ฝรั่งส่วนใหญ่กว่าจะปล่อยลูกไปก็ 17-18+ นะครับเขาถือว่าหน้าที่เขาคือส่งลูกเรียนให้จบอย่างน้อย ม.ปลาย แล้วอีกอย่างการส่งลูกเรียนผมถือว่าเป็นหน้าที่นะครับไม่ใช่บุญคุณ ถ้าลูกคนไหนมีใจจะกลับมาตอบแทนดูแลก็ถือว่าดีมากๆ แต่ถ้าคนไหนดูแลตัวเองได้ไม่เดือดร้อนพ่อแม่แต่ไม่ได้กลับมาดูแลผมก็ว่าไม่ผิดนะครับ

ผมว่าไม่มีใครเป็นหนี้ใครทั้งนั้นอ่ะครับ

ลูกเกิดจากความรักของพ่อและแม่ ความรักที่อยากจะให้กำเนิดและดูแลใครสักคนให้ดีที่สุด
ถ้าลูกเกิดจากความคิดพื้นฐานนี้แล้ว พ่อแม่ก็ไม่เคยต้องการให้ลูกมาตอบแทน ใช้หนี้อะไรทั้งนั้นแหละครับ

ส่วนตัวลูกเอง ยามพ่อแม่แก่เฒ่า ถ้าพ่อแม่เลี้ยงดูด้วยความรัก ความเข้าใจ ลูกก็อยากจะดูแลเรา ตอบแทนเราด้วยความรู้สึกของเค้าเอง ไม่ได้ตอบแทนเพราะรู้สึกเป็นหนี้อะไรทั้งนั้นอ่ะครับ

คนไทยบางกลุ่ม ลูกเกิดมาก็ถูกตีตราไว้แล้วว่าเป็นความหวังของครอบครัว โตมาช่วยพ่อแม่ทำมาหากิน
สร้างความคาดหวังไว้ก้อนเบ่อเริ่ม ให้ลูกแบกไว้

แต่ในทางตรงข้าม มีพ่อแม่สักกี่เปอร์เซนต์กัน ที่ทำงานอย่างเต็มกำลังเพื่อสร้างฐานะและสร้างอนาคตให้ลูก
ความเหลื่อมล้ำในโอกาสเป็นส่วนหนึ่งของปัญหา แต่เพราะพื้นความคิดที่จะหวังกับคนรุ่นถัดไปนั่นแหละ ตัวปัญหา

เราเห็นข่าวอยู่ทุกวัน พ่อแม่ยากจน ลูกลำบาก
ย้อนกลับไป พ่อแม่ตั้งใจทำงานและคว้าโอกาสต่างๆที่เข้ามาจริงรึเปล่า

ปัญหานี้มันคงถกกันไม่ได้แค่ในครอบครัวครับ มันเป็นปัญหาที่โครงสร้างทางสังคมที่รัฐบาลต้องมีส่วนร่วมในการวางระบบครับ โดยเฉพาะเรื่องการกระจายรายได้ การศึกษาขั้นพื้ฐาน การให้ความรู้ทางวิชาชีพ เงินหลังเกษียร

เรื่องเหล่านี้ มันผูกกันความรู้สึกว่าลูกต้องใช้หนีบุญคุณพ่อแม่ และพ่อแม่เป็นหนี้บุญคุณลูก

ถ้าเราอยู่ในโครงสร้างที่ดีพอ เราอาจจะไม่ต้องใช้คำว่าหนี้บุญคุณ กับพ่อแม่และลูกด้วยซ้ำ

ผมเคยเจอรุ่นพี่ที่ผูกติดกับคำว่าบุญคุณพ่อแม่ และคนแถวๆบ้านเค้ามีโน่นมีนี่กันแล้วนะ
กดดันให้รุ่นพี่ผมต้องแต่งงานกับคนต่างชาติที่ร่ำรวย เพื่อพ่อแม่ ญาติพี่น้องจะได้สุขสบาย

มันมีจริงๆนะครับ สังคมที่น่าขยะแขยงแบบนี้

เป็นหนี้อย่างไม่อาจนับได้ครับ

ลองสำรวจคนอื่นๆในชีวิตเราว่ามีใครให้เราได้เท่า 2 คนนี้หรือไม่
เรื่องการให้กำเนิด ก็ไม่มีใครแทนที่ได้แล้วครับ
ยังไม่นับเรื่องที่คอยเลี้ยงดู คอยปกป้อง คอยสอนแสดงโลกนี้แก่บุตร

