ผมเคยเป็นเด็กที่เรียนได้ค่อนข้างดี ได้ที่ 1 ของโรงเรียนวัด ประจำหมู่บ้าน
สอบเข้าได้ที่ต้นๆของโรงเรียนรัฐชื่อดังประจำจังหวัด ได้อยู่ห้องคิงในช่วง ม ต้น
แต่การใช้ชีวิตในช่วงมัธยมที่ไม่ค่อยขยัน ทำให้เริ่มกลายเป็นเด็กเกรดกลางๆ
ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยกลางๆ ในคณะกลางๆ จบออกมาทำงานรับราชการหน่วยงานกลางๆ

เมื่อเทียบกับเพื่อนที่เรียนห้องคิงด้วยกันในช่วง ม ต้น แล้ว แต่ละคนไปไกลมาก
เป็นนายร้อยเตรียมทหาร ได้เรียนต่อต่างประเทศ บางคนเป็นวิศวกรบริษัทน้ำมันต่างชาติยักษ์ใหญ่
บางคนเป็นหมอ แต่ก็มีบางคนที่เรียนไม่จบ มีเมียมีลูกก่อน (เป็นส่วนน้อย)

แล้วท่านรู้สึกยังไงบ้าง พอใจกับชีวิตที่เป็นในตอนนี้มั้ย ลองมาแชร์ประสบการณ์กันครับ

ผมเรียนวิทย์-คณิต เพื่อนเป็นหมอ วิศวะ นักบิน หน้าที่การงานดีๆทั้งนั้น

สมัยจบแรกๆเห็นเงินเดือนมันกับเรา ก็ท้อครับ

แต่ทุกวันนี้ ก็คิดแค่ว่าทุกอย่างเราเลือกเอง ไม่มีใครบังคับให้เรานอกลู่นอกทาง

แถมชีวิตช่วงนั้นเราก็สนุกกว่าพวกเค้าเยอะ

ก็เลยไม่รู้จะมากดดันตัวเองทำไม ใช้ชีวิตที่มีให้แฮปปี้ก็พอละ

ผมก็เป็นแบบนั้นนะ

เพื่อนแต่ละคน เป็น หมอ นายร้อย ดารา ไปต่อนอก อะไรก็มีเยอะ


แต่ความฝันผมคือ ทำงานใกล้บ้านนี่แหละ ไม่ชอบความวุ่นวาย แออัด ชอบใช้ชีวิตเรียบๆ

เวลาว่างก็ไปเที่ยว ตกเย็นออกกำลังกาย เบื่อๆก็เล่นเกม ดูบอล ผมต้องการชีวิตแบบนี้อะ


เงินเดือนเป็นแสน มันก็มาพร้อมกับความรับผิดชอบ ความกดดันก็เยอะเหมือนกัน (เคยทำมาก่อนละ)

เคยสอบได้ที่1 นะ แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองเก่ง แค่ตอนนั้นขยันแบบมีเป้าหมายนิดหน่อย

ตอนนี้ชีวิตไม่เอาอะไรเลย ทำงานไปวันๆ 555+

รอเป้าหมายใหม่ในชีวิตอยู่

ผมว่าผมก็เก่งนะ แต่ผมไม่ได้มีไฟอยากเรียนหมออะไรทำนองนั้นอะ

ผมตั้งว่าผมจะเรียน วศ. ผมก็ไม่เอาชีวะ เคมีเลย เกรดผมเลยเละเทะหน่อย 2 ปลายๆงี้

ส่วนน้องสาว ผมได้สอนหนังสือน้องมาบ้าง ผมว่าน้องหัวไวไม่เท่าผมนะ แต่น้องผมเป็นหมอ ตอนนี้ผมทำงานออฟฟิศต๊อกต๋อย

ชีวิตคนเรามันเป็น dynamics มีขึ้นมีลงทั้งนั้น
เอาแค่เรื่องสมอง ตอนเด็กจะเทพยังไงสุดท้าย ประสิทธิภาพมันก็เสื่อมลงอยู่ดี
ขนาดโรนัลโด แม้ปัจจุบันจะเก่ง แต่ก็ไม่เท่าเมื่อก่อนแน่ๆ

