บทความวิชาการ ‘The Strength of the Causal Evidence Against Physical Punishment of Children and Its Implications for Parents, Psychologists, and Policymakers’ เผยแพร่โดยสมาคมจิตวิทยาอเมริกัน (American Psychological Association) ให้ข้อสรุปว่า แม้อยู่ท่ามกลางบริบทชุมชนที่แตกต่างกัน ต่างภาษา ต่างเชื้อชาติและวัฒนธรรม การลงโทษทางร่างกายส่งผลกระทบเชิงลบต่อเด็กในทุกสังคม ดังนั้นเรื่องนี้จึงไม่ใช่แค่เรื่องของพ่อแม่ แต่เป็นเรื่องที่บุคคลและทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องกับเด็ก ไม่ว่าจะเป็นครู นักจิตวิทยาครอบครัว หรือแม้กระทั่งหน่วยงานที่กำหนดนโยบายระดับชาติควรให้ความสำคัญ

ผลการศึกษาระบุชัดว่า เด็กที่เติบโตขึ้นในครอบครัวที่ใช้การลงโทษทางร่างกาย มีแนวโน้มที่จะมีอารมณ์ก้าวร้าว มีพฤติกรรมเสี่ยง เช่น การมีปัญหาทะเลาะวิวาทใช้ความรุนแรง มีประสิทธิภาพการรับรู้และการเรียนรู้ต่ำ ความสัมพันธ์ระหว่างเด็กกับผู้ปกครองค่อนข้างห่างเหิน อีกทั้งยังส่งผลต่อสุขภาพจิตของเด็กในระยะยาว การศึกษานี้จึงเป็นหลักฐานเชิงข้อมูลยืนยันกับผู้ปกครองว่า การตีไม่ใช่ทางออก
https://thepotential.org/family/hit-destroy-connection/
ปล. ลิ้งนี้ดีมากลองเข้าไปอ่านเพิ่มได้
 

ศาสตราจารย์อลัน กัสดิน แห่งศูนย์ศึกษาเกี่ยวกับเด็กที่มหาวิทยาลัยเยล (Yale University’s Child Study Center) กล่าวในรายงานข่าวทางการแพททย์ของเอบีซีนิวส์ออนไลน์ว่าการลงโทษเด็กด้วยการตีอาจช่วยแก้ปัญหาพฤติกรรมตรงหน้าได้แต่ไม่แก้ปัญหาในระยะยาว

เขาบอกว่าจากประสบการณ์การทำงานด้านนี้มานานสามสิบปี เขาพบว่าเด็กที่ถูกตีมีปัญหามก้าวร้าว ผลการเรียนไม่ดี ความสัมพันธ์ระหว่างเด็กและพ่อแม่ย่ำแย่ และอาจจะทำให้มีปัญหาด้านจิตใจตามมาในภายหลัง และต้องแก้ปัญหาที่ตัวพ่อแม่ก่อนเพราะเมื่อตีลูกน้อยลง เด็กจะมีพฤติกรรมดีขึ้น และพ่อแม่ต้องเป็นตัวอย่างแก่ลูกเสียก่อน หากต้องการให้ลูกปฏิบัติตัวอย่างเหมาะสม
https://www.voathai.com/a/spanking-harmful-tk/1455757.html  

ในรายงานชื่อ ‘บทเรียน 20 ปีของการลงโทษเด็กด้วยความรุนแรงทางกาย’ จากการสำรวจรวบรวมงานศึกษานับตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 1990s มาจนถึงก่อนปี 2000 นักวิจัยพบว่าเด็กที่เผชิญกับการลงโทษด้วยความรุนแรง ไปจนถึงเด็กที่รับรู้และอยู่ในระบบการลงโทษมีความสัมพันธ์กับความรุนแรงในเด็ก งานศึกษาพบว่าการลงโทษสัมพันธ์กับสุขภาพจิต ภาวะกระทบกระเทือนทางร่างกาย ผลเชิงลบกับความสัมพันธ์ในครอบครัว ไปจนถึงส่งผลสืบเนื่องถึงความรุนแรงในครอบครัวเมื่อตอนโตขึ้น

นอกจากงานศึกษาในสหรัฐฯ แล้ว งานศึกษาในแคนาดาเองก็ได้คำตอบในทำนองเดียวกัน คือพบว่าการตบและตีเด็กส่งผลสัมพันธ์กับความผิดปกติทางจิตใจ เช่น ภาวะซึมเศร้า วิตกกังวล ไม่มีความสุข และสิ้นหวัง ส่งผลทั้งในเด็ก ในวัยรุ่น และส่งผลสืบเนื่องไปจนถึงในวัยผู้ใหญ่ นอกจากสภาวะจิตใจแล้ว ผลกระทบของการทุบตีเด็กยังเชื่อมโยงกับการใช้ยาเสพติดและการติดเหล้าด้วย
https://thematter.co/social/no-more-spanking/64815  

พ่อผมตอนเลี้ยงพวกผมแกตีนะ แรงด้วย พวกผมก็เลยกลัวและอยู่ในกรอบกันดี

แต่เนื่องจากแกทำงานด้านการศึกษา แกได้ศึกษาเรื่องพวกนี้มาเยอะ พอผมต้องเลี้ยงลูก แกบอกผมเลยว่าอย่าตี ใช้วิธีอื่นแทน

เราไม่ได้จะฝึกเด็กให้กลัว คนที่กลัวไม่ใช่จะไม่ทำสิ่งที่ไม่ดี แต่จะไปทำแล้วไม่ให้จับได้ เพื่อไม่ให้ถูกลงโทษเฉยๆ มันไม่ได้แก้ปัญหาจริงๆ ทั้งของเด็กและของสังคม

