"จบไม่จบ ขึ้นอยู่กับอาจารย์ที่ปรึกษา"

ประโยคนี้ค่อนข้างจริงมากๆเลย
ไม่ใช่แค่ในไทย แต่ต่างประเทศ ก็เจอปัญหากับที่ปรึกษาเหมือนๆกัน
ไม่อ่านงานบ้าง ไม่มีเวลาบ้าง แล้วก็ชอบมาบ่นมาด่างานที่เราทำ
เรื่องนี้มักจะได้ยินอยู่เสมอตั้งแต่ระดับตรี โท เอก

แต่จริงๆแล้วผมคิดว่าแต่ละท่านต้องการที่ปรึกษาสไตล์ไม่เหมือนกันหรอก
บางคนที่ว่าไม่ดี อาจจะเหมาะกับท่านก็เป็นได้
เลยอยากถามว่าอาจารย์ที่ปรึกษาแบบไหน ที่ท่านคิดว่าดี
แยกเป็นระดับด้วยยิ่งดีครับ เพราะในแต่ละระดับ อาจารย์คนเดียวกันก็จะให้คำปรึกษาต่างกัน

อย่างของผมตอน ป.ตรี นี่อาจารย์เป็นผู้บริหาร มีความคาดหวัง เชื่อมั่นในวิธีตนเอง เรียกร้องนู่นนี่ ถามความรู้อะไรก็ไม่ตอบ แต่ไอ้เราก็พื้นฐานไม่แน่นด้วย ทำให้ตอบสนองความต้องการแกไม่ได้ ไม่กล้างัดกับอาจารย์ ตลอด 1 ปีที่ผ่านมาจึงรู้สึกไม่มีความสุขกับการร่วมงานกับแกเลย

แต่ตอน ป.โท เรียนที่เดิมแต่เปลี่ยนอาจารย์
อาจารย์ให้อิสระมาก จนบางครั้งอิสระไป
แต่ด้วยสถานะป.โท ที่เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว ความคิดเปลี่ยน
เราก็พร้อมจะขวนขวายเอง และหัวข้อที่เราทำอาจารย์ก็ไม่ได้ถนัดแบบเจาะลึกขนาดนั้น
แต่ในเรื่องการอ่านงาน แกไม่ดองงานนานเกินไปเลย
สุดท้ายก็สามารถส่ง paper ไปใน International conference ผ่าน 2 ฉบับ
พร้อมกับรีวิวจากต่างประเทศที่ดี จบตามแผน รู้สึกมีความสุขดีในการร่วมงานกับแก
แม้บางครั้งจะถามตัวเองว่า นี่อาจารย์รอดูแค่ภาพรวมจริงๆเหรอวะ

เป็นแบบอาจารย์ของผมสมัยมหาลัย แกคอยตามผมกับเพื่อนให้มาเรียน ให้มาสอบ ให้มาลงทะเบียนเรียนตลอด เพราะผมกับเพื่อนชอบเหลวไหล ทุกวันนี้จบมานานแล้วก็ยังมีหยอกล้อกันทางเฟซอยู่เลย เคารพมากอาจารย์คนนี้

ให้คำแนะนำดีๆ มีเวลาเยอะะ

ต้องนำเราได้ พาเราไปจบด้วยผลงานที่ดี

ต้องหน้าตาดูได้ สะอาดสะอ้าน และรักสุขภาพ
ตัวอย่าง

สมัยตอนผมเรียน ป.ตรี อาจารย์​ที่ปรึกษาผมโคตรดี แกอายุไม่มากด้วย ห่างจากพวกผม 5-6 ปี
แกเป็นคนหาดใหญ่ มาสอนที่เชียงรายที่พวกผมเรียน
เหมือนแกเป็นทุกอย่างอะ เพื่อน พี่ อาจารย์
ไปเที่ยวผับด้วยกันก็ไปมาแล้ว
เรื่องการสอนนี่แกดีมากๆ เข้าใจง่าย ไม่เข้าใจตรงไหนปรึกษา​ได้ทุกเวลา
จบมาได้เพราะอาจารย์​คนนี้คอยชี้แนะจริงๆ

