ผมมีปัญหาเรื่องคลังคำศัพท์เป็นหลัก ถ้าให้นั่งเรียนหรือนั่งท่องศัพท์ ท่อง20คำ จะมีสัก 1คำที่จำฝังหัว นอกนั้นลืมหมด คือมันน่าเบื่อ

ไปอ่านมาเขาบอกว่าวิธีที่จะเก่งขึ้นคือต้องสนุกไปกับมัน ซึ่งผมสนุกกับการอ่านการ์ตูนและเล่นเกมส์เป็นหลัก

ถามเพื่อนๆมีใครเก่งภาษาอังกฤษมากขึ้นเพราะเกมส์ หรือการ์ตูน ไหมครับ

ถ้าอ่านมังงะเป็นภาษาอังกฤษช่วยได้เยอะไหม เจอคำศัพท์ไม่คุ้นก็เปิดดิก ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ

ปล.TOEIC 580 ฟัง 350 อ่าน 230 คือศัพท์ผมกากมาก แกรมม่าก็ไม่เชี่ยวเท่าไหร่

ส่วนเวลาฟังเนี่ยผมฟังออกนะ แต่ก็มีหลายคำที่ไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร

ได้ทักษะรู้เท่าทัน scammer จาก morroc นี่นับมั้ยครับ

จากประสบการณ์ส่วนตัว เรื่องคลังศัพท์ช่วยได้มากครับ รวมถึงเรื่องการเข้าใจบริบทของแต่ละคำที่คล้ายๆกันด้วย น่าจะเพราะมันมาจากความที่เราสนใจในเรื่องนั้นๆ ทำให้มันเข้าหัวได้ง่าย

แต่สุดท้ายแล้วถ้าจะใช้งานแบบ Professional ที่ต้องเป๊ะจริงๆ ยังไงก็ต้องไปเรียนหลักภาษาเพิ่มอยู่ดีครับ

ง่ายๆเลยครับ อ่านพวกข่าวอะครับอ่านมันทุกหัวข้อ กีฬา การเมือง การเงิน ได้ศัพท์แน่นๆ

ผมเด็กเล่นเกมส์มาตั้งแต่เด็กๆ จนตอน 30 ย้ายมาต่างประเทศ

รู้สึกว่าตัวเองรู้ศัพท์เยอะกว่าคนอื่น แต่สกิลการอ่านนี่แหละที่ถือว่าคล่อง

ไม่รู้เป็นเพราะเกมส์หรือป่าวนะ แต่ผมว่ามีส่วน

ผมเรียนโรงเรียนวัด แล้วติดขี้เกียจอีก ได้ภาษามาจากเกม การ์ตูนนี่แหละครับ อ่านไปแปลไป

เอาจากประสบการณ์ตรง ตอนเด็กๆผมไม่ชอบภาษาอังกฤษ ไม่ตั้งใจเรียน ไม่รู้จะเรียนไปทำไม (เมื่อก่อนนึกภาพตาม ตื่นเช้ามานั่งเปิดช่อง9การ์ตูนดูแต่พากษ์ไทย ยูท้งยูทูปไรไม่มี)
คะแนนก็เรียนห่วย
แต่มีจุดเปลี่ยน ก็คือ ดันไปอยากเล่นเกม Pokemon น่าจะภาคแรกๆเลยมั้ง ที่มี Charizard
แล้วด้วยความที่เป็นภาษาอังกฤษ แบบทำให้เด็กเล่นได้ คำศัพท์มันก็ไม่ค่อยยาก บวกกับความอยากเล่นอยากอ่านรู้เรื่อง ก็เลยขยันเปิดดิคชั่นนารี สนใจอังกฤษมากขึ้น
พอโตมาหน่อย ไปเจอไอ้เกม CM หรือ Championship Manager ในตำนาน นี่จบเลย ได้นั่งอ่านภาษาอังกฤษเยอะมาก เพราะสมัยนั้นเกมมันมีแต่ตัวหนังสือ(กับค่า stat ตัวเลข)
ก็เลยคุ้นเคย และไม่กลัวภาษาอังกฤษตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

ผมเริ่มจากเพลง มาหนัง มาเกม
อ่านฟังอิ๊งได้เกือบทั้งหมด ถ้าไม่ใช่พวกเกมภาษายาก ๆ สำนวนย้อนยุค ต้องตั้งใจอ่าน
แต่ speaking writing ย่ำแย่มาก present tense ใช้กับทุกอย่าง

4 ทักษะหลักมัรพัฒนาคนละแบบ ผมไม่เคยเรียนภาษาแต่มีความจำเป็นต้องใช้สื่อสารในการทำงาน
พวกคำศัพท์ การเขียนได้จากการอ่านเยอะ ๆ ครับ ตอนเรียนโทได้อ่านงานตีพิมพ์เยอะทำให้เพิ่มคลังศัพท์เราได้ดีมาก ๆ

ส่วนการพูดเดี๋ยวนี้มีให้เลือกเยอะเลย ดูหนัง youtube

ผิดมู้

ไม่รู้จะเรียกว่าเก่งได้ไหม แต่ที่ผ่านมาตอนเด็กๆ ได้รับอิทธิพลจากการดูหนังเยอะมาก เลยช่วยเรื่อง Conversational usage ส่วนในเรื่องการเขียนก็มาจากอ่านข่าวบอลจากนอกบ่อยๆ แต่ได้ปฏิบัติจัดหนักตอนเรียนมหาลัยเพราะเขียนพวก essay หรือ passage เป็นอังกฤษบ่อยๆ

