ผมมีความรักครั้งแรก...แบบเป็นตัวตน จริงๆจังๆเมื่อตอนอายุ 18 มีแฟนคนแรก และเราคบกันมา 3 ปี เรารักกันมากๆ แต่ต้องมาจากกันเพราะ เธอ....ไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้ผม ต้องมาจมปลัก และต้องมาลำบากกับเธอ เธอหายไปดื้อๆเลย
ผมไม่เคยโกรธเธอเลย จนมาถึงเวลานี้ก็ 20 ปีละครับ ต่างคน ต่างมีครอบครัว แต่เราก็ยังรักกันมากเหมือนเดิมตอนมาพบเจอกัน (ไม่ได้มีความสัมพันธ์ชู้สาวกันนะครับ)
ทุกวันนี้ พบเจอกันเหมือน เพื่อนที่สนืทมากๆคนนึง เหมือนเป็นญาติกันไปละ

แล้วเพื่อนๆละ มีแบบไหนกันบ้าง เล่าสู่กันฟังได้นะครับ

first love ตอน ป 1 หละมั้ง โคตรน่ารัก แบบหลงเลย นั่งเรียนพิเศษด้วยกันทุกวัน ปัจจุบันตอนนี้หน้าเห้มาก

ส่วนแฟนคนแรกแต่งงานกับรุ่นน้องผม ตอนนี้ลูก 2 ไม่มีอะไรโรแมนติกเลย

เล่นดอททั้งเดือน ลืมยาว

รักแรกคบกันตอนมัธยมคนละโรงเรียน คบมา 2ปี จับมือเดินด้วยกันยังไม่เคย (เพราะแม่ฝ่ายหญิงหวงมากและยังเด็ก)
สุดท้ายพอโตขึ้น ก็คิดว่ามันก็แค่ความรักแบบเด็กๆต่างคนต่างแยกทางกันไป
ผ่านมาหลายปี พอเจอกันก็ไม่มีอะไรทักทายกันปกติเหมือนเพื่อนคนนึง

ไม่เคยลืมเลย ทุกวันนี้ยังอยากเจอมาก...สมัยก่อนบ้านติดกันเขาลูกนายอำเภอพ่อโคตรหวง

เจอกันตอน ม.4 ก็แซวกันแลกของขวัญกันจนจบ ม.6
เราเป็นประธานสี เธอเป็นรองประธาน
เราเข้ามาเรียนต่อที่กรุงเทพ เธอเรียนมหาลัยใกล้บ้าน
เรียนจบแล้วเธอแต่งงานทันที กับรุ่นพี่ในภาคเธอ
รุ่นพี่คนนี้ทำร้านขายอะไหล่ร้านใหญ่ที่สุดในจังหวัด
โอเค ..

4-5 ปีต่อมา ได้แอดเฟสกันโดยบังเอิญ ได้เห็นไอจีเธอ
ชีวิตเธอดูดี มีลูกน่ารัก พาลูกไปเที่ยว ไปชอปปิ้งของแพง
แต่สามีเธอชอบกินเหล้า ชอบเรียกแขกมากินเหล้าที่บ้าน
เธอบ่นลงเฟสบ่อย ๆ ... เรารู้สึกหน่วงๆ

ปีก่อนมานี้เธอลงรูปแค่คนเดียว ไม่บ่นสามี ไม่มีรูปลูก
ชอบพูดแต่ทำนองว่าคนเดียวสบายดี แต่คิดถึงลูกมาก
เธอหย่ากับสามีแล้ว และแต่งงานครั้งที่สอง
คนนี้เป็นเจ้าของโรงงานฟอนิเจอร์ งานแต่งยิ่งใหญ่มาก
เธอสวยมาก
ตอนนี้เธอดูมีความสุขกับสามีคนที่สองของเธอ
ลงรูปคู่ เช็คอินที่เที่ยว ออกรถใหม่ ยังกับคู่รักพึ่งเจอกัน

เราก็ยังรู้สึกหน่วง ๆ อยู่ อยากรู้แต่ไม่อยากถาม
แต่ก็คงหน่วงน้อยกว่าสามีคนแรกของเธอเยอะ

