คุณภาพชีวิตจะดีไม่ดีขึ้นอยู่กับคนในสังคม
บ้านเรากันเน้นปริมาณมากกว่าคุณภาพเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นส่วนหนึ่งมันก็มาจะพวกเราๆ นี่แหละ
ยกตัวอย่างเรื่องง่ายๆ

-แยกขยะก่อนทิ้งไหม
-ยังสนับสนุนการซื้อของบนทางเท้าไหม
-กฏหมายกำหนดให้ขับไม่เกิน 90 ยังขับเกินไหม
และอื่นๆ

ขณะที่พวกเราไปมองแต่ปัญหาเด็กแว๊น วินมอไซด์ตีกัน ตำรวจไถเงิน
แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เรากลับมองข้ามไป ผมว่าลองเริ่มที่ตัวเรา กับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ นี่แหละ แล้วคุณจะเห็นเองว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้น

แต่ตอนนี้ผมเตรียมตัวไปอยู่ต่างประเทศแล้วครับ นายกเก่งแค่ไหนผมว่าก็แก้ปัญหาไม่ได้ละ

จริงๆปัจจัยเกื้อหนุนประเทศเราดีครับ ติดอย่างเดียวนิสัยคนไทยครับ

เรื่องอาชญากรรม ผมว่าบราซิลเถื่อนกว่าเราเยอะครับ

ไอ่คำที่แซะเมืองไทยว่า "ที่นี่บราซิล" ผมมองว่ามันเว่อร์เกินไปอ่ะ

เมืองไทยดีทุกอย่าง ยกเว้นคนไทยครับ

ผมก็เคยรู้สึกว่ามันแย่
แต่พอได้ไปเที่ยวตาม ตจว
ทำให้มุมมองเปลี่ยนพอสมควร
เข้าใจว่า กทม คนมันหลากหลาย
มันคือคนแปลกหน้าแบบจริงๆจังๆ
แต่พอไป ตจว บางคนดูแว้นๆ แต่พูดจาดีมาก
เจ้าหน้าที่ตามหน่วยงาน ก็พูดดีอธิบายดี
ให้คำแนะนำ บอกเส้นทาง หรือแม้แต่ชาวบ้าน

ประเทศไทยน่าสงสาร เพราะคนไทยน้อยคนจะรักประเทศจริงๆ

ใช่ครับท่าน หลายๆคนบอกว่ากฏหมายเราเป็นมะเร็ง

ส่วนตัวผมมองว่ากฏหมายเราก็แข็งแรงดีระดับนึง

แต่พวกผู้บังคับใช้กฏหมายต่างหาก ที่เป็นมะเร็ง

ปล. ผู้บังคับใช้กฏหมายของบาซิล โหดมากครับ

ภาพรวมผมให้ 8/10 นะ

ถ้าให้ผมย้ายไปอยู่ประเทศอื่นที่เจริญกว่าผมก็ไม่ไปอ่ะ (แต่ถ้าแค่ไปเที่ยว ผมไปนะ 555)

สรุปคืออยู่ที่จิตสำนึกของคนล้วนๆครับ

บางคนคิดว่าถ้าระบบดีก็จะแก้ให้คนดีขึ้นได้

แล้วมาดูตัวอย่างกฎหมายไทยสิ พยายามเขียนออกมาเพื่อป้องกันคอรัปชั่น เขียนให้มีกระบวนการเยอะๆ สุดท้ายกลายเป็นเปิดช่องให้พวกคอรัปชั่นหากิน แต่คนดีซื่อสัตย์ต้องมาทำงานเหนื่อยเพราะกฎหมายบ้าบอพวกนี้

เรื่องนี้ถูกยกมาพูดหลายครั้งละ ผมขอพูดใหม่อีกรอบนะครับ


คนญี่ปุ่นเขายบอกว่า

ประเทศไทย เป็นแลนด์มาร์ที่น่าอิจฉาที่สุดในเอเชีย ทรัพยากรณ์เยอะ ไม่มีภัยธรรมชาติที่ร้ายแรง

ก็เลยถูกขนานนามว่า "ดินแดนสุวรรณภููมิ" แต่คนญี่ปุ่นเขาก็พูดนะ ถ้าเปลี่ยนที่ตั้งกัน ไทย-ญึ่ปุ่น

