ผมเห็นเพื่อนๆผมหลายคน ผู้ชายอารมแบบไม่สุดครึ่งกลางๆ ที่ตัดสินใจสานต่อธุรกิจที่บ้าน มานั่งฟังมันบ่นๆ (ส่วนใหญ่จะแนว sme นะครับ และกงสีหนะแหละ)

เหตุที่สานต่อที่บ้าน
1. เฉลี่ยเลย ธุรกิจที่บ้านสร้างรายได้ 25-50 ล้าน/ปี คิดต่ำๆ กำไรหลังหักค่าใช้จ่าย น่าจะ 10% ต่อปี
2. ถ้าสานต่อ พ่อแม่ครอบครัว ยังได้กินได้ใช้ มีชีวิตที่ดีไม่แปลกเปลี่ยนไป
3.ได้อยู่ใกล้ชิดท่าน ท่านจะไม่รุ้สึกเหมือโดนทอดทิ้ง

เหตุที่มำให้ครึ่งๆกลางๆ
1.ขยับขยาย ลำบาก conflictความคิดกับคนรุ่นพ่อแม่ ทำให้ทะเลาะกันบ่อย
2.ทำแทบตาย ผมตอบแทนก็ได้แค่เงินเดือน(4-6 หมืน)+ความไม่มั่นคงเหมือน บ.ใหญ่ ด้วยศักยภาพมันแต่ละคน ทำบ.เอกชนน่าจะได้เหยีบบหรือเกินแสน
3.ธุรกิจที่นับวันๆจะโดนปลาใหญ่ขโมยลูกค้าไปเรื่อย ไม่ก็บีบตัดราคาจนกำไรหดหาย
4.กำไรที่ได้มา อยากจะไปลงทุน หรือไม่ก็ประหยัด เพราะอนาคตอาจไม่แน่นอน ส่วนนึงก็ถูกพ่อแม่เอาไปใช้ชื้อความสุขตอนชราภาพ(ดูๆขัดแย้งกับข้อดีแหะ)+กินข้าวท่องเทียวกับลูกคนอื่นๆที่ตัดสินใจไม่สานต่อธุรกิจ (คืออารมคิดว่ากงสีมีเงินเยอะ เวลาไปไหนกับพ่อแม่กงสีก็ออกค่าใช้จ่ายหมด)
5.ไลฟสไตล ต่างจากพนังงานออฟฟิศเลย พนังงานออฟฟิศดู ชีวิตดี้ดี ไปไหนมาไหน งบบริษัท coverให้หมด (ผมคิดว่า มันเปรียบกับ บ.ใหญ่ๆนะครับ)มีโบนัสก้อนใหญ่ มีพักเบรกยาวให้หยุดไปเที่ยว ประกันเจ็บป่วย บลาๆๆ

ฟังๆดูผมว่ามันก็แบกโลกพอสมควรเลยนะ เหมือนไม่สามารถทำอะไรที่ตัวเองต้องการ ถ้าเป็นท่านท่านจะเลือกสานต่อธุกิจมั๊ย และถ้าท่านเป็นผมจะพูดให้กำลังใจมันยังไง

ขอบคุณครัชช

ผมเลือก ต่อยอดธุรกิจทางบ้าน / ไม่อยู่ด้วย แต่ก็ไม่ทอดทิ้ง ปักชำกิ่งใหม่ที่เป็นได้เรื่อยๆ จนกลายเป็นป่า

ผมทำที่บ้านยังไม่มีเงินเดือนเลย มีแต่บัตรเครดิตใบเดียว รูดเท่าไหร่ก็ได้ เงินสดก็รูดเอา ผมไม่ชอบต้องตื่นเช้า

แล้วมานั่งอยู่ออฟฟิส รอเย็นแล้วกลับบ้าน อยู่นี่ จะไปกี่โมงก็ได้ ยกเว้นจะมีประชุมต้องไปตรงเวลา แล้วจะออก

ไปไหนมาไหนก็ได้ ผมว่าชีวิต สบายกว่านั่งทำเงินให้ บ.อื่น เพราะมาทำให้ บ.ตัวเองดีกว่า

