ผมช่วยพ่อแม่ทํา กิจการที่บ้าน ไม่เคยทํางานข้างนอกเลย คือเรียนจบมาก็มาช่วยเขาเลย

มีความ รู้สึกตลอดว่าอึดอัด แต่ก็ทนๆไป ที่ผมทําก็คือเหมือนพนักงานเลย

เข้า 8.00 เลิก 17.00 บางวันก็ 1-2 ทุ่ม ไม่เคยลาไม่เคยขาด (มันอยู่ที่บ้านไม่รู้จะลาไง )

มันอึดอัด เพราะ งานกับบ้านมันคือที่เดียวกัน ห้องทํางานห่างจากห้องนอน ผมเดินไม่ถึง

2 นาที เวลาเราจะหยุดตามเทศกาลต่างๆ แต่มีลูกน้อง หรือ คนอื่นมาทํา ot กลายเป็นว่า

ผมอึดอัด ที่จะนอนอยู่บ้านพักผ่อนเฉยๆ แต่พ่อแม่ผมหรือ คนอื่นมาทํางาน แล้วก็รู้สึก

หาเลี้ยงตัวเองไม่ได้ เพราะเงินเดือนก็คือเงินที่พ่อแม่ให้มา ตอนนี้หลังเลิกงานหรือว่างๆ

ก็พยายามหา อะไรทํา เพื่อที่จะก้าว ออกจาก comfort zone ทําอะไรเป็นของตัวเอง

ผมแพลนไว้ว่า พ่อแม่ผมเลิก ผมก็จะเลิก ไม่สานต่อ คุยกันไว้แล้ว ที่ไม่ออกไปหางานทํา

ข้างนอกเพราะ พ่อแม่ขอให้อยู่ช่วย แล้วก็เงินเดือนดีกว่าข้างนอกเยอะ พอสมควร

อยากจะเก็บเงินไว้ไปต่อยอด ในอนาคต ทําอะไรเป็นของตัวเอง

หนักใจก็แต่พวกญาติๆ ชอบจะมาฝากอนาคตไว้กับ ครอบครัวผม บอกปัดก็ขอมาทําตลอด


Edit ขออภัยเรื่อง เว้น บรรทัดนะครับ ในมือถือ พิมพ์ยาก

เข้าใจอารมที่ว่าจะหยุดก็มีพนักงานมาทำ พ่อแม่ก็ยังทำ จะนอนฟินๆพักผ่อนชิวๆในห้องก็หลอนๆ

ผมอยากฝากไว้อย่างนึง ความสบายใจในการทำงาน ถ้างานไหนมีมากเอางานนั้นไว้ก่อนถึงจะไม่ใช่งานที่ชอบ

ก็เถอะ ทุกวันนี้หายากมากนะ แต่ละงานมีแต่งานประสาทแดกทั้งนั้น อยากมีพาสซีฟอินคัมโว้ย

กว่าพ่อแม่จะวางมือ

อาจจะช้าไปสำหรับที่จะเริ่มทำอะไรใหม่



ยังไงตอนนี้กัดฟันเริ่มหาทำคู่ไปก่อน

ผมนี่แหละครับ แต่ตอนนี้ผมออกมาทำงานอย่างอื่นแทนแล้วครับ

ถ้าอายุยังไม่มากคิดให้ดีๆนะครับ จากที่ฟังดูนี่ธุรกิจท่านอาจจะไม่มั่นคงเพราะพอพ่อแม่เสียไปท่านกะไม่สานต่อ

คหสต

ทางที่ 1 ถ้าทำที่บ้านการต่อยอดจากของเดิมน่าจะสะดวกและมีพื้นฐานง่ายที่สุดครับ ท่านอาจจะลองหาทางดู ศักยภาพของธุรกิจว่ามีทางไหนไปต่อได้ไหม ถ้าเลิกไปมันน่าเสียดายครับ ไหนจะฐานลูกค้า ไหนจะระบบ know how know who อีกมากมาย ถ้าท่านเลิกไปธุรกิจใหม่ก็มาจากศูนย์นะครับ เสี่ยงกว่าเยอะ

ทางที่ 2 กลับมาทำงาน office ถ้าท่านอายุไม่มาก (ไม่เกิน 30) ผมว่ายังได้ลุ้น แต่แก่กว่านี้ไม่แนะนำเหมือนเราไปเริ่มใหม่จากศูนย์ แถมเป็นลูกจ้างอีก หัวหน้าก็เด็กกว่าพอสมควร แต่ถ้าอายุน้อยแล้วคิดว่าอนาคตไม่ทำที่บ้านต่อแน่ๆ แล้วก็ไม่ต่อยอดอาจจะลองมองทางนี้ครับ ผมเห็นเพื่อนทำที่บ้านมาสักพักเริ่มเหมือนท่านนี่แหละ แต่เขาเคยทำ office มาก่อน พอจะกลับไปมันยากมากเลย ทั้งฐานเงินเดือน ความเชี่ยวชสญ สภาพแวดล้อม ยิ่งแก่ยิ่งยากครับ

