"ปี 2017 ผ่านมาแค่สองเดือน แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่า Manchester by the sea จะเป็นหนังที่ดีที่สุดในปีนี้สำหรับตัวเอง"





ก่อนหน้านี้ไม่รู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับหนังเลย ไม่รู้แม้แต่พล็อตเรื่อง ที่น่ารันทดสุดคือ คิดว่าเป็นหนังอังกฤษที่มีโลเคชั่นในเมืองแมนเชสเตอร์ (ซึ่งจริงๆ แล้ว Manchester-by-the-sea เป็นชื่อเมืองติดทะเลเมืองนึงในรัฐแมสซาชูเซตต์ สหรัฐอเมริกา)


บรรทัดต่อไปนี้อาจเปิดเผยเนื้อเรื่องบางส่วน แต่ไม่ลงลึกรายละเอียดใดๆ ถ้าท่านเคยอ่านเรื่องย่อจากเว้บอื่นมาแล้วก็สบายใจได้ สปอยล์แค่นั้นแหละครับ แต่ถ้าอ่านๆ ไปแล้วเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยก็ขอให้หยุดไปดูหนังก่อนแล้วค่อยมาคุยกันนะครับ


Manchester by the sea เป็นเรื่องราวชีวิตของ Lee Chandler ชายวัยกลางคนที่ถูกความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวในชีวิตเล่นงานจนชีวิตพังพินาศ ครอบครัวแตกแยก ตัวเขาเองกลายเป็นคนซึมเศร้า แปลกแยกจากสังคม ใช้ชีวิตไปวันๆ แบบไร้จุดหมาย จนกระทั่งวันหนึ่งเกิดความพลิกผันขึ้นอีกครั้งในชีวิต เมื่อพี่ชายแท้ๆ ของเขาเสียชีวิตลง ภาระการเป็นผู้ปกครองให้หลานชายจึงตกมาที่เขาแบบไม่ได้ตั้งตัว


"ชีวิตตัวเองยังไม่เห็นค่า แต่ดันต้องมาดูแลอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังเติบโต"


ผมชอบไอเดียนี้มากๆ ตัวเองมีพลังชีวิตเหลือแค่ประคองตัวไปได้วันๆ แต่ดันต้องมาจัดการชีวิตทั้งชีวิตของหลานชายแท้ๆ ไม่อยากทำแต่ก็ต้องทำ แล้วต้องทำให้ดีที่สุดด้วย


ความสวยงามของหนังเรื่องนี้จึงอยู่ที่ความสัมพันธ์ระหว่างอาหลาน (รวมไปถึงตัวพระเอกกับสังคมรอบข้างด้วย)







แต่จุดที่ผมชอบที่สุดคือตัวละคร Lee Chandler


ในช่วงแรกตัวละคร Lee Chandler อยู่ในโลกที่ซึมเศร้าของเค้าแบบไร้จุดหมาย จนเมื่อเกิดเหตุขึ้น เขาถูกภาระความรับผิดชอบดึงกลับไปยังสังคมที่เขาเคยอยู่ คนที่เคยมีอาการซึมเศร้าอาจจะพอเข้าใจความรู้สึกที่ว่า "โลกของคนปกติ" กับ "โลกของเรา" มันมีเส้นบางๆ กั้นไว้ แต่น่าแปลกที่เราพยายามเท่าไหร่ก็ข้ามเส้นนั้นไปไม่ได้ เราใช้ชีวิตแบบปกติ เราพูดคุย เล่นหัว ยิ้มและหัวเราะแบบปลอดโปร่งเหมือนคนอื่นไม่ได้


Casey Affleck แสดงเป็นคนหัวใจสลาย แปลกแยกจากสังคมได้แบบไร้ที่ติ ที่ยอดเยี่ยมสุดๆ คือ ถึงจะเล่นน้อย แต่เราสัมผัสได้ว่า เขาต่อสู้กับความคิดตัวเองหนักขนาดไหนเพื่อหาทางออกที่ดีที่สุดให้หลานชาย


ออสการ์ดารานำชายของ Casey เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง
แต่จะเหมาะสมยิ่งกว่านี้ ถ้า Manchester by the sea จะได้ออสการ์ภาพยนตร์ยอดเยี่ยมไปพร้อมกัน!!