ผมเรียนวิทย์-คณิต เพื่อนเป็นหมอ วิศวะ นักบิน หน้าที่การงานดีๆทั้งนั้น

สมัยจบแรกๆเห็นเงินเดือนมันกับเรา ก็ท้อครับ

แต่ทุกวันนี้ ก็คิดแค่ว่าทุกอย่างเราเลือกเอง ไม่มีใครบังคับให้เรานอกลู่นอกทาง

แถมชีวิตช่วงนั้นเราก็สนุกกว่าพวกเค้าเยอะ

ก็เลยไม่รู้จะมากดดันตัวเองทำไม ใช้ชีวิตที่มีให้แฮปปี้ก็พอละ

เฉยๆครับ จริงๆชีวิตที่คล้ายกันมากเลยนะ ประถมนี่ที่ 1 ตลอด มัธยมห้องคิงตลอด อันดับต้นๆ แต่ที่บ้านมะค่อยมีตังก็เลยไปเรียนราม ทำงานตลอด ไปสอบเอาอย่างเดียว จบสามปีครึ่ง จบมาก็ทำงานไปตามประสา ทุกวันนี้ได้กลับมาทำงานใกล้บ้าน เงินเดือนหายไปเยอะ แต่ก็มีความสุขกะตัวเอง เจอเพื่อนที่ตอนเรียน ที่เราเคยสอน เคยให้มันลอก ได้ดีกว่า ก็เฉยๆ เหมือนปลงๆ แค่คิดว่าเราอยู่ได้ ครอบครัวไม่เดือดร้อน ผมก็โอเคละ

ในบรรดาพี่น้อง ผมเรียนแย่สุดครับ ฮ่าาาา แต่โชคดีที่พ่อแม่ไม่เคยเปรียบเทียบ

ผมจบป.ตรีด้วยเกรด 2.7x (จำไม่ได้)
ในบรรดาเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน ผมว่าความสำเร็จในชีวิตผมก็ถือว่ากลางๆครับ
มีคนที่ประสบความสำเร็จมากกว่า และน้อยกว่าก็มี ซึ่งไม่ได้อิงกับเกรดเท่าไหร่
ส่วนตัวแล้ว คิดว่าเกรดมันเป็นใบเบิกทาง แต่หลังจากนั้นคือตัวเราเองครับ

ปล. แต่ไอ้พวกเรียนกเก่งๆพวกนี้ มันหัวไวแบบเห็นได้ชัดนะครับ น้องๆในทีมที่เรียนค่อนข้างดี มักจะหัวไวกว่า เข้าใจอะไรได้เร็วกว่าน้องๆที่เรียนจบเกรดกลางๆครับ แต่ตัวอย่างค่อนข้างน้อย คงไม่สามารถสรุปเป็น consensus ได้ครับ

ผมอันดับท็อปๆของโรงเรียนประถม มัธยมประจำจังหวัด
สอบติด วิศวะไฟฟ้า ม.ดังภาคเหนือ
แต่ชีวิตเหลวแหลก ติดเที่ยว ติดกิจกรรม
กว่าจะจบปาไป 6 ปีด้วยเกรดเฉลี่ย 2.01
ยอมรับเลยว่าเป็นคนหัวดี เก่ง แต่นิสัยโคตรขี้เกียจ ไม่เอาอะไรเลย

ปัจจุบัน ไม่ได้ทำงานวิศวะนะ แต่เป็นครูจ้างสอนอยู่เทคนิค แผนกช่างกล ชีวิตก็สนุกไปอีกแบบน่ะครับ

ก็ยังไม่ได้พอใจกับชีวิตถึงขนาดที่ว่าประสบความสำเร็จมากมาย แค่พออยู่ได้แบบไม่ลำบาก เพื่อนๆที่เก่งน้อยกว่าเราไปได้ดีกว่าก็เยอะ คือผมไม่ได้ใฝ่ฝันว่าจะต้องมีอาชีพการงานตำแหน่งใหญ่โตมีคนนับหน้าถือตาอะไรแบบนั้น และก็ไม่เคยเสียใจกับชีวิตตัวเองที่เลือกจะเดินนอกลู่นอกทางมาตลอดเพราะถ้ามองกลับไปชีวิตเราก็ได้สนุกได้ถูกใช้แบบสุดเหวี่ยง(ออกจะเกินไปด้วยซ้ำ) แล้วมองดูอีกหลายคนที่ว่าไปได้ดีตั้งหน้าตั้งตาแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นมาตั้งแต่เรัยนจนทำงานถึงเดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้เห็นว่าจะมีความสุขอะไรนักหนา เจอกันทีก็เครียดตลอดเวลา จนตอนนี้หลายคนเริ่มมองไปถึงวันเกษียณแบบชิลๆ ไม่ได้อยากใหญ่โตอะไรอีกแล้วทั้งที่พยายามสร้างมันขึ้นมาอย่างยากเย็น
เอาง่ายๆครับ ใช้ชีวิตให้มีความสุขพอดีกับตัวเอง ความสุขของทุกคนไม่เหมือนกันไม่ต้องไปตามใคร บางคนใช้ชีวิตระวังและดูแลตัวเองอย่างดีมีเงินมีทองมากม่ยกะเอาไว้ใช้ตอนแก่ สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้ เรื่องแบบนี้แล้วแต่ชีวิตใครชีวิตมันครับ แค่หาชีวิตแบบของเราให้เจอก็พอ