แฟนคนแรกจริงๆ ที่ไม่ใช่แฟนโทรศัพท์ ไม่ใช่แฟนMSN ก็ตอน ม.3

เขาเรียนอยู่ห้องคิง ผมก็ห้องบ๊วย ไม่ใช่แค่เรียนห้องคิงแต่สอบได้ที่1ของห้องอีกต่างหาก

ผมก็ งงๆ นะว่าจีบติดได้ยังไง คบกันได้ ปีกว่าๆ ตอนคบกันไปเดินห้าง จับมือไม่ได้

เดินแบบแนบชิดไม่ได้ ผมเลยรู้สึกอึดอัด ไม่ชอบ เหมือนเขาปิดบังอะไรอยู่ (ซึ่งผมคิดไปเอง)

สุดท้ายผมก็ มูฟออนตัวเองออกมา โดยการตัดการสื่อสารทุกช่องทาง ขนาดที่ว่า ผมนอน

รพ รู้ว่าเขาจะมาเยี่ยม ผมได้บอกพยาบาลว่า ให้เอาป้าย งดเยี่ยม มาแปะไว้ แล้วห้ามใคร

เข้าเยี่ยมเด็ดขาด เขาเสียใจมาก เขาโทรไปหาแม่ผม ผมนี่โดนชุดใหญ่เลย เพราะแม่ผม

ชอบเขามากๆ

ของผมมันคงเรียกว่าความชอบมากกว่า สมัยเด็กๆเวลามีเพื่อนผู้หญิงน่ารักๆเราก็ชอบเป็นธรรมดา

ย้อนไปตอน ป.1 ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนนึงน่ารักมาก แล้วผมก็แอบปลื้มเธอมาตลอด

แต่ก็อย่างที่บอกไปมันก็แค่ความรู้สึกของเด็กเล็กๆทั่วไป ซึ่งระหว่างนั้นก็เป็นเพื่อนกันมาตลอดไม่ได้มีอะไร

จนกระทั่งเวลาผ่านไปมาถึงช่วง ม.3 บังเอิญได้มาเรียนพิเศษที่เดียวกัน หลังจบคอร์สก็คุยกันเรื่อยๆ สมัยนั้นกลับบ้านมาก็ออน MSN รอเลย

จนได้คบกันอยู่ในช่วงเวลาสั้นๆ ด้วยข้อจำกัดหลายๆอย่างคือเรียนคนละ รร. ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย ได้แต่คุยกันผ่าน MSN สุดท้ายก็กลายเป็นเลิกคุยกันไปซะเฉยๆ

แล้วก็มาช่วงปิดเทอมขึ้น ม.6 ผมได้ไปเรียนพิเศษที่ต่างจังหวัด ซึ่งเธอก็ไปกับกลุ่มเพื่อนเธอเหมือนกัน ช่วงนั้นเหมือนได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง

ครั้งนี้ทุกๆอย่างดูโอเคกว่าครั้งก่อนๆมาก ช่วงที่ไปเรียนได้นัดไปดูหนังด้วยกัน
แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน พอหลังจากไปดูหนัง มันเหมือนกับว่าพอได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ความรู้สึกผมและคิดว่าเธอด้วย มันคงไปมากกว่าเพื่อนไม่ได้แล้ว

ผมกับเธอก็ห่างๆกันไปอีกครั้งแบบงงๆเหมือนกัน เวลาผ่านไปก็ได้แต่รับรู้เรื่องราวความเป็นไปผ่านทางโซเชียล

จนตอนนี้เธอก็กำลังจะแต่งงานแล้ว

และผมก็ได้เจอกับผู้หญิงที่ผมรักและอยากใช้ชีวิตด้วยแล้วเหมือนกัน

เป็นกำลังใจให้ทุกท่านเลยนะครับ สำหรับความรักครั้งแรก

ครั้งแรกของผมตอน ปี 1 ครับ ทุกวันนี้ยังไม่เคยลืมครับ และคิดว่าจะไม่ลืมแน่นอน

ความรักครั้งแรก ผม ม.2 จีบพี่ ม.4
ส่งจดหมายจีบทุกวัน..
เจอกันแต่ไม่กล้าคุย..
พอจีบติด..เริ่มเที่ยวด้วยกัน

