ใครจะว่าไงก็ช่าง จะบอกว่ายุคป๋าคือยุคสวนกลับ กลางเพรส ผมก็ไม่เถียง
แต่กับทีมเล็กผมว่าป๋าบุก แล้วป๋าจะยิง

คิดดูตั้งแต่ยุคมอยส์ ฟานกัล มู ไล่ๆมา ผมไม่เห็นแมนยูเซ็ตบอลเข้าทำกันแล้วมีจุดเด่นอะไรเลย มันกลายเป็นว่าสมดุลย์เกมมาก่อนเสมอ

คือถูกแล้วล่ะที่สมดุลย์เกมต้องมาก่อน แต่การที่คนเราจะก้าวเดินได้มันต้องทำให้ร่างกายเสียสมดุลย์ก่อนป่าววะ จะบุกเอาประตูเค้ามัวแต่ห่วงเรื่องจะโดนโต้กลับ คาแรคเตอร์ปัจจุบันของแมนยูที่ชัดเจนคงเป็นลูกโหม่งของพี่ฟูมั้ง ที่เอาไว้ตอนสิบนาทีสุดท้ายแล้วค่อยส่งลงมาบอมใส่อ่ะ

ใจจริงผมว่าช่วงที่แมนยูบุกแล้วมีคาแรคเตอร์มากสุดคงเป็นช่วงลูกากูเข้ามาใหม่ๆ คือเป็นพวกไม่คิดอะไรมาก อาศัยโยนมา ผ่านมาแล้วปาดปิดบัญชี จบ หรือพระเจ้าก็เล่นแบบฝากผีฝากไข้ได้ ชงเองกินเองได้ ตอนนั้นผมแฮปปี้เลยล่ะ

ไปๆมาๆ ทำไมลูกากูมันเล่นหมือนเป็นกองหน้าตัวพักบอล ให้ป๊อกบา อเล็กซิส แรชฟอร์ดสอดมายิงซะงั้น งงใจ

หรืออย่างยุคฟานกัลที่มีแฟนผีทำกราาฟฟิคเองล้อว่าเกมรุกโคตรโบราณ ผมว่าก็จริง ส่งหลัง โยน ขึง กองหน้าก็ตัวใหญ่ๆทั้งนั้น มาเที่ยว แรช งี้ แล้วนึกอะไรไม่ออกก็เล่นบอลโยน แกจะยึดโททัลฟุตบอลไปใหน

มายุคมอยส์นี่หนักเลย ไม่พูดละกัน ช้ำใจกะตัวเลือกป๋า มีอย่างที่ใหนให้เด็กอายุนิดเดียวแบกทีมระดับตำนาน

คือฟังเหมือนเอาใจยากนะ อ่านมาถึงตอนนี้ลายคนคงคิดในใจว่า ถ้าบุกแหลกแล้วหลังรั่วผมก็ด่าอีก ใช่ครับผมก็ด่า แต่ก็เชียร์ เหมือนหงส์ช่วงยุค 2000 ที่หลังรั่วๆแต่แฟนบอลยังไม่ไปใหน

ที่พิมพ์มานี่คือผมก็ไม่อยากให้แมนยูบุกแหลกหรอก อยากให้ทีมชนะนั่นแแหหละ แต่อยากเห็น"ลายเซ็น"หรือซิกเนเจอร์ ของตัวรุกต่างๆบ้าง สมัยก่อนมีเบ็คเปิดบอล สโคล์วางบอล กิกส์ลีลา ยอร์คพัก โคลเข้าฮอร์ส แบ็คสองข่างสนับสนุนเกมริมเส้น คือมันง่ายๆแต่ทุกคนทำสิ่งที่ตัวเองถนัด

ตอนนี้เหมือนเล่นกันยาก ต่างคนต่างอยากจะเป็นสตาร์เลยทำตัวแบกทีมไปซะหมด บอลเด็กแมนยูช่วงหลังๆผมดุแล้วไม่สนุกเลย เหมือนผู้เล่นไม่ฟอร์ทีมเหมือนเดิม ระบบห้องแต่งตัว ระบบอาวุโสในทีมยังมีสปิริตเดิมอยู่หรือเปล่าก็ชักไม่แน่ใจ

โด้ เทเบส รูนี่ร่างพีค

ตอนนี้เหมือนทุกคนในแนวรุกพยายามเป็นไอ้โด้แบบรีลกันหมด โดยลืมไปว่าระบบตอนอยู่แมนยู โด้มันก็ยังต้องซัพทีมมากกว่าสมัยอยู่รีล

