เอาแค่มิติสาธารนูปโภคพื้นฐานละกัน

รถเมย์ห่วยๆ รอโคตรนาน แถมขึ้นแล้วต้องเจอคนขับรถเมล์ห่วยๆก็บ่อย วันดีคืนดีกระเป๋าก็ทะเลาะกับผู้โดยสารให้ชีวิตมีสีสัน สูดควันดำฝึกปอดให้แข็งแกร่งรับมือ pm2.5 คนมีรถก็ดีหน่อยแต่สุดท้ายก็ต้องไปติดบนถนนเหมือนๆกัน มันทำให้แทนที่คนจะได้เก็บเงินซื้ออะไรที่จำเป็นต่อชีวิตกลับจำเป็นต้องซื้อรถแลกกับความสบายของตัวเองและครอบครัว

ฟุทบาตอุบาทๆอย่างที่รู้ๆกัน พร้อมจะขาพลิกได้ทุกเมื่อ วันไหนฝนตกก็ลุ้นหน่อยว่าจะเหยียบกับระเบิดหรือน้ำท่วมมั๊ย

น้ำประปาเราควรจะกินได้ก็กินไม่ได้เพราะแรงดันในท่อเราต่ำ ทำให้ต้องเสียเงินซื้อเครื่องกรอง น้ำขวด

ต้นไม้ สวนน้อย ทำให้เดินฟุตบาธไม่ได้เพราะไม่มีร่มเงา อากาศแย่

ความเห็นผมคือรัฐควรต้องทำให้ระบบสาธารณูปโภคพื้นฐานมันดี ชีวิตคนข้างล่างถึงจะพอมีความสุขได้บ้าง มีแรง มีproductiveที่สูงขึ้น อย่างญี่ปุ่นไง คนเค้าก็ไม่มีรถกันเยอะแต่ก็ไม่รู้สึกห่างกับคนมีรถขับมาก ของเราบอกว่าขึ้นรถเมล์ ภาพในหัวก็ดูไม่ดีละดูเป็นคนจน

ออ อีกอย่างBTSโคตรแพง บางคนให้ขึ้นไปทำงานทุกวันก็ไม่ไหวหรอก

นี่ยังเหลือมิติเศรษฐกิจ การปกครองอีก แต่พอก่อน

ส่วนตัว ผมเป็นลูกชาวบ้านธรรมพา พ่อทำงานออฟฟิส แม่ทำค้าขาย แต่โชคดีตอนประถมไปสอบเข้า รร. สาธิตแห่งนึงได้ เพื่อนร่วมรุ่นผมครึ่งนึงเป็นคนธรรมดา นั่งรถเมล์ไปเรียนหนังสือ อีกครึ่งเป็นลูกหลานคนมีตัง มีชื่อเสียง อีลีท มีคนขับรถไปส่ง

ด้วยความที่เป​็น รร.​ประถมเลยจำไม่ได้แม่นนัก แต่ก็จำได้ว่าเรียนรุ่นเดียวกับหลานนายพลคนนึง เป็นรุ่นพี่ลูกนักการเมืองคนนึง เด็กๆเหล่านี้ได้รับการดูแลคนละแบบกับลูกชาวบ้าน ครูไม่ค่อยอยากมีปัญหาเท่าไร แต่ถ้าลูกชาวบ้านก็ดูแลปรกติ

อีกอย่างนึงจำได้ว่า สมัยนั้นห้องเรียนทุกห้องเป็นห้องพัดลม พอเรียนไป จน ป. 5 มีพ่อแม่ของเพื่อนคนนึงบอกว่าร้อน สงสารลูก เลยซื้อแอร์มาติดให้ แต่ติดให้ห้องลูกเค้าห้องเดียวนะ ซึ่งผมอยู่ห้องนั้นด้วย เลยได้ผลนั่งแอร์เย็นไปด้วย กลายเป็นห้องเดียวใน รร. ที่ติดแอร์

แต่พ่อแม่ห้องข้างๆเห็นแล้วไม่ยอมน้อยหน้า เลยติดให้บ้าง กลายเป็นมี 2 ห้องที่ติดแอร์ สุดท้ายไปๆมาๆ เลยติดทั้งชั้น ป. 5 แล้วก็เลยต้องไปติดให้พี่ ป. 6 ด้วย จนสุดท้ายก็ติดทั้งโรงเรียน ... ลองนึกภาพถ้าเราเรียน รร. ธรรมดา พ่อแม่ที่ไหนจะซื้อแอร์มาติดให้ลูก แล้วที่สำคัญ ติดไปแล้วใครแบกค่าไฟ ... ก็ รร. ไง