จับมือกันเหงื่อแตก..เข้าโรงหนังดูหนังไม่รู้เรื่อง..
ทั้งหอม ทั้งกอด ทั้ง...ล้..
สมัยก่อนเปิดโรงแรมลำบาก
ทั้งตังไม่มี..แถมตรวจบัตรประชาชนอีกต่างหาก

รักแรกคนนี้ .. เปิดซิ.. ครั้งแรก เลือดออกเยอะมาก
สรุปเจ็บ...อดต่อ

ชีวิตสมัยนั้น..มีความสุข
จีบกันลำบาก เวลาเจอกัน
คุยกันเต็มที่เพราะไม่มีโทรศัพท์ให้เล่น

พอเค้าจบ..เค้าต่อมหาลัย ก็เลิกกัน

คนนี้ทำให้รู้จักคำว่า เสียใจครั้งแรก
หัวใจแถมระเบิด หมดเรี่ยวแรง สมองไม่สั่งการ
เศร้าใจ โสดอยู่นาน

พอเรามาต่อมหาลัย...อิอิ
โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ยิ่งนัก

ลืมตอนที่เห็นเค้าแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วน่ะครับ

ทุกวันนี้ยังไม่ลืมเลยครับ

เรียนโรงเรียนเดียวกับเธอตั้งแต่อนุบาลจน ม.ต้น

ช่วงประถมก็เพื่อนกันแบบเด็ก แต่พอ ม.ต้น ผมดันไปแอบชอบเธอ

มีวันนึงเห็นเธอนั่งร้องไห้ ถามไปถามมา เธออกหักเพราะไปปลื้มรุ่นพี่

ส่วนเราจากที่อยากสารภาพรัก เลยทำไรไม่ถูก จนเรียนจบ ม.ต้น

เธอย้ายไปเรียน ม.ปลาย โรงเรียนประจำจังหวัด ส่วนผมได้โควต้าไปเรียน

โรงเรียนวิทยาศาสตร์แต่ก็ยังอยู่จังหวัดเดียวกัน มีเจอกันบ้างแต่ไม่ค่อยได้คุยกัน

ไม่มีโอกาสสารรักสักทีจนจบ ม.ปลาย เอนทรานซ์ติด ม.เดียวกันแต่คนละวิทยาเขตอีก

จากนั้นไม่ได้เจอกันอีกเลย

20 ปี ผ่านไป ปลายปีที่แล้วดันไปเจอกันโดยบังเอิญที่งานศิลป์แห่งหนึ่งของจังหวัด
เธอมากับเด็กตัวเล็กๆ เราก็คิดว่าเป็นลูก แต่พอเจอหน้ากันเธอบอกว่าหลาน ตอนนี้ยังโสด ยังไม่ได้แต่งงานโดยที่ผมไม่ได้ถามอะไร จากนั้นก็คุยกันนิดหน่อยจนหายคิดถึง
จนมาปีนี้ยังไปไม่ถึงไหน... แต่ความในทรงจำสมัย เธอคือคนที่ผมรักเสมอ

แฟนคนแรกผมตอนมหาลัยแต่ไม่มีอะไรให้ประทับใจเท่าไร

เลิกกันเลยเฉยๆๆ ทุกวันนี้ก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่นะแต่ให้กลับเป็นเหมือนเดิมไม่เอาจ้าา ผมชอบความท้าทายใหม่ๆมากกว่า

รักแรกเลยเป็นเพื่อนสนิท จีบกันทาง MSN เพราะเจอหน้ากัน เขิน ไม่กล้าคุย ทั้งๆที่เมื่อก่อนทะเลาะกันทุกวัน

คบอยู่ได้เกือบปี ไม่ได้ถูกเนื้อถูกตัวเลย
สุดท้ายโดนเท แล้วมีรู้ความจริงอีกหลายปีต่อมาว่า
ไปแอบกิ๊กกับรุ่นน้องทีีแอบชอบแล้วโดนเปิดซิงไป

คิดแล้วก็เศร้า เราจับมือยังกลัวคนมองไม่ดี 555