ชอบ 15 นาทีท้าย ยิ่งเกมที่ตามตีเสมอได้จะเป็นอะไรที่ดั่งพายุ

แต่ผมก็โอเคกับการเปลี่ยนผ่านของทีมนะ มันไม่ตลอดไปหรอก มันกำลีงไปสู่ยุคใหม่และกำลังอยู่ใน process ที่อาจจะยังไม่สำเร็จในยุคมูแต่มันคงพอเหลืออะไรไว้ให้คนต่อไปบ้าง

ถ้าพูดถึงบอลสายบุก ผมว่ายุคป๋าก็ไม่ได้บุกสะแด่วอะไรมากมายนะ แต่ป๋ามีกลวิธีการจัดการกับแต่ละทีมแบบแยบยลมากกว่า คือแกทำการบ้านมาดีมากๆ ในแต่ละนัด ผมดูบอลมาตั้งแต่ปี 1993-1994 จนปัจจุบัน ถ้าถามว่าทีมไหนบุกดีสุดคงให้บาร์ซ่ายุคเป๊ป อันนี้คือยอมจริง กองหลังแทบจะไม่ต้องใช้ แต่ถ้าถามว่าทีมไหนบุกมันส์สุดผมให้บราซิลตอนแชมป์โลก 2002 คือถ้าไม่นับโกล์นี่ไล่ไปเลยตั้งแต่เซนเตอร์อย่างลูซิโอ แบค 2 ข้างคาลอส คาฟู แมร่งสายบุกทั้งทีม แต่ที่ชอบสุดคือมาดริดยุดกาลาติกอส ชอบตรงที่เหมือนได้เห็นทีมรวมดาราโลกทีมนึงมาโชว์ทักษะเวลาทีมนำดูแล้วโครตฟิน แต่ไม่ค่อยมีโทรฟี่สักเท่าไร

สมัยป๋าครองสามแชมป์ต้องยอมรับว่าช่องว่างระหว่างทีมเล็กกับทีมใหญ่ยังห่างอยู่พอสมควรครับ ในแมตช์เล็กผมเห็นแมนยูขึงเลยก็ว่าได้ ในหลายแมตช์ ยิงเข้าบ้างไม่เข้าบ้าง

นัดในความทรงจำผมคือช่วงปี 97 หรือ 98 นี่แหละ ที่เราไปเสมอกับนิวแล้วทำให้อาร์เซนอลได้แชมป์ นัดนั้นเชย์ กิฟเว่น เซฟอุดตลุด เอาเป็นว่าต่อให้เดเคอาองค์ลงก็ไม่เท่าแกวันนั้น คือฝีมือด้วย ดวงด้วย มาหมด

เกมบุกวั้นนั้นผมบอกเลย เป็นไปตามแผนป๋าทุกอย่างแล้ว คู่กองหน้า ตัวซุปเปอร์ซัพ การยิงไกล ทะลุช่อง เปิดจากด้านข้าง ฟรีคิก น่าจะได้อย่างน้อยสามประตู

จริงๆนิวตอนนั้นถึงจะแย่ลงแต่ก็ไม่ใช่ทีมเล็กนะ พึ่งแย่งแชมป์กันมาไม่นานด้วยซ้ำ แต่เรายังขึงได้

ตอนที่ลูกากูมาใหม่ๆ ตอนนั้นเรามี MK ที่กำลังท็อปฟอร์มไงครับ หลังจาก MK เจ็บ ป๊อกเจ็บ คราวนี้อะไรก็ฉุดไม่อยู่

จำได้ว่าต้นฤดูกาลที่แล้วยิงกระจาย หลังจากนั้นมาสกอร์ที่ยิงได้ไม่เกิน 2 ลูก

พับสนามบุก ถ้าเป็นมวยก็ต้อนจนเข้ามุม แล้วใส่ยับ

เอาเป็นว่า สิ่งที่ผมยังไม่เคยเห็นเลยจากทีมยุคนี้ของแมนยู คือ ปาฏิหาร์ย ที่จะพลิกกลับมา อย่างนัดชิง UCL กับบาร์เยิน มันทำให้ผมรู้สึกว่า ทีมนี้พยายามเล่นตามแทคติค แต่ไม่มีอารมณ์ร่วม เหมือนจุดขายที่เคยทำได้ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยว จากใจเด็กหงส์
ปอลิง . ขออนุญาต มาให้ความเห็นนะขอรับ ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะครับ

แมนยูยุคป๋านี่สุดมาก เวลาท้ายเกมจะเอาประตูนี่ขึงคู่ต่อสู้อยู่ในกรอบ 18 หลา ดูดุดันมากๆ คู่ต่อสู้นี่โงหัวไม่ขึ้นเลย สกัดบอลได้ เตะบอลทิ้ง ก็เก็บบอลมาบี้คู่แข่งต่อจนได้ประตู

