เจอเหมือนกันนะ ของผมนี่โดนตบหัวบ่อยๆ หรือตอน ม.3 หัวกระแทกพื้นสลบไปนานเลย ครูแค่เรียกพวกนี้ไปด่า เรื่องจบ สมัยก่อนผมคิดว่าเออคงปกติ พอ ขึ้น ม.ปลาย /มหาวิทยาลัยอยู่ที่ๆดีขึ้น ผมติดห้องคิง เรียกได้ว่าไม่มีใครมาแกล้งไรเลย กลายเป็นเตะบอล ตีแบท อ่านหนังสือ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าที่ผ่านมานี่ทนไปได้ไง

ปล.ทุกวันนี้ผมไม่กลับไป รร.สมัย มัธยมอีกเลย

แต่พวกที่เคยแกล้งผมทุกวันนี้พอรู้ข่าวมาบ้าง เป็นช่างซะส่วนใหญ่ เพราะจบ ม.ต้นก็ไปเทคโนหมด เงินเดือนน่าจะเยอะกว่าผมล่ะครับ ก็ดีใจด้วย แต่ไม่อยากเจอกันอีกละ  

ขอพูดในฐานะคนทำงานด้านนี้อยู่ช่วงนึงนะครับ คนทำงานมีคนคิดแบบท่านเยอะ ผมก็คิดแบบท่านนะ แต่คนที่รับแนวคิดอีกแบบ +องค์กรอิสระที่เกี่ยวกับเด็กหรือนักสิทธิมนุษย์ชน +คนร่างกฏหมาย ก็มองอีกด้าน

ขอเล่าคร่าวๆ
ในคดีที่เด็กหรือเยาวชนตกเป็น ผู้กระทำความผิด มันมีแนวคิดแบบนี้
ศาลเยาวชนและครอบครัวมีมาตรการและเจตนารมณ์ในการมุ่งที่จะแก้ไขปัญหา ฟื้นฟู ให้เด็กหรือเยาวชนกลับตัวเป็นคนดี มากกว่าการลงโทษ เนื่องจากความผิดส่วน ใหญ่ เด็กกระทำทำไปด้วยความหลงผิด รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ขาดวุฒิภาวะ ขาดความยับยั้งชั่งใจ ขาดการไตร่ตรองผลเสียหายที่จะตามมา ส่วนใหญ่เกิดจากการชักชวนจากบุคคลอื่น หรือจากสภาพแวดล้อมที่บีบ บังคับ เช่นจากสภาพครอบครัว การศึกษา ฐานะ ความเป็นอยู่ และปัจจัยอื่นๆ อันเป็นสาเหตุให้เด็กต้องการทำความผิดขึ้น

ฝั่งแนวคิดด้านสิทธิเด็ก+สิทธิมนุษย์ชน เลยมองว่าเพื่อให้เด็กหรือเยาวชนมีโอกาสได้ปรับปรุง หรือแก้ไขตนเอง และสำนึกในการกระทำผิดที่ตนได้กระทำขึ้น เลยมีหลักการแบบที่บางทีผมก็มองว่า มันอาจจะไม่ค่อยช่วยให้เด็กสำนึกได้เท่าไร เช่น
พ.ร.บ.จัดตั้งศาลเยาวชนและครอบครัวฯ มาตรา 104 ได้กำหนดให้ศาลอาจมีดุลพินิจใช้วิธีการสำหรับเด็กและเยาวชนแทนการลงโทษในทาง อาญาได้ โดยศาลอาจเปลี่ยนโทษจำคุก เป็นการส่งตัวจำเลยไปกักและอบรม หรือฝึกและอบรม ยังสถานพินิจฯ ตามกำหนดระยะเวลาที่ศาลกำหนดไว้ เพื่อขัดเกลา อบรม นิสัย ฟื้นฟูแก้ไข ให้เด็กฯนั้นมีความประพฤติในทางที่ดีต่อไป หรือหากความผิดนั้นเป็นความผิด เพียงเล็กน้อยและเป็นการกระทำผิดครั้งแรก ก็อาจให้มีการคุมประพฤติเด็กไว้ โดยให้บิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ควบคุมดูแลเด็ก สอดส่องดูแลเด็ก แล้วมารายงานตัวต่อศาลเป็นระยะๆ แทนการส่งตัวไปยังสถานพินิจฯก็ได้

ผมมองว่าแทนที่จะรักษาสิทธิเด็ก (ซึ่งผมมองว่ามาจากครอบครัว+สภาพแวดล้อม) ที่ส่วนมากกลับไปก็ไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลยไปอยู่ในสังคมเดิมๆ เรียกมาอบรม ขัดเกลา ฟื้นฟู ส่งตัวเป็นระยะ ตอนมาอยุ่ในความดูแลของเจ้าหน้าที่ก็ทำตัวดี สุดท้ายก็มีการกระทำความผิดซ้ำและรุนแรงขึ้นทุกครั้งที่ออกจากสถานพินิจหรือเรือนจำ

