าน ไม่น่ามีคนคอมเม้นท์ หรือประเมินแบบ มืออาชีพ
พยายามหาความรู้เพิ่มเติมเอาครับ

ถ้าจะเริ่มก็หาไรเริ่มศึกาาเลยครับ ถ้ารอเลิกนี้ไม่ไเ้ทำแน่ๆ

เหมือนกันเป๊ะๆ แต่ต่างที่ผม ไม่เรียน จบม.3 เกเร ช่วยที่บ้านยาวเลย มีเมียแต่งงานตอน 20 เลิกกันจะปีล่ะ ตอนนี้ ผม26 เมียเก่าผมอึดอัด ผมอยู่ทุกวันก็อึดอัด มุมของคนอื่นก็แบบ ดีจะตายกิจการตัวเอง ไม่มีใครมาแบ่งด้วยไหนจะมีสวนเป็นร้อยไร่อีก แต่แบบ ชีวิตแม่งวนลูปเลยจริงๆนะ ผมเที่ยวพักผ่อนธรรมชาติครั้งสุดท้ายปีไหนยังไม่รู้ จะไปไหนก็ไม่ได้มาก ไม่ห่วงร้านหรอ อะไรแบบนี้อีก ครอบครัวผมโตมาแบบไม่เที่ยวกันเลยอ่ะ วันหยุดไม่มี ถึงแม้เดี๋ยวนี้ตั้งแต่ผมเลิกกับเมียเก่า ก็เริ่มหยุดเยอะแล้วก็เถอะ เป็็นกำลังใจให้ท่านนะ เข้าใจฟีลจริงๆ

ทำงานต่อที่บ้าน มันจะมีอารมณ์ แบบ เหมือนเราไม่โตน่ะครับ ผมก็เป็น อยากมีอิสระเหมือนกัน

อดทนรอวันผงาด อะไรไม่พอใจไม่โอเค ต้องมาปรับปรุงในรุ่นเรา ผมบอกได้แค่นี้ล่ะ ถ้าจะเลิกผมเสียดายคอนเน็คชั่นนะเพราะเป็นสิ่งที่หายากที่สุด คนที่ล้มมาแล้วลุกได้เพราะคอนเน็คชั่น

งานระบบครอบครัว เหนื่อยทุกงานครับ แต่ข้อดีคือ ลดค่าใช้จ่าย
อยากในแนะนำท่านให้ทำงานแบบมีสังคมสัก 2-3 ปี ค่อยกลับมาต่อกิจการที่บ้าน เพื่อได้มุมมองใหม่ๆ

ผมว่าความเห็นนี้ตรงประเด็นที่สุดละ

ถ้า mindset ว่าทำแค่พ่อแม่ยังอยู่สุดท้ายออกไปทำอย่างอื่น ก็ออกเลยครับเสียเวลาชีวิตคุณ

เท่ากับคุณลงมือทำไม่ได้เต็ม 100% ลงแต่แรงไม่ได้ลงด้วยใจ

มันก็จะไม่ก้าวหน้าตามที่ควรครับ

ส่วนตัวผมก็กลับมารับช่วงต่อ แต่การมารับช่วงมันชัดเจนตั้งแต่เลือกเรียนต่อแล้ว คือเราตั้งใจมาช่วยที่บ้าน

เราสละสิ่งที่อยากทำ สละในหลายๆอย่างที่คนส่วนมากอาจจะคิดว่า บ้าแล้วทำไมถึงสละสิทธิ์มาเอาสิ่งนี้

แต่ผมมองเป้นหน้าที่ๆที่ต้องสานต่อ แตไม่ใช่แค่รักษาสภาพ มาถึงก็พยายามเอาระบบมาควบคุมให้มากขึ้น

เพราะถ้าหลังบ้านห่วย การเติบโตก็ลำบาก

การมีระบบบริษัทมาช่วยทำให้ทุกอย่างเป็นระบบระเบียบ ส่วนสำคัญอย่างนึงเลยนะครับถ้ามาทำงานกับที่บ้าน

1. แยกให้ออก ครอบครัวกับที่ทำงาน ในที่ทำงานก็คือที่ทำงาน การแสดงความเห็นต้องวางบนหลักการ

ไม่ใช่เป็นพ่อเป็นแม่จะสั่ง ส่วนตัวตอนเจอปัญหาแบบนี้ ผมเดินออกแล้วบอกเลย ไปหาคนทำต่อคนอื่นที่ไม่ใช่ผม

2. การจัดสรรค่าตอบแทนต้องชัดเจน เพราะไม่งั้นคนมาทำเค้าจะไม่รู้เลยทำไปได้อะไร ถึงสุดท้ายบอก

ยังไงก็ได้เรา ได้ตอนไหนครับ อายุ 40 เพิ่งเริ่มมีเงิน แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ จะแต่งงาน ซื้อรถ...ทำได้หรอ

3. มันต้องมีวันลาพัก ลาพักก็คือลาพักครับ แต่คนเป็นผู้บริหาร ถึงลายังไงก็โทรตามสั่งงานเอาได้

แต่ก็มีลาพักไปบ้าง

เรื่องทำงานทุกวันใครก็เป็นครับ ช่วงแรกๆผมเข้างาน 8.30-9.30 เลิกอย่างต่ำๆ 21.30 ช่วง peak

5 เดือนที่หนักสุดนี่ เลิก ตี 1 ย้ำนะครับทุกวัน ยกเว้นวันอาทิตย์ เริ่มช้าหน่อย บ่ายโมง

เฉพาะ Covid 2 ปีนี้ผมทำงานช้าหน่อย เริ่มทำ 10 แต่เลิกงานยังคงตี 2 เหมือนเดิมเลิกปุ๊บเดินไปส่วนพัก

อาศัย อาบน้ำ นอน ทำมา สองปีไม่มีวันหยุด การพักผ่อนคือการเดินทางไปประชุมพบปะลูกค้า

ปัญหาหลักคือ เก็บไปคิดเลยครับอยากทำหรือไม่อยากทำ ถ้าไม่อยากทำอย่าเสียเวลา แต่ถ้ารู้ถึงคำว่าหน้าที่

และคิดว่ามันสำคัญกว่าความสุขส่วนตัว ก็ลงมือทำให้เต็มที่ ใช้ทุกความสามารถของตัวเอง

เพราะอย่างนึงคือ ถ้าคุณทำให้มันยิ่งใหญ่ได้เท่าไหร่ก็ยิ่งเป็นมรดกของครอบครัวที่คุณทิ้งไว้ให้รุ่นหลังจากคุณ

ทำไมไม่ทำงานเดิมแล้วแยกออกมาอยู่ข้างนอก