บางที ญี่ปุ่น อาจจะไม่ได้เจริญก้าวหน้าระดับหัวแถวแบบนี้ก็ได้ นั้นก็เป็นเพราะว่า สะบายเกินไป

สรุป เรามีปัจจัยเอื้อเฟื้อต่อการดำรงชีวิตและทรัพย์กรณ์ในการพัฒนาประเทศเยอะ เพียงแต่เราแค่สะบายเกินไป

ปล. ประมาณว่าพอไม่ต้องดิ้นรนก็เลยไม่พัฒนา ต่างจากญี่ปุ่น ต้องดิ้นรนถีบตัวเองจากความลำบากเพื่อให้อยู่จุดสูงสุด

ถ้าข้อกฏหมายที่ท่านยกมา ผมเห็นด้วยอย่างยิ่ง สุดท้าย มันก็มาจากผู้บังคับใช้กฏหมายที่เป็นมะเร็ง

ปล. ก็เล่นเขียนขึ้นมาเองแบบนั้น โคตรสิ้นหวังเลยครับ

เห็นบอกใช้ชีวิตอยู่โดยไม่เบียดเบียนไม่ได้ นี่ผมก็ไม่แปลกใจละทำไมสังคมมันเละเทะ

ปัญหาคือคนไทยไม่พิจารณาตัวเอง โทษนู่นนี่ไปเรื่อย แต่ไม่เริ่มที่ตัวเอง

คิดว่ากลางๆ ถ้าเทียบกับประเทศพัฒนาแล้วอย่างญี่ปุ่น เกาหลี สวีเดน ฯลฯ ก็ถือว่าต่ำกว่า แต่ถ้าเทียบกับประเทศตะวันออกกลาง แอฟริกาที่มีสงครามกันทุกวัน บ้านเราก็ดีกว่าเยอะ

บางเรื่องก็พัฒนาเองได้โดยเฉพาะเรื่องวินัย เช่น ไม่ทิ้งขยะในที่สาธารณะ เคารพกฏจราจร ไม่แซงคิว อย่างเมื่อเช้าเดินบนฟุตบาท เห็นขวดเบียร์วางบนฟุตบาทเลย 2 ขวด กินเบียร์เสร็จก็วางมันตรงนั้นเลย แทนที่จะเอาไปทิ้งในถัง

พ่อผมเล่าว่าเมืองไทยมันผิดเพี้ยนตั้งแต่ระบบ/ค่านิยมการศึกษาแล้ว ย้อนกลับไปสัก 40-50 ปีที่แล้ว สมัยพ่อผม entrance คือตอนนั้นพวกคณะสายสังคม เช่น รัฐศาสตร์ นิติศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ แม่งคะแนนเกือบต่ำสุดทั้งนั้น เด็กเก่งไม่มีใครอยากเรียน (เพราะไปเข้าแพทย์ วิศวะกันหมด)

แล้วพอพวกนี้จบมาก็ไปทำงานตามสายตัวเอง คือเอาคนฉลาดน้อย (คะแนน entrance ต่ำ) ไปเป็นบุคคากรผู้เขียนกฎหมาย ปกครองประเทศ ดูแลเศรษฐกิจประเทศอ่ะ

พูดง่ายๆ คือ เอาคนฉลาดน้อยเป็นผู้เขียนกฎหมาย แล้วเอาคนเก่งฉลาด(แกมโกง)เป็นผู้ใช้/บังคับใช้กฎหมาย มันก็เลยผิดเพี้ยนมั่วซั่วมาจนถึงทุกวันนี้ไง



ปล. อันนี้เป็นความเห็นของพ่อผมล้วนๆนะ ส่วนตัวผมก็เห็นด้วยในระดับนึง

ใช่ๆ ผมว่าแก้วน้ำ กับขวดแก้วอะ เจอบ่อยสุด ไม่เข้าใจถังขยะอยู่ใกล้ๆ ไปหย่อนไม่ได้หรอ