คือต้องเป็นอาจารย์ที่เอาใจใส่ในระดับนึง

จะไม่ใช่คนที่จูงจมูกเราไปเลือกทำหัวข้ออะไร

แต่เป็นให้เราเลือก และแนะนำแนวทาง ว่าสามารถทำอะไร ไปทางไหนได้บ้าง

ไม่ปล่อยฟรีจนเหลวไหล หรือบีบให้ทำวิธีเดียวตามที่อาจารย์ต้องการ

หลักๆคือตัวเราต้องเข้าไปหาด้วยคำถามที่ดี และมีข้อมูลในการเสวนากับอาจารย์

ถ้าอาจารย์ที่ดี ก็จะให้ความเห็นเกี่ยวกับแง่มุมต่างๆ จะดีที่สุดสำหรับการตัดสินใจของเรา

อาจารย์ที่ปรึกษาผม เป็นอาจารย์ที่สอนด้านที่ผมสนใจมาตลอดเลย

เรียนกับแกกี่วิชา ก็ได้ A มาทุกตัว เพราะอาจารย์แก อธิบายดี สอนเข้าใจ ให้แบบฝึกหัดที่มันทำให้พร้อมกับการสอบได้

สุดท้ายได้มาทำโปรเจคกับแก ก็รู้สึกถูกจริตกันนั่นล่ะ

คือคนที่ตั้งใจฟังเราในช่วงเวลาที่เราต้องการคำแนะนำครับ

ถึงแม้ท่านจะยังให้คำตอบเลยไม่ได้ แต่พอกลับไปเหมือนท่านก็ไปนั่งคิดถึงปัญหาที่เรามีแล้วก็ติดต่อเรากลับมา ง่ายๆคืออาจารย์ที่ใส่ใจเราอะครับ

อย่างของผมตอน ป ตรี เนี้ย ผมเรียนทางด้านโปรแกรมมิ่งมา แกจะไม่ยุ่งกับโปรแกรมผมครับ แค่ทำได้ตามที่เขียนไว้ในเล่มก็พอ ถ้ามีบั้คตอนสอบจบก็ใช้ไหวพริบหลบให้เป็น

แกจะมายุ่งกับเล่มโปรเจคจบผมซะส่วนมาก ต้องไปหาข้อมูลส่วนนี้เพิ่ม ทำไมถึงต้องหาเพิ่มแกก็ให้เหตผลมาด้วยตลอด จัดฟอแมตผิดพลาดนะ อะไรก็ว่าไป

ตี 2 ตี 3 แกยังโทรมาให้ผมส่งเล่มไปให้แกช่วยดูเลยครับ แกรู้ว่าผมนอนเช้า เพราะวันไหนนัดผมเช้า ผมไปเที่ยงตลอด 55555

แต่ตอนนี้แกไปต่อเอกไปเมกาแล้ว น่าเสียดายมากครับ ผมอยากให้พวกรุ่นน้องผมเลือก อาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจคท่านนี้จริงๆ แกมักจะโดนมองข้ามจาก นศ ตลอดเพราะตอนสอน แกสอนไม่รู้เรื่องครับ

"จบไม่จบ ขึ้นอยู่กับอาจารย์ที่ปรึกษา"
คำนี้จริงแท้แน่นอน
สำหรับผมที่ปรึกษาในฝัน คือ เก่งจริง และรู้วิธีสอน เข้าถึงง่าย ช่วยเหลือให้คำแนะนำได้ตลอด ใส่ใจเรื่องเวลาจบ
ตัวผมอันนี้โชคดีที่ ที่ปรึกษาเข้าถึงง่าย เพราะนั่งหน้าห้องแกเลยเดินเข้าหาได้ตลอด
แต่ข้อเสียใหญ่ๆ คือ ด้วยความที่แกเก่งมากเลย high standard สุดๆ เช็คงานนานมากกก มันเลยกระทบกับเวลาจบเข้าไปอีก พูดแล้วก็ sadddd

