ช่วงนี้คือว่างจัดๆร้านเปิดไม่ได้เจอโควิดเลยว่าจะหาประเด็นนู่นนี่มาถกเปิดมุมมองเล่นๆกับชาว ss คับโผม

ประเด็นวันนี้คือผมไปเปิดเจอฝรั่งคนนึงเขาบอกว่าลูกๆไม่ได้ติดหนี้บุญคุณอะไรเขาเลยนะเพราะเขาเลือกที่จะมีลูกเองลูกๆไม่ได้เลือกที่จะมาเกิด ซึ่งมาคิดๆดูมันขัดกับคำสอนของคนไทยมากเลย(อาจจะมีบางบ้านสอนแบบอื่นนะครับ)ที่ว่าลูกต้องทดแทนบุญคุณพ่อแม่นะ บลาๆ ถึงขั้นเป็นบาปเป็นกรรม คิดว่าแนวคิดแบบไหนเข้าท่ากว่ากันครับ

ปล. ผมก็ยังคิดว่าการตอบแทนพ่อแม่เป็นเรื่องที่ดีมากๆนะครับแค่เห็นพ่อแม่บางคนคาดหวังกับลูกมากๆแล้วไปเจอแนวคิดแบบนี้ก็เลยรู้สึกว่า เออ คิดแบบนี้ก็เข้าท่าดี

ผมคิดว่าผมเป็นหนี้พ่อแม่นะ

แต่ถ้าผมมีลูก ผมจะไม่ให้ลูกคิดแบบผม 555

ตอนนี้ผมมีลูกสาว ผมไม่คิดว่าลูกต้องมาตอบแทนอะไรผม ผมอยากให้เค้าไปได้ดีกว่าผม และมีความสุขเท่านั้นเอง

ผมเป็นหนี้บุญคุณหลายล้าน

ดังนั้นผมไม่คิดว่าดีครับ

ผมไม่ได้มองเรื่องบุญคุณนะ
สำหรับผมมองว่า ถ้าท่านช่วยเหลือเรามา มีอะไรคอยช่วย แล้วให้คำปรึกษาเราตลอดตั้งแต่เด็กจนโต มีเรื่องอะไรที่เราช่วยได้ผมช่วยหมดครับ ญาติๆก็เหมือนกันถ้าเค้าดีกับเราอะไรช่วยได้ก็ช่วย แต่คนไหนเอาเปรียบเราก็จะไม่ค่อยสนใจมีอะไรก็ไม่ต้องมาบอกมาขอให้ช่วยเลย

ถ้าเอาแบบสุดโต่งก็เปิดด้วยคำถามที่ว่า จะมาทวงอะไร ผมไปขอให้คุณทำผมเกิดมาหรอ

หรือบางคนมันแค่เยกันแล้วพลาด ออกมาแล้วก็ทิ้งๆขว้างๆ แต่เด็กคนนั้นเสือกตั้งตัวได้ (ถ้าล้มเหลวคงไม่ถูกทวงแต่แรก)

ต้องเรียกชายหญิงคู่นั้นว่าเป็นพระอรหันต์เลยหรอ

แบบนี้แค่เยกันแล้วพลาดก็เป็นพระอรหันต์กันเกลื่อนเมืองเลยสิ

ตลกสุดคือคำพูดที่ว่าเวลาที่โตจนเป็นพ่อแม่คนได้คุณจะรู้ว่าพ่อแม่รักคุณแค่ไหน

แต่ถ้าเด็กคนนั้นโตมาแบบทิ้งๆขว้างๆ แล้วมีลูก แม้งจะนึกย้อนเลยว่า ทำไมพ่อแม่ถึงทำกับเขาได้ขนาดนี้

มันซับซ้อนอ่ะ ขึ้นอยู่กับโครงสร้างทางสังคมและปัจจัยอีกเยอะมาก
อย่างคนรอบตัวผม บอกได้เลยว่า 99% ถ้าไม่ได้พ่อแม่ซัพพอต
เขาก็ยอมรับเลยว่ามาไม่ถึงจุดที่ตัวเองยืนแน่นอน แต่ครึ่งๆในจำนวนนี้
ก็มองว่าเป็นบุญคุณ(ให้มากกว่าที่ควร) กับอีกส่วนที่มองเป็นหน้าที่
แต่ส่วนตัวผมเองอะไรที่ได้จากพ่อแม่ในวัยที่ผมเกิน 18 ผมมองเป็น
บุญคุณหมดนะ ในขณะที่พ่อแม่ผมเขาก็ไม่ได้มองว่าเป็นบุญคุณ
ซึ่งแน่นอนว่าถ้าเด็กรุ่นต่อๆไปพึ่งพาพ่อแม่น้อยลง คำว่าบุญคุณก็จะหายไปเอง

