ตะหมัยพรี่แม้วแกตั้งพรรคไทยรักไทยลงสมัครเลือกตั้งครั้งแรกเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ช่วงนั้นรายการต่างๆโฟกัสพรี่แม้วเยอะมากว่าตัวเต็งแน่ๆ แถมออกรายการตีสิบพาไปส่องวิถีชีวิตอีก ดูแล้วเข้าท่าเว้ยทั้งความคิดทั้งผลงานก็เลยเลือกไทยรักไทยแมร่งเลยทั้งที่ไอ้ สส.เขตผมมันค่อนข้างจังไรก็ต้องเลือกเพราะอยากให้พรี่แม้วได้ สุดท้ายพรี่แม้วก็ได้จริงๆอย่างที่เราทราบ แต่ส่วนตัวผมชอบพรี่แม้วนะแต่ไม่ค่อยชอบพวกที่อยู่รอบตัวแกเท่าไหร่ แล้วผมก็ค่อนข้างไม่ชอบพวกเสืัอแดงบางกลุ่มด้วย

แต่การต่อสู้ยุคนี้มันหลุดพ้นจากสีเสื้อละ มันคือการต่อสู้ทางชนชั้นแต่การกดขี่มานานที่เราโดนชวนเชื่อกันมานานซึ่งผมว่าคงต้องใช้เวลาและคงต้องมีการเสียสละอีกมากกว่าที่เราจะไปถึงเป้าหมายยังไงก็ตามปลายทางผมว่าเด็กรุ่นใหม่ยังไงก็ชนะเพราะไอ้พวกมีอำนาจทุกวันนี้อายุไม่ใช่น้อยๆ ยังไงก็ตายก่อนเพียงแต่ถ้าเราสู้ชนะไวมันก็ทำให้เราก้าวไปต่อได้ไวขึ้นดีกว่ารอให้พวกบ้านั้นตายไปเฉยๆเพราะแต่ละตัวมันไม่คิดทำประโยชน์ให้บ้านเมืองอยู่แลัว

จริงๆทั้งชีวิตเรามันน่าสงสัยไปซะหมด แต่ระบบที่มันล้างสมองเราทำให้เรามองมันชิน ทั้งที่เวลาดูหนังเราก็รู้ว่ามันไม่ปกติแต่พอเป็นชีวิตจริงดันคิดไม่ได้ เพิ่งมาเอ๊ะก็หลังๆนี่แหละ

จากข้อมูลที่เปิดเผยมา งบทางตรงประมาณ 2 หมื่นล้าน ทางอ้อม หมื่นกว่าล้าน ถ้าจำตัวเลขไม่ผิด

แต่อันนี้จริงส่วนตัวผมเองติดใจไปไกลกว่างบรายปีพวกนี้อีกนะ

คงเพราะผมเล่นหุ้น จึงมองทรัพย์สินนั้นสำคัญกว่าเม็ดเงิน ผมมองว่า ทรัพสินส่วนพระมหากษัตรย์ ที่โอนไปเป็นของ 10 โดยตรงเลย ในช่วงยุค คสช. โดยไม่มีใครสามารถคัดค้านตรวจสอบได้เลย เพราะมี ม.44 คุณลองไปดูรายชื่อผู้ถือหุ้นของ SCG หรือ SCB ปัจจุบันนี้ดู ว่าใครเป็นเจ้าของ ต้องบอกว่าก่อนยุค คสช. ผู้ถือหุ้นใหญ่ไม่ใช่ชื่อนี้

อ่านง่ายๆ
https://prachatai.com/journal/2020/03/86761


อ่านยาวๆ
อ้างอิงจากข้างบนเลย
ประกาศราชกิจจานุเบกษา พ.ร.บ.งบประมาณรายจ่ายประจำปี 2563
http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2563/A/015/T_0001.PDF

งบกลาง-พระราชดำเนิน หน้า 2
งบกลาง-โครงการพระราชดำริ หน้า 2

สำนักนายก-แผนงานพื้นฐานด้านความมั่นคง หน้า 6

มหาดไทย - เสริมสร้างความมั่นคงของสถาบันหลักชาติ หน้า 63

กระทรวงเกษตร-ฝนหลวง หน้า 47
ราชการในพระองค์ หน้า 114
บูรณาการน้ำ-ฝนหลวง หน้า 123
งบบุคลากร-ฝนหลวง หน้า 155

