ผมเคยคุยกับคนๆนึง เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถมพอจบก็แยกย้ายกันไป มาเจอกันอีกทีตอนม.1 เทอม 2บนรถเมล์ครับ เค้าเข้ามาทักผมแล้วก็ชวนคุยกันนานเลย จากป้ายที่ผมขึ้นไปบ้านเค้าค่อยข้างใกล้แต่รถติดมาก จากนั้นเค้าก็ขอเบอร์ เราก็นึกว่าแค่หาเพื่อนคุย ฮ่าๆ เวลาโทรมาเค้าก็จะมาเล่าเรื่องว่ามีใครมาชอบมาคุยมาจีบเค้า (น่าตาเค้าน่ารักมากสำหรับผมน่ะ) คุยกันไปมาหลังจากนั้นไม่นานเค้าก็บอกเค้ามีแฟน แต่ยังโทรคุยกับผมทุกวันน่ะ ไปไหนมาไหน ก็โทรมาบอก เราก็อยากบอกทำไมไม่บอกแฟนมรึงฟร่ะ ขนาดวาเลนไทน์ เค้าขอของขวัญวาเลนไทน์จากผมอน่ะครับ คือเค้าชอบพิกเล็ตมากในหมีพูอ่ะ ผมก็ให้น่ะ ยอมอดเล่นเกมเป็นสัปดาห์ อดข้าวเที่ยงไปกินขนมแทนงี้ และในสัปดาห์หนึ่งต้องเจอกันวันนึงอ่ะ อยู่คนละ โรงเรียนกันน่ะครับ นัดเจอกันป้ายรถเมล์มั้ง ห้างบ้าง
พอขึ้นม.ปลาย มันเป็นช่วงที่ทรูมีโปรโทรฟรีเป็นตามเวลาอ่ะ จำเวลาแน่ๆไม่ได้น่ะ แบบ 22.00 - 05.00 ประมาณนี้น่ะครับ คือช่วงนั้นคุยกันแบบยันตี 3 ทุกวัน เค้าก็จะมีเรื่องมาเล่าให้ฟังตลอดผมมีหน้าที่รับฟังครับ แล้วก็ตอบคำถามเค้าไปเรื่อยๆ เราคุยกันแบบบนั้นตลอดมาครับ อ้อ แฟนเค้าคเค้าบอกว่าก็ยังคบอยู่และเป็นคนเดิมก็คือคบมาตลอดระยะเวลาที่คุยกับผมนี้แหละครับ เราคุยกันมาทุกยุคครับ msn hi5 bb line แก่เชียว
ในมุมของผมบ้างน่ะครับ ผมไม่เคยมีแฟนครับ จากเหตุการณ์ที่เล่ามานั้นแหละครับ จะไปมีได้ไง เมื่อเอาตัวเองไปผูกกับคนๆ นึงตลอดมา เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมมีคนมาคุยหรือเริ่มจะมีความสัมพันธ์กับใครสักคนนึง เค้าจะโทรจิกผมตลอดและบ่อยมาก คือเวลาที่ผมเริ่มคุยกับผญคนอื่นเนี้ย เค้าจะโทรบ่อยมาก จริงๆผมรับแล้วบอกเค้าน่ะครับว่าคุยกับคนนี้คนนั้นอยู่ ซึ่งเค้าจะบอกได้เดี๋ยวโทรมาใหม่ แต่ไม่เกิน 20 นาทีครับ จะบอกว่าช่วยฟังเรื่องนี้หน่อยเรื่องนั้นหน่อยซึ่งผมต้องพักสายคนที่คุยอีกฝั่งจนเค้าวางสายไปเองครับ
เราคุยจนเรียนมหาวิทยาลัยปี 2 ครับ ผมมีแฟนนั้นแหละครับ เค้าโทรหาผมบ่อยมาก จนผมเริ่มปล่อยไมารับสายบ้าง พอวางสายมาดู 20-30 สายที่ไม่ได้รับ สุดท้ายผมก็ยังคงทนไม่ได้ครับ รับสายเค้าจนแฟนต้องรอสายจนวางไปเพราะเค้าหลับ เหตุมาเกิดเพราะแฟนผมคนนั้นเค้าโทรไปหาเลนยครับ เค้าบอกทนไม่ไหวแล้วเลยบอกไปว่าผมอ่ะ แอบชอบเค้ามานานแล้ว ผมยอมรับครับว่าชอบมานานแล้ว แต่ไม่เคยบอกกลัวเสียความเป็นเพื่อนไป
พอผมเลิกกับแฟนคราวนี้หนักเลยครับ มาหาที่บ้าน ให้พาไปเที่ยว ดูหนัง กินข้าว ดูคอน แต่เค้ามีแฟนน่ะ สมัยนั้นเฟสบุ๊คกำลังมาเลย เค้าก็ลงรูปลงไรในเฟสกับแฟนตลอดน่ะ แต่ก็ยังทำกับผมเหมือนเดิมครับ
สุดท้ายเรื่องนี้จบลงด้วยการที่ผมบอกความรู้สึกกับเค้าไปตรงๆครับ ซึ่งเค้าบอกว่าเค้ามีแฟนอยู่แล้ว แต่เค้าย้ำว่าเค้ามีแฟนแล้วแต่เค้ารู้ว่ายังไงผมก็ดีที่สุดสำหรับเค้าถ้าเค้าไม่มีใครเค้าจะกลับมาหาผมครับ แต่เมื่อผมบอกไปแล้วเค้าปฏิเสธผมเลยคิดว่าจบเถอะพอแล้ว ผมเหนื่อยมากแล้วกับการรอครับ ไม่ได้คุยกันมา หลายปีแล้วครับ แต่ยังคงคิดถึงเค้าตลอดครับ มีนานๆทีไลน์มาคุยบ้างผมเลือกที่จะตอบแบบถามคำตอบคำไป เค้าคอยถามตลอดน่ะครับ มีแฟน แฟนดีมั้ย สุดท้ายแค่เห็นรูปเค้าออนเฟสน้ำตามันก็พาลจะไหลเอาซ่ะง่ายๆ 555 อ่อนแอมาก
ปล.ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังละเอียดครับ แต่อยากระบายในฐานะคนๆนึง ที่เคยรอโดยไม่มีเหตุผมครับ
ปล.อีกทีครับ เห็นมู้นึงตั้งเรื่องกั๊กเลยอยากระบาย ของผมจะเรียกว่าเค้ากั๊กมั้ยครับ

