เคยไปนอน รร.ตจว เพราะต้องไปทำงาน ตกกลางคืนคุยโทรศัพท์กับแฟน แฟนถึงกับตกใจแล้วโมโหมาก

เลยให้พิมพ์มาในไลน์ว่าได้ยินเสียงอะไร

5.

ตอนประมาณยี่สิบกว่าปีก่อน ผมเรียนคอมในเมือง เลิกหกโมงแล้ว รถสองแถวเหลือเที่ยวสุดท้าย แต่เออคนขับรถเป็นญาติกัน ผมก็กลับด้วยให้พี่เค้าไปส่งถึงหน้าบ้านเลย บ้านอยู่หมู่บ้านเดียวกันไม่ต้องให้พ่อมารับที่ปากทางดีเลย..
บ้านผมกับตัวเมืองใช้เวลาขับประมาณชั่วโมงนึง..พอถึงปากทางเข้ามันเป็นแยกเข้าไปหมู่บ้านผมซึ่งต้องเข้าไปประมาณสามกิโลได้..ตอนนั้นผู้โดยสารไม่มีเเล้วมีผมกับพี่คนขับ...พอเลี่ยวลงทางเข้าหมู่บ้าน มีคนยืนโบกรถอยู่สองคนเป็นแบบสามีภรรยา..เห็นลางๆนะเห็นหน้าไม่ชัดน่าจะเป็นคนพม่าเพราะพูดไม่ชัดบอกจะเข้าไปหาเพื่อนในหมู่บ้านก็ไม่แปลกแถวบ้านผมเป็นนากุ้งพม่าเยอะ...มันมืดแล้วก็รับสงสารด้วยจะให้เดินเข้าหมู่บ้านก็ไกลพอสมควร...เค้าก็ขึ้นกะบะหลัง..ส่วนผมนั่งหน้ากับพี่คนขับ ลองมองหลังกะบะดูก็เห็นนั่งกันสองคนมีไฟเล็กๆตรงหลังคาพอเห็นว่าใส่ชุดผู้ชายใส่ชุดลายสก๊อตใส่กางเกงยีนผู้หญิงใส่ชุดดำนุ่งผ้าถุง...รถก็ขับเข้าหมู่บ้านไปทางเป็นทางลาดยางขับไปประมาณหกสิบได้..ขับไปประมาณซักกิโลนึงมันมีสี่แยกต้องเลี่ยวซ้าย พี่แกก็เลี่ยวแล้วแกก็พูดว่า...น้องๆๆมันลงตอนใหน..ผมก็ใครอะลง..สองคนเมื่อกี้หรอ...ผมก็หันไปมองหลังรถ มันไม่มีใครอ่ะ ว่างเปล่า ไอ้พี่คนขับรถเเม่งขับรถเร็วขึ้นเลย พุ่งไปจอดหน้าบ้านผม ผมเนี่ยเปิดประตูวิ่งพรวดขึ้นบ้าน ส่วนพี่คนขับไม่กล้ากลับบ้านคนเดียวต้องให้ พ่อกับพี่ผมขับมอไซด์ตามไปเป็นเพื่อนด้วย พี่แกหยุดขับรถไปเป็นเป็นอาทิตย์เลยคราวนั้น ส่วนผมไม่ถึงกับหลอนนะแต่หลีกเลี่ยวการกลับดึกๆไปพักใหญ่เลย

ทำละครเวทีครับ เต็มๆ

ผมเคยเห็นตอนเป็นเด็กนะ มาแชร์ปสก รู้ได้ไงว่าเขาไม่ใช่คน รูปร่างเหมือนผีสเล็นเดอร์แมนในหนัง/เกมอะ
-ตอนนั้นกลางคืน ปกติเวลามีแสงไฟส้มๆตามถนนส่องไปที่ตัวคน จะเห็นเป็นเสื้อผ้าใช่ไหม แต่นี้ไม่ใช่ เห็นเป็นเหมือนเงาดำๆเต็มตัวเขา ตอนนั้นจ้องอยู่นานจนรู้ว่าไม่ใช่คนแน่ๆ แต่คิดในใจว่าโชคดีโคตรที่เขามาให้เห็นแบบไม่น่ากลัวขยะแขยง ตอนนั้นทำใจได้เลยลองหันหลังแล้วหันกลับมามองสรุปหายไปจริงๆ เลยคิดว่าเขาแค่มาให้เห็นเฉยๆ คงไม่ตั้งใจทำให้กลัว