อ่านๆดูผมไม่เห็นว่าท่านจะมีปัญหาอะไรนะครับ มีธุรกิจครอบครัว และดูๆก็ไม่น่าจะมีผลกระทบอะไรมากด้วยในสถานการณ์ช่วงนี้ เงินก็มีใช้ไม่ขาดมือ

งานที่บ้านอาจจะไม่ใช่แนวของท่าน ลองคิดๆดูครับว่าจะต่อยอดยังไง การต่อยอดมันง่ายกว่าเริ่มต้นอะไรใหม่นะครับ เพราะอย่างน้อยท่านก็มีฐานลูกค้า มี know-how และที่สำคัญคือเงินทุนอยู่

ปัญหาหลักๆของธุรกิจครอบครัวก็คือเรื่องกงสีครับ ถ้าพ่อแม่ท่านบริหารจัดการส่วนนี้ได้ลงตัว พี่ๆน้องๆช่วยกัน ไม่มีใครเอาเปรียบใคร ก็น่าจะไปกันได้ด้วยดีครับ

มองในแง่ดี ท่านยังโชคดีกว่าอีกหลายๆคนนะครับ

ธุรกิจครอบครัวก็มีอารมณ์นี้ทั้งนั้น ปกติครับ

เอางี้นะครับ ท่านอย่าพยายามคิดมาก หรือคิดแทนครอบครัว เวลาพักคือพัก เอาจริงพ่อแม่ทุกคนเข้าใจลูกแหละครับ อย่างผมถ้าเปิดคอมคือพ่อแม่ไม่กวนเลย

แต่ในงานธุรกิจท่านต้องไม่เสียเลยนะครับ
- ตื่นเช้ามาเปิดร้าน
- เช็คสต๊อคสินค้าก่อนเปิดและปิดร้าน
- ออกความคิดเกี่ยวกับธุรกิจบ้าง

คืออย่างน้อยๆ ก็ให้เขารู้แหละครับ ว่าท่านช่วยกิจการ ถ้าไม่มาช่วยคือมีธุระ

ถ้าไม่มีความคิดจะหางานอื่นช่วงนี้ (ด้วยเหตุผลเรื่องครอบครัว)

แนะนำเทคคอร์ส หาอะไรเรียนนอกเวลา (ที่อาจจะมีกินเวลางานบ้าง)

เช่น ป.โท MBA (คอร์สนี้ครอบจักรวาลที่สุดละ) และคอร์สระยะสั้นอะไรก็ได้ ออกมาเปิดโลก เปิดหูเปิดตา

นอกจากได้ความรู้ (ที่อาจจะสามารรถเอาไปต่อยอดงานท่านในปัจจุบัน หรืองานในอนาคต) ยังได้ connection จากคนหลายๆอ่ชีพ

ที่สำคัญได้พลังชีวิตกลับมาด้วยฮะ ผมเข้าใจท่านนะเพราะทำงานกับครอบครัวเหมือนกัน

บางครั้งความรู้สึกเหมือนก็อึดอัดเหมือนไม่ได้ไปไหน..เราได้เปลี่ยนสถานที่ ออกไปเจอผู้คน เจอสังคมใหม่ๆ มันช่วยได้มาก

ตอนนี้ผม อายุ 28 ใกล้ 29 ครับ ตอนนี้ก็เริ่มทําอะไรเล็กๆน้อยๆควบคู่ไปอยู่ครับ ถ้ามันไปได้ดี พ่อแม่จะได้สบายใจ ที่เห็นเราไปต่อเองได้

พอได้ระบายก็ดีขึ้น ได้ปลดปล่อย

ถ้าเป็นผมคง รีโนเวทระบบใหม่ของธุรกิจที่บ้าน หรือเฉพาะระบบหน้าที่ของเราก็ยังดี พยายามให้เรามีเวลาไปทำสิ่งที่่เราอยากทำมากขึ้น เงินมันใช้ซื้อเวลาได้อยู่นะ จ้างคนบ้างก็ดี อบรมคนมาทำหน้าที่แทนเรา สร้างระบบให้ได้ พออยู่ตัว เราก็น่าจะลุยไปทำอย่างอื่นได้ละ / อันนี้ประสบการณ์ผมนะ อาจจะไม่ตรงมาก แต่ก็สู้ๆครับ

คุณโฟกัสผิดจุดครับ เท่าที่อ่านคุณไม่ใช่ไม่ชอบ "งาน" แต่คุณไม่ชอบที่มันไม่มีความเป็นส่วนตัวมากกว่า ถ้าให้แก้จุดนี้ แนะนำให้หาบ้านอยู่เองครับ ตอนเช้าก็เดินทางมาทำงาน เย็นก็กลับ วันหยุดก็ไม่ต้องมาจะได้มีความเป็นส่วนตัว ส่วนเรื่องลาพักร้อน ก็ใช้สิทธิตามที่เห็นสมควร