ป.ตรี - ผมมี advisor กับ advisor โปรเจค ขอพูดถึง advisor โปรเจคแล้วกัน ถือว่าเป็น อ. ที่ปลุกเรื่องการคิดกับผมมากที่สุดเลย ได้ตั้งคำถาม ได้ฝึกคิด สิ่งที่ผมได้มาแล้วยังจำได้คือ "ทำตามที่ผมสอน อย่าทำตามที่ผมทำ" หลายครั้งที่แกจะบอกเราเป็นนัยๆ ว่าเป็นทางลัดอยู่นะ แต่แกจะสอนตามตำรา แล้วให้เรารู้จากประสบการณ์เอง

ป.โท - ผมมี advisor กับ co-advisor กับ อ.ที่เคารพอีกคนนึง ผมขอไม่พูดถึง advisor เหมือนเดิม แต่ co-advisor ผมสอนดีมาก เพราะสอน "ธรรมะ" (ฮา) คำนึงที่แกพูดกับผมแล้วเหมือนดวงตาเห็นธรรมเลยคือ "การมีโทสะก็เหมือนไฟเผาใจเราเอง" คือ..ผมคิดได้เลย จากนั้นผมเหมือนเกิดใหม่เลยนะ (เว่อร์ไป) ส่วนด้านงานก็พยายามแนะนำ ให้เรารู้จักแก้ไขปัญหา หาทางออก แล้วให้เรามองคุณค่าในงานของเราให้ออก ให้เห็นถึงผลลัพธ์

ส่วน อ.ที่เคารพอีกคน แกอายุเยอะแล้ว แต่..คุยได้เหมือนเพื่อน เปิดใจกันได้ เพราะแกมีความคิดที่จะไม่เอาความเป็นครูบาอาจารญืมาข่ม หรือถือว่าเหนือลูกศิษย์ ไม่รู้ก็บอกไม่รู้ (คุยกับแกเหมือนแกไม่มีภูมิในบางเรื่องด้วยซ้ำ) แกเหมาะเป็นผู้รับฟัง ช่วยเราหาทางออกได้

ผมว่าผมโชคดีที่ได้รับการหล่อหลอม ได้เห็นทั้งด้านที่ดี และไม่ดี แล้วเลือกได้ว่า ชีวิตตัวเองจะเป็นยังไง อะไรควรทำ ไม่ควรทำ

อย่าเลือกอาจารย์ที่ศัตรูเยอะ

ผมนี้ได้อาจารย์ที่เก่งนะ ให้คำปรึกษาดี แต่คนส่วนใหญ่ไม่ชอบแกเยอะ

เวลาไปพรีเซ้น จะเจอพวกอาจารย์อีกกลุ่มในคณะชอบไม่ให้ผ่านบ้าง ไปบลีฟมาใหม่บ้าง

หลังๆรู้จากเพื่อนอีกกลุ่มว่า พวกผมโดนอาจารย์แกล้ง เพราะมาจากอาจารย์คนนี้

เข้าใจ จริงใจ และรักลูกศิษย์ แค่นี้ผมว่าพอละ

ทุกอย่างที่ดีๆ จะตามมาเอง

เกลียดมากเรื่องนี้ ผมไม่เคยรู้สึกว่า อ. ที่ปรึกษาผม มีคุณค่าพอจะให้นับถือเป็นอาจารย์เลย
เป็นเพียงแค่คนที่เราต้องยอมทำตามคำสั่งเพื่อให้จบๆไปเท่านั้น เจอพูดสบถหยาบๆใส่ก็บ่อย บางทีก็ตะโกนด่า ประสาทแดกมาถึงทุกวันนี้