สรุป 9/10 ครับ





ปล. จริงๆ แล้วหนังมีรายละเอียดด้านอารมณ์เยอะกว่านี้ แต่ไม่อยากสปอยล์เลยเลี่ยงที่จะพูดถึง ลองหาโอกาสไปดูเองจะดีกว่าครับ

เรื่องนี้ผมก็เชียร์ให้ได้ภาพยนตร์ยอดเยี่ยม องค์ประกอบของหนังดีมากๆ ทั้งบท ทั้งการแสดงไม่ว่าจะเป็นบทนำหรือบทสมทบ ทุกคนแสดงได้ดีมากๆ เหมือนเรากำลังตามดูชีวิตของคนๆหนึ่งที่เป็นเรื่องจริงไม่ใช่ภาพยนตร์

อ้าว ผมนึกว่าออกจากโรงแล้ว ลุงตู้ไปดูในโรงมาเหรอ ครับ

อ้าวผมลืมพูดเลย ผมว่าเรื่องนี้นี่ขายการแสดงเลยครับ โดยเฉพาะเคซีย์ อัฟเฟล็คทำได้ดีมาก
และภาพในหนังก็สวยดี

เคซีย์ สุดยอดมากครับยอมรับเลย ภาพก็สวยเรื่องนี้

เรื่องแบบดูธรรมดา แต่น่าติดตามจนจบเลย

นั่นไง แค่หนังที่อยากดูที่มีใน List ตอนนี้ยังหาเวลาดูได้ไม่หมดเลยยยย T^T

บางเรื่องนี้รอดูในเว็บถูกลิขสิทธิ์เอาละ

แถวบ้านผมไม่เข้าหรอกหนังแนวนี้

ชอบซีนระหว่าง อา-หลาน มีโมเม้นให้อมยิ้มตลอด

เคซี่ย์ ได้รางวัลนำชายฉันท์ใด ใหม่ดาวิกาก็ได้รางวัลนำหญิงฉันท์นั้น

แน่นอนน

ชอบมากครับ

ซีนพีคนี่แบบโหย น้ำตาซึมอะ

ลุงตู้พึ่งไปดูเหรอ
หนังเศร้านะ แต่บทพูดกวนมาก

ซีนหนักๆ นี่มีน้ำตาซึม

Spoil

ตอนที่คุยกับเมียเก่าแล้วเมียเก่าร้องไห้ บอกว่า "My heart was broken, and I know yours's broken too" นี่แบบสะเทือนใจแรงมาก

แล้วก็ตอนที่ฝันเห็นลูกแล้วตื่นขึ้นมาแล้วเปิดเตาแก๊สทิ้งไว้ กับซีนตอนก่อนจบ I can't beat it

ชอบสามซีนนี้มาก
 

ความสัมพันธ์อาหลานนี่เราว่าเป็นแบบเกรียนๆ ซึนๆ อะ คือพาทริกอยู่ในวัยต่อต้านแล้ว ก็คงรู้สึกว่าทำไมยู่ๆ อาที่ไม่เคยมาหาเลยตลอดเกือบสิบปีถึงจะมาเป็นผู้ปกครองเขา จะไปรู้เรื่องอะไร ส่วนอาก็ยังติดอยู่กับปมของตัวเอง

แต่เพราะก่อนจะเกิดเรื่อง ทั้งสองคนก็สนิทกัน มันเลยเป็นสายสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาดด้วย

นี่เชียร์ Lucas Hedges มาก ดูสัมภาษณ์ที่เล่าว่าขอสาวไปพรอมแล้วโดนปฏิเสธแล้วเอ็นดู 555

เพิ่งจะมีเวลาครับ

เป็นหนังที่ไปเนิบๆแต่เหมือนค่อยใส่อะไรให้จุกๆตลอดทางจริงๆ แถมแฝงไปด้วยตลกร้าย
ยิ่งช่วงสุดท้ายเจอแต่ซีนที่โคตรจุก
โดยเฉพาะซีน I can't beat it