ส่วนตัวไม่เคยเจอเลย
และไม่กลัวด้วย

เอาจริงๆ ส่วนใหญ่กลัวความมืดมากกว่า

ถ้าเรารู้ว่าในความมืดนั้นมีอะไรเราจะไม่กลัว

เช่น ที่บ้าน ที่ๆ้ราคุ้นเคย ลองไม่เปิดไฟ เดินยังไงก็ไม่ชนของแน่นอน

ผิดกลับไปบ้านคนอื่น หรือที่ไม่เคยไป เราจะไม่รู้ว่าของอยู่ที่ไหน เราก็จะค่อยๆเดินไป

เคยครับ เมื่อก่อนไม่เชื่อ แต่เห็นชัดๆพร้อมกัน 5 คน ก็เลยไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอธิบายว่าไม่มีจริง

อาจจะคิดไปเอง

เรื่องแรก
ตอนบวชหลังเรียนจบ เกริ่นก่อน ผมบวชวัดป่า อยู่บนเขา ตอนแรกมีพระ4รูป(รวมผม) เณรอีก1
วันแรก เณรถามว่ากลัวผีมั้ย ผมบอกไม่กลัวเพราะไม่เคยเจอ เณรเลยเข่าต่อว่า มีพระอาจารมาจากวัดอื่นมาแวะพัก1สัปดาห์แล้วก็ไป ตอนพระอาจารณ์นั่งสมาธิ ก็มีคนมากราบ ไม่ใส่เสื้อผ้าใส่ผ้าแพร(ไม่รู้เรียกอะไรใส่ผ้าแพรแล้วม้วนไปเหน็บหลัง กระเตี้ยวรึเปล่า) พระอาจารย์ถามว่าเป็นใครมาอยู่ที่นี่ทำไมดึกๆดื่น ๆ เขาตอบว่ามาปลูกสัปรด ผมคิดในใจเณรแม่งมั่วละ บนภูจะมามีสัปรดได้ไงวะ ป่าเต็งรังทั้งนั้น

ผ่านไปสักพัก พระอีก2รูปก็ไปกิจนิมณต่างจังหวัด เณรก็สึกเพราะเปิดภาคเรียน ผมอยู่บนเขาคนเดียว(เจ้าอาวาสเดินขึ้นเขาไม่ได้อยู่โรงฉันตีนภู) ผมก็กวาดลานวัดด้านบนรวมถึงกวาดตามทางเดินต่าง ๆ ซึ่งมันเป็นป่าอะนะ กลางวันยังมืด กวาดไปหลายวัน จนวันนึงตามองไปเจอต้นสัปรด ที่มีลูกอยู่4-5ต้น ป่าเต็งรังมีสัปรดได้ไงวะ ใจนี่นึกถึงเณรเลย บรรยากาศป่าไผ่บนภูที่แสงลงไม่ถึงอยู่ด้านหลังนี่น่ากลัวจับใจ กุฏิผมยิ่งมืด นั่งเฉยๆไม่ได้ ต้องออกมาเดินจงกลม

เรื่อง2 บวชเหมือนกัน อันนี้เป็นช่วงเวลาคาบเกี่ยวเป็นช่วงแรกๆที่บวช

แรกๆผมอยู่กุฏิไม่มีไฟฟ้า เป็นผนังไม้ไผ่ที่มองลอดช่องของไม้ไผ่ได้ (โดยปกติต้องตื่น3:30 สรงน้ำ15นาที อีก15นาทีต้องเดินไปศาลาด้านล่างไปทำวัดเช้ากับเจ้าอาวาส) ซึ่งกุฏินั้นต้องใช้ห้องน้ำรวม
มีวันนึงฝนตก ไปทำวัดใช้ไม่ทันเพราะผมฝันเปียก เลยต้องอยู่ซักผ้า หลวงพี่ก็ลงไปก่อน เหลือผมอยู่คนเดียวบนภู ไอ้เราก็ซักผ้าด้วยกาละมังสแตนเลส(บนภูมีอันเดียว) ซักแล้วก็คว่ำไว้ปกติ จากนั้นแต่งตัว แต่งบาตร มือหนึ่งถือรองเท้ากับไฟฉาย มือหนึงถือจีวรกับร่ม (ที่ต้องถือรองเท้าเพราะดินเป็นดินเหนียว รองเท้าแตะพระเดินแล้วติดโคลน)