พอมามัธยมไม่ค่อยมีเรื่องพวกนี้ละ เพราะผมย้ายไปอีก รร. นึง ที่คละกับคนทั่วๆไปมากขึ้น

ส่วนมาปัจจุบันนี้ผมเองมีรายได้มากขึ้นด้วยหน้าที่การงาน ก็เลยได้มามาเห็นสังคมนึงที่ดูผู้คนไม่ค่อยเดือดร้อนกันซักเท่าไร แตกต่างจากสมัยทำงานใหม่ๆมากเหมือนกัน แล้วพอไม่ค่อยเดือดร้อนเท่าไรก็เป็นสลิ่มกันซะเยอะ เพราะไม่ไปรับรู้เลยว่ามีคนที่ลำบากจะเป็นจะตายเยอะแค่ไหน

ถ้าจะนับจริงๆ ความเหลื่อมล้ำมันเกิดขึ้นเพราะความสามารถมั้ย มันก็ใช่ครับ แต่ถ้าลองมองไปรอบๆนะครับ ในประเทศที่ดีเช่นยุโรป ต่อให้มันมีแกปเรื่องเงินเดือน สาธารณูปโภคพื้นฐาน มันก็ไม่ได้ทำให้เรากะนายเราเหลื่อมล้ำกันขนาดนี้ครับ (ต่อให้เค้ามีความสามารถมากกว่าเราก็ตาม) คือมันมี"พื้นที่"ให้คนธรรมดาๆ ได้ลืมตาอ้าปากได้มากกว่านี้ ไม่ได้มีแบบ privilege parking ขนาดนี้ ที่จอดรถ supercar ไรแบบนี้ก็ไม่มี ฯลฯ คือเอาง่ายๆ ไม่ได้"ให้"คนรวยแบบที่เรามี

ผมเคยอยู่ฝรั่งเศส บัตร Carte Vitale (เหมือนบัตรทอง) ผมกะนายก็ใบเดียวกัน เข้ารพ.เดียวกันไม่ว่าเอกชนหรือของรัฐ สวัสดิการจากรัฐก็เหมือนกัน ซึ่งต่างกับของเราที่แกปมันชัดมากๆ

ต่อมาการที่ผมมีความสามารถที่"อาจจะ"มากกว่าคนอื่นๆ นั่นอาจจะเพราะผมมีโอกาสมากกว่าคนอื่นๆเช่นกัน ซึ่งนั่นได้จากความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงการศึกษาที่มากกว่าด้วยเช่นกัน บ้านผมสามารถส่งผมเรียนมหาลัยอินเตอร์ได้ ขณะที่คนอื่นๆ ต่อให้มีความสามารถแต่เค้าอาจจะไม่สามารถเข้าถึงการศึกษาแบบผมก็ได้ครับ (ขาดทุนทรัพย์)

จริงๆมันหลายมิติทับซ้อนกันไปมาครับ และสนุกที่ได้คุยกันครับ

ที่ท่านว่ามา ถ้าผมมองในมุมของ metaphysics แล้วผมเข้าใจ

ถ้าผมตีเจตนาถูกคือ ท่านจะสื่อว่า ในกลุ่มประเทศอารยะแล้ว ต้นทุนคุณจะสูงจะต่ำจะดีจะแย่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่สิ่งสำคัญคือเขามีพื้นที่ให้นำเสนอความสามารถ มีอะไรเจ๋งๆก็โชว์มา
โอเค ผมไม่ได้บอกว่าทุกพื้นที่ในประเทศเหล่านั้นเป็นแบบนั้น แต่สิ่งสำคัญคือมันทำให้คนที่ต้นทุนต่ำมีพลังขับมากพอที่จะถีบตัวเองขึ้นมา ซึ่งแตกต่างจากประเทศด้อยพัฒนาที่เอาแต่ระบบเส้นสาย ขนาดคนเก่งคนมีพร้อม แต่ถ้าไม่ใช่พวกยังสู้ไม่ไหว แล้วคนที่เขาไม่มีไม่พร้อม จะเอาอะไรไปสู้

จึงไม่แปลกใจเลยว่าปรากฏการณ์สมองไหลคนวัยเริ่มทำงานในกลุ่มประเทศด้อยพัฒนา/กำลังพัฒนาจึงแพร่ระบาดไปทั่วโลก