เริ่มขี้เกียจแหละหาต่อเองเนอะ

ทนไม่ไหวกับการบริหารของไอ้ตู่ครับ แรกๆก็ด่าเอามันส์ เอาสะใจ ตอนนั้นยังรักสถาบันอยู่(รยล.ตัวพ่อเลยล่ะผม)
จนมาเจอคำแซะของพวกสลิ่มหลายๆครั้ง รู้สึกว่าเราต้องรู้จริง รู้ให้มากพอ ถึงจะเถียงกับพวกไร้ตรรกะได้

พอเริ่มหาข้อมูล เริ่มเรียนรู้แล้วก็มาเป็นแบบทุกวันนี้

มีคนบอก สศจ.ล้มเจ้า ผมเลยลองเข้าไปอ่านดูหน่อยว่าเค้าเขียนอะไร ยาวเลยทีนี้ เลยหาข้อมูลต่อ ย้อนไปจนถึงเหตุการณ์เผา ctw กับ สิ่งที่เกิดขึ้นในวัดปทุมฯ มันตรงข้ามกับสาส์นที่ได้รับมาโดยตลอด ตาสว่างตั้งแต่ปี 55 เลยผม

ใครบอกการเมืองเป็นเรื่องไกลตัวผมว่าไม่จริง สมัยเด็กๆผมเฉยๆมากเลยนะกับเรื่องสถาบัน XXX คือเคารพในฐานะที่เป็นประมุขส่วนเรื่องอื่นๆผมไม่สนใจ พอโตขึ้นเราไม่สามารถที่จะทำแบบเดิมได้เพราะเราต้องรู้มากขึ้น พอเริ่มศึกษามันจะพาเราออกจากโลกเดิมๆที่เรารับรู้มันทำให้เรามีจุดยืนทางการเมือง

อำนาจเผด็จการทหารและการมีอิทธิพลทางการเมืองของ XXX เป็นปัญหาที่คนในปัจจุบันและรุ่นต่อไปที่จะต้องดิ้นรนแก้ให้ได้ต่อไป ผมเชื่อว่าสาธารณรัฐคือคำตอบของปัญหาทั้งหมดของปัญหาการเมืองและของประเทศเรา

สมัยก่อนนี่วางตัวเป็นกลาง (คิดไปเอง จริงๆคือignorantนั่นแหละ) คิดว่าตัวเองต้องโชว์เหนือ อ่านเกมให้ออกไม่ยอมตกเป็นเครื่องมือของนักการเมือง

จนกระทั่ง นั่งคุยกับพี่ที่ทำงานด้วยกัน โดนเบิกเนตรโดยการให้ย้อนกลับมาคิดถึงประโยคฮิตๆที่ว่า "นกม.ยื่นปลา พรช ยื่นเบ็ด"

คือมาไล่ดูคือ พรช คือยื่นแต่ปลาทั้งนั้นเวลามีปัญหาอะไรก็ตาม เช่น ภาคเหนือ เจอภัยหนาว ก็แจกผ้าห่ม แทนที่จะสร้างบ้านที่อบอุ่นให้อยู่ จะได้ไม่ต้องมาแจกทุกปี หรือที่แจกเพราะหวังผลอะไรกัน?

หลังจากนั้นเลยรู้จักเรื่อง Propaganda ว่า อ่อออ มันทำงานอย่างนี้นี่เองสินะะะ เลยตระหนักได้ว่าที่ผ่านมาโดนหลอกอะไรไปบ้าง ยิ่งคิดยิ่งคับแค้นใจตัวเอง รู้สึกเหมือนโดนดูถูก ที่ผ่านมาโดยปั่นหัวมาตลอดตั้งแต่เกิด แล้วยิ่งโตมายิ่งอ่านหนังสือปรัชญาบ้าง เลยยิ่งเปิดโลกว่า มุมมองบนโลกใบนี้ไม่ได้มีแค่มุมมองแบบที่โตมา

ท้ายที่สุดด้วยหน้าที่การงานมันบังคับกลายๆว่า คนเราต้องมีจุดยืน เราต้องเลือกข้างว่าต้องยืนอยู่ฝ่ายไหน ไม่งั้นมันจะเอามาตีต่อเป็นตัวงานไม่ได้ เลยเลือกข้างที่จะไม่โกหกตัวเอง ชีวิตเลยตกระกำลำบากมาจนถึงทุกวันนี้

ผมไม่เคยรักเจ้าเลย รู้สึกเฉยๆมาตั้งแต่เด็กทั้งที่เห็นออกทีวีอยู่ทุกวันโฆษณาว่าดีอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ในชีวิตจริงผมไม่เคยรู้สึกว่าได้ประโยชน์อะไรจากโครงการทั้งหลายแหล่ อันนี้ก็ทำให้ผมสงสัยในใจว่าทำไมกูไม่รักเจ้าเหมือนคนอื่นวะ แต่ไม่กล้าคุยกับใคร