เทียบแบบนี้ก็ไม่ถูกซะทีเดียวมั่ง คือ มันมีปัจจัยเยอะเลยที่เรากับเค้าต่างกัน ทำให้มันเกิดแนวคิดที่แตกต่างกัน

ก็เหมือนกับ individualism vs collectivism อะครับ

ส่วนตัว ผมเฉยๆนะเพราะเรากับต่างชาติคิดไม่เหมือนกัน แบบไหนก็มีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันไป

ไม่เคยมองว่าเป็นบุญคุณ แต่สำหรับผมมันคือความกตัญญูที่ผมต้องทดแทน

**เพิ่มเติม ผมอาจโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่เลี้ยงดูมาอย่างดีด้วยแหละมั้งครับ ถึงทำให้ผมรู้สึกอยากที่จะเลี้ยงดูพวกท่านกลับคืน**

ขึ้นอยู่กับว่าเลี้ยงดูมาอย่างไรครับ ถ้าแบบสักแต่ว่าปั๊มออกมา แล้วไม่สนใจไยดี เลี้ยงแบบปล่อยปละละเลยไม่สั่งสอน กลายเป็นคนไม่ดีในสังคม ผมว่าไม่เป็นหนี้บุญคุณเลย เพราะเด็กมันเลือกเกิดไม่ได้ ถ้าเลือกได้คงอยากเกิดในครอบครัวดีๆ มากกว่า

กลับกัน ถ้าเกิดมาในครอบครัวที่ดูแลอย่างดี ไม่จำเป็นต้องรวยนะ แต่แบบสอนดี อะไรดี ผมว่าก็เป็นหนี้บุญคุณนะ อย่างผมก็มาได้ไม่ถึงตรงนี้ถ้าพ่อแม่ไม่เคี่ยวเข็ญเรื่องการศึกษา ให้เรียนที่ดีๆ แพงๆ

ไม่ได้รู้สึกเป็นบุญคุณอะไรครับ

ดูแลด้วยความรักแบบครอบครัว

ก็ดีนะครับ​เอาแบบฝรั่ง​ พอเด็กอายุ​10+ ก็ให้เค้าออกจากบ้านไปหาเงินเรียนกันเอาเอง​ ส่วนพ่อแม่ก็จะได้มีเงินเก็บไว้ดูแลตัวเองตอนแก่​ แบบนี้ผมถือว่าไม่มีบุญคุณกัน

สำหรับผม ไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณ นะคับ แต่อยู่ที่ บริบท ที่ต่างกันไป ตอนเด็กเรายังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ พ่อแม่ก็ช่วยเหลือในการส่งเสียให้เรียนจบ แต่พอเราสามารถหาเงินได้ ดูแลตัวเองได้ แต่พ่อแม่แก่เฒ่าลง เค้าดูแลตัวเองไม่ได้ มันก็เป็นหน้าที่เราที่จะ ทำหน้าที่ของเราในการดูแลเค้าคับ

มุมมองนี้ ไม่มีถูกผิดหรอกผมว่า

แต่ถ้าในมุมมองผมในฐานะลูก ผมคิดหรือทำอะไรดีๆ ให้พ่อแม่ ผมว่าผมสบายใจที่ได้ทำนะ

ไม่คิดว่าเป็นหน้าที่ ที่ต้องทำ แต่ทุกอย่างมันออกมาเพราะอยากทำให้ท่านครับ


ส่วนในมุมความเป็นพ่อ ผมไม่ต้องการอะไรจากลูกเลย ขอให้เค้าเติบโตและ ใช้ชีวิตได้ในสังคมได้เท่านั้นเอง

จะมาดูแล หรือ ไม่ดูแลตอนแก่ ผมไม่สนใจเลย

ผมชอบไอเดียที่ พ่อแม่เป็น หนี้บุญคุณลูกด้วยซ้ำ เพราะ ลูกไม่ได้ขอให้เกิด

พ่อแม่อยากมีลูกต่างหาก ดังนั้นการเลี้ยงดูลูกให้ดูแลตัวเองได้คือหน้าที่พ่อแม่ครับ