งานที่ผมทำของที่บ้านต้องเจอหน้าพูดคุยกับลูกค้าตลอดทั้งวันครับ เยอะกว่าทำงานที่เก่าหลายเท่า และทำงานกับพนักงานคนอื่นๆด้วยทั้งวัน ต้องคิดต้องขยับตัวทำงานเรื่อยๆบางวันแทบไม่ได้นั่ง บางวันมีเวลากินข้าวมื้อเดียวตอน 4 ทุ่มกลับบ้านเที่ยงคืนเลย

แต่เรื่องหมดความมั่นใจนี่เห็นด้วยนะถ้าเกิดว่าต่อไปไปทำงานที่ยากขึ้นมีหัวหน้ามีเพื่อนร่วมงานใหม่

ที่ท่านพูดเรื่องติดอ่างเรื่องเก็บตัวผมเป็นตอนที่ทำงานเก่ามากกว่าตอนนี้เยอะเลย เรียกว่าพูดไม่รู้เรื่องเรียบเรียงคำผิดและติดอ่างเลยเพราะกดดันและเครียดรู้สึกแย่กับตัวเองไปหมด

แต่ตอนนี้ผมเป็นผู้นำคอยพูดคอยสั่งงานตลอด กล้าเถียงกล้าดุจากที่ไม่เคยกล้าแม้แต่ทักทายคน แต่อย่างที่บอกว่าเห็นด้วยเพราะงานนี้ไม่ได้ยากมากไม่กดดัน

เรื่องเงินก็เห็นด้วยนะว่าหมดได้ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าไม่ต้องมีเงินเยอะก็ได้แค่พอกินก็พอ แต่ต่อไปอาจจะป่วยหรือมีปัญหาต่างๆได้

ยุ่ง ไป๊

ถ้าสบายใจก็ทำไปครับ มันจะถึงจุดที่เรารู้ตัวว่าต้องทำอะไรต่อเอง แต่ถ้าว่างๆ ศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมถ้าเกิดว่ามีงานในอนาคตที่สนใจไปทำด้วยก็ดีครับ เราจะได้มีแผนสอง

ขอบคุณครับ ว่าจะเรียนออนไลน์อยู่ถ้าช่วงลูกค้าไม่เยอะ

ผมคิดว่าถึงทำธุรกิจที่บ้านก็ดีนะท่านแต่ไม่ใช่อยู่ไปวันๆ ท่านน่าจะต้องลองคิดลองพัฒนาหาอะไรใหม่ๆให้รายได้กำไรร้านมากขึ้นmassขึ้นนะเอาจริง ยิ่งธุรกิจคาเฟ่ผมว่าแข่งขันสูงและเสี่ยงมากนะโตเป็นโตเจ๊งเป็นเจ๊ง สู้ๆคับ

จริงๆ อยากตอบว่า ทำงาน เหนื่อย แต่ไม่ได้มองที่ รวยขึ้น แต่มองว่า หาอะไรทำเพื่อจะได้ไม่เบื่อกับงานเดิมๆ ที่ทำอยู่
อาจจะลองทำอะไรที่ชอบแต่เสี่ยงน้อยก็ได้ครับ ถ้าเป็นผมจะลองดูว่า งานที่ทำตอนนี้เหนื่อยมากไหม ถ้าเหนื่อยมาก ก็ทำแค่นี้ก็พอครับ
แต่ถ้าเริ่มอยู่ตัว มีเวลาว่าง เป็นผม ผมจะลองขายอะไรในร้านเพิ่ม ทำออนไลน์ หรือ หางานทำเล่นๆ หาประสบการณ์หลังเลิกงาน
เพราะตอนที่ผมตกงาน ผมต้องมาทำธุรกิจเอง ได้เงินน้อยกว่าทำงานประจำครึ่งหนึ่ง ตอนนี้ได้งานประจำที่เงินเดือนมากกว่างานประจำก่อนตกงาน 2 เท่า แต่ผมยังทำธุรกิจตอนเลิกงานอยู่ แต่รายได้ลดลงครึ่งหนึ่ง ทำให้ตอนนี้ผมมีรายได้มากกว่าตอนทำงานก่อนออกจากงานประมาณ 3 เท่า แต่ที่ทำไม่ใช่เพราะอยากรวย แต่เห็นว่า ทำงานหลากหลายสนุกดี ได้ประสบการณ์ และไม่กลัวว่า ถ้าออกจากงานอีก จะอยู่ได้ไหม แต่ไม่ว่าท่านจะเลือกอะไร ขอให้มีความสุข และวางแผนอนาคตอย่างปลอดภัยนะครับ