ได้ยินว่าบุคคลคน 2 ประเภท คือ คนผู้มีอุปการะ และ คนผู้มีความกตัญญู
เป็นบุคคลที่หาได้ยากในโลก

คนผู้มีอุปการะ คือ บิดามารดา ผู้อุปการะก่อน เป็นผู้ให้ก่อน เสียสละก่อน
เป็นบุคคลที่หาได้ยาก เพราะไม่นับ 2 คน คือ บิดามารดา ใครเล่าจะมาอุปการะเราได้เท่านี้

คนผู้มีความกตัญญู คือ บุคคลที่ตอบแทนผู้มีพระคุณ เช่นบุตรตอบแทนบิดามารดา
เป็นบุคคลที่หาได้ยาก เพราะน้อยคนที่จะพิจารณาเห็นคุณบิดามารดา

สำหรับผม

ณ วันแรกที่เกิดมา ไม่เป็น

แต่วันต่อๆมาพฤติกรรม การเลี้ยงดู จะเป็นตัวบอก

เช่น ถ้าพ่อแม่เลี้ยงดูผมดีมากๆ แบบนี้ผมถือว่าเป็นนะ คนคนนึงต้องทำงานหาเงินมาให้คนนึงเรียน กินข้าวไรงี้ สำหรับผมถ้ามีโอกาสก้ตอบแทนบุญคุณแน่นอน

ถ้าพ่อแม่ไม่เลี้ยงดูเลยโยนไปให้ปู่ยาตายาย จบ แบบนี้ผมถือว่าไม่เป็น แต่ไปเป็นหนี้บุญคุณปู่ ย่า ตา ยาย แทน

ส่วนถ้าพ่อแม่เกิดมาก้แทบไม่เลี้ยงดู ทุบตี ทำร้าย ข่มขืน บังคับ แบบนี้ผมว่าแจ้งความให้ประหารชีวิตยังไม่ผิดเลย

สำหรับผม ตอนที่ไม่มีลูก กับตอนที่มีลูกมีความรู้สึกต่างกันมากเลย ผมรู้ว่าพ่อแม่รักและเสียสละชีวิตตัวเองมากแค่ไหมก็ตอนที่มีลูกแน่แหละ ทำให้รักมากขึ้น อยากดูแลท่านมากขึ้น เพราะท่านก็เลี้ยงดูเราดีที่สุดตามที่ท่านสามารถทำได้ แม้ครอบครัวจะไม่ได้ร่ำรวยอะไร

เราย่อมอยากดูแลคนที่เรารัก

สำหรับผม เป็นหมดครับ
ไม่่ว่าจะเลี้ยมาดีหรือไม่ดี
อย่างน้อยท่านก็ให้กำเนิดเรามาครับ
คนเป็นแม่แค่อุ้มท้องก็ลำบากแล้วครับ
ถ้ามีโอกาสจะตอบแทนให้อย่างที่สุดครับ

เคยได้ยิน(อิงตามศาสนา)มาว่าลูกเป็นเคยเจ้าหนี้เรา(พ่อแม่)เค้ามาเกิดกับเราไม่ได้เป็นเหตุบังเอิญ เราจึงรักเขาโดยธรรมชาติ มอบสิ่งที่มีค่าให้เลี้ยงดูเค้าให้อย่างดีที่สุด

ผมได้ข้อสังเกตนึงจากพอตแคสหรือคลับเฮ้าสักห้องเนี่ยแหล่ะ
เขาให้ข้อสังเกตว่า
ฝรั่งเขามีสวัสดิการที่ดีไม่ว่าจะเป็นการเรียนฟรีที่มีคุณภาพเท่าๆกัน การทำงานมีค่าแรงที่เพียงพอต่อค่าครองชีพ พออายุโตพอก็แยกออกจากพ่อแม่ได้เลยไปหางานทำแล้วอยู่รอด เพราะงั้นถ้ามองจริงๆคนที่ซัพพอร์ตเขาคือรัฐที่จัดสรรสวัสดิการให้เท่าเทียม เลยไม่ได้มองเรื่องบุญคุณกับพ่อแม่

กลับกันไทยพ่อแม่ส่งเสียเองทั้งนั้นใครมีตังก็ไปโรงเรียนดีๆ อยากเรียนต่อหรือได้โอกาสดีๆกว่าคนอื่นได้พ่อแม่ซัพพอร์ต จบม.6 จะแยกไปทำงานเองค่าแรงอาจไม่พอตั้งตัวได้แบบฝรั่ง คนที้เลี้ยงดูยังไงก็ยังเป็นพ่อแม่ถ้าจะมองว่าพ่อแม่มีบุญคุณก็ถูก