ที่สำคัญมันปลูกฝังความรุนแรงเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของการแก้ปัญหาด้วย หลายครั้งจะเป็นทางเลือกแรกที่คนที่ผ่านระบบการตีมา ใช้ในการแก้ปัญหาด้วยซ้ำ

อย่างผม ถึงโดยปกติแล้วจะเป็นคนนิ่งๆ มีสติตลอดเวลา (ผมไม่ดื่มเหล้า) ไม่ทะเลาะ ตะโกนโหวกเหวก หรือทำร้ายใคร แต่พอกับลูก เวลาเค้าทำผิดหรือไม่ฟังขึ้นมา ความคิดแรกในหัวคืออยากตีเค้าให้เจ็บและหยุดทำ ซึ่งเป็นสิ่งที่แย่มาก แต่พ่อผมบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติของคนที่โตมาในระบบแบบผม ผมต้องข่มอารมณ์สักระยะเลยถึงจะเริ่มสอนเค้าได้

พ่อบอกว่า ถ้าไม่อยากให้ลูกผมต้องเจอความรู้สึกแบบผม (ต้องข่มความรุนแรงซึ่งไม่ได้มาจากตัวตนของผมเอง) ก็ต้องเลิกทำแบบที่พ่อเคยทำกับผม พ่อผมก็จะช่วยแนะนำด้วย เหมือนเป็นการชดเชยให้กับสิ่งที่เคยทำกับผมด้วย

ยิ่งตอนนี้ย้ายมาอยู่ต่างประเทศ เห็นวิธีการที่ครูเค้าใช้แก้ปัญหาเด็กแล้ว ก็เห็นเค้าทำได้โดยไม่ใช้การตี แต่มันอาจจะดูยุ่งยากหน่อย และใช้เวลา ครูต้องใช้ความพยายามมาก (ครูเค้าเอาหนังสือมากางเลย ที่เป็น instruction จากกระทรวง สำหรับแก้ปัญหาเด็กแบบนี้ๆ เล่มอย่างหนา และอัพเดทเรื่อยๆ คิดดูว่าครูต้องอ่านแบบนี้ก็เหนื่อยแล้ว) แต่มันก็พอจะเข้าใจว่ามันทำได้จริงๆ การแก้ปัญหาเด็กโดยไม่ต้องตี ไม่ต้องสร้างแผลในใจให้เด็กเมื่อเค้าโตไป  

พ่อผมตอนเลี้ยงพวกผมแกตีนะ แรงด้วย พวกผมก็เลยกลัวและอยู่ในกรอบกันดี

แต่เนื่องจากแกทำงานด้านการศึกษา แกได้ศึกษาเรื่องพวกนี้มาเยอะ พอผมต้องเลี้ยงลูก แกบอกผมเลยว่าอย่าตี ใช้วิธีอื่นแทน

เราไม่ได้จะฝึกเด็กให้กลัว คนที่กลัวไม่ใช่จะไม่ทำสิ่งที่ไม่ดี แต่จะไปทำแล้วไม่ให้จับได้ เพื่อไม่ให้ถูกลงโทษเฉยๆ มันไม่ได้แก้ปัญหาจริงๆ ทั้งของเด็กและของสังคม

ที่สำคัญมันปลูกฝังความรุนแรงเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของการแก้ปัญหาด้วย หลายครั้งจะเป็นทางเลือกแรกที่คนที่ผ่านระบบการตีมา ใช้ในการแก้ปัญหาด้วยซ้ำ

อย่างผม ถึงโดยปกติแล้วจะเป็นคนนิ่งๆ มีสติตลอดเวลา (ผมไม่ดื่มเหล้า) ไม่ทะเลาะ ตะโกนโหวกเหวก หรือทำร้ายใคร แต่พอกับลูก เวลาเค้าทำผิดหรือไม่ฟังขึ้นมา ความคิดแรกในหัวคืออยากตีเค้าให้เจ็บและหยุดทำ ซึ่งเป็นสิ่งที่แย่มาก แต่พ่อผมบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติของคนที่โตมาในระบบแบบผม ผมต้องข่มอารมณ์สักระยะเลยถึงจะเริ่มสอนเค้าได้

พ่อบอกว่า ถ้าไม่อยากให้ลูกผมต้องเจอความรู้สึกแบบผม (ต้องข่มความรุนแรงซึ่งไม่ได้มาจากตัวตนของผมเอง) ก็ต้องเลิกทำแบบที่พ่อเคยทำกับผม พ่อผมก็จะช่วยแนะนำด้วย เหมือนเป็นการชดเชยให้กับสิ่งที่เคยทำกับผมด้วย

ยิ่งตอนนี้ย้ายมาอยู่ต่างประเทศ เห็นวิธีการที่ครูเค้าใช้แก้ปัญหาเด็กแล้ว ก็เห็นเค้าทำได้โดยไม่ใช้การตี แต่มันอาจจะดูยุ่งยากหน่อย และใช้เวลา ครูต้องใช้ความพยายามมาก (ครูเค้าเอาหนังสือมากางเลย ที่เป็น instruction จากกระทรวง สำหรับแก้ปัญหาเด็กแบบนี้ๆ เล่มอย่างหนา และอัพเดทเรื่อยๆ คิดดูว่าครูต้องอ่านแบบนี้ก็เหนื่อยแล้ว) แต่มันก็พอจะเข้าใจว่ามันทำได้จริงๆ การแก้ปัญหาเด็กโดยไม่ต้องตี ไม่ต้องสร้างแผลในใจให้เด็กเมื่อเค้าโตไป