ระดับชาติจริงๆ น่าจะสลับกับบางบ้าน ที่อยากให้พ่อแม่อยู่ด้วย ผมโคตรเบื่อเลย  

คุ้นๆว่าท่านเคยบ่นเรื่องนี้ป่ะฮะ ยังไม่ได้คุยกันอีกเหรอครับ เดี๋ยวจะบานปลายเอานะฮะ ความรู้สึกลบสะสมไปเรื่อยๆ เดี๋ยวกลายเป็นไม่อยากไหว้จนเค้ารู้สึกแย่กับท่าน โอเคแหล่ะมันก็อาจจะดีก็ได้ตรงที่ต่อเค้าไม่มาอีกแล้ว แต่จะกลายเป็นไม่มาเพราะเกลียดกันอะดิ

แต่บอกเลย(อีกที) ยังไงก็ต้องคุย แฟนท่านต้องกล้า ไม่งั้นต่อให้หนีไปสร้างบ้านใหม่อีกกี่หลังก็จะโดนตามไปหาเรื่อยๆงี้แหล่ะ จนกว่าสองคนนั้นจะแก่จนมาเองไม่ไหวอะ

หรือถ้าไม่ไหวแล้วจริงๆ แล้วถ้าคิดว่าไม่ได้จะต้องพึ่งพาอะไรกันเป็นพิเศษก็ตัดใจบอกเองเลย เพราะดูทรงแล้วแฟนท่านน่าจะไม่กล้าชนไปทั้งชีวิตแหล่ะ ถ้ารอคุยเธอก็อ้อมๆแอ้มๆงี้แหล่ะอยู่กับท่านก็บ่นๆๆๆเหมือนไม่ไหว แต่พอถึงเวลาจะให้คุยก็อิดๆออดๆ แล้วจะหวังให้ทางนู้นเค้าคิดเองกันได้นี่ไม่มีหรอก ไม่ได้ว่านะแต่คนทรงนี้ถ้าคิดได้เค้าไม่ทำตั้งแต่แรกแล้วแหล่ะ แล้วไอ้ความท็อกซิคนี่มันสะสมอยู่กับท่านกับแฟนแค่สองคนนี่แหล่ะ แล้วเดี๋ยวจะมาพาลทะเลาะกันเองอีกกลายเป็นปัญหาครอบครัวไป
ยังไงนี่ก็บ้านท่าน ครอบครัวท่าน ถ้ามันต้องปกป้องก็ต้องปกป้องแหล่ะ ถ้าคิดว่าถึงที่สุดแล้วก็บอกเองไปให้จบๆ แต่ไม่ต้องอ้างแฟนนะเอาแค่ความรู้สึกท่านคนเดียวนี่แหล่ะ ไหนๆถ้ามันต้องแตกหักแบบจะเกลียดกันแล้ว ก็ให้เกลียดท่านคนเดียวพอ ยังไงเค้าก็แม่ลูกกัน แต่ตอนบอกระงับอารมณ์นะฮะเอาแต่เหตุผล ลองไปนึกบทพูดซ้อมคนเดียวดูก่อนถึงหน้างานจะได้พอควบคุมอารมณ์ได้

 

ผมซื้อที่+สร้างบ้านหลังใหม่อีกหลังส่วนตัว ข้าง ๆ บ้านหลังเดิมใช้รั้วเดียวกัน

(ตอนสร้างเสดใหม่ ๆ ญาติมาดูบ้านใหม่ ตอนผมไม่อยู่
ยังมีหน้ามาถามแม่ว่า อ้าว แล้วมันไม่ได้เอากุญแจบ้านไว้ให้หรอ ไอสึสส )  

เปิดโต๊ะคุยกันตรงๆให้รู้เรื่องเท่านั้นครับ

แค่บ่นๆไม่ช่วยอะไร อันนี้พูดจริงๆ

ถ้าจะต้องแตกหักก็แตกครับ ไม่งั้นก็แบกความหงุดหงิดไม่สบายใจต่อไป  

แล้วบ้านเดิมเขาก็ปิดไว้งั้นหรอ มีพี่น้องอะไรอยู่ปะ ปัญหาอยู่ตรงนั้นไหม

เรื่องนี้แฟนท่านต้องเป็นคนเปิดจริงๆ แล้วท่านก็คอยช่วยซัพพอร์ตเขา

ถ้าเกิดได้พูดผมว่า มันต้องไปสะกิดใจเขาบ้างแหละ จะได้รู้เอาไงต่อ  

คนเป็นพ่อแม่ส่วนใหญ่ก็รักลูก ผมรักลูกมาก ทำให้ลูกได้ทุกอย่าง
ถ้ารู้ว่าวันนึงเมื่อลูกโต มีครอบครัวของตัวเอง ส่วนเราแก่แล้ว เขาจะเบื่อรำคาญ แอบบ่นว่าแบบนี้
ผมคงรีบแยกตัวออกไปดีกว่า ยอมทนเหงา ดีกว่ารู้สึกเสียใจ
ทุกวันนี้ลูกผมเริ่มจะโต มีความคิดเป็นของตัวเอง บางครั้งเขาอารมณ์เสีย ทำท่าทางรำคาญ พูดไม่ดีใส่ผมไม่กี่คำ ผมยังรู้สึกแย่เลย สักพักเขาอารมณ์ดีขึ้นก็มาขอโทษ