ต้องดูบริบทด้วยว่าคุณภาพชีวิตของคนกลุ่มไหน

ผมเองที่บ้านเคยล้มละลายตอนปี 40 หลังจากนั้นชีวิตไม่ค่อยดีกันเท่าไร ไม่ว่าจะเป็นสภาพแวดล้อมโดยรอบที่บ้านที่อันตราย อาชญากรรมเยอะ วิถีชีวิตที่จะต้องไปเจอในแต่ละวัน การเดินทาง อาหารการกินที่ไม่ค่อยมีให้เลือกมากนักและแพงมาก ชีวิตตอนนั้นก็ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไร .... แต่พอเวลาผ่านไปผมกับน้องๆเรียนจบทำงานเติบโตในหน้าที่การงานตามลำดับแล้ว แม้จะอยู่ในประเทศเดียวกันกับหลังปี 40 แต่ชีวิตเป็นคนละอย่างกับตอนนั้นเลย ปัญหาที่เจอกลับเป็นเรื่องอื่นๆมากกว่า แต่ก็ไม่ได้ทุกข์อะไรมาก

ซึ่งด้วยความที่เคยผ่านชีวิตมาทั้งสองแบบ เคยกินทั้งแกงถุง 20 บาทกับข้าวถ้วย 3 บาท ซื้อผักกำละ 5 บาทที่ตลาดแถวบ้าน นั่งรถเมล์ 3-4 ต่อไปมหาลัย จนกระทั่งมาวันนี้ ที่ทานข้าวมื้อละ 300-500 เป็นเรื่องปรกติ ซื้อกับข้าวทีละ 3-4 พัน มีรถนั่งแอร์เย็นๆขึ้นทางด่วนไปทำงาน .... เลยเข้าใจว่าประเทศนี้มันมีความเหลื่อมล้ำเยอะมาก คนที่ลำบากคือโคตรรรลำบากและอยากให้มีการเปลี่ยนแปลง ส่วนคนที่สบายไม่ว่าจะสบายเพราะมรดกตกทอดหรือถีบตัวเองขึ้นมาได้แล้วก็ตาม ก็อาจจะมองว่าทุกวันนี้มันก็ดีอยู่แล้วนินา บ่นอะไรกัน ทำไมไม่ไปทำมาหากิน (แบบที่นักแสดงท่านนึงพึ่งขุดหลุมฝังตัวเองไป)

ซึ่งเท่าที่สัมผัสมา คนที่ลำบากแล้วถีบตัวเองมาจนสบายได้ด้วยความพยายามของตัวเองโดยสุจริต ไม่ได้ส้มหล่น ไม่ได้บุญหล่นทับ ถีบตัวเองด้วยสมองและสองมือตัวเอง ในสมัยก่อนอาจจะมีเยอะ แต่ยิ่งเวลาผ่านไปๆจะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ คนรุ่นผม (30 กว่า) ว่ามีน้อยแล้วนะ เด็กรุ่นใหม่ๆจะยิ่งน้อยลงไปอีก

... ลองคิดภาพเราเป็นเด็กจบใหม่ตอนนี้สิครับ จะมีซักกี่คนได้เงินเดือน 2 หมื่นขึ้นไป (น้อยแล้วนะ) แล้วในจำนวนคนที่ได้เงินเดือนที่ว่า จะเหลือกี่คนที่พัฒนาในสายงานอาชีพจนสามารถซื้อบ้านได้เอง (ยิ่งน้อยขึ้น) ในสภาวะที่อสังหาริมทรัพย์แพงขึ้นทุกปีๆ และจะมีอีกกี่คนที่จะพัฒนาในสายอาชีพขึ้นไปอีก จนมีรายได้มากพอที่จะมีครอบครัวเลี้ยงดูบุตรให้เป็นประชากรที่มีคุณภาพในอนาคต (ยิ้งน้อยเข้าไปใหญ่)

ปล.​ ต่างจังหวัดก็ไม่แพ้กันครับ ภรรยาผมมาจากอำเภอใหญ่อำเภอนึงในภาคอีสาน คนที่รวย ก็รวยไม่ลดลง คนที่จนก็จนอยู่เหมือนเดิม ... แถมงานแถวนั้นเงินเดือนน้อยกว่าในเมืองใหญ่อีก ยิ่งลืมตาอ้าปากไม่ได้เลย