เห็นด้วยครับ คใามรู้สึกในอนาคตถ้าอยากมีเงินใช้อยากพจนภัยขึ้นมามันจะทำไม่ได้อีกแล้วถ้าไม่เก็บอายุงานตอนนี้ ตอนที่ผมทำงานถึงจะเงินเดือนไม่เยอะมากแต่ก็คือเหลือพอมห้เอาไปซื้ออะไรฟุ่มเฟือยเยอะแบบสบายใจได้เลย

แต่พอออกมาแล้วตอนนี้ก็ติสบายไปซะแล้ว แล้วงานที่ช่วยที่บ้านก็สนุกด้วยซะส่วนใหญ่

ใจคุณว่าไงก็ทำตามเสียงหัวใจเลยครัย บางคนอยู่เฉยๆโดยไม่มีเป้าหมายในชีวิตมันทรมานเช่นกัน ล้มตัวลงนอนโดนไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เป้าหมานคือตื่นไปทำอะไร

ร้านคาเฟ่ทั่วไปครับ ไม่ได้รายได้ดีแต่อยู่ได้เรื่อยๆ เงินที่ผมได้ก็ไม่เยอะแต่อยู่ได้

ผมลูกคนเดียวครับ และตอนนี้มีผมคนเดียวที่สามารถไปดูแลจัดการเรื่องต่างๆ ได้ ถ้าผมหางานอื่นร้านก็คงอยู่ได้แต่ไม่ดีหรืออยู่ไม่ได้เลย ไม่งั้นต้องหาจ้างคนอื่นแทนแต่ต้องไว้ใจมากๆ

รู้สึกเหมือนกันว่าหมดความตื่นเต้นในชีวิต ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไร ถ้าให้อยู่เฉยๆคงตาย

มาครบ

หางานทำ -> เหนื่อย -> แต่รวยขึ้น -> "เริ่มซื้อบ้าน ซื้อรถ ซื้อนู่นนี่นั่น" -> ไม่รวย -> ไม่ลำบาก -> อยู่ไปวันๆ


พอรวยขึ้นอีกก็ซื้อบ้านแพงขึ้นอีก ซื้อรถแพงขึ้นอีก แล้วก็จะไม่ค่อยรวยละ แต่ก้ไม่ลำบาก แล้วก็อยู่ไปวันๆ

คิดว่ามีกินนะ แต่ก็คือแค่มีกิน

ออกไปหางานทำครับ หาประสบการณ์หาเส้นทางอื่น พัฒนาแนวคิด เปิดมุมมองบลาๆ ยังไงทำงานไม่รุ่งก็มีบ้านให้กลับอยู่แล้ว ช่วงวัยกำลังไหวนี่ควรลองดูครับ

ผมอยู่บ้านญาติอยู่แล้ว มีมอไซอยู่แล้ว ไม่ต้องการอะไรมากแล้วอะ เรื่องรถนี่ไม่อยากได้เลยเพราะขับไม่เป็น บ้านผมอยู่กันแค่สองคน แฟนผมก็ไม่มีคงไม่ซื้อบ้านแล้วแหละ

เคยลองทำแล้วครับ แล้วรู้สึกว่าจะเป็นซึมเศร้าเลยเวลามีปัญหา เปลี่ยนมาสองที่แล้ว ที่ละ 1 ปี แต่ละที่คนละประเภทงานกันด้วย แล้วเคยเรียนต่อด้วยอีก 1 ปีหลังเปลี่ยนงานแรก เลยรู้สึกว่ามีชีวิตอยู่แบบเรื่อยๆยังดีกว่า ใช้เวลาค้นหามาเกิน 3 ปีแล้วยังไม่เห็นความสุขในชีวิตเลย


แต่เห็นด้วยนะ ถ้าไม่ใช่ตัวเอวผมก็จะแนะนำคนอื่นแบบนี้ ถ้าใจสู้ก็ควรสู้

ทำงานมันได้สังคมเพิ่ม คอนเน็คชั่นเพิ่ม หลายๆ คน มีกินมีใช้สบายอยู่แล้ว

แต่สมัครทำงานที่ไม่ต้องใช้สกิลมาก รับเงินเดือน หมื่นกลางๆ แก้เบื่อ ไปเท่านั้น

งานไหนไม่ตอบโจทย์ก็ออกไปหาที่ใหม่ จนกว่าจะเจอที่ๆ เหมาะกับเรา เพราะเราไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินนิ

รุ่นพี่ผมคนนึง พ่อแม่เกิดอุบัติเหตเสียพร้อมกันทั้งคู่ ทิ้งเงินประกันไว้เกือบ 5 ล้าน

ทุกวันนี้ ทำงานเป็นเซลล์ขายโน็ตบุ็ค เงินเดือนหมื่นนิดๆ อยู่ it city ต่างจังหวัด งานสบายๆ ชิลๆ

มันบอกเงินเดือนเอาไว้เป็นค่าเหล้าหลังเลิกงานเพียวๆ ดีกว่าเหงาๆ อยู่บ้าน

ลูกเมียก็มีแล้ว เมียก็หาของกิ๊ฟช็อปมาขายชิลๆ ตลาดนัดหน้าห้างนั่นแหละ

เงินประกันก็เก็บให้ลูกไว้เรียน

ไม่เน้นรวย อาศัยแค่หาอะไรทำใกล้บ้าน หาเพื่อน เข้าสังคม แก้เบื่อแค่นั้นเอง

'ล้มตัวลงนอนโดนไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เป้าหมานคือตื่นไปทำอะไร' ผมโคตรกลัวเรื่องนี้เลย มันกำลังเกิดกับผม ผมกำลังหาทางออกอยู่เนี่ย

ทำงานครับ อยู่ไปวันๆสำหรับผมมันน่าเบื่อไปหน่อย วันๆตื่นมาเล่นเกม ไม่ก็ดูหนัง ซีรี่ย์ละนอน โคตรน่าเบื่อ

ถ้ามีงานทำแล้วมันจะมีอารมณ์แบบว่าเรารอวันที่เราจะได้นั่งเปื่อย ทำอะไรโง่ๆตามที่ว่าด้านบน มันจะรู้สึกพิเศษขึ้นมาอ่ะ

ไม่มีใครรู้อนาคต

แต่ถ้าเป็นผมผมยังมีแรงทำงานหาเงิน

ก็จะไปทางของตัวเองก่อน ไม่ว่าจะทำงานบริษัท หรือทำธุรกิจตัวเอง

ถึงวันนึงตอนที่พ่อแม่เราทำธุรกิจไม่ไหว เราก็มีทางเลือกของตัวเองละว่าจะ "กลับไป" หรือ "เดินต่อ"

ไม่มีผิดมีถูก

ผมเลือกข้อสองครับ
เพราะชีวิตไม่มีอะไรเลย บ้านไม่มีสมบัติให้ ต้องหาเงินใช้เองนี่โคตรเหนื่อยเลย 555

มันคืออาการ burnout อย่างหนึ่งซึ่งผมคิดว่ามันพัฒนาต่อไปเป็นโรคซึมเศร้าได้ ผมก็เป็นครับช่วงนี้หลังจากที่เป้าหมายในชีวิตมันสำเร็จเร็วเกินกว่าที่เคยตั้งเป้าไว้มากๆ เลยต้องตั้งเป้าหมายใหม่ passion ใหม่ๆทำ ไม่งั้นคือชีวิตว่างเปล่าเคว้งคว้างไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะตื่นมาทำอะไรทำไปทำไม