 

ขอบ่นด้วยคนครับ ผมนี่เจอเป็นครั้งคราวทุกเดือน ย่าผมปกติอยู่บ้านอา อาเป็นพยาบาลต้องเข้าเวร ผัวกับลูกแกก็ไปทำงานกลับดึกกันหมดไม่ใครอยู่บ้านตอนกลางวัน คนแก่ก็กลัวนู่นกลัวนี่ไม่อยากอยู่คนเดียว เลยต้องเอามาฝากบ้านผมซึ่งผมอยู่กับแม่กัน 2 คน บ้านก็เล็กและไม่มีห้องนอนให้ก็ต้องเอาที่นอนมาปูกลางบ้าน โซฟาแกก็นั่งๆ นอนๆ ดูทีวีทั้งวัน ผมกับแม่นี่ไม่ได้นั่งเลยจะดูทีวีอะไรก็ไม่ได้ดู ผมนี่ได้แต่อยู่ในห้องตัวเอง พอกลับไปบ้านอาผมนี่ต้องถอดปลอกโซฟาไปซักทุกที เหม็นกลิ่นคนแก่ติด แล้วย่าเป็นคนแก่ที่ไม่น่ารักเลย หลงๆ ลืมๆ หูตึงคุยด้วยนี่แทบจะต้องตะคอกตลอด แค่นั้นไม่พอ ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอยากรู้อยากถามทุกเรื่อง เรื่องกินข้าวก็เรื่องมากติทุกอย่าง ผมกับแม่นี่ไม่มีความสุขเลย พ่อผมก็ไม่อยู่ละ แม่ก็บ่นว่าแม่ตัวเองก็ไม่ใช่ทำไมต้องมาดูแล ทั้งๆ ที่ลูกแท้ๆ ลุง อา อีก 2 บ้านไม่มาสนใจใยดีเลย ไม่ถงไม่ถามหาแม่ตัวเอง แม้แต่เงินซักบาทก็ไม่ส่งให้  

อายุ 40 โตแล้วนะครับ อะไรไม่ชอบก็ให้พูดไม่ใช่เด็กๆแล้ว ดูนิสัยคุณแล้วก็ไม่ได้แคร์อะไรพ่อแม่แฟนอยู่แล้วก็จับมาคุยกันตรงๆเลยบอกไปให้หมดว่าอันไหนทำได้ทำไม่ได้ดีกว่าปล่อยอยู่แบบไม่มีความสุข

จับแฟนมานั่งด้วยเลย จะได้รู้ด้วยว่าแฟนคุณแคร์ความรู้สึกคุณบ้างรึเปล่า อย่างน้อยตัวเองไม่กล้าเถียงพ่อแม่ก็ช่วยมานั่งยืนยันอยู่ข้างเดียวกันกับคุณหน่อย  

ผมว่าเรื่องนี้ ในความเห็นผม ทางออกจริงๆมันไม่ใช่ รอให้แฟนท่านพร้อมชน ท่านถึงจะไปชน

แต่ต้องเป็นท่าน ที่ไปชนให้แฟนท่าน คือ ต้องให้ท่านเป็นคนที่ออกหน้าเลย คนที่ต้องหักความสัมพันธ์กับพวกเค้าต้องเป็นคุณก่อน

เพราะยังไงนั่นก็คือครอบครัวเค้า เค้าจะต้องรักษาความสัมพันธ์ไว้ (และเค้าก็รักษาความสัมพันธ์กับท่านอยู่ด้วย)
การจะให้เค้าบอกว่าฉันพร้อมให้พ่อแม่ฉันออกไปจากบ้านของเราแล้ว มันยากครับ

แต่คือต้องถามแล้วนะ ว่ามันเป็นแบบที่ท่านคิด ท่านได้ฟัง จริงไหม ที่แฟนท่านเค้ากำลังพูดว่าเห็นด้วยกับท่านในเรื่องนี้ ไม่ใช่แค่การถนอมน้ำใจ คือเค้าต้องอยู่ข้างคุณนะ ไม่ใช่ เทค side ฝั่งพ่อแม่เค้า เวลามาคุยกันมันจะได้มีน้ำหนัก

บางทีมัวแต่รอแบบนี้ ก็สะสมเป็นความไม่เข้าใจ แล้วประเดี๋ยวจะทะเลาะกันเองเสียเปล่า