คือช่วงเดือนสองเดือนมานี่ผมค่อนข้างเครียดกับเรื่องงานพอสมควร แล้วมันเหมือนสะสมมาเรื่อยๆ จนทุกวันนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็รู้สึกไม่มีความสุขในชีวิตเลย พยายามสลัดมันออกไปก็ไม่พ้นซะที เหมือนผมคิดเป็นห่วงโซ่เลยว่า ทำงานเครียด แล้วจะต้องเครียดไปถึงเมื่อไหร่ แล้วอนาคตจะเป็นยังไง ความมั่นคงอยู่ตรงไหน อะไรแบบนี้ แม่งเลยกลายเป็นเครียดจุดเดียวแต่ขยายออกไปไกลเลย แล้วผมก็ไปอ่านเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า ซึ่งผมก็ว่าผมไม่เป็นนะ ไม่รู้ว่าจะเหมือนคนเมาที่บอกว่าตัวเองไม่เมารึเปล่า แต่ผมไม่มีความติดอยากไปตายหรืออะไรนะ แค่หาความสุขจากการใช้ชีวิตไม่ได้ก็เท่านั้นเอง....ผมควรทำไงดี?  

อ่านของท่านแล้วนึกว่าผมตั้งกระทู้เองเลย ตอนนี้เครียดมาก คนในทีมก็ออกไปบ้าง แต่งานเท่าเดิม เมื่อวานคือนอนหลับไปแป้บเดียว ตื่นมาตี 4 เข้าห้องน้ำหลับไม่ลง นั่งทำงานจนเช้า วนเหมือนติดลูป deadline ก็ยิ่งเข้ามาทุกที เคยคิดจะไปหาหมอซึมเศร้า แต่บางทีอยู่ๆก็หายเอง ก็เลยไม่รู้ว่าเราคิดไปเองหรือเปล่า

 

ผมก็แบบท่าน เลยเป๊ะ มีแต่เรื่องท่านรู่สึกไงผมรู้สึกแบบนั้น
จนตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกแบบนี้น  

ลง rank กับถุยคือความสุขเรา แต่ถุยได้ตายจากเราไปแล้ว เศร้าชิบหาย  

อะไรที่ทำชอบ ทำแล้วมีความสุข ไม่เบื่อ
ให้ทำมันจนชำนาญ ถ้าเชี่ยวชาญถึงระดีบหนึ่ง มันจะเลี้ยงตัวได้
ถ้าชำนาญถึงขั้นสอนผู้อื่นได้ รายได้จะเลี้ยงครอบครัวได้
หากท่านช่ำชองระดับประเทศ ท่านจะเหลือเงินเยอะแยะในรายได้นั้น
.........
ปากซอยผมมีร้านขายข้าวแกง เปิด เที่ยงคืน ถึง 10 โมง ต้องเก็บให้หมดเพราะมีอีกร้านมาเปิดในที่เดียวกัน
ขายข้าวแกงนี่ละครับ กำไรวันละ 8000-12000 บาท ขายจานละ 25-30 บาท
ถัดมา กลางวันมีรถเข็นขายลูกชิ้นปิ้ง ขายมา 18 ปีตั้งแต่วัยรุ่น กำไรวันละ 700-1200 แล้วแต่วัน
ใส้กรอกอิสานคุณยาย (ใครมาถนน นิมมานานเหมินทร์ช่วงเย็นๆจะเห็นขายอยู่ ผมคาดการณ์เอาว่า วันละ 10000 บาทน่าจะมี กำไรไม่ทราบ เพราะถามแล้วไม่บอก
...........
จะเห็นได้ว่า แท้จริงแล้วหากเจ๋งจริง เอาจริง อาชีพข้างถนนกลับทำเงินมั่นคงได้ไม่ยาก
แบบไม่ต้องพึ่งพา การตลาดระดับเทพ ความรู้แบบเข้าถึงแบบยากเย็นอะไร
คนรุ่นใหม่ๆ เข้าถึงความรู้ได้ง่ายมากจากมือถือ แทปเลต คอมพิวเตอร์ เพียงแต่หมุนไปให้ทันว่าโลกนี่หมุนเร็วแค่ไหน
สตาร์ทอัพแปลกๆ ในแง่แชร์ทรัพยการกำลังมาเรื่อยๆ อูเบอร์ แกรป ทำนองนี้
ลองตะลุยหาข้อมูลดูครับ