ผมลบเฟส บล็อกทันที เมื่อผ่านไป 2 สัปดาห์ 5555555

ผมเปลี่ยนไปไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่ร่าเริง ไม่ตลก ไม่พูดไม่คุยไม่เล่น กับคนรอบข้างเลย (น้องๆพี่ๆที่ทำงานบอก555)

ส่วนใจตัวเองร้อนนนนนน รุ่ม งานทำได้ไม่ดี คอยแต่เปิดเฟสฯ เพื่อดูว่าเธอจะโพสไร เวลาพักผ่อนก็น้อย (เวลานอน) 555

ตัดกระดาษต้องใช้กรรไกร ตัดใจต้องใช้เวลา 5555 ต้องให้ไวหนุ่ม

ระบบแม่งเสียหมด

พยามเข้าครับ อึดอัดนะถ้าเก็บไว้คนเดียว ไม่คุยกับเพื่อน ก็คุยกับเพื่อนสมาชิกใน SS นี่แหละครับ

เห้ยคือแบบผมนึกว่าตัวผมเองตั้งมู้นี้ขึ้นมา!

ตอนนี้คือเจอแบบคุณเลยครับ อาการเดียวกันแถบไม่ต่างกัน
ยอมรับเลยนะว่าผมรู้ปัญหาทั้งหมดเลยเพราะอะไร
เหมือนที่บางความเห็นที่บอกว่า คำแนะนำเยอะแค่ไหนก็ทำให้รู้สึกดีแค่ชั่วคราว
สุดท้ายแล้วตัวเราเองที่จะแก้ปัญหาทั้งหมดเองได้

ผมนี่สุขปนทุกข์เลย คือเรื่องดีดีมันก็มี แต่เรื่องทุกข์มันก็มีเช่นกัน
แต่ทุกข์ของผมเลยคือเกิดจากตัวผมเองล้วนๆเลย เขาไม่ได้ทำอะไรให้ทุกข์เลย
คนอื่นมองผมว่าแฮปปี้ด้วยซ้ำ ถ้าผมสามารถตัดความรู้สึกบางอย่างออกไปได้
ของผมก็คือแฮปปี้เลย แต่ปัญหาคือทำไม่ได้สักที

ส่วนตัวก็รู้นะปัญหาอยู่ตรงไหน ของแบบนี้ก็ค่อยๆ แก้ แต่เหนื่อยหน่อยระหว่างทาง
แต่ก็ยังเชื่อว่าตัวเองทำได้แหละ ค่อยๆ คิด แต่อย่าสูญเสียความเป็นตัวเองมากกว่านีเลย

ก็ขอให้ผ่่านเรื่องราวไปได้โดยไวครับ

ขอบคุณมากเลยครับ

ยังไงก็ขอให้สู้ๆนะครับ

มุมมองผมต่างออกไปนิดหน่อย คำแนะนำในห้องนี้ช่วยผมไว้เยอะเลย

มันไม่เชิงว่าคำแนะนำแค่ไหนก็ไม่ช่วย ถ้าเราได้เหตุผลที่ดีมากพอ มันช่วยให้เราตัดสินใจได้เลย

เพราะว่าตอนนี้ถึงแม้จะทุลักทุเลอยู่หลายวัน แต่ผมก็ลากคอตัวเองออกมาจากจุดนั้นแล้วครับ

คนไม่ใช่ ให้ดิ้นตายตรงหน้าก็ไม่มีผลครับ

แถมกลายเป็นว่าพอผมถอย เหมือนกลายเป็นเธอจะเดือดร้อนนิดๆแทนซะงั้น แปลกดี