ส่วนตัวผมมีแนวคิดงี้นะ แต่คนคิดแบบนี้ที่ไทยยังไม่ยอมรับกัน
1.คนที่ความผิดทุกคนต้องจับคุยกับนักจิตวิทยา ถ้าผลการประเมินคือมีบุคลิกภาพ สมอง จิตใจมีปัญหาต้องได้รับการบำบัดทานยา จนกว่าจะหาย
2.ถ้าคนกระทำความผิดเพราะสภาพแวดล้อมการเลี้ยงดู ต้องแยกเด็กออกมาที่สถานรับเลี้ยง
3.อบรมแนวคิดที่ถูกต้อง อย่างน้อยก็หลักการดำรงชีวิตในสังคม คร่าวๆ

เคยคุยกับคณะที่เรียนด้วยกัน หลายคนยังไม่เห็ความสำคัญของจิตแพทย์และการบำบัดทางจิต

ที่พูดมานี่ที่อเมริกากับทางยุโรปใช้อยู่นะครับ ที่ไทยนี่ใช้น้อยมาก

ถือว่าระบายให้ฟังครับ ตอนนี้ไม่ได้อยู่ศาลเด็กละครับ แต่อยู่ในระบบงานยุติธรรมเป็นมดงานตัวน้อยๆตัวนึงเหมือนเดิม  

"แกล้งปิดประตูใส่กุญแจขังไว้ในช่องเก็บของอาคารเรือนนอน แล้วฉีดยาฆ่าแมลงเข้าไปจนไม่มีอากาศหายใจ จากนั้นได้จุดไฟแช็ก จนทำให้เกิดประกายไฟลุกท่วมภายในช่องเก็บของดังกล่าว ก่อนจะเผาไหม้ร่างกายของน้องเอิร์ธจนได้รับบาดเจ็บสาหัส"

ถ้าทำแบบนี้แล้วตีความว่าเป็นการหยอกล้อนี่ควรจับไปฆ่าทิ้งเป็นอย่างน้อยครับ โตมาแบบไหนถึงมีความคิดที่จะทำแบบนี้ได้ และถ้าโตต่อไปจะทำอะไรที่สาหัสกว่านี้อีก? ลำพังแค่ยาฆ่าแมลงก็รุนแรงเกินไปแล้วนี่ตั้งใจจุดไฟเผาเค้าเจตนาคือกะเอาตายไม่ตายไม่รู้แต่แค่คิดทำอะไรแบบนี้ควักลูกตาทิ้งสองข้างยังไม่พอเลยครับ

ถ้าใครคิดว่าผมรุนแรงไปผมถามนะ - ถ้าคุณส่งลูกคุณไปเรียนหนังสือ ลูกคุณไม่เคยมีปัญหากับใครแล้ววันดีคืนดีเจอแบบนี้คุณยังคิดว่าการฆ่าทิ้งหรือควักลูกตาเด็ก...พวกนั้นทิ้งยังรุนแรงไปมั้ยครับ? ผมว่ายังเบาไปด้วยซ้ำ

แล้วนี่ตอนจบอะไร มากราบขอโทษ นั่งไหว้มันช่วยให้คนที่บาดเจ็บดีขึ้นได้หรือไง? ได้แต่พร่ำบอกไม่เจตนาไม่นั่นไม่นี่ก็แค่ให้ตัวเองพ้นผิด ใช้สติคิดก่อนทำคือมันไม่ควรแต่แรกแล้ว

ขยะมันก็โตมาแบบขยะและปลายทางมันก็คือขยะนี่แหละครับ และขยะควรโดนเผาทิ้ง  

ด้วยระบบกฎหมายมันไม่เอื้อ แต่ถ้าจริงๆแล้ว

ผมอยากให้ระบบกฎหมายเราเน้น ตาต่อตาฟันต่อฟันมากกว่า

ฆ่าคนโดยเจตนา = ประหาร

ห้ามลดหย่อนโทษที่จำนนด้วยหลักฐาน ต่อให้สารภาพก็ไม่ลด

แต่สำคัญที่สุดคือศาลนี่แหละ ตัวดีเลยไอพวกนี้  

ขอพูดในฐานะคนทำงานด้านนี้อยู่ช่วงนึงนะครับ คนทำงานมีคนคิดแบบท่านเยอะ ผมก็คิดแบบท่านนะ แต่คนที่รับแนวคิดอีกแบบ +องค์กรอิสระที่เกี่ยวกับเด็กหรือนักสิทธิมนุษย์ชน +คนร่างกฏหมาย ก็มองอีกด้าน