ตอนนี้ผมสานต่อครับ ธุรกิจมันต้องเปลี่ยนแปลงนะครับ เราเข้ามาสานต่อ เราก็ต้องปรับปรุงเปลี่ยนแปลง ถ้าให้ตรงๆ เราก็คงไม่อยากให้ธุรกิจพ่อแม่ที่เลี้ยงเรามาสูญหายหรือล้มละลายไปใช่ไหมครับ ช่วงแรกก็ไม่ชอบนะ แต่ผมทำจนที่บ้านเห็นว่าแนวทางที่เราเปลี่ยนมันมาถูกทางแล้ว แต่ก่อนหน้าก็ทะเลาะกับแม่จนแย่เลยหลายรอบ 55 เมื่อเขาเห็นสักพัก ไลฟสไตล์เดิมๆเราถึงได้เริ่มกลับมาครับ ผมใช้ 4 ปี ก็เริ่มมากินเที่ยวได้เหมือนเดิมครับ สู้ๆ เลือกทางที่ต้องทำ แล้วอยู่กับมันให้ได้ แล้วจะมีความสุขครับท่าน

ผมไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่มีธุรกิจของตัวเอง เลยกลายเป็นว่ามีความสุขกับการทำงานบริษัท อยู่บริษัทที่จ่ายเงินเดือนระดับที่มีกิน เหลือเก็บ ไม่ต้องอยู่ออฟฟิศตลอดเวลา บริหารจัดการเวลาทำงานเองได้ ตอนนี้เลยไม่คิดจะทำธุรกิจอะไรเป็นของตัวเองเลยคครับ

ผมคิดแบบนี้นะ

จะไปทำให้คนอื่นรวยทำไม

ทำไมไม่มาทำให้ตัวเองรวย

4. พ่อแม่ท่านแก่แล้วครับ การใช้เงินอย่าไปถือสาท่านเลยคับ
การ่ทำธุรกิจจะให้ไฟแรงคิดไรใหม่ๆเหมือนคนหนุ่มก้คงเป็นไปไม่ได้
ท่านคงทำอยู่ก้อาจจะเพียงเพราะพันธะ มีลูกน้อง ลูกค้า ครอบครัว คงไม่ได้หวังรวยขึ้นสิบเท่า แล้วไม่มีเวลาหาความสุขในบั้นปลาย


1. ท่านอาจจะต้องพิสูจน์ตัวเองจากสิ่งเล็กๆ ที่ทำแล้วไม่ปรับเปลี่ยนรูปแบบ ไม่กระทบกับองค์กร์ณมาก แก้ปัญหาเล็กๆน้อยๆ หลายจุด ให้ท่านมั่นใจในตัวคุณก่อน
เพราะคนแก่เค้าคงไม่อยากพัฒนา แค่ต้องการประคอง

ถ้าผมเป็นท่าน ยังไงมีโอกาสทำธุรกิจ ผมก้เลือกทำธุรกิจนะ
ไม่งั้นท่านอาจจะลองขอทุนซักก้อนไปทำธุรกิจเล็กๆส่วนตัวดู

เลือกไม่ยากนะ

ระหว่างทำเพื่อคนอื่น กับทำเพื่อตัวเอง

ระหว่างเป็นลูกน้องคนอื่นให้คนอื่นโขกสับ ด่า ต่อว่า ตำหนิ กับ เป็นลูกน้องตัวเอง เจ้าของธุรกิจยังไงก็ต้องแบกอยู่แล้วครับ

อยู่ที่ท่านเลือก
ท่านจะให้คนอื่นตัดสินชีวิตท่าน หรือท่านจะตัดสินชีวิตตัวเอง

งานบริษัทที่ท่านว่า นี้งานแบบไหนครับ ท่านเคยทำมาก่อนหรือป่าว บางทีทำงานที่บริษัท ไม่ก็ไม่ได้สวยหรูนักหรอ

ถ้าอยากมีสังคมใหม่ๆ มีเพื่อนใหม่ๆก็ไปทำบริษัทอื่น

ทำเงินให้คนอื่น (ทำงาน สบาย อยู่ภายใต้บริษัท แต่คนที่จับเงินคือ เจ้าของกิจการ)

