ตื่นมาดูแฟนแคมคาซึฮะ ไม่น่าเบื่อแน่นอน เชื่อผม.

ถ้าไม่รู้อยากทำอะไรคงต้องเดินทางมั้งครับเพื่อค้นหาสิ่งที่ตัวเองอยากทำจริงๆ

เลือกข้อ 2 ครับ

เลือก comfort zone ในวันนี้ อนาคตคุณก็อาจจะยังอยู่ใน comfort zone แล้วลักษณะสังคมประเทศไทยมันเลือกได้จริงๆนะว่าจะอยู่ได้ตลอดไปถ้าไม่ไปทำอะไรโง่ๆ

แต่เลือกเดินออกไปจาก comfort zone ผมเห็นน้อยคนอ่ะที่จะได้กลับมา คือถ้าไม่เหนื่อยชิหายไปจนตายก็ประสบความสำเร็จในชีวิตไปachieveกิเลสแบบอื่นๆแทนพวก อิสระทางการเงินเที่ยวรอบโลกซื้อเด็กทุกวัน ยากที่คุณจะกลับมา comfort zone เดิมๆแล้วเพราะชีวิตมันมีความยุ่งเหยิงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีความสุข เพราะความสุขแต่ละคนมันคนละแบบ

สรุปถ้าพอใจแล้วจริงๆไม่แนะให้ออกอ่ะ บางคนชอบมาเอะอะๆแนะนำให้ออก บางคนเกิดมาไม่ลำบากจะลำบากไปทำไม ถ้ามีวันเกิดวิกฤตกับชีวิตก็ออกตอนนั้นก็ได้อ่ะ

สำหรับผม comfort zone มันคือ comfort จริงๆนะ ไม่ใช่พวกทำงานเงินเดือนแต่อยากจะเป็นเจ้าของธุรกิจแบบนั้นไม่เรียก comfort อ่ะ เพราะตราบใดที่ยังต้องออกไปทำงานหาเงินคือไม่ได้สบายสักนิด แต่อย่างคุณน่ะเรียกสบาย

แนะนำหาอะไรสนุกๆทำ ถ้าการทำงานทำให้คุณรู้สึกสนุกก็ไปทำงาน

ผมก็ทำอยู่ครับ แค่เป็นของที่บ้าน ไม่กดดัน ไม่เหนื่อยอะไรมาก ได้เงินน้อยไม่ก้าวหน้า แต่ได้เจอคนเยอะได้ทำอะไรเยอะ

พยายามหาแล้วนะแต่ยังไม่เจอ ไม่อยากหาแล้วอะ รอมันมาหาเองแต่อีกนาน

ผมอยากให้มองที่ปลายทางครับว่าคุณต้องการอะไร ถ้าคุณต้องการความสุขและคิดว่าที่เป็นอยู่คือพอแล้วยาว ๆ ก็อยู่แบบที่คุณชอบครับ

แต่ถ้าผมเป็นคุณในช่วงอายุที่ยังมีแรงทำผมจะดิ้นทำทุกอย่างให้ไปสู่ปลายทางคือมีธุรกิจของตัวเองที่สร้างรายได้มากพอที่จะใช้ชีวิตในแบบที่ผมมีความสุขได้ นั่นเพราะความสุขผมอยู่ที่ความมั่นใจว่าเมื่อถึงเวลาที่ผมจำเป็นต้องใช้อะไรหรืออยากได้อะไรผมสามารถจ่ายได้ เพราะสิ่งที่แน่นอนที่สุดในชีวิตเรามีสองอย่างครับคือความไม่แน่นอนกับความตาย ผมไม่รู้หรอกว่า ณ ตอนนี้ใช้ชีวิตแบบนี้สบายแต่มันก็มีโอกาสที่จะมีความทุกข์แทรกได้ตั้งแต่ปัจจัยพื้นฐานอย่างเงินเฟ้อซึ่งทำให้มูลค่าเงินที่คุณมีลดลงไปจนถึงภาวะที่นอกเหนือการควบคุม เช่น รัฐบาลเปลี่ยนกฏหมาย สงครามโลก สงครามกลางเมือง ฯลฯ ซึ่งอาจทำให้ที่เราคิดว่าพอมันไม่พอหรือแม้แต่หายไปเลยด้วยซ้ำ

และผมไม่อยากไปดิ้นรนหาทางรอดตอนอายุ 60+ ครับ แบบนั้นมันคือเรามาหัดว่ายน้ำตอนเรือจมซึ่งยากมากที่จะรอด ผมยอมเหนื่อยทุกอย่างตอนอายุน้อยเพื่อให้สบายตอนอายุมากครับ

ณ ตอนนี้ผมไปได้ 75% ของปลายทางที่ต้องการแล้ว เหนื่อยใจมากกับผู้คนแต่ก็มีความสุขมากครับ

หัวกระทู้น่าจะเปลี่ยนเป็นจะอยู่ต่อหรือก้าวออกจากcomfort zone มากกว่านะครับเพราะท่านเองก็ไม่ได้นอนอยู่บ้านไปวันๆ งานก็ยังทำแต่เป็นกิจการในครอบครัว