ให้ฉันรอแล้วได้อะไร ..

กั้กในกั้ก X10 + 2 = กั้กเฮียๆ

คุณแค่ผูกพันธ์ ถอยออกมา อย่าให้ความสัมพันธ์แย่ๆ มาทำลายทามไลน์ชีวิตคุณ ผมเข้าใจ แววตา ความใกล้ชิด มันทำให้เราเผลอ และลงลึกมากไป ออกมาเหอะจากจุดนั้น มันไม่ได้ทำลายแค่คุณแต่ทำลาย แฟนของ คนสนิทคุณด้วย

เศร้า​

กั้กโคตรๆ

ผู้หญิง โครตเห็นแก่ตัวเลย

ดีแล้วที่ท่านแยกตัวออกมาได้

เฟรงซง

พอมานั่งนึกย้อนดู เฟรนโซนแบบเฮียๆ เลยน่ะครับ

ผมก็ว่าเค้ากั๊ก แต่ทั้งรักทั้งรู้ครับ

ท่านนี่ก็อดทนคุยมาน่าดูเลยครับ เป็นผมคงไม่เอาตัวเองไปผูกไว้นานขนาดนั้นแน่ๆ

ผมว่ากั๊กนะ กั๊กแบบกั๊กโคตรๆเลย กั๊กแบบกั๊กในกั๊ก บรมกั๊ก
ผมไม่รู้นะว่า เขาคิดกับท่านในฐานะอะไร
แต่เขาทำแบบนี้ ไม่แฟร์กับท่านแบบโคตรๆ

แต่ผมคิดอย่างนึงนะ เพราะท่านรับฟังเขานี่แหล่ะ...ทำให้เขาอยากจะคุยกับท่าน

ปล่อยเขาไปเถอะครับผมว่า ถ้ากั๊กกันขนาดนี้ เสียเวลาเราเปล่าๆ
เก็บไว้แค่ความรู้สึกดีๆก็เพียงพอแล้ว

ขอบคุณทุกท่านมากฮะ อย่างน้อยก็ได้ระบายแล้วถามความคิดเห็นของคนอื่นๆบ้าง ผมกลัวที่จะเล่าเพราะกลัวคนอื่นมองว่าเราโง่นี้แหละ ฮ่าๆ

บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น

ผมก็ไม่รู้ทนได้ยังไง มานั่งนึกย้อน ทนทำไม เพื่ออะไร แต่ ณ ตอนนั้นมันมีความสุขที่ได้รอจริงๆครับ

เพิ่งอ่านกระทู้แห่งปีมาครับ


มาล็อคนี้ ชวนไปกินเหล้า แล้วจบแบบงามๆ ซักสามดอกครับ จบปิ๊ง