ผมก็เด็กหลังห้อง เอาแค่สอบนะ ใครขยันอ่านหนังสือเยอะกับมีเทคนิคการจำที่ดีก็ได้คะแนนเยอะกว่า เข้าเรียน ไม่เข้าเรียนไม่เกี่ยว แต่ทำงานจริงๆก็อีดเรื่องนึง คนทำข้อสอบได้ สอบติดทุกที่ไม่ได้หมายความว่าจะทำงานดีทุกคน

อย่างที่ผมทำงาน คนที่ไปสอบด้วยเก่งๆกว่าผมเยอะไม่ติด แต่ผมติด
บางคนสอบเข้าสนามที่ยากกว่านี้ได้ด้วยซ้ำ ดวงก็มีส่วน

ผมเรียนวิศวะ เครื่องกล เพื่อนในกลุ่มคนนึงเป็นท็อปภาค

ไม่เคยอ่านหนังสือเลย ไม่เคยเลยจริงๆ มันบอกว่าอาจารย์สอนเข้าใจแล้ว

ช่วงใกล้สอบมันก็จะซื้อข้อสอบเก่ามาหัดทำเลยครับ แบบไม่ต้องอ่านก่อน

อย่างผมเนี่ยก่อนหัดทำโจทย์ผมต้องอ่านหนังสือเป็นเดืนๆ ค่อยเริ่มทำโจทย์

มันมาจาก กรุงเทพคริสเตียน จบเกียรตินิยมอันดับ 1 วิชาที่ได้เกรด c c+ คือวิชาท่องจำ วิชาเสริม วิชาภาษาไทย ที่ ม บังคับเรียน

ผมนี่เรียกว่าเด็กอะไรดี

เป็นคนประเภทอ่านหนังสือคืนก่อนวันสอบวันเดียวพอ

ตอน ม.ปลายนี่โคตรขี้เกียจ แต่ได้อันดับหนึ่งห้องเสมอ

ผมท้ายห้องตั้งแต่ม.ต้นแต่อยู่ห้องรองท็อป จนม.ปลาย ถึงมหาลัย จบมาชีวิตพลิกผัน
สอบบรรจุได้ตอน28ปี

คือการเรียนของพวกเรามันเน้นไปที่การท่องจำจนเป็นนิสัยครับ แต่พวกหัวกะทิหรือคนเก่งๆมันใช้ความเข้าใจมากกว่าท่องจำ

ถ้าอยากเก่งพอๆกับหัวกะทิหรือคนเก่งๆ เราก็ต้องทำความเข้าใจเรื่องๆนั้นๆให้ลึกซึ้งก่อนแหละครับ

สมัยเรียนมหาลัย ผมก็เด็กหลังห้องนะ แต่ก็ได้เกียรตินิยม
เราอย่าไปแข่งอะไรกับพวกนั้นเลยครับ เราแข่งกับตัวเองดีกว่า
สมัยเรียนผมจะพยายามทำความเข้าใจมากกว่าจำนะครับ
แต่มันก็หลายๆ องค์ประกอบควบคู่กันไป สู้ๆ กันต่อไปครับ

ผมว่าแยกกัน
คนขยัน ทำให้ชีวิตดีขึ้นได้
คนฉลาด/พรสววรค์ ทำให้ชีวิตดีขึ้นอีกขั้น
มีคนบอกว่า เก่งไม่กลัว กลัวขยัน
ผมว่า สถานการณ์บางอย่างไม่จริงเสมอไป
เช่น การเรียนบางอย่างที่มีเอกสารเยอะ ถ้าคุณฉลาดอ่านไม่นานก็เข้าใจ แต่ถ้าคุณไม่ฉลาดใช้เวลานานกว่าคนอื่น ถ้าอยู่ภายใต้ข้อจำกัดของเวลา ยิ่งชัดเจน
การขยันช่วยทำให้คุณเตรียมตัวได้ดีขึ้นเวลาเผชิญสถานการณ์ที่เคยเจอ แต่ความฉลาดจะทำให้คุณแก้ไขสถานการณ์ที่ไม่เคยเจอได้ดีกว่า

ความเห็นส่วนตัวจากประสบการณ์ตัวเองครับ

ขยัน ครับ เราเก่งไม่เท่าก็ต้องใช้พยายามเข้าสู้

เห็นด้วยกับเม้นบนๆที่ว่าบางทีคนที่เขาดูเข้าใจอะไรง่าย เขาก็ผ่านจุดยากมาก่อนจนจับทริคได้

แต่จริงๆก็ไม่ดีนะ ติดนิสัยขี้เกียดไปเลย

ของผมเน้นขยันฝึกเข้าสู้ครับ ถามว่าสู้ได้ไหม สู้ได้ครับ พอสู้ได้เราจะเสพติดความขยันไปอัตโนมัติครับ

อ่านหนังสือหลังสอบ

รอซ่อม

ผมก็หลังห้อง แต่เกรดกลางๆ เอาที่คะแนนเพียวๆ ค่อนไปทางสูง บางทีก็ท็อป ส่วนมากตกเพราะโดดบ้าง ไม่ส่งงานบ้าง เรียกว่ากิจกรรมจ๋าจนไม่สนงานเลย แต่ก็จบมาแบบไม่เคยต้องซ่อม

เพื่อนอีกคน เที่ยวด้วยกัน เรียนด้วยกัน เอาแม่งทุกอย่าง ไอเรื่องเทาๆเนี่ยไปกับมันหมด เกียรตินิยมนะครับ ไม่กี่ปีจากนั้นก็จบโทแล้วไปทำงานญี่ปุ่น

หลายคนถามว่าไม่อ่านทำไมทำได้ ส่วนมากเน้นเข้าใจมากกว่าจำ ไอ้พวกวิชาที่ต้องจำเนี่ย บอกเลยว่าอ่อนทุกตัว แต่ถูไถผ่านมาได้ เน้นนั่งใกล้พวกชอบอ่านออกเสียงก่อนสอบ(ได้ฟังอีกรอบ)


คือความเก่งนี่วัดยากว่าจากอะไร คนนึงจบสูงเป็นลูกจ้าง คนนึง ไม่จบป.ตรี แต่มีกิจการรุ่งเรืองก็เห็นกันมาแล้ว เพราะจับตรงงานที่ถนัดแล้วใจถึง