ส่วนเรื่องอื่นท่านอาจคิดไปเองครับ หาเลี้ยงตัวเองไม่ได้นี่ไม่ใช่ละ ท่านทำงานก็ต้องได้เงิน มันเป็นเรื่องปกติ ทุกคนเห็นว่าท่านทำ ก็คือทำ ไม่ใช่นอนรอเงินไปวันๆ

อันนี้จากประสบการณ์ของผมนะครับ แทบไม่ต่างจากท่านเลย เรื่องที่ทำงานอยู่บ้านเป็นเรื่องของพ่อ คือเมื่อก่อนโรงงานก็คือที่บ้านนั่นแหละ วันหยุดบางทีอยู่บ้านก็เห็นคนงานมาทำงานที่ค้างไว้ มันก็เกรงใจ พ่อก็เหมือนไม่ได้หยุดไปด้วยเพราะต้องคุมงาน ต่อมาย้ายโรงงานหนีครับ ไปที่อื่น ตอนเช้าพ่อก็ออกไปทำงาน เย็นก็กลับ วันหยุดก็ได้พักเยอะขึ้น

ตอนนี้ผมก็มาสานต่อกิจการนี้ แต่ทำอะไรต่างๆ ให้มันชัดเจน เราทำงานอยู่ในระเบียบของบริษัท เงินเดือนได้ตามเกณฑ์ วันลาก็ได้ตามเกณฑ์ ผิดก็โดนโทษเหมือนคนอื่น ส่วนวันลาถ้าอยากลาก็เคลียงานให้เรียบร้อย บอกฝ่ายบุคคลกับคนอื่นที่เกี่ยวข้องไว้ แล้วก็ไปเลยไม่ต้องสน อย่างก่อนช่วงโควิท ปีนึงผมจะไปเที่ยวต่างประเทศครั้งนึง ไปทีก็หลายวัน ก็ไม่มีปัญหาอะไร

แนะนำอีกอย่าง พยายามปรับปรุงธุรกิจให้อยู่ในรูปบริษัทให้มากที่สุด เอาออกจากระบบกงสีให้ได้ ไม่งั้นอนาคตจะลำบาก ที่สำคัญที่สุดท่านต้องบอกกับพ่อ-แม่ให้เข้าใจด้วยว่าทำแล้วได้ประโยชน์อะไร แล้วมันช่วยอะไรได้ในอนาคต

ผมกลับมาอยู่บ้านช่วยแม่ทำงานที่บ้าน 7 ปี อึดอัดมากกกกก
แต่ก็พยายามถีบตัวเองออกมาเรื่อยๆ แล้วก็คิดจะไม่สานต่อกิจการที่บ้าน
ถามว่ามั่นคงมั้ย มั่นคงครับกิจการ ทำมากได้มากทำน้อยได้น้อย
บ้านผมทำค้าขาย เปิด 364 วัน หยุด 1 วันคือตรุษจีน
ถ้าจะสานต่ออาจจะเปลี่ยนรูปแบบของตัวธุรกิจให้มันบริหารงานง่ายขึ้น
เพราะตอนนี้ผู้ใหญ่เค้าไม่ยอมให้เปลี่ยนทำแบบเดิมๆ ปัญหาระดับชาติ
ตอนนี้ก็พอมีเงินก็ทำอะไรข้างนอกก๊อกแก๊กๆไปด้วย
ส่วนท่านลองเปิดใจคุยกับผู้ใหญ่ดูว่าทิศทางอนาคตจะยังไงต่อ

แต่อย่างว่าครับ คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า ผมนะอยากมีธุรกิจที่บ้าน อยากทำธุรกิจที่บ้าน คือเบื่อที่ต้องทำงานที่อื่นผูกอนาคตกับคนอื่น กับ KPI ที่ต้องมานั่งตอบคำถามทุกๆปี ผมอยากมี Feel ทำธุรกิจที่บ้านพัฒนาตัวเองไปเรื่อยตามที่เราอยากทำ ส่วนตัวผมโครตอจฉาคนที่มีธุรกิจที่บ้านเลยครับ

ถ้ามันไม่ใช่งานที่ท่านรัก งานที่ท่านจะอยู่กับมันได้ทั้งชีวิต ก็หาทางของตัวเองเถอะครับ
อาจจะยังอยู่บ้านแต่เราทำงานของเราต่างหาก

ผมเข้าใจนะคืองานอาจไม่ได้ชอบ แต่มันคือธุระกิจครอบครัว ไม่ช่วยก็ไม่ได้อีก

อ่านๆดู เหมือนว่าคุณอยากเป็นเจ้าของกิจการเองใช่มั้ยครับ

ไม่ได้อยากเป็นลูกจ้าง กิจการของพ่อแม่