เมื่อเดินผ่านห้องน้ำ ได้ยินเสียงกาละมังที่ผมพึ่งใช้ซักผ้าเสียเหมือนถูกโยนลงกับพื้น(ผมเป็นคนใช้คนสุดท้าย และผมวางคว่ำไว้กับพื้นด้วยตัวเอง) ในใจชิบหายแล้ว งานเข้ากูแล้ว จะวิ่งก็ไม่ได้เพราะต้องสำรวม ในใจได้แต่พุทธ-โธ ๆ เดินได้สักพัก ก้ได้ยินเสียแบบเดิมอีก วิ่งสิครับจะไปรออะไร ลื่นอีกต่างหาง เปียกและเลอะโคลนหมด สรุปวันนั้นไม่ได้ไปบิณฑบาตร เพราะเปียกหมด บาตรก็ล้างไม่ทัน โคตรหลอน หลังจากนั้นย้ายกุฏิ มาอยู่แบบมิดชิด ล็อกทุกอย่าง

แต่เห็นตัวเป็นๆผมไม่เคย

มีก็ช่วยมาหลอกผมทีเหอะ รอมาทั้งชีวิตละ ผีกร๊วกๆ อยากเห็นหน้าจัด

เคยคิดว่าไม่มีจริง

และถึงมีก็ไม่มีทางเจอ

จนกระทั่ง คืนหนึ่งไปพักบ้านแม่ที่อยู่ทางเหนือ

เป็นบ้านไม้ อยู่ทางทางสามแพร่ง ก่อนมา2วัน ยายแก่ข้างบ้านเสีย

.. ตอนนั้นนอนด้วยกัน พ่อ แม่ ลูก ห้องเดียวกัน ด้วยความที่ผมนอนไม่หลับ เพราะเล่นเกมเรือยเปือย พอจะนอนตี 3

จุๆ ก็ได้ยินเสียงยายแก่ๆ ตะโกนเข้ามาจากทางหน้าต่างเข้ามาในบ้าน เป็นภาษาเหนือแบบยากๆ เหมือนคำด่า

ตอนแรกคิดว่ามีคนแกล้ง รึว่าข้างนอกทะเลาะกัน เลยหันไปมองต้นเสียง

ปรากฎว่าเสียงย้ายจากหน้าต่างที่มอง ไปอีกมุมหนึ่งของห้อง แล้วก็ย้ายไป ๆ มา ๆ เปลี่ยนมุมไปเรื่อย ประมาณ 10 วิ

ตอนนั้นนิ่งไปเลย แบบ ไม่ใช่คนแล้วละ ทำเสียงวนไปมา แบบเซอเราวด์ ได้ ชัดมากๆๆ

พ่อก็ได้ยิน แล้วก็บอกให้นอนเถอะ อย่าคิดอะไร

วันต่อมา ไม่นอนแล้ว หนีไปนอนทีอื่น 55

ไม่เห็นตรงๆ แต่ก็คิดว่าไม่ใช่คน

เคยอ่านที่พี่ลงรีวิวละครเวทีคณะพี่

ตอนนั้นผมอยู่ ม.6 และไม่รู้ว่ามหาลัยไหน คณะไหนทำ

ไม่น่าเชื่อ พอผมสอบเข้ามหาลัย แล้วจะได้ทำละครเวทีเดียวกับที่พี่ทำ 55

ตอนสมัยที่ผมทำละครเวที ปี 57 -​ 60 ก็มีบ้างหลอนๆ แต่ไม่เท่าไร

ได้ทำอำเเดงอยู่เหรอครับ ใช่ ม.รังสิต หรืออะไรซักอย้่าง ที่ กทม.ไหมครับ เพื่อนพี่มันบอกอยู่ว่ามีน้อง ม.อื่นทำเรื่องเดียวกัน 555

ผมเริ่มทำตั้งแต่บรรพห้า ไม่ทันอำแดงอยู่ครับ

บรรพ5นี่เรื่องอะไรนะครับ ใช่เเนวๆจีนๆไหมนะ 555 บรรพ4 นี่น่าจะบัลลังก์ขบถ

ไม่เคยเจอจังๆ แต่เคยโดนอำ