จากเฉยๆเป็นเกลียด(แค่บางคน)ตอนงานศพ อันนี้เลือกข้างได้โคตรน่าเกลียด

พอ !@#@ ตาย คนเค้าก็เศร้ากันทั้งเมือง แต่ผมก็เหมือนเดิมไม่รู้สึกอะไร ไอ้ความสงสัยที่มีมาตั้งแต่เด็กที่ว่าทำไมตัวเองไม่รักเจ้าเหมือนคนอื่นๆก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น จนทนไม่ได้ต้อง google หาข้อมูลดูจนเจอจารย์เจียม จากเฉยๆกับ !@#@ ก็กลายเป็นเกลียด จนตอนนี้เกลียดทั้งครอบครัวละ

ง่ายๆสั้นๆ 2 มาตรฐาน นั่นแหละ แล้วก็ยาวเลย พอได้รู้ลึกยิ่งๆขึ้นไปยิ่งแบบโอ้ย เมื่อก่อนรักมันไปได้ยังไงเนี่ย

ผมเจน y ครึ่งชีวิตแรกสมัยอินเตอร์เน็ตยังไม่แพร่หลายโดนบิ้วไปครึ่งชีวิต สมัย ม.ปลายเคยน้ำตาซึมตอนยืนในโรงหนังโดยไม่รู้ตัว นี่ขนาดโดนครึ่งชีวิตยังขนาดนี้ ไม่แปลกกับคนที่โดนไปทั้งชีวิตถึงออกมาขนาดนั้น พอช่วงเรียนมหาลัยรู้จักกับคำว่า propaganda ในวิชาประวัติศาสตร์ก็เริ่มมีความสงสัยแล้วครับ แต่ตอนนั้นไม่ถึงกับขนขวายค้นหาคำตอบเท่าไหร่ อาจจะเพราะชินในระบอบเขาไปแล้ว แต่ความอินต่างๆก็ลดลงไปเยอะ จนมาได้น้องๆนักศึกษารุ่นนี้กับอาจารย์ที่โดน 112 นี่แหละที่เริ่มมาเชื่อมโยงเป็นเหตุเป็นผลให้เห็นภาพมากยิ่งขึ้น ปัจจุบันตอนนี้ถ้าสะดวกไปชุมนุมก็จะไปช่วยน้องๆกันครับ

ผมไม่ศรัทธาระบอบคิงตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ ผมเป็นคนที่ชอบความเท่าเทียม ความเสมอมาก ความเสรี ทุกคนมีสิทธิของตัวเอง และผมก็เคารพสิทธิเสรีภาพของคนอื่นเช่นกัน ตอนเด็กก็ต้องกราบไหว้ตามที่เขาบอก เจอรูปเจอภาพก็ต้องยกมือไหว้ ยิ่งโตมายิ่งรู้สึกว่า ทำไมเราต้องกราบไหว้เค้าขนาดนี้ ทำไมเขาเปรียบเทียบเราเป็นเเค่ธุลีฝุ่น ทำไมค่าของประชาชนอย่างเรามันต่ำเตี้ยเลี่ยดินขนาดนั้นเลยหรอ ก็เลยไม่อินกับระบอบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วครับ ยิ่งมาเจอพฤติกรรมของคิงปัจจุบันยิ่งไม่ต้องคิดเลยครับ ไม่ศรัทธาแน่นอน ทำตัวไม่น่าเลื่อมใสแบบนี้ ใช้ภาษีประชาชนไปละเลงเล่นขนาดนี้ ทั้งๆที่ประเทศชาติกำลังวิกฤติขนาดนี้ ใครศรัทธาได้ก็ศรัทธาไปครับ ผมไม่เอาแล้วกับระบอบนี้ และจะไม่มีวันเอาอีกต่อไป

เอ้ะได้เองตอนรถติดจาก....เมื่อนานมากๆๆๆแล้ว

ว่าทำแบบนี้ถ้าแถวนี้มีคนเจ็บป่วยจะเป็นไงหว่า / รถจอดทิ้งนิ่งๆเผาน้ำมันเพราะเรื่องแบบนี้ประเทศเสียหายไปเท่าไหร่หว่า / ทำไมคนเรามันสำคัญไม่เท่ากันหว่า....หลังจากวันนั้นก็หมดสิ้นทุกอย่างที่โดนฝังหัวมา