จากข้อมูลที่ท่านบอกทั้งลองทำงานที่อื่นทั้งลองไปเรียนต่อแต่มันก็ไม่เวิร์คแต่พอกลับมาทำงานที่บ้าน เงินที่ได้มาก็พออยู่พอกิน เรื่องงานก็เอ็นจอย(โชคดีกว่าหลายๆคน ที่ต้องทนทำงาน) แถมยังได้ช่วยพ่อแม่ด้วย และท่านก็ไม่ได้มีกิเลสอะไรมากมาย ผมว่านี่ก็น่าจะเป็นคำตอบกลายๆได้แล้วนะครับ

ของพวกนี้บางทีความเห็นคนอื่นมันอาจไม่สำคัญเลย แนะนำให้ท่านลองอยู่เงียบๆคุยกับตัวเอง ถามใจตัวเองดู เสียงหัวใจตัวเองมันคือคำตอบที่แท้จริง

ช่วงโควิดผมตกงานอยู่หลายเดือนครับ โอเคว่าพอมีเงินเก็บนิดหน่อยไม่เดือดร้อน

แล้วที่บ้านผมก็เข้าใจแหละว่ามันมีโควิด มันก็หางานยาก ก็ค่อยๆหาไป

สรุปคือผมโคตรเบื่อครับ คือเบื่อว่าตื่นมาเปิดคอม ดูหนังฟังเพลง ก๊อกๆแก๊กๆแล้วก็นอนกลางวันบ่ายตื่นมาก็ดูหนังฟังเพลงวนไปจนดึกดื่น นอนตีสาม ตีสี่

จนตอนหลังผมต้องออกไปหาอะไรทำครับ ไปตลาด ไปเดินดูผู้คน ไปช่วยญาติบ้าง ไปช่วยเพื่อนทำนั่นทำนี่ให้เหงื่อออกบ้าง

เลยพอเข้าใจว่าคนเราไม่ได้ทำงานเพื่อแลกเงินอย่างเดียว แต่การทำงานมันทำให้คนเราเห็นความหมายในการมีอยู่ของตัวเองเช่นกันครับ

ผมขอจินตนาการว่าเป็นท่านนะครับ ถ้าตัวผม ไม่มีภาระ ผมอยู่ไปวันๆนะ ไม่ต้องซีเรียส ใช้ชีวิตไปตราบที่ยังไม่เดือดร้อนคนอื่น

ขอยคุณครับ แค่รู้สึกกังวลเรื่องอนาคตเพราะอาชีพตรงนี้ไม่ก้าวหน้า ยังไงเงินเดือนก็เท่าเดิม แต่สบายจริง

จริงครับ อยู่เฉยๆก็เบื่อเกินไป ทำให้ทักษะการเข้าสังคมแย่ลงมากด้วย รู้สึกกระวนกระวายด้วย

ถ้าให้ผมมองนะ ควรจะคิดทำให้กิจการที่บ้านเติบโตหรือดีขึ้นมากกว่า อย่างงั้นคุณจะยังได้อยู่ใน Comfort Zone และได้ทำงานที่มีเป้าหมาย ไม่ได้แบบทำไปเรื่อยๆ เบื่อๆ

ออกมาข้างนอก มาเป็นลูกน้องเขา กดดันกว่าแน่นอนครับ

ผมว่าท่านก็ต้องถามใจตัวเองแหละ ถ้าท่านรู้จักพอ พออยู่ พอมี พอกิน พอเพียง แล้วท่านรู้สึกว่าพอจริงๆ ผมว่าท่านน่าจะเป็นคนที่มีความสุขในชีวิตมากๆเลยนะครับ คนเราที่ยังต้องดิ้นรนเพราะว่ามันไม่พอ แค่นั้นเลยครับ

คำว่าทำงานกับที่บ้านเดาว่าเกาะที่บ้านใช่ไหม
ผมพูดตรงๆนะ ชิxหาeแน่นอนครับถ้าท่านยังเป็นแบบนี้อยู่
ญาติผมเป็นแบบนี้เลยแต่รวยมีมรดกที่บ้านเกือบๆ80m แต่ทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง อยู่แบบนี้จิตใจคุณจะตายลงช้าๆสุดท้ายก็หมดความมั่นใจลง ดูจากที่พูดคือไม่กล้าออกจาก comfortzone มันไม่ผิดหรอกแต่อนาคตลำบากแน่เงินที่คิดว่าอยู่สบายๆอีก10ปีไม่มีใครรู้หรอกประมาทชีวิตไปหรือป่าวครับออกไปทำงานไปลุยครับมีปัญหาอัะไรก็ต้องรู้จักแก้ไม่ใช่เจอปัญหาวกกลับเข้าทาcomfortzone อยู่กับที่บ้านสังคมก็เจอแต่คนแก่ๆไม่ใช่สังคมของคนวัยทำงาน อยู่ไปอีกซักพักสกิบเข้าสังคมจะไม่มี คำพูดจะไม่ฉะฉาน พูดติดอ่าง หมดความมั่นใจ รู้สึกdown ไม่กล้าตัดสินใจเอง เชื่อผมสิอาการแต่ละอย่างมันจะมาทีละนิด อันนี้ผมพูดตรงๆเลยนะจากปสก อาจจะฟังขัดใจแต่มันคือความจริงครับ ถ้าไม่แก้ปล่อยไปเรื่อยๆจะดึงตัวเองขึ้นมายาก