ผมคล้ายท่านนะ เรียนเก่งถึง มต้น มปลายก็เกเร
มหาลัยก็ เร่งสปีด จบมาก็ดีขึ้นมา
งานดี ไปพลาดเพราะเงินเยอะไป เที่ยว เกเรอีก
ฟุบไป หลายปีมาก หนี้สินรุงรัง
กลับมา วิเคราะห์ทั้งหมดอย่างตรงไปตรงมา สองปีนะ
แล้วยืนขึ้นสู้ใหม่ รอดครับ บอกตนเองว่าจะไม่กลับไปเกเรอีกแล้ว

ผมครับ สมุดรายงานทุกเล่ม ทุกชั้นปี จะถูกลงว่า"เรียนดี แต่ขี้เกียจ ชอบทำกิจกรรมมากกว่าเรียน"
จบปวส. มีโอกาสได้ทำเอกชนรายใหญ่ย่านบางซื่อ แต่ถูกกดดันเพราะจบไม่ตรงสถาบันที่ในแผนกเค้าต้องการ
ออกมาเผชิญทำงานเอกชนอยู่สองที่ ปัจจุบันนี้เปิดร้านขายออไลน์ครับ

ไม่ได้จะกวนนะ แต่ต่อให้เป็นหมอ วิศวะหรือเตรียมทหารอย่างที่ท่านว่า ก็ชีวิตธรรมดานี่แหละไม่ได้แตกต่างอะไรหรอก แถมบางทีงานกดดันบ้าๆบอๆ อยากไปขายกาแฟด้วยซ้ำ

เรียนกลางๆ จนจบมหาลัย เกรดก็ยังกลางๆ น่าจะ 3.10

วัยทำงาน เงินเดือนก็กลางๆ ไม่ได้ลำบากขัดสน หรือใช้ชีวิตฟุ่ม่ฟือยได้แบบสบายๆ

กลางๆมาตลอดทั้งชีวิตเลยแหะ

ของผมตอน ม.ปลาย จบ ม.5 ใช้วุฒิ กศน ที่เรียนเสริมมาไปสอบเอนทรานซ์ ค่อนข้างมั่นใจตัวเองพอสมควร ก็ใช้ความรู้แค่ ม.5 ไปสอบ วิชาสายคำนวณทำได้ ส่วนอังกฤษกับสามัญเข้าไปมั่วเอา แล้วสามารถเข้าวิศวโยธาได้ จนทำงานถึงปัจจุบันนี้ อยากรู้เมือนกันถ้าเรียน ม.6 แล้วไปเอนทรานซ์จะไปได้ถึงไหน แต่มันก็ผ่านมาแล้ว ไม่ได้เสียใจกับการตัดสินใจตอนนั้นหรอกครับ อย่างน้อยก็ได้ภรรยาคนปัจจุบัน จากงานที่ทำ

ผมเรียนจบคณะบัญชีมหาลัยท็อปสองของประเทศ

แต่ปัจจุบันเป็นพนักงานเดลิเวอรี่ครับ

ไม่มีอะไรเสียดายเลยครับ เพราะทุกการตัดสินใจเอาความสุขเป็นที่ตั้ง

แต่ต้องสุขทั้งวันนี้และวันหน้านะครับ

ไม่ใช้ตอนนี้เลือกชิวๆเอ็นจอยชีวิต แล้วอนาคตลำบาก แบบนั้นก็ไม่เรียกความสุขจริงๆหรอกครับ