ตอนสมัยจบใหม่ๆ ใช้ชีวิตแบบแรก มีงานทำข้างนอก ไม่อยากอยู่บ้าน รู้สึกว่าชีวิตที่ไม่ต้องพึ่งที่บ้านเนี่ยสนุกสุดแล้ว
อยากทำอะไรก็ทำได้เลย ไม่ต้องเกรงใจอะไรใคร อยากไปไหนก็ไป
อีกอย่างนึงคือขึ้นอยู่กับงานที่ทำด้วย ถ้าทำงานเอกสารก็มีแอบเบื่อ ถ้าทำงานเซลล์ก็สนุกแต่กดดัน ขึ้นอยู่กับองค์กร
อยู่ในกลุ่มคนที่มีแพสชั่น ก็ทำให้เรามีแพสชั่นตาม

วันนึงตัดสินใจว่ากลับมาทำงานที่บ้าน ก็เป็นอย่างที่ท่านเป็นนี่แหละ เงินดีระดับนึงถึงจะน้อยกว่าเดิม งานสบายมากกก แต่ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเลย ชีวิตส่วนตัวเหมือนจะหายไปด้วย จะไปไหนจะทำอะไรต้องเกรงใจที่บ้านตลอด
ส่วนนึงคือธุรกิจที่บ้านยังมีคนคุม และไม่ปล่อยมือให้เราได้แสดงความสามารถเต็มที่
ความรู้สึกอยู่ใน Comfort zone ก็เริ่มมา Bun out ก็เริ่มมี

เช่นเดียวกันกับเพื่อนบางคนที่รับธุรกิจจากที่บ้านต่อ หลังจากเรียนจบเลย เป็นงานเปิดร้านอยู่บ้านขายของแบบนี้แหละ
แรกๆที่คุยด้วยก็เหมือนมีความคิดอยากจะทำอะไรสักอย่างเพิ่มเติม แต่พออยู่ไปๆ ความ Burn out ก็เกิด
พอไปคุยตอนนี้ก็เหมือนไม่ได้อยากทำอะไรเพิ่มแล้ว จะชวนทำอะไรก็เหมือนไม่อยากลงทุน ไม่อยากเหนื่อย ไม่อยากมีภาระเพิ่มแล้ว ไม่ได้คิดจะซื้อบ้านซื้อรถเพิ่ม
ปัญหาหลักๆจริงๆคือ เมื่อไม่ค่อยได้ทำงานข้างนอก ไอเดียในการพัฒนาก็จะน้อย ทำให้ไม่อยากทำอะไรนี่แหละ

ส่วนตัวผมว่าของท่านก็น่าจะคล้ายๆเพื่อนผม แต่ของท่านถ้าทำร้านคาเฟ่นี่ต่อยอดได้เยอะอยู่นะ
พัฒนาขนมหรืออาหารต่อไปในรูปแบบขายส่ง พัฒนาร้านต่อไปเป็นแบบแฟรนไชส์ หรือไปเปิดร้านแยกต่างหากของตัวเอง ถ้าร้านเดียวมีกำไรน้อยก็ต้องมีหลายๆร้าน
ยิ่งถ้าท่านเป็นคนคุมเอง มีอิสระในการคุมงานนะ มีโอกาสอีกเพียบ
ลองไปเดินดูพวกงานแฟร์ ช่วงนี้เมืองทองก็กำลังจะมีงาน 7-10 เลียนแบบสิ่งที่คนอื่นทำดูสิ
ไปลงคอร์สเรียนทำขนม เรียนทำอาหาร ลงไปเล่นๆ จะได้เจอคนที่มีแพสชั่นในด้านเดียวกัน