ขอเล่าคร่าวๆ
ในคดีที่เด็กหรือเยาวชนตกเป็น ผู้กระทำความผิด มันมีแนวคิดแบบนี้
ศาลเยาวชนและครอบครัวมีมาตรการและเจตนารมณ์ในการมุ่งที่จะแก้ไขปัญหา ฟื้นฟู ให้เด็กหรือเยาวชนกลับตัวเป็นคนดี มากกว่าการลงโทษ เนื่องจากความผิดส่วน ใหญ่ เด็กกระทำทำไปด้วยความหลงผิด รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ขาดวุฒิภาวะ ขาดความยับยั้งชั่งใจ ขาดการไตร่ตรองผลเสียหายที่จะตามมา ส่วนใหญ่เกิดจากการชักชวนจากบุคคลอื่น หรือจากสภาพแวดล้อมที่บีบ บังคับ เช่นจากสภาพครอบครัว การศึกษา ฐานะ ความเป็นอยู่ และปัจจัยอื่นๆ อันเป็นสาเหตุให้เด็กต้องการทำความผิดขึ้น

ฝั่งแนวคิดด้านสิทธิเด็ก+สิทธิมนุษย์ชน เลยมองว่าเพื่อให้เด็กหรือเยาวชนมีโอกาสได้ปรับปรุง หรือแก้ไขตนเอง และสำนึกในการกระทำผิดที่ตนได้กระทำขึ้น เลยมีหลักการแบบที่บางทีผมก็มองว่า มันอาจจะไม่ค่อยช่วยให้เด็กสำนึกได้เท่าไร เช่น
พ.ร.บ.จัดตั้งศาลเยาวชนและครอบครัวฯ มาตรา 104 ได้กำหนดให้ศาลอาจมีดุลพินิจใช้วิธีการสำหรับเด็กและเยาวชนแทนการลงโทษในทาง อาญาได้ โดยศาลอาจเปลี่ยนโทษจำคุก เป็นการส่งตัวจำเลยไปกักและอบรม หรือฝึกและอบรม ยังสถานพินิจฯ ตามกำหนดระยะเวลาที่ศาลกำหนดไว้ เพื่อขัดเกลา อบรม นิสัย ฟื้นฟูแก้ไข ให้เด็กฯนั้นมีความประพฤติในทางที่ดีต่อไป หรือหากความผิดนั้นเป็นความผิด เพียงเล็กน้อยและเป็นการกระทำผิดครั้งแรก ก็อาจให้มีการคุมประพฤติเด็กไว้ โดยให้บิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ควบคุมดูแลเด็ก สอดส่องดูแลเด็ก แล้วมารายงานตัวต่อศาลเป็นระยะๆ แทนการส่งตัวไปยังสถานพินิจฯก็ได้

ผมมองว่าแทนที่จะรักษาสิทธิเด็ก (ซึ่งผมมองว่ามาจากครอบครัว+สภาพแวดล้อม) ที่ส่วนมากกลับไปก็ไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลยไปอยู่ในสังคมเดิมๆ เรียกมาอบรม ขัดเกลา ฟื้นฟู ส่งตัวเป็นระยะ ตอนมาอยุ่ในความดูแลของเจ้าหน้าที่ก็ทำตัวดี สุดท้ายก็มีการกระทำความผิดซ้ำและรุนแรงขึ้นทุกครั้งที่ออกจากสถานพินิจหรือเรือนจำ

ส่วนตัวผมมีแนวคิดงี้นะ แต่คนคิดแบบนี้ที่ไทยยังไม่ยอมรับกัน
1.คนที่ความผิดทุกคนต้องจับคุยกับนักจิตวิทยา ถ้าผลการประเมินคือมีบุคลิกภาพ สมอง จิตใจมีปัญหาต้องได้รับการบำบัดทานยา จนกว่าจะหาย
2.ถ้าคนกระทำความผิดเพราะสภาพแวดล้อมการเลี้ยงดู ต้องแยกเด็กออกมาที่สถานรับเลี้ยง
3.อบรมแนวคิดที่ถูกต้อง อย่างน้อยก็หลักการดำรงชีวิตในสังคม คร่าวๆ

เคยคุยกับคณะที่เรียนด้วยกัน หลายคนยังไม่เห็ความสำคัญของจิตแพทย์และการบำบัดทางจิต

ที่พูดมานี่ที่อเมริกากับทางยุโรปใช้อยู่นะครับ ที่ไทยนี่ใช้น้อยมาก

ถือว่าระบายให้ฟังครับ ตอนนี้ไม่ได้อยู่ศาลเด็กละครับ แต่อยู่ในระบบงานยุติธรรมเป็นมดงานตัวน้อยๆตัวนึงเหมือนเดิม