ตอนเด็กกินไวไวใส่แต่พริกไทยอะครับ พริกป่นนี่ไม่ได้เลย มาม่านี่ไม่ไหว แถมไม่ชอบของร้อน

โตมาตรงกันข้ามเลย ชอบของร้อน แถมกินเผ็ดได้แบบชิลๆ ไม่รู้ไปเปลี่ยนตอนไหน

ตอนเด็กกินไม่ได้เลยโตมาก็หัดกินบ้าง

แต่ก็กินได้แต่พวกเผ็ดน้อยแหะ

ไม่เคย happy กับอาหารที่เผ็ดจัดๆเลย

เพราะมันแสบลิ้นแสบปากคือทรมาณมากกว่ารื่นรมณ์เวลากกินอ่ะ

ผมไม่แน่ใจว่า กินเผ็ดเก่งขึ้นมั้ย หรือแค่ชอบกินเผ็ดมากกว่าเดิม
ตั้งแต่เด็กยันโต ไม่เคยกินเผ็ดได้ ไม่ชอบกินด้วย แต่อยู่ในบ้านที่กินเผ็ด
คือแม่ผมทำกับข้าวให้คนในบ้านจะไม่เผ็ด แต่แม่กินเผ็ด เวลาเห็นแม่กิน บางทีน่ากินก็ไปกินด้วย
ก็จะเจอของเผ็ดตลอด แต่คือกินได้คำสองคำ ไม่ไหว เผ็ด
พอช่วงเรียนจบมหาลัยได้ซักสองปี ไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ทีนี้ไม่มีอะไรเผ็ดๆ ให้กิน
คือเริ่มจากซื้อกิน ฟาสต์ฟู้ด อาหารร้านจีน มันไม่เผ็ด พอได้มีโอกาสซื้อของมาทำกินเอง รู้สึกอยากกินเผ็ดๆ
น่าจะเป็นเพราะอยู่ไทย ยังไงเราก็ได้กินของเผ็ดมั้งครับ 555+ อะไรมันก็เผ็ดไปหมดถ้าเราไม่เลือกมาก
จนตอนนี้กลายเป็นชอบกินเผ็ดๆ ไป แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ากินเผ็ดเก่งขึ้น แค่ชอบกินมากขึ้น
จุดเปลี่ยนคือไปกินของที่มันไม่เผ็ดเลยนานๆ จนเลี่ยนมั้งครับ

ตอนแรกกินได้ แต่พอมาอยู่กทม.เริ่มกินเผ็ดไม่ค่อยได้ จนมีแฟนนี่แหละส้มตำปูปลาร้าเอย มาม่าเกาหลี กินได้หมด

ได้ภรรยาคนอีสาน ตอนนี้กินแรงกว่าเจ้าถิ่นอีก

เป็นเด็กตจว กินเผิดมาตั้งแต่เด็กๆ พอมาเจอแฟน ไม่กินเผ็ด พอกินส้มตำ ยำ ไม่เผ็ดมากๆเข้า กลายเป็ฯคนกินเผ็ดมากไม่ได้แล้ว กินได้เผ็ดกลางๆค่อนไปทางนิดๆ

ตอนเด็กๆ ติดหวานมาก ขนาดเคยเอาเปลือกถั่วมาจิ้มน้ำตาลกิน

จุดเปลี่ยนคือได้ไปผัดกระเพราะหน่อไม้ร้านนึง เผ็ดกำลังพอดี (ไม่ได้เผ็ดขนาดแบบ ไม่แดรกแม่งละ ประมาณนี้)

ก็พยามกินไป สักพักจมูกโล่งเลย ก็เออ กินเผ็ดนี่มันก็ดีนะ เลยหัดกินเผ็ดใส่พริกมาตั้งแต่นั้น

ปกติเติมน้ำตาลอย่างเดียว