อาจารย์ที่ปรึกษาที่ดีเหรอครับ

1. ไม่ดองงานเด็ก (ข้อนี้ อ. ผมไม่เป็น โชคดีไป แต่ที่เหลือ เป็นหมด)
2. ไม่ด่าเด็กให้เสียกำลังใจ
3. ไม่เอาเด็กไปเทียบกับคนอื่นไม่ว่าคนนั้นจะอ่อนหรือเก่งกว่า (ระยำ ขอบอกเลยข้อนี้)
4. ไม่พูดตะโกนเสียงดังใส่เด็ก เมื่อเด็กทำผิดพลาด
5. ไม่กดดันเด็กให้ทำงานให้เสร็จภายใต้วันที่กำหนด
6. อย่าเขียนอีเมลมาแล้วลงท้ายด้วย ASAP! (ส้นตีนเหอะ)
7. ไม่บังคับให้เด็กทำงานในสิ่งที่เด็กไม่ต้องการ
8. ไม่พูดหยาบคายใส่เด็ก ไม่ว่าจะนานๆทีก็ตาม (พ่องตาย)
9. ไม่เจ้ากี้เจ้าการมากเกินไป

ขออภัยที่คำหยาบเยอะไปหน่อย แต่นี่คือความในใจของผมเลยครับ

ผมนี่แทบไม่คุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาเลย ยกเว้นไปหาให้เซ็นอะไรให้เฉยๆ ไม่มีความผูกพันธ์ใดๆทั้งสิ้น แต่ผมจำชื่ออาจารย์ได้จนปัจจุบันนะครับ

อาจารย์ที่เห็นแก่อนาคตของเด็ก และไม่เลือกที่รักมักที่ชัง ปฏิบัติกับเด็กอย่างเท่าเทียมกันครับ

ขอเล่าเรื่องของผมนะครับ
ตอนปี4เทอม1 ดันมาแจ๊คพ็อตแตก
ผมติด f วิชานึง ซึ่งปี4เทอม2 วิชานี้มันไม่เปิดให้ลงทะเบียนเรียน ถ้าจะเรียนต้องเรียนตอนเทอมถัดไป ซึ่งก็หมายความว่าผมจะไม่จบภายใน 4 ปี

อาจารย์ประจำวิชาท่านนี้ (ไม่ขอเอ่ยนามนะครับ) แม้ว่าท่านให้ f ผมก็จริง แต่ท่านก็ให้คำแนะนำที่ดีมาก ให้คำแนะนำต่างๆ รวมถึงวิธีการขอเปิดเซคเรียนเป็นกรณีพิเศษ ซึ่งต้องไปหาวันเวลาที่ลงเรียนแล้วไม่ทับซ้อนกับวิชาปกติในปี4เทอม2

เงื่อนไขของมหาลัยผม ถ้าจะขอเปิดเซคได้ ต้องมีคนลงชื่อขอเปิดเซคอย่างน้อย 5 คน ตอนนั้นผมกับเพื่อนอีก2คน สามารถลงเรียนได้ เหลือแค่อีก2คน ต้องไปพาตัวมาลงให้ได้ ผมเกลี้ยกล่อมทุกวิถีทางแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่ยอมลงด้วยเหตุผลที่ว่า ยังไงๆพวกเขาก็ไม่ได้จบ4ปีซะหน่อย จะลงไปเพื่อฉุดเกรดอีกทำไม

(คือผมไม่ได้เห็นแก่ตัวอยากจะจบใน4ปี แค่คนเดียวนะครับ อย่าเข้าใจผิด แต่ที่ผมอยากให้เพื่อนลง ก็เพราะว่าวิชานี้อาจารย์เค้าก็พร้อมจะช่วยเต็มที่ อีกอย่างก็คือพอพวกเพื่อนเหล่านั้นเรียนปี5เทอม1 ก็จะได้ไม่ต้องมาเรียนวิชานี้ซ้ำอีก ไม่ต้องมาเรียนกับรุ่นน้อง ไม่ต้องมากังวลว่าจะสอบไม่ผ่าน เพราะความยากง่ายมันจะต่างกัน และจะได้สามารถเรียนจบได้ภายใน4ปีครึ่ง ถึงจะช้าไปบ้าง แต่ก็ไม่ช้าเกินไป)