สิ่งที่ครูสอนภาษาอังกฤษชาวไทยไม่เคยรู้ (หรือรู้น้อยมากๆ) คือทฤษฎีทางด้านการรับภาษาที่สอง "Second Language Acquisition (SLA)" ที่นักภาษาศาสตร์เขาศึกษามาเป็นสิบเป็นร้อยปีแล้ว ผู้เชี่ยวชาญทางด้าน SLA หลายท่าน โดยเฉพาะ Steven Krashen เคยออกมายกสมมุติฐานในการเรียนภาษาว่า "มนุษย์เรารับภาษาที่ 1 ผ่านการซึมซับ/อาศัย (Immerse) อยู่ในบริเวณที่ภาษานั้นๆถูกใช้" กล่าวคือเราพูด/ฟังไทยออกก็เพราะว่าเราอยู่โตมาในสภาพแวดล้อมที่คนรอบข้างพูดภาษาไทย ดังนั้นภาษาไทยจึง = ข้อมูลป้อนเข้า (Input) ถ้าไม่มี input ก็ไม่เกิดการซึมซับ/เรียนรู้

ในฐานะนักวิจัย ครู ผู้สอน ฯลฯ ก็เอาแนวคิดนี้มาออกแบบบทเรียนตามคอนเซ็ป Input hypothesis ของ Krashen โดยการหาสื่อภาษาอังกฤษทั้งในรูปแบบของการฟัง การอ่าน เพื่อให้ผู้เรียนได้รับ Input ที่มากที่สุด เช่นให้เด็กอ่านเยอะขึ้น ฟังเยอะขึ้น โดยวิธีของท่านก็ถือว่าเป็นการนำ input เข้าสู่สมองของเรา ซึ่งเป็นวิธีที่ช่วยให้ใครหลายๆคนเก่งภาษาได้ ผมก็เรียนคำศัพท์จากการอ่าน

แต่กระนั้นก็มีนักวิชาการบางท่านเช่น (a) Michael Long (1991) บอกว่าแค่รับเข้าอย่างเดียวมันอาจจะไม่พอนะ มันต้องมีการใช้ในการสื่อสารด้วย เพราะคำศัพท์ที่จำๆมาเนี่ย ถ้าไม่เคยใช้เลย เราก็ไม่สามารถสร้างประโยคที่มันมีความหมายจริงๆ (meaningful) ได้ พูดง่ายๆคือ ถ้าใช้ไม่เป็น เดี๋ยวเอ็งก็ลืม ถ้าอยากอ่านต่อให้เสิร์ช "Interaction hypothesis" และ (b) Merrill Swain บอกว่า input ที่เราได้มาเช่นคำว่า 'emergence' (การปรากฎตัวของ...) ถ้าเราไม่เคยนำมันออกมาใช้เป็นประโยค มันก็ไม่มีค่าเลยนะ ถ้าอยากอ่านต่อให้เสิร์ช "Output hypothesis" ของ Swain

ผมตอบคำถามท่านแบบนี้ 1. การอ่านนิยาย หนังสือ การ์ตูน เกม ทั้งหมดล้วนเป็น input ให้เราได้หมดเลยครับ
2. เพื่อป้องกันการลืม เราต้องใช้มันให้เป็นด้วย ไม่ใช่ท่องจำอย่างเดียว อาจจะต้องลองแต่งประโยคด้วย เอามาใช้พูดด้วย เพื่อให้เราซึมซับมันครับ

ของผมได้ภาษาเพราะเกมเลยครับ สมัยก่อนเล่น Starcarft โหมดเนิ้อเรื่องแล้วจำได้ว่าติดอยู่ mission นึงที่เล่นยังไงก็ไม่ผ่านแล้วสมัยนั้นอินเตอร์เน็ทก็ยังไม่แพร่หลายด้วย สุดท้ายไม่รู้คิดยังไงเลยไปถามพ่อให้พ่อช่วยดูให้หน่อย สรุปพ่อก็อ่านภาษาอังกฤษไม่ออกอีก แต่แกก็เอา dictionary มาให้แล้วบอกว่าลองเอาไปแปลดูเองแล้วกัน สุดท้ายจบด้วยการนั่งเล่นเกมไปด้วยเปิด dic ไปด้วย

ผมก็ได้จากเกม โนเวล มังงะ(แปล eng) นี่ล่ะ

อ่านออกแปลสบาย ฟังพอได้ แต่พูดกับแกรมม่านี่ติดลบ

ส่วนตัวผมว่ามีส่วนสำหรับผมมากๆเลยครับ บอกตรงๆว่าในวิชาเรียนผมรู้สึกว่าการสอนไม่ค่อยถูกจริตเลยไม่ว่าจะในห้องเรียนหรือโรงเรียนกวดวิชา ภาษาอังกฤษที่เรียนกับครูไทยมักเป็นวิชาที่น่าเบื่อมากสำหรับผม ส่วนตัวชอบเล่นเกมมาตั้งแต่เด็ก ศัพท์ไหนไม่ได้ก็เปิด dict ค่อยๆจำมา โตมาหน่อยยุคเน็ตบ้านดีๆก็ชอบหาอะไรบนเน็ตอ่านซึ่งความสนใจของผมมักจะมีแต่เป็นเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษ แถมเป็นคนชอบดูหนังและหนังที่สนุกก็จะดูซ้ำได้เรื่อยๆ ผมเลยฝึกตัวเองโดยการเปิดซับ eng สำหรับหนังที่ไม่ใช้ภาษาอังกฤษ ไม่ก็ไม่เปิดซับเลยสำหรับการ์ตูน ผมเลยรู้สึกว่าการทำแบบนี้มันสั่งสมมาเรื่อยๆจนโต เลยรู้สึกว่ามันมีประโยชน์แน่นอนครับ ข้อเสียวิธีนี้คือใช้เวลานานแล้วก็แกรมม่าจะไม่เป๊ะเท่าคนที่แม่นจริงๆ