หรือ

ทำเงินให้ตัวเอง (ทำงานยากหน่อย ดื้นรน หาลูกค้า เปลี่ยนพฤติกรรม การทำงาน รูปแบบบริษัท แต่คนที่จับเงิน คือตัวเราเอง)

ไม่เห็นต้องคิดมากเลย ทำธุรกิจที่บ้านแน่นอน ทำเองรวยเอง จะไปช่วยให้คนอื่นรวยทำไม เพื่อนผมได้กล่าวไว้ ต อนนี้มีเงินเป็นร้อยล้านละในไม่กี่ปี เป็นลูกจ้างเขาไม่มีทางรวย

25-50 ล้านบาทต่อปีเนี่ยถือว่ามีความมั่นคงในรัดับนึงแล้วนะครับ กับกำไรที่ 10% รวมๆเดาว่าอาจเป็นธุรกิจเกี่ยวกับพวก hardware ก่อสร้างหรือเปล่า รายได้แบบนี้ถึงเข้าไปช่วยที่บ้านแล้วดูเหมือนกักขังศักยภาพตัวเองยังไง พยายามให้เต็มที่ สักปีสองปีให้ผู้ใหญ่เห็นเราสามารถแตกไลน์ธุรกิจอื่นๆออกมาสอดรับกับงานที่เป็นอยู่ได้นะครับ งานกงสีบางอย่างมันสามารถต่อยอดได้มากกว่างานหลักอีก เพราะเราสามารถเอารถที่ว่าง คนงานที่ว่าง เอาปัจจัยที่มันดูสิ้นเปลือง ตกลงกับที่บ้านและลูกน้องเราดีๆ วินทุกฝ่ายนะ แล้วเราโตด้วย จุดสำคัญสูงสุดคือ ความเข้าใจอย่างแท้จริงว่าจะหาเงินในปัญหาได้อย่างไร ต่างกันกับไปทำงานบริษัทที่ดูมั่นคง คือมันท้าทายในกรอบที่เราได้รับมอบหมายมา กลับกัน งานที่บ้าน เราต้องอุ้มชูกิจการความรับผิดชอบต่างกัน สะท้อนความสามารถครับ

ผมต้องเลือกทางเลือกแบบนี้เลยเมื่อ 8 ปีก่อน

ปัจจัยหลักที่อยากให้พิจารณาคือ เราชอบธุรกิจที่บ้านมั้ย
ถ้าชอบมันจะทำได้ดี ถ้าไม่ชอบมันคือตกนรกทั้งเป็น
เรื่องรายได้นี่เรื่องจริงเลย ถ้าตอนนี้ผมยังอยู่บริษัทเอกชนเงินเดือนหกหลักมันคงได้ละอายุเท่านี้
แต่อยู่ที่บ้านได้ครึ่งแสน เพราะเราเองก็ไม่อยากให้เงินเดือนมาเป็นต้นทุนบริษัทอีก
ต้องหารายได้เสริมเพิ่มถึงจะได้ 6 หลักซึ่งมันก็เหนื่อยแล้วสุดท้าย 7 วันก็ไม่ได้พักอะไรเลย เรียกว่า 365 วันไม่ได้พักเลยดีกว่าเป็นแบบนี้มา 5-6 ปีละ

ผมว่าโลกของพนักงานบริษัทมันก็มีข้อดีหลายๆอย่าง ไม่ว่างานจะเหนื่อยแค่ไหน
สุดท้ายสิ้นเดือน เงินเดือนมันก็ออก ผู้ประกอบการถ้าเดือนไหนช็อตหน่อย ไม่อยากให้ถึงสินเดือนเลย ต้องจ่ายเงินเจ้าหนี้ จ่ายลูกน้องละ
วันหยุดของพนักงานคือหยุดเลยจริงๆ ไม่ต้องคิดอะไรหายไป 7-10 วันเลยก็ได้ถ้าแพลนล่วงหน้า แต่เจ้าของกิจการนี้ไม่มีทางทำแบบนั้นได้เลย

สรุป ลองมาศึกษาดูธุรกิจที่บ้านดูก่อนค่อยตัดสินใจก็ได้ และถ้าเข้าไปทำแล้วไม่ชอบก็ให้รีบคุยกับที่บ้านดู