ใช้เวลาเกือบ2เดือน สุดท้ายก็สามารถเปิดเซคเรียนได้ครับ

ตอนที่ห้องภาคติดต่อผมมาว่า สามารถเปิดเซคได้ ผมนี่รีบวิ่งขึ้นตึกไปบอกอาจารย์ด้วยสีหน้าที่ดีใจมาก ผมขอบคุณอาจารย์หลายครั้งมาก อาจารย์พูดกับผมว่า "เหนื่อยมั้ยล่ะ เปิดเซคได้แล้วก็เรียนให้คุ้ม ตั้งใจเรียนให้สมกับที่เหนื่อย จะได้ไม่ต้องเหนื่อยอีก"

(ผมมาทราบภายหลังว่า อาจารย์ท่านนี้ถึงขนาดเข้าไปคุยกับคณบดีด้วยตนเอง เพื่อขอเปิดเซคให้กับพวกผม ท่านต้องไฝว้กับอาจารย์หัวหน้าภาค เพื่อให้พวกผมได้ลงเรียน และก็เข้าไปคุยกับเพื่อนพวกนี้ด้วยตัวเอง เพื่อให้พวกเขามาลงเรียน)

วิธีการสอนของอาจารย์ท่านนี้ ท่านไม่ได้สอนแบบชิวๆ ปล่อยเกรดให้เด็กผ่านทุกคนนะครับ แต่ท่านจะสอนแบบจ้ำจี้จ้ำไช ชี้ให้ตอบในคาบเรียน ต้องตอบให้ได้ด้วย และก็ทำควิซท้ายชั่วโมงทุกครั้ง และก็มีสอบเก็บคะแนนด้วย

ซึ่งก็คือ ผมและเพื่อนๆ จะต้องอ่านหนังสือเตรียมตัวมาด้วยทุกครั้ง ถ้าไม่เตรียมตัวมา ก็ไม่รอด
.
.
.
และแล้วผมก็สามารถจบได้ภายใน4ปีครับ

วันรับปริญญา ผมจำได้เลยว่าผมขอไปถ่ายรูปกับอาจารย์ท่านนี้ ทุกวันนี้ผมยังเก็บรูปของท่านไว้ในมือถืออยู่ ตอนที่ผมท้อใจผมจะเปิดรูปดูทุกครั้ง

ตอนถ่ายรูปเสร็จ ผมขอบคุณอาจารย์ท่านหลายๆครั้งมากเลยล่ะครับ จำไม่ได้ว่าพูดไปกี่ครั้ง แต่ก็พูดไปหลายครั้งอยู่555
.
.

วันที่ผมประสบความสำเร็จในชีวิต ได้เป็นในสิ่งที่ฝันไว้ ผมสัญญากับตัวเองว่าจะเขียนจดหมายถึงอาจารย์ พร้อมกับแนบรูปที่ถ่ายกับท่านไว้ให้ท่านดูต่างหน้าด้วยครับ และถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะไปกราบอาจารย์แกสักครั้ง และเลี้ยงกาแฟอาจารย์สักแก้ว

ผมไม่รู้นะครับว่าอาจารย์ท่านจะจำผมได้รึเปล่า แต่ผมจำอาจารย์ได้ไม่เคยลืม

ผมเรียนจบได้ส่วนนึงเป็นเพราะความตั้งใจของผมเอง และอีกส่วนหนึ่งมาจากความเมตตาของอาจารย์

อาจารย์ทำให้ผมเห็นถึงคุณค่าของการตั้งใจเรียน แม้ว่าท่านจะไม่ใช่อาจารย์ที่ปรึกษาของผม แต่ท่านก็ช่วยเหลือผมและเพื่อนๆคนอื่นอย่างเต็มที่ โดยไม่เลือกปฏิบัติ

อาจารย์ผมคงไม่ได้เล่น soccersuck แต่ผมอยากให้อาจารย์ได้รู้ไว้ว่าศิษย์คนนี้ยังจำความเมตตาที่อาจารย์ให้ไว้ได้ไม่ลืม ขอบคุณครับอาจารย์

เป็นแบบผมครับ