ยุคสมัยเปลี่ยนไป สไตล์ก็เปลี่ยนไป อย่ายึดติดเลยครับ
ผมว่าในฐานะที่ท่านเป็นแฟนผี ตั้งใจดูเกมการเล่นของทีม
และหาทางสนุกกับมันเถอะครับ เพราะท่านก็ทำอะไรไม่ได้มาก
นอกจากเชียร์ให้เต็มที่ ผมตามดู ตามเชียร์มาตลอด
อาจจะพลาดบ้างไม่ได้ดูทุกเกม แต่ตอนบอลน่าเบื่อผมก็พยายามสนุกไปกับมันนะ

ผมเลิกคน่ำครวญถึงยุคป๋าแล้วครับ มันอยู่แค่ในความทรงจำที่ดีมากๆ

แต่เราจะก้าวต่อไป เล่นยังไงก็ได้ถ้ามีทรง มีปนะสิทธิภาพ อุดโต้ ขึงบุก เพรส ผมได้หมด

แต่ต้องมีประสิทธิภาพ เพราะถ้ากาก ทีมก็จะกากไปด้วย

สักพักโค้ชก็ปลิว

ผมเป็นนักเตะนะ อยากบุกใจจะขาด หันมองกองหลัง เเล้วเสียวสันหลังเเทนเลยละ....
ถ้าหลังไม่เเน่นจริงๆ บุกลำบากผมว่า.... มีมู้นึงเอาการยืนตำเเหน่งเเทคติค ให้ดู ยืนตำเเหน่งไม่เเย่เลยนะ ที่ไปไม่สุด เพราะ หลายๆปัจจัยด้วย ผมว่า.... บุกเพลิน หลังไม่เเน่นก็จบ เกมตัน เเต่เเบคตันกว่าก็เน่าไป....

ตอนนี้ได้ ลุค ชอวว์ ฟอร์มดาวรุ่งกลับมาเหมือนได้เเบคซ้ายใหม่ ตอนนี้เหลือ เเบคขวา... ถ้ายัง มาเล่นขวา เเล้วใช้การเปิดบอล อย่างเดียว มากกว่า ล้อคเข้าขวา เเล้วตัดมายิงนะ ผมว่า ยังเปิดบอลได้ประโยชน์กว่า AV อีกนะ....

ไม่ชอบสไตล์พักบอลเหมือนกันครับ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย บวกกับลูกากูพักบอลแล้วเพื่อนไม่ได้เปรียบอีก
ยุคเซอร์ไม่เห็นต้องทำงี้ ตัดเกมได้ ปีกวิ่งทำทาง สโคลล์เปิดยาวออกซ้าย ออกขวา ปีกรับบอลพาบอลไปสุดเส้นหลัง แล้วตบเข้ากลาง มีกองหน้ารอเข้าฮอร์ส หรือจ่ายย้อนหลังไปหน่อยก็มีมิดฟิล์ดรอซัดจากบริเวณดรอบเขตโทษ


ที่สำคัญแบ็คซ้ายขวายุคเซอร์ขึ้นลงสูงกว่าปีกซะอีก ครอสบอลได้บ่อยพอๆกับปีก เอฟร่าได้ฉายาแบ็คซ้ายชาวประมง ก็มาจากสไตล์การเล่นกล้าได้กล้าเสียของเซอร์นี่แหละ เซอร์ก็ยังให้ลงต่อเนื่อง เพราะต้องการเกมรุกของเอฟร่า แม้จะลงไม่ทัน แม้เสี่ยงมากก็ตาม แต่เขากลัวทำประตูไม่ได้มากกว่ากลัวเสียประตู

เรียนรู้ซะ

ในวันที่คุณยิ่งใหญ่ อย่าเหยียบใคร

วันไหนคุณตกต่ำ แล้วคนที่คุณเคยเหยียบก้าวไปได้เรื่อยๆ วันนั้นแหล่ะเสียใจที่สุด

รอแมนซิ กับ ลิเวอร์ ก้าวข้ามทีมที่หมดยุคทองไปแล้ว ด้วยฟุตบอลระดับเร้าใจ ถึงขนาดที่ว่า แพ้หลายๆนัดติด แพ้นัดชิงแฟนยังหนุนหลังเรื่อยๆ บอร์ดทุ่มสุดตัว

ส่วนอีกทีมชนะ 1-0 เก้าอี้ยังสั่น

ปล แฟนเชลซีนะครับ ขอโทษที่หนักไปนิด แต่เลิกครวญครางหาอดีตเถอะ มันเหมือน เคยด